Το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται… Τολιόπουλους, όχι Ουόκαπ!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για τα κατορθώματα του 28χρονου MVP Βασίλη Τολιόπουλου και στέκεται στην κρίσιμη απόφαση, που γύρισε τον διακόπτη της καριέρας του για να έλθουν οι τελευταίες εκκωφαντικές εμφανίσεις.

Ο δραματικός προημιτελικός του Φάιναλ 8 του Κυπέλλου Ελλάδος ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ στα «Δύο Αοράκια» στο Ηράκλειο Κρήτης είχε ολοκληρωθεί. Τα δάκρυα στο πρόσωπο του Βασίλη Τολιόπουλου είχαν στεγνώσει, ωστόσο αρκετή ώρα αργότερα, ο διεθνής γκαρντ αδυνατούσε να πιστέψει ότι αυτό που ζούσε ήταν αλήθεια. Επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο πλημμυρισμένος συναισθήματα, η φράση που επαναλάμβανε ήταν… «δεν πιστεύω αυτό που έχει γίνει».

Και όμως είναι αλήθεια: ένα ακόμη μοναδικό σόου, όπως αυτά που έχει προσφέρει αρκετές φορές φέτος τόσο στην Basket League -με αποκορύφωμα το ιστορικό ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ- όσο και στο Eurocup! «Τα δάκρυά μου οφείλονται στην πίεση», εξομολογήθηκε ο 28χρονος σκόρερ στην κάμερα της «Cosmote TV» και όσοι τον ξέρουν καλά δεν θυμούνται ανάλογη συναισθηματική έκρηξη στο παρελθόν. Τέτοια πίεση ο Τολιόπουλος δεν ένιωσε ποτέ στην καριέρα του. Ισως να είναι και θέμα χαρακτήρα. Ισως να έχει το χάρισμα να τιθασεύει τα συναισθήματά του και να δείχνει ότι στις φλέβες του ρέει κρύο αίμα. Ποιος ξέρει…

Υπάρχει, όμως, κάτι που μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά. Η απόφαση που γύρισε τον διακόπτη της καριέρας του μετατρέποντας έναν καλό παίκτη σε… serial killer, χρονολογείται το καλοκαίρι του 2022. Έχει προηγηθεί μια μέτρια σεζόν με τον ΠΑΟΚ, στην οποία καταγράφει 6,3 πόντους με 27,6% στα τρίποντα σε 15,5’ συμμετοχής κατά μέσον όρο σε 23 αγώνες της Basket League, και αυτό το σκηνικό έπρεπε και ήθελε να το αλλάξει. Έπειτα από κάποιες προτάσεις, που είχε με παρόμοια χρήματα, πίστεψε στο project του Άρη και εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στον Γιάννη Καστρίτη, ο οποίος έβαλε το χεράκι του για να εξελιχθεί ο Τολιόπουλος στον παίκτη που βλέπουμε φέτος.

Φυσικά, μια τέτοια απόφαση δεν είχε μικρό κόστος. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, ο άσος του Άρη συμφώνησε να πληρωθεί για τις υπηρεσίες του από τη διοίκηση του Άρη με… τα μισά χρήματα από εκείνα που έπαιρνε στον ΠΑΟΚ την σεζόν 2021-22 και έτσι έγινε το deal. Ένα deal ασύλληπτα συμφέρον για τον Άρη, ασύλληπτα ασύμφορο για την τσέπη του, αλλά ήταν σχεδόν υποχρεωτικό να θυσιάσει αρκετά χρήματα στον βωμό της αγωνιστικής προόδου και της αναγέννησης. Αυτό το ταπεινό συμβόλαιο, που ανανεώθηκε το καλοκαίρι του 2023 και εκπνέει σε μερικούς μήνες, ήταν το διαβατήριο για την εκτόξευση.

Πριν από λίγες ημέρες, ο Τολιόπουλος συμπεριλήφθηκε (ξανά) στις κλήσεις της Εθνικής Ανδρών και αυτή τη φορά δεν θα έχει συμπαίκτη τον Βασίλη Σπανούλη, όπως συνέβαινε στον Ολυμπιακό επί τριάμισι χρόνια (2015-2019), αλλά ομοσπονδιακό προπονητή, στο πρώτο «παράθυρο» της FIBA για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2025. Ας ευχηθούμε να αγωνιστεί και να σουτάρει με την ίδια αυτοπεποίθηση, που έχει στον Άρη, ωστόσο για να αποδώσει ένας παίκτης δεν χρειάζεται μόνο να έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, αλλά να αισθάνεται και την εμπιστοσύνη του προπονητή. Και αυτό είναι δουλειά του Σπανούλη.

Θεωρώ, μάλιστα, έχοντας συζητήσει αμέτρητες φορές μαζί του από όταν ήταν παιδάκι στο Μαρούσι και γνωρίζοντας τη νοοτροπία του, ότι πρέπει να «αγκαλιάσει» και αυτός και το ελληνικό μπάσκετ με μεγαλύτερη θέρμη έναν παίκτη - σουτέρ, όπως ο Τολιόπουλος. Κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο, εάν θέλουμε να έχουμε έναν τόσο ποιοτικό σουτέρ στην Εθνική, από τη στιγμή μάλιστα που παρατηρείται τεράστια λειψανδρία, με αποτέλεσμα οι σουτέρ να είναι είδος υπό εξαφάνιση. Και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται και πρέπει να χτίζει… Τολιόπουλους και όχι Ουόκαπ, χωρίς να θέλω να μειώσω τον φανταστικό χαρακτήρα και τις αγωνιστικές αρετές του Αμερικανού.