Το διπλό στοίχημα μετά την διακοπή

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον προβληματισμό του κόσμου του Άρη για τη φετινή ως τώρα εικόνα και τι θα τον… ξαναζεστάνει!

Από το Ζενίθ στο ναδίρ. Τέτοια εικόνα παρουσιάζει το ενδιαφέρον του κόσμου του Άρη απέναντι στην ομάδα μέσα σε διάστημα λιγότερο των τριών μηνών. Από το γεμάτο Κλεάνθης Βικελίδης στα δυο ευρωπαϊκά ματς με Αραράτ και Ντινάμο Κιέβου, στα 7.000 εισιτήρια με τον Παναιτωλικό και στα ακόμη λιγότερα, μόλις 6.000 με την Κηφισιά. Ούτε τα μισά δηλαδή σε σχέση με τα δυο πρώτα επίσημα παιχνίδια της φετινής σεζόν που συνέπεσε να είναι και τα ευρωπαϊκά.

Ο πάντα πιστός κόσμος του Άρη, μοιάζει έντονα προβληματισμένος και σκεπτικός απέναντι στην ποδοσφαιρική ομάδα και αυτό είναι ένα μήνυμα που οφείλουν στην ΠΑΕ να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους. Ο πρόωρος, για μια ακόμη χρονιά, ευρωπαϊκός αποκλεισμός, η πολυφωνία και οι αστοχίες στον μεταγραφικό σχεδιασμό που άφησε σημαντικά κενά στο ρόστερ (όπως στη θέση του φορ), η εσφαλμένη επιλογή να ξεκινήσει η χρονιά με τον Τερζή στον πάγκο που οδήγησε στην γρήγορη αντικατάστασή του από τον Μάντζιο (μια ακόμη αλλαγή προπονητή στο ξεκίνημα της σεζόν), οι παλινωδίες στον σχεδιασμό της προετοιμασίας, σε συνδυασμό φυσικά με τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα, έχουν ως άμεση συνέπεια τις… μισοάδειες κερκίδες στο Βικελίδης στα δυο τελευταία εντός έδρας παιχνίδια, συνεκτιμώντας φυσικά και τη σχετικά χαμηλή εμπορικότητα των αντιπάλων, κάτι όμως που τις προηγούμενες χρονιές δεν έμοιαζε να πτοεί και τόσο τους φίλους του Άρη.

Ο κόσμος του Άρη προφανώς και δεν… ψήνεται ακόμη από τη φετινή ομάδα. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, καθώς και δεν του προσφέρει ευχαρίστηση σε γενικές γραμμές, ούτε όμως αναγνωρίζει και κάποια προοπτική. Δεν του αρέσει που ζει ξανά τη μέρα της μαρμότας. Βλέπει μια ομάδα… μπερδεμένη στη μετάφραση, να αναζητά ακόμη μετά από επτά αγωνιστικές τον αγωνιστικό της προσανατολισμό. Ένα σημείο αναφοράς. Μια αγωνιστική πυξίδα και μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Ένα σύνολο μερικών ικανών ποδοσφαιριστών, ένα άλλο που αποτελείται από παίκτες στοιχήματα και ένα ακόμη από ποδοσφαιριστές υπό- προπονημένους που αδυνατούν να… μείνουν στο χορτάρι παραπάνω από 55-60 λεπτά. Ένα ετερόκλητο σύνολο, ως επί το πλείστον soft στα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά, παικτών που δεν θέλγει προσώρας το διαχρονικά αφοσιωμένο κοινό.

Στον Άρη συμβαίνει φέτος το εξής παράδοξο. Εκκίνησε την σεζόν, μπαίνοντας πρώτος στο γήπεδο, μόλις στις 12 Ιουνίου, και είναι η ομάδα που στην πρώτη μεγάλη διακοπή, βλέπει αυτές τις 17-18 μέρες (αν αφαιρέσουμε τα ρεπό) ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία προσδοκά να γιατρέψει όλες τις καλοκαιρινές του ασθένειες.

Ο Άκης Μάντζιος, που προφανώς δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για τα παραπάνω, κουβαλάει το βαρύ φορτίο, να πετύχει δυο πράγματα. Το πρώτο είναι αυτό για το οποίο, κυρίως επιλέχθηκε από τον Καρυπίδη, δηλαδή να βάλει μια αγωνιστική τάξη στο γκρουπ. Να συμμαζέψει ό, τι συμμαζεύεται και να παρουσιάζει μια ομάδα που τουλάχιστον θα παλεύει στο γήπεδο όλες τις μπάλες. Ασχέτως τελικού αποτελέσματος. Μια πιο aggressive και ανταγωνιστική ομάδα, σήμα κατατεθέν της πρώτης του θητείας στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Τα υλικά που διαθέτει φυσικά δεν είναι τα ίδια, αλλά στη ζωή οι προπονητές είναι υποχρεωμένοι να πορεύονται με ότι έχουν στα χέρια τους.

Η δεύτερη συνθήκη θεωρώ ότι θα… ζεστάνει σιγά-σιγά και τον κόσμο. Θα τον σύρει ξανά στο γήπεδο. Ο φίλος του Άρη είναι ταυτόχρονα ο πιο απαιτητικός κριτής της ομάδας του αλλά συνάμα και ο πιο δίκαιος. Εφόσον, μετά τη διακοπή, αρχίσει να βλέπει να μορφοποιείται το γκρουπ σε κάτι που θα θυμίζει ΟΜΑΔΑ καθ΄ όλη τη διάρκεια ενός αγώνα, θα επιστρέψει μαζικά στο γήπεδο. Αρκεί να δει πραγματική προσπάθεια. Το πρόγραμμα για τον Άρη μετά τη διακοπή είναι τέτοιο, με Πανσερραϊκό εκτός και εντός με ΠΑΣ Γιάννινα και Ατρόμητο, που μια καλή βαθμολογική συγκομιδή θα αντιστρέψει το κλίμα και θα επαναφέρει την αισιοδοξία, πρώτα από όλα στο εσωτερικό της ίδιας της ομάδας, που φυσικά και στην κερκίδα…