Τα τείχη του κάστρου της ΑΕΚ είναι ψηλά και άπαρτα, αλλά η ανικανότητα τρομάζει

Το γήπεδο της ΑΕΚ ούτε κατά διάνοια δεν κινδυνεύει ούτε με θάμπωμα της λάμψης του, ούτε πολύ περισσότερο με άλωση, αλλά υπάρχει και η πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας και ένας κρατικός μηχανισμός που έχει ομολογήσει αδυναμία να διαχειριστεί μετακινήσεις και κοινές παρουσίες οπαδών - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Ανάμεσα στις πολλές σωστές κουβέντες του, ο Ματίας Αλμέιδα έχει πει πως «δεν μπορούμε να κρύψουμε τον ήλιο με τον δάχτυλο. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πως η συντριπτικότατη πλειοψηφία του κόσμου της ΑΕΚ, δεν γουστάρει να βλέπει άλλες φανέλες να κάνουν την ποδοσφαιρική τους βόλτα, μέσα στο σπίτι του. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για ποδοσφαιρικούς οχτρούς. Για κάποιους ίσως είναι και οριακή η ανοχή ακόμα και για την εθνική ομάδα.

Κανείς λοιπόν δεν θα ήθελε τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια για τον τελικό του Κόνφερανς. Όπως και κανείς στην Ρεάλ, δεν θα ήθελε σε τελικό την Μπαρτσελόνα μέσα στο Μπερναμπέου. Όπως και κανείς στην Τότεναμ, δεν θα ήθελε την Άρσεναλ σε τελικό μέσα στο Τότεναμ Στέντιουμ. Ήδη οι οπαδοί της Τότεναμ σχεδόν απαιτούν από την ομάδα, να καθίσει να χάσει στο ματς με την Σίτι την προσεχή Τρίτη, προκειμένου να μην πάρει η Άρσεναλ το πρωτάθλημα. Με ατάκες του τύπου «όχι με 2-0, αλλά με 12-0 να χάσουμε για να έχει η Σίτι και την διαφορά των τερμάτων για παν ενδεχόμενο».

Υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα σ’ ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και στα μάτια τα δικά μου είναι και λίγο μάταιο να αναζητούμε ψεύτικη ανωτερότητα εκεί που δεδομένα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ένα ακόμα πιο σημαντικό κομμάτι της πραγματικότητας. Και αυτό έχει να κάνει ίσως περισσότερο με την ουσία. Το γήπεδο της ΑΕΚ ούτε μπορεί να… μολυνθεί ποδοσφαιρικά από οτιδήποτε, ούτε υπάρχει κίνδυνος να θαμπώσει η μεγαλοπρέπεια και η λάμψη του, ούτε πολύ περισσότερο να «αλωθεί» η ψυχή του.

Τα τείχη του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας είναι πολύ ψηλά και είναι και άπαρτα. Τελεία, παύλα, παράγραφος. Όποιος και αν ερχόταν στις 29 του Μάη, ότι χρώματα φανέλας ή κασκόλ και αν κουβαλούσε, περαστικός και βιαστικός θα ήταν. Ακόμα και αν αυτός είναι ο Ολυμπιακός (ή ήταν ο ΠΑΟΚ ή ο Παναθηναϊκός), που παρότι δεν είναι κάτι ούτε απλό, ούτε χαλαρό, πάλι το ίδιο ισχύει. Η ΑΕΚ στο σπίτι της θα φιλοξενήσει έναν ευρωπαϊκό τελικό και μετά θα συνεχίσει την ζωή της, μέσα στην γειτονιά της και στην πόλη της.

Κάπως έτσι άλλωστε, γεννήθηκε και στους ανθρώπους της ΑΕΚ η σκέψη να μπει η υποψηφιότητα του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, για την διοργάνωση αυτού του τελικού. Μια υποψηφιότητα που, για να μην ξεχνιόμαστε, δέχθηκε «βολές» απ’ αυτούς που τώρα θα την αξιοποιήσουν. Και θα πρέπει να έχουμε πάντα καθαρό στο μυαλό, επειδή κυκλοφορούν κάτι σαχλαμάρες περί… αυτοκόλλητων, στις 20 του Μάη η ΑΕΚ θα παραδώσει το γήπεδο στην ΟΥΕΦΑ και με εγγύηση ισχυρές νομικές δικλείδες ασφαλείας, θα πρέπει να το παραλάβει ακριβώς όπως το παρέδωσε. Χωρίς ούτε… λεκέ από καφέ.

Το γήπεδο, η ομάδα, η πόλη, ένας οργανισμός

Όλα αυτά όμως, αφορούν το σπίτι της ΑΕΚ αυτό καθ’ αυτό. Ωστόσο ο τελικός δεν αφορά μόνο τα 90 ή τα 120 λεπτά του παιχνιδιού. Είναι μια ολοήμερη (για να μην πω διήμερη) υπόθεση, που αφορά και ολόκληρη την πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας. Και εδώ είναι που μπαίνει και ο προβληματισμός και η ανησυχία και το άγχος και όλα. Διότι μόλις πριν από μερικούς μήνες, ο Μιχάλης δολοφονήθηκε λίγα μέτρα έξω από το γήπεδο. Μέσα στις κερκίδες και στο ματς της ΑΕΚ με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, δεν δημιουργήθηκε το παραμικρό. Διότι τότε η ΟΥΕΦΑ αλλά και ελληνική αστυνομία, είχε συμφωνήσει πως δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν την παρουσία Κροατών οπαδών.

Όμως στα πέριξ του γηπέδου, παραμονή του παιχνιδιού, κύλησε το αίμα του Μιχάλη από μαχαίρωμα ορδής χούλιγκαν φονιάδων, που έφτασαν μέχρι και τη Νέα Φιλαδέλφεια ανενόχλητοι. Και μάλιστα ένα μεγάλο κομβόι από δαύτους, διέσχισε όλες τις κεντρικές αρτηρίες της οδικής ραχοκοκαλιάς της Ελλάδας για να φτάσει από τα σύνορα, μέχρι και έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Εννοείται χωρίς να τους σταματήσει κανείς. Και όταν είναι τόσο νωπό αυτό που έχει ζήσει η Νέα Φιλαδέλφεια, προκαλεί χαμόγελα αμηχανίας και ένα ψιλοτρέμουλο, η εγγύηση πως τώρα θα εκπονηθεί από τον κρατικό μηχανισμό σχέδιο τέτοιο, ώστε η πόλη θα είναι ασφαλής πριν και μετά από έναν τελικό με χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού. Αλλά και της Φιορεντίνα.

Η αμηχανία και το τρέμουλο μεγαλώνουν, όταν σκέφτεσαι πως πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, ο ίδιος κρατικός μηχανισμός, αρνιόταν πεισματικά να διοργανώσει τελικό κυπέλλου με την παρουσία κόσμου. Και στο τέλος, δεν ήταν παραπάνω από 45-50, αυτοί που είδαν και πανηγύρισαν από κοντά την κατάκτηση από την ΑΕΚ ενός νταμπλ μετά από σχεδόν 50 χρόνια. Είναι στο κάτω – κάτω, ο ίδιος κρατικός μηχανισμός, που επειδή έχει αποδεχθεί επί της ουσίας την ανικανότητα του να διοργανώσει παιχνίδι με παρουσία οπαδών και των δυο ομάδων, όπως γίνεται σ’ ολόκληρη την Ευρώπη ακόμα και στα μεγαλύτερα ντέρμπι μίσους, έχει καταργήσει εντελώς τις μετακινήσεις οπαδών.

Ναι, τα τείχη του γηπέδου της ΑΕΚ είναι άπαρτα και δεν κινδυνεύουν από κανέναν. Τι γίνεται όμως με τα μαγαζιά στα πέριξ, που έχουν γίνει και αυτά, κομμάτι του οργανισμού της ΑΕΚ. Πως άραγε ο ίδιος κρατικός μηχανισμός που παραδέχεται στην πράξη σταθερά και αμετακίνητα, αδυναμία να εγγυηθεί ασφάλεια σε μετακινήσεις οπαδών δυο διαφορετικών ομάδων και κοινή παρουσία στις εξέδρες, ξαφνικά θα αποκτήσει την δέουσα ικανότητα. Και μάλιστα για μια περίπλοκη συνθήκη και ένα εγχείρημα που είναι πρωτόγνωρο. Διότι τώρα η εξίσωση στην πραγματικότητα έχει οπαδούς όχι δυο, αλλά τριών ομάδων. Μακάρι όλοι αυτοί που έχουν πάρει πάνω τους την τεράστια ευθύνη, να διαψεύσουν τους ανησυχούντες και τρέμοντες. Όμως με τόσες συζητήσεις και αναλύσεις, πλέον το «δεν περιμέναμε» και «δεν ξέραμε», έχει φύγει από το τραπέζι.