Τώρα κατάλαβε γιατί εγκλημάτισε στη Λιβαδειά;

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τη νίκη του Αρη επί του Παναιτωλικού που θα μπορούσε να έρθει πιο εύκολα και το… έγκλημα που έγινε την προηγούμενη αγωνιστική.

Η νίκη του Αρη επί του Παναιτωλικού, χρήσιμη και αναγκαία κατά τα άλλα όπως και κάθε νίκη, θα είχε μεγαλύτερη αξία αν ο Αρης δεν έχανε με κατεβασμένα χέρια πριν από μια εβδομάδα στη Λιβαδειά. Πολλώ δεν μάλλον αν κέρδιζε. Σήμερα θα ήταν 4ος και στο μείον τρία από τον Παναθηναϊκό. Εχει κάνει κι άλλες ήττες μέσα στη σεζόν, με διαφορά όμως είναι αυτή που (θα) τον πληγώνει περισσότερο. Η γιούχα στο τέλος του ματς προς τους ποδοσφαιριστές, από όσους αψήφησαν το κρύο και την… ξενέρα, δείχνει πόσο κακό έκανε η ήττα της περασμένης αγωνιστικής και πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλλουν και πάλι για να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Ο κόσμος έχει αλάνθαστο κριτήριο και με την στάση του αποδοκίμασε την λογική του ασανσέρ με την οποία πορεύεται φέτος η ομάδα του, παρά τη νίκη…

Μια πάνω, μια κάτω. Καμία σταθερότητα. Γκρουπ ικανό για το καλύτερο και για το χειρότερο. Το είδαμε και χθες με τον Παναιτωλικό που ένα φαινομενικά εύκολο απόγευμα μετατράπηκε σε ένα αγχωτικό τρίποντο. Ο Αρης έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο που έβγαλε αντανακλαστικά και σε έκανε να αναρωτιέσαι, αν ήταν η ίδια ομάδα που έγινε έρμαιο του Λεβαδειακού μια εβδομάδα νωρίτερα. Γεμάτο, χορταστικό. Με δυο γκολ, ένα που ακυρώθηκε, ευκαιρίες και για άλλα, συνδυαστικό παιχνίδι, εντάσεις, διάθεση, συγκέντρωση, προσήλωση. Εμφάνιση ομάδας για τετράδα. Με τους τρεις χαφ να κάνουν το καλύτερο 45λεπτο μαζί στο γήπεδο, με μπακ να ανεβαίνουν συνέχεια, εξτρέμ που προσπάθησαν να κάνουν πράγματα και τον φορ να κάνει τη δουλειά του.

Μια ομάδα που σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι θα έπαιρνε ενα εύκολο και δίκαιο τρίποντο απέναντι στην 3η καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος. Που αντί να επενδύσει πάνω στο καλό της διάστημα και να συνεχίσει με την ίδια ένταση στην επανάληψη, θυμήθηκε να επιστρέψει στις παιδικές ασθένειες της φετινής σεζόν. Στο άγχος, στη νευρικότητα, στις κακές επιλογές δίχως κάποιο σοβαρό λόγο. Αρκούσε ένα γκολ στην πρώτη ουσιαστικά φάση του Παναιτωλικού να γεμίσει με ανασφάλεια το γκρουπ και ένας Τετέ να κάνει άνω-κάτω την άμυνα και τον Μπράμπετς που ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει όταν πήγαινε στο αριστερό του πόδι.

Ο Αρης για ένα διάστημα φάνηκε να μην έχει απάντηση στην αλλαγή σχηματισμού του Πετράκη και το άμεσο παιχνίδι. Έκανε τα εύκολα, δύσκολα όταν το μόνο που χρειαζόταν ήταν απλά καλύτερες επιλογές όταν του δόθηκε η δυνατότητα να φύγει στο ανοικτό γήπεδο. Και όταν το σκορ είναι στο ρευστό 2-1 όλα μπορούν να συμβούν. Για αυτό και έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Μαρίνου Ουζουνίδη να λέει ότι το γκρουπ δεν είναι ακόμη στο επίπεδο που αυτός θέλει. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορεί, το συγκεκριμένο γκρουπ, να το πετύχει σε απόλυτο βαθμό, όσο έχει αυτές τις συνεχείς μεταπτώσεις, ακόμη και στο ίδιο 90λεπτο.

Ο Αρης με την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ό, τι πιο κοντικό σε αυτό που θέλει να βλέπει ο προπονητής του, δεν θα έχει πρόβλημα εφόσον τελικά πάρει μέρος στα playoffs των θέσεων 5-8. Και θα μείνει με την απορία, τι θα μπορούσε να συμβεί αν δεν ήταν τόσο διπρόσωπος, από εβδομάδα σε εβδομάδα. Με τα αν όμως δεν γίνεται δουλειά. Τώρα οφείλει να το παλέψει ως το τέλος και να συγκεντρώσει όσους περισσότερους βαθμούς μπορεί.

Ενα credit παραπάνω, επιστρέφοντας στο χθεσινό ματς, στον Μόντσου που έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Αρη. Γκολ, ασίστ, τρεξίματα, άμυνες. Στον ακούραστο και πάλι Νταρίντα με συνεισφορά σε άμυνα και επίθεση, στον Σιφουέντες που όταν είναι σοβαρός και συγκεντρωμένος είναι από τα καλύτερα κεντρικά χαφ του πρωταθλήματος. Στον εργάτη Σπίκιτς του οποίου η τακτική παιδεία, και η ταχύτητα, κυρίως με την μπάλα στα πόδια (δυο φορές οδήγησε την μπάλα απο την μια περιοχή στην άλλη χωρίς να μπορεί να τον προλάνει κάποιος) θα φανούν πολύ χρήσιμα στον Αρη. Στη διάθεση του Φετφατζίδη να τσαλακωθεί.

Αφήνω τελευταίο τον Ρούμπεν Πάρντο που έπαιξε για λίγο στο τέλος και ήταν εξόχως χρήσιμος κερδίζοντας δυο φάουλ και μαζί πολύτιμο χρόνο με την εμπειρία του. Θα προσμετρηθεί στα συν του Ουζουνίδη αν καταφέρει και πάρει απο τον… διωγμένο στην ουσία Ισπανό, πράγματα. Θα ήταν παράλλειψη φυσικά να μην αναφέρουμε ότι ούτε ο Μάντζιος είχε κάποιο παράπονο απο τον Πάρντο που δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει και να είναι πρότυπο επαγγελματία. Αλλο ήταν το θέμα..