Το ρίσκο έφερε… εξάποντο, ηρεμία και τον απαραίτητο χρόνο για το νέο προπονητή

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το ντεμπούτο του Μαρίνου Ουζουνίδη στον πάγκο του Αρη και τη σημαντική νίκη επί του Πανσερραϊκού.

Για κάθε προπονητή που αναλαμβάνει μια ομάδα μεσούσης της περιόδου είναι σημαντικό να ξεκινάει με νίκη. Ο Ουζουνίδης έκανε δυόμιση όλες κι όλες προπονήσεις πριν καθίσει στον πάγκο κόντρα στον Πανσερραϊκό, έχοντας ελάχιστα περιθώρια παρεμβάσεων. Είχε επίσης να διαχειριστεί αρκετές και σημαντικές απουσίες που τον ανάγκασαν και σε μια επιλογή ανάγκης στην ενδεκαδα (Μοντόγια αμυντικό χαφ). Στα επιπλέον αρνητικά το άδειο και παγωμένο γήπεδο για δεύτερη αγωνιστική και μια… δύσκολη εβδομάδα που προηγήθηκε και όσα μεσολάβησαν από την αποχώρηση του Μάντζιου, την παραλίγο συμφωνία με τον Φαν Σχιπ και εντέλει τον ερχομό του Ουζουνίδη. Επομένως το αγχωτικό τρίποντο είναι κάτι σαν εξάποντο. Ενισχύει τα επίπεδα αυτοπεποίθησης, δίνει τον απαραίτητο χρόνο μαζί με ηρεμία στο νέο προπονητή να μάθει την ομάδα του και φυσικά κρατάει τον Αρη σε επαφή με την τετράδα.

Στο πρώτο ημίχρονο, οι ποδοσφαιριστές του Αρη φρόντισαν μέσα σε μόλις 45΄ να δείξουν στον νέο προπονητή όλες τις φετινές παθογένειές και τα δομικά ζητήματα του ρόστερ τα οποία αντιμετώπισε και ο προηγούμενος προπονητής. Αδυναμία στο high press, δυσκολία στην ανάκτηση της κατοχής, ελάχιστη δημιουργία και αργές αμυντικές μεταβάσεις. Προφανώς έπαιξαν ρόλο οι βασικές απουσίες, ιδίως στον άξονα, οδηγώντας αναγκαστικά την ανάπτυξη είτε από τους στόπερ είτε από τα άκρα. Ισως και το υπερβολικό άγχος. Για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Αρης πέταξε στα σκουπίδια το πρώτο ημίχρονο.

Οι φωνές στην ανάπαυλα μάλλον έπιασαν τόπο. Ο Αρης έγινε πιο κινητικός. Εβγαλε μεγαλύτερη διάθεση, πίεση και έκλεψε μπάλες, κράτησε χαμηλά τον αντίπαλο δημιουργώντας φάσεις, παρα το γεγονός ότι ο Μορόν παρέμενε εκτός κλίματος και σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Είχε δοκάρι με τον Νταρίντα και μια απίστευτη ευκαιρία του Σίστο στο 70΄ που ήρθε να επιβεβαιώσει την αδυναμία του Αρη να πάρει σκορ από τους εξτρέμ του. Κάπου εκεί ο Ουζουνίδης αποφασίζει να ρισκάρει και δικαιώνεται. Βγάζει τον Νταρίντα που έκανε υπερπροσπάθεια για να αγωνιστεί, βάζει στο έξι τον αρνητικό με τον Ατρόμητο Ζουλ, χαμηλώνοντας λίγο τον Μάνου Γκαρθία, περνώντας τον εξαφανισμένο εσχάτως Σαμόρα δίπλα στον Μορόν. Τρία λεπτά αργότερα ο νεαρός Κοσταρικανός σκοράρει και γίνεται ο από μηχανής θεός, και ο Ουζουνίδης πιστώνεται μια επιλογή ρίσκου που του έδωσε όμως ένα τρίποντο. Θα ήταν παράλειψη βέβαια να μην γίνει ειδική μνεία και στον Κουέστα που στο φινάλε κράτησε με τις αποκρούσεις του το μηδέν, αφού ο Αρης κακώς οπισθοχώρησε και παραλίγο να το πληρώσει…

Είδαμε και κάτι ακόμη χθες. Η εμφάνιση του Πανσερραϊκού στο Βικελίδης απλά επιβεβαίωσε την πεποίθηση που είχαν στον Αρη ότι ο Πανσερραϊκός δεν θα επαναλάβει την εμφάνιση που είχε απέναντι στον ΠΑΟΚ, όπου αφού έμεινε πίσω στο σκορ με μια σεντερφορίσια αυτογκολάρα στο 3ο λεπτό, έμεινε και με 10 παίκτες στο 18ο λεπτό, και ατύχησε να δεχτεί και δεύτερο γκολ καθώς ο τερματοφύλακας των Σερρών κάτι έψαχνε μεταξύ μεγάλης και μικρής περιοχής και άφησε την εστία του κενή και ανυπεράσπιστη. Γνώριζαν στον Αρη ότι η εμφάνιση των Σερρών στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ θα ήταν μια κακή, τυχαία, παρένθεση, κάθε ομάδα έχει δικαίωμα σε μια κακή μέρα στη δουλειά. Και πράγματι οι Σερραίοι αγωνίστηκαν με τεράστιο πάθος και προσήλωση, ο τερματοφύλακας των Σερρών δεν έπεσε θύμα κακής συνεννόησης, αντιθέτως έκανε την απόκρουση του αγώνα, ο δε αμυντικός των Σερρών έκανε την απόκρουση της χρονιάς σε πλασέ του Σίστο. Ο προπονητής των Σερρών, από την αφωνία της προηγούμενης εβδομάδας όταν ήδη στο 18ο λεπτό η ομάδα του δέχθηκε δυο κίτρινες κάρτες και έμεινε με 10 ποδοσφαιριστές, θυμήθηκε να κάνει παράπονα για την διαιτησία στον αγώνα με τον Αρη. Αυτά ήταν αναμενόμενα στο πιο απρόβλεπτο πρωτάθλημα που ζούμε κάθε χρόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως π.χ., την καθιερωμένη 21η διαδοχική νίκη του ΠΑΟΚ απέναντι στον Παναιτωλικό. Προφανώς είναι τόσο ισχυρή η συγκεκριμένη παράδοση, αδυνατώ να θυμηθώ άλλη παγκοσμίως, όπου ο Παναιτωλικός ηττάται εντός έδρας από τον ΠΑΟΚ ακόμη και στην καλύτερη χρονιά της σύγχρονης ιστορίας του, ακόμη και όταν ο προπονητής του ΠΑΟΚ αποφασίζει να ξεκουράσει μισή ντουζίνα βασικών ποδοσφαιριστών του.

Και κάτι ακόμη. Ο Αρης εξέτισε την ποινή των δυο αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών λόγω της απόφασης της ΔΕΑΒ και του Προέδρου της, πρώην προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών Πειραιά. Την εφαρμογή της οποίας ο Αρης με ορθές νομικές, στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου, ενέργειες πέτυχε την αναστολή εφαρμογής. Τελικώς τελεσίδικη απόφαση δεν εκδόθηκε ποτέ και η ποινή ίσχυσε. Αν εκδοθεί τώρα, θα είναι δίχως αντίκρισμα. Ο Αρης τιμωρήθηκε ούτως ή άλλως. Αυτό που μένει πίσω είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα κανονικό κράτος δικαίου, δεν ήταν ποτέ και εξακολουθεί να μην είναι. Μπροστά στα μάτια όλων όσων ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο η ελληνική δικαιοσύνη, αθλητική ή πολιτική δεν έχει καμία προφανώς σημασία, προκλητικά αμελεί να εκδώσει μια απόφαση, αποφεύγει το καθήκον της δηλαδή να επιβεβαιώσει την ορθότητα ή να άρει τη μη ορθότητα μιας καταδικαστικής για τον Αρη απόφασης. Είδαμε αποφάσεις στο παρελθόν να εκδίδονται άρον άρον αργίες. Είδαμε αποφάσεις να μην εφαρμόζονται με κατεπείγουσες κυβερνητικές, τούτης της κυβέρνησης, τροπολογίες. Πλέον ζούμε την εποχή της Ελλάδας 2.0, όπου οι δικαστικές αποφάσεις απλά χάσκουν, αγνοούνται, πλέον δεν έχει νόημα να εκδοθούν καθώς οι συνέπειες που ο αισθανόμενος αδικημένος προσπαθούσε να αποφύγει, έχουν επέλθει οριστικά.

ΥΓ. Οχι μια αλλά δυο φορές μέσα σε 48 ώρες ο Ουζουνίδης χρησιμοποίησε κολακευτικά σχόλια για τον προκάτοχό του στον πάγκο του Αρη. Δεν συνηθίζεται και περιποιεί τιμή στον νέο προπονητή των κτρινόμαυρων δείχνοντας ταυτόχρονα μια ποιότητα χαρακτήρα που την βρίσκεις δύσκολα πλέον.