Το ντέρμπι των «αιωνίων» μέσα από πέντε παρατηρήσεις

Ο Παναθηναϊκός ξεπέρασε με χαρακτηριστική ευκολία το εμπόδιο του Ολυμπιακού και το πρωτάθλημα πλέον μοιάζει με κούρσα για δύο! Πέντε πράγματα που "είδαμε":

Ενδεκάδες “καθρέφτης” της εικόνας των δύο “αιωνίων”

Οι αρχικές επιλογές των δύο προπονητών στις ενδεκάδες αποτύπωναν σ΄ ένα μεγάλο βαθμό την τωρινή αγωνιστική κατάσταση των δύο ομάδων. 

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να διανύει την καλύτερη περίοδο του τη φετινή σεζόν, στο πιο κρίσιμο σημείο και παρά το άναρχο και υψηλού ρίσκου, κάποιες φορές, παιχνίδι του φαίνεται να έχει βρει μια σχετική ισορροπία στο χόρτο. Είναι μακράν η πιο παραγωγική ομάδα στο πρωτάθλημα με 61 γκολ έναντι μόλις 41 πλέον του Παναθηναϊκού και διαθέτει και την τρίτη καλύτερη άμυνα πίσω από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, αλλά όχι και πολύ μακριά απ’ αυτούς. 

Οι “πράσινοι” έχουν χάσει τη σβελτάδα, την ταχύτητα στο passing game και την ενέργεια που έβγαζαν στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος και κάπως έτσι απώλεσαν και την τεράστια διαφορά που είχαν δημιουργήσει από τους υπόλοιπους. Παραμένουν όμως, ακόμα κι έτσι οι πιο “τακτοποιημένοι”, συμπαγείς και οργανωμένοι στον αγωνιστικό χώρο κι αυτό αποδείχθηκε ακόμα μία φορά.

 Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς λοιπόν φαινόταν να ποντάρει σ΄ αυτά ακριβώς τα πλεονεκτήματα της ομάδας του και επέλεξε τον καλύτερο στο ανασταλτικό κομμάτι, Φακούντο Σάντσες για το δεξί άκρο της άμυνας, αντί του πρώην εξτρέμ του Παναρκαδικού, Γιάννη Κώτσιρα, προκειμένου να περιορίσει τη δράση του φορμαρισμένου, Κώστα Φορτούνη.

 Στην ίδια λογική ήταν και το δίλημμα που είχε για την ενδεκάδα ανάμεσα στον Μανσίνι και τον Μπερνάρ, επιλέγοντας τελικά τον Βραζιλιάνο, που έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι του στην Ελλάδα. Με δεδομένο πως ο πρώην μεσοεπιθετικός του Άρη είναι και με βάση τους αριθμούς ο πιο παραγωγικός παίκτης του Παναθηναϊκού στο διάστημα που αγωνίζεται και φάνηκε ξεκάθαρα όταν μπήκε αλλαγή, η μεγαλύτερη συνέπεια του Μπερνάρ στο τακτικό πλάνο, ήταν αυτή που τον έχρισε βασικό. Το επόμενο ¨στοίχημα¨ για τον Γιοβάνοβιτς τη νέα χρονιά, θα είναι φαντάζομαι η… αρμονική συνύπαρξη και των δύο στο βασικό σχήμα προκειμένου να κάνει την ομάδα του πιο παραγωγική χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία. 

Ο Ζοσέ Ανιγκό, από την άλλη, έριχνε όλα τα πολύ βαριά επιθετικά του χαρτιά στον αγωνιστικό χώρο βάζοντας κοντά στον Έλληνα μεσοεπιθετικό και τον Χάμες Ροδρίγες. Ο στόχος προφανής. Η γρήγορη αντεπίθεση. Προσθέτοντας έναν ακόμα παίκτη ικανό να βγάλει γρήγορα την ομάδα μπροστά έπαιρνε μεν ένα μεγάλο ρίσκο, όπως έχει κάνει ο Ολυμπιακός αρκετές φορές φέτος, παράλληλα όμως ανέβαζε τις πιθανότητες να συμβεί ότι και απέναντι στην ΑΕΚ στο 1-3 της ΟΠΑΠ Arena. Βρήκε όμως απέναντι του μια ομάδα, που πιέζει με λιγότερο ρίσκο σε ότι έχει να κάνει με τις τοποθετήσεις των παικτών, απ΄ ότι η Ένωση και τα δύο γρήγορα γκολ του έβαλε δύσκολα...

Το… παρά λίγο πάθημα έγινε μάθημα για τον Γιοβάνοβιτς

Μπορεί στις μέχρι τώρα αναμετρήσεις των δύο “αιωνίων” τη φετινή σεζόν να μην αναδείχθηκε νικητής, αλλά και στις δύο περιπτώσεις ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα. Ειδικά στο ματς του “Καραϊσκάκης” η τύχη βοήθησε πολύ τον Παναθηναϊκό να μείνει όρθιος. 

Κοινό χαρακτηριστικό και στα δύο παιχνίδια ήταν το χαμηλό block άμυνας των πράσινων, που έδινε ζωτικό χώρο στους ερυθρόλευκους να βγάλουν τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά από τη μέση και μπροστά και να φτάνουν δίχως ιδιαίτερη πίεση κοντά στην περιοχή. Με δεδομένο πως αν ψάξει κανείς να βρει αδυναμίες στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, η συμπεριφορά του από τη σέντρα και πίσω θα μπει πρώτη στη σχετική λίστα, το πλάνο του Γιοβάνοβιτς φαινόταν να είναι υπερβολικά συντηρητικό και κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του αντιπάλου.

 Τώρα, η εικόνα ήταν διαφορετική από την αρχή. Ο Παναθηναϊκός ανέβασε τις γραμμές του ψηλά, έφερε πολλούς παίκτες στο μισό του Ολυμπιακού σε φάση άμυνας και μη κατοχής μπάλας και δυσκόλεψε πολύ το αντίπαλο build up. Αποτέλεσμα; Εκτός παιχνιδιού ο Φορτούνης και ο Χάμες και υπερβολική πίεση στον Πασχαλάκη. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από την περιοχή του, ο Παπασταθόπουλος επιβεβαίωσε ότι δεν είναι στα καλύτερα του αντιδρώντας ως πρωτάρης υπό πίεση και στην ουσία, το μοναδικό διάστημα που φάνηκαν οι φιλοξενούμενοι ήταν όταν “πατώντας’ πάνω στο προβάδισμα των δύο γκολ, ο Παναθηναϊκός, πιθανότατα ασυναίσθητα, άρχισε να μένει πίσω δίνοντας ξανά χώρο στον αντίπαλο. Ήταν μία χρονική περίοδος που έδειξε πόσο χώλαινε η δική του τακτική προσέγγιση των δύο πρώτων αγώνων σε “Λεωφόρο” και Φάληρο.

Ο “βασιλιάς” των στημένων φάσεων

Ανεξαρτήτως από το υποκειμενικό της κρίσης για το αν κάποιος είναι καλός ή κακός προπονητής υπάρχουν κάποια αντικειμενικά δεδομένα, πέρα από τον αριθμό των τίτλων, που δεν χωρούν αμφισβήτηση κι να μη τι άλλο, δείχνουν τη δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις. 

Οι στατικές φάσεις είναι ένα από αυτά. Και μπορεί πλέον, όπως έχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο, οι ομάδες να έχουν εξειδικευμένα επιτελεία που ασχολούνται μ’ αυτό το κομμάτι, αλλά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αποτελούν επιλογές του προπονητή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εδώ και καιρό απόφαση της Λίβερπουλ να προσλάβει υπεύθυνο προπονητή ακόμα για τις εκτελέσεις των πάγιων άουτ! Έχει αποδειχθεί πως από dead balls, όπως τις λένε οι Άγλλοι  και  την άμεση συνέχεια αυτών προκύπτει το 75% των γκολ συνολικά στο ποδόσφαιρο!

Ο Παναθηναϊκός σκόραρε για 12η φορά από στημένη μπάλα φέτος, έστω και με το αυτογκόλ του Ελ Αραμπί κι αυτό σημαίνει πως το 30% των γκολ του στο πρωτάθλημα έχει έρθει μ’ αυτό τον τρόπο. Not too bad...

“Ποδοσφαιρική λογική” VS “Ό,τι να ‘ναι”… σημειώσατε ΑΣΟ!

Πέρα από την κατάσταση της στιγμής, τη φόρμα και οποιαδήποτε συγκυρία, αυτό που τελικά μετράει πάνω απ΄ όλα σ’ έναν μαραθώνιο πρωταθλήματος, στη διάρκεια μιας σεζόν, είναι η ποδοσφαιρική λογική και η συνέπεια στο πλάνο.

 Στον Ολυμπιακό φέτος χάθηκε η μπάλα, αλλά με την κακή έννοια. Ένα υπερμέγεθες ρόστερ, που άλλαζε διαρκώς, μεταγραφικές επιλογές και αλλαγές προπονητών χωρίς κανέναν σχεδιασμό έφεραν στο εσωτερικό της ομάδας μία αναταραχή κι έκαναν τη συνοχή να μοιάζει με άγνωστη λέξη. Ναι, η ποιότητα και το βάθος στο ρόστερ υπάρχουν, γι αυτό και οι κατά διαστήματα φωτεινές αναλαμπές, όπως η πρόσφατη κόντρα στον ΠΑΟΚ, αλλά αν ο φετινός Ολυμπιακός κατακτούσε το πρωτάθλημα, οι υπόλοιποι, αν δεν… έπεφταν απ΄ τον γκρεμό, θα έπρεπε να αναρωτηθούν τι δεν κάνουν καλά.

 Κι ο Παναθηναϊκός είναι σαφές πως δεν τα κάνει όλα τέλεια. Πήρε το ντέρμπι “σβηστά”, ουσιαστικά χωρίς να σκοράρει, μ΄ ένα δώρο του Παπασταθόπουλου κι ένα αυτογκόλ του Ελ Αραμπί, αλλά πέρα απ΄ αυτό και την αδυναμία στη δημιουργία, οι περισσότεροι παραδέχονται ότι είναι η χειρότερη ομάδα για να αντιμετωπίσει κανείς. Για να τον κερδίσεις πρέπει να φτύσεις αίμα και να είσαι απολύτως συγκεντρωμένος για 90 λεπτά προκειμένου να “διαβάσεις” τις αλληλοκαλύψεις και να βρεις διαδρόμους για την εστία του. Κοινή παραδοχή!

Ντελ Θέρο Γκράντε

Υποδειγματική διαιτησία από έναν πολύ υψηλού επιπέδου διαιτητή, που λειτουργούσε χωρίς… ατζέντα, δίχως πίεση και με πολύ μεγάλο όπλο την φυσική του κατάσταση προκειμένου να μπορέσει να “βγάλει” τα περίπου 11 χιλιόμετρα που καλύπτει κατά μέσο όρο ένας referee κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Τα κατάφερε με χαρακτηριστική ευκολία. Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε τα χιλιόμετρα που διήνυσε στο ντέρμπι και τα σπριντ που έκανε. 

Ο αντικειμενικός στόχος και η οδηγία προς τους διαιτητές είναι να μένουν πάντα μέσα σε ακτίνα 20 μέτρων από εκεί που βρίσκεται η μπάλα προκειμένου να περιορίσουν τα λάθη τους και ο Ισπανός ήταν πάντα εκεί που έπρεπε. Στον ¨μαγικό” κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου βέβαια, πάντα κάτι βρίσκουμε να πούμε, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα μου έκανε τρομερή εντύπωση να αρθρώσει κανείς λόγο εναντίον των αποφάσεων που πήρε.