Το 9-1 της ΑΕΚ του Αλμέιδα που έγινε 10-1 από τον δύσκολο δρόμο και το κάρμα του Μόουζες

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τον Οντουμπάτζο, για τον Μπρινιόλι, για το αριστερό μπακ και κυρίως για το γεγονός πως η συνολική εικόνα στα δυο ματς σε Φιλαδέλφεια και Τούμπα για το κύπελλο, δικαιολογεί του αριθμούς που λένε πως η ΑΕΚ του Αλμέιδα έχει σε δέκα ματς μόνο μια ήττα από τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου

Καταρχάς επειδή κινδύνεψα να πέσω στην παγίδα της άνευ αντικειμένου κινδυνολογίας τους, να ενημερώσω εκείνους που γκρίνιαζαν για τα κίτρινα (και όχι μαύρα) σορτσάκια, πως πάλι με κίτρινα είχε πάρει η ΑΕΚ την πρωταθληματική νίκη στην Τούμπα με το γκολ του Αραούχο στη σεζόν του νταμπλ. Αντίθετα με μαύρα σορτσάκια είχε κάνει το μαύρο και άραχλο να χάσει το ματς και ουσιαστικά το πρωτάθλημα μέσα σε 11 λεπτά στα περυσινά Play Off. Πάλι στο ίδιο γήπεδο.

Για να είμαι τίμιος, οφείλω να ομολογήσω πως και τώρα όταν έβαλε το γκολ ο Ζίφκοβιτς στο 92’, πάλι σ’ εκείνο το καταραμένο ματς άρχισα να ταξιδεύω. Με άγχος πως από εκεί που ήθελε η ΑΕΚ μόλις πέντε λεπτά για να φύγει με την πρόκριση, θα έβρισκε τρόπο στα τρία που απέμεναν, να φάει και δεύτερο γκολ και να αποκλειστεί. Θα είναι μεγάλο ψέμα, να πω ότι δεν το σκέφτηκα. Ωστόσο στο σκεπτικό αυτό, δεν συμπεριλαμβανόταν ο παράγοντας τερματοφύλακας. Εκείνος που είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στο χαμένο περυσινό ματς και δεν είναι φέτος εδώ αλλά και αυτός που φέτος είναι εδώ και ήταν ο κορυφαίος της ΑΕΚ στην πρόκριση.

Ο Μπρινιόλι είχε κρατήσει όρθια την ΑΕΚ σε μια σημαντική φάση στο ξεκίνημα οτυ δευτέρου ημιχρόνου στην ρεβάνς με τον Άρη στο Χαριλάου. Και τώρα στην Τούμπα το πήρε όλο πάνω του το παιχνίδι. Είτε για να κάνει πολύ σημαντικές αποκρούσεις. Είτε για να διαχειρίζεται την μπάλα με τα πόδια, όταν το σύμπαν έκαιγε, σαν είχε η ΑΕΚ μια χαφάρα για τερματοφύλακα. Ο Ιταλός ήταν ο κορυφαίος μαζί με τον Γιόνσον. Οδήγησε εκ του ασφαλούς την ΑΕΚ σε μια τεράστια πρόκριση και πλέον δικαιούται να περιμένει πως δεν θα ξαναμείνει πλέον στον πάγκο, ούτε και για τα παιχνίδια πρωταθλήματος. Άλλωστε εκτός από την ποιότητα, είναι και η ψυχή που έβγαλε και είχε και για... μοίρασμα σε συμπαίκτες του.

Προφανώς και για να συζητάμε πως ένας από τους κορυφαίους της ΑΕΚ ήταν ο Μπρινιόλι, είναι ξεκάθαρο πως η Ένωση δεν έκανε και το καλύτερο παιχνίδι της. Είχε την ίδια ενδεκάδα με το πρώτο ματς με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα το ίδιο μ’ εκείνο το παιχνίδι. Αυτό δεν οφείλεται τόσο πολύ στην απόδοση που είχε ο αντίπαλος της, ο οποίος επίσης δεν έκανε και από τα καλύτερα παιχνίδια του.

Είχε να κάνει κυρίως με το γεγονός πως πρωτίστως ο Μαρσιάλ αλλά και ο Λαμέλα και ο Γκαρσία, ήταν σε πολύ ρηχά νερά. Πολύ μακριά απ’ αυτό που μπορούν να κάνουν, πολύ λάθος οι αποφάσεις στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου. Χωρίς αυτούς τους τρεις δύσκολα μπορεί να περιμένει ο Αλμέιδα να δει στο γήπεδο μια ΑΕΚ με πολλές απειλές και τελικές προσπάθειες στην τελική ευθεία. Άλλωστε τους έβγαλε και τους τρεις και όχι επειδή κουράστηκαν.

Με την επιθετική της τριάδα σε κάτω του μετρίου απόγευμα, στον Αλμέιδα είχε απομείνει να βασιστεί στην τριάδα του στα χαφ. Και από εκεί πήρε πολλά πράγματα. Ο Γιόνσον ήταν καταπληκτικός, παίζοντας επί της ουσίας ως λίμπερο ανάμεσα στα στόπερ. Και πέταξε από πάνω του μια και καλή, εκείνον τον εφιάλτη της τραγικής εμφάνισής του στο Φάληρο, για την οποία εν πολλοίς ευθύνονταν οι δυο που είχε δίπλα του στα χαφ. Τώρα ο Πινέδα αλλά και ο Περέιρα (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο), έκαναν ένα πολύ καλό ματς.

Βεβαίως η ΑΕΚ με τα βαρέα της όπλα σε αφλογιστία και τον ΠΑΟΚ να έχει «σημαδέψει» την προβληματική με Χατζισαφί αριστερή της πλευρά, θα μπορούσε να είχε μπλέξει άσχημα σε κάποιες φάσεις που έφαγε. Όπως και θα μπορούσε να είχε σκοράρει με τον Πινέδα ή να είχε αποφύγει να φάει γκολ στο 92’. Και θα το είχε αποφύγει πιθανότατα, αν ο Κοϊτά και ο Χατζισαφί δεν έπαιζαν άμυνα παιδικής χαράς. Όπως και να έχει το έφαγε το γκολ και πήγε στην παράταση.

Αυτό που έγινε στην παράταση...

Πήγε στην παράταση με το γήπεδο να έχει ξυπνήσει, με την ψυχολογία να είναι στα τάρταρα όπως συμβαίνει όταν τρως κατραπακιά στα χασομέρια και χωρίς να έχει στο γήπεδο ούτε τον Μαρσιάλ, ούτε τον Γκαρσία, ούτε τον Πινέδα, ούτε τον Λαμέλα, ούτε τον Περέιρα. Παρόλα αυτά στην παράταση έδειξε πως είναι καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Έδειξε πως η ΑΕΚ του Αλμέιδα, έχει τον τρόπο της, για τέτοιου είδους ματς.

Εξάλλου ακόμα και αν επέλεξε αυτή την φορά τον δύσκολο δρόμο, δηλαδή αυτόν μιας παράτασης, η ΑΕΚ με τον Αλμέιδα προπονητή έφτασε στα 10 παιχνίδια με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, μέσα στα οποία έχει χάσει μόνο μια φορά. Τις περισσότερες φορές στο ποδόσφαιρο, οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Και το πως κτίστηκαν αυτοί οι αριθμοί ανάμεσα στην ΑΕΚ του Αλμέιδα και τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, νομίζω πως στο τέλος της μέρας, φάνηκε από την συνολική εικόνα που έδειξαν οι δυο ομάδες και στα δυο παιχνίδια αυτής της σειράς του κυπέλλου.

Και δυο πράγματα για το τέλος για να το κλείσω. Είναι επείγουσα η ανάγκη να τρέξει η ΑΕΚ την μεταγραφή του αριστερού μπακ. Δεν γίνεται συνεχώς ο αντίπαλος να «σημαδεύει» την αριστερή σου πλευρά και να δικαιώνεται γι αυτή την επιλογή. Δεν φταίει καν ο Χατζισαφί που δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον στις ανάγκες που έχει η ΑΕΚ. Ειδικά από την στιγμή που υποχρεώνεται να παίξει Κυριακή, Τετάρτη και τώρα ξανά Κυριακή, μιας και είναι τιμωρημένος ο Πήλιος, που ήταν εκτός αποστολής και στον Βόλο και στην Τούμπα. Αυτό είναι το ένα.

Το δεύτερο είναι πως ο Οντουμπάτζο μεταξύ όλων των άλλων, πήρε στην Τούμπα μια τεράστια εκδίκηση από εκείνους που «σταυρώνουν» ποδοσφαιριστές, όταν αποφασίζουν πως δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν για την ομάδα τους. Λες και φταίνε οι παίκτες γι αυτό. Ο Αλμέιδα έκανε μια επιλογή το καλοκαίρι. Συνειδητή απόλυτα. Ήξερε ποιόν παίρνει για να έχει μαζί με τον Ρότα στο δεξί άκρο της άμυνας και για ποια… χρήση τον παίρνει. Και ο Αλμέιδα άκουσε καραμούζα, αλλά είναι συνηθισμένος και επίσης ο προπονητής το διαχειρίζεται διαφορετικά. Ο Οντουμπάτζο σχεδόν επτά μήνες μετά την απαξίωση που έφαγε από ουκ ολίγους, έδωσε μια πρόκριση στην ΑΕΚ μέσα στην Τούμπα, την οποία απόλαυσαν όλοι ανεξαιρέτως. Κάρμα για ένα παιδί που δεν είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος, αλλά είναι μαχητής και δεν άξιζε την καραμούζα.