«Kαληνύχτα Ελλάδα»

Η θλίψη για το «τρένο του θανάτου» έγινε οργή. Η Χριστίνα Βραχάλη γράφει για τις θλιβερές ημέρες που κανένας δεν θα ξεχάσει και την οργή που προκαλεί η τραγωδία στα Τέμπη...

Πέρασαν ώρες… Μέρες...

Σβήνω, γράφω. Ξανασβήνω. Δεν έχω καταφέρει να σχηματίσω μια ολοκληρωμένη πρόταση. Κάθε λέξη που προσπαθώ να σχηματίσω στο πληκτρολόγιο, ζυγίζει τόνους στα δάχτυλά μου. Κάθε φράση, μου φέρνει δάκρυα. Πλημμυρίζουν τον υπολογιστή μου. Νιώθω βαθιά θλίψη. Κλαίω. Βρίζω. Έχω οργή. Θυμό...

Δεν είχα κανέναν φίλο στο «τρένο του θανάτου». Κανέναν γνωστό.

Μέσα στο τρένο είχα τα «παιδιά» μου. Γιατί όλα τα νέα παιδιά, είναι παιδιά όλων μας. Γιατί είναι το μέλλον αυτής της χώρας. Είναι το φως και η ελπίδα μας. Κι εμείς τα σκοτώνουμε. Τα δολοφονούμε εν ψυχρώ. Στα Εξαρχεια, στη Θεσσαλονίκη, στα Τέμπη…

Τα σκοτώνουμε, μέρα με τη μέρα, στερώντας τους τα όνειρα και την ελευθερία τους. Τα στέλνουμε στο εξωτερικό για να μπορέσουν να παραμείνουν ζωντανά σε πρώτη φάση. Και να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε δεύτερη.

Δεν έχω δικά μου παιδιά. Και κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μεγάλη «ανακούφιση». Λέω ευτυχώς… Ψιθυρίζω χρόνια μέσα μου.

«Μα, που να σε φέρω να ζήσεις, παιδί μου; Σε ποια χώρα; Σε ποια κοινωνία; Πώς θα σε προστατέψω, κόρη μου; Πώς θα σε προφυλάξω, γιε μου; Όχι, από τις κακοτοπιές της ζωής. Όχι. Αυτές θέλω να τις βιώσεις στο πετσί σου. Θα είναι χαρά μου να τις συναντήσεις και να τις ξεπεράσεις. Να τους ρουφήξεις το μεδούλι. Από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, όμως πως να σε προστατέψω;»

Ναι, ξέρω τι θα μου πείτε, πως και οι γονείς μας δεν περνούσαν καλύτερα τότε που μας έφεραν σε τούτο εδώ τον κόσμο. Δεν μπορώ να ξέρω. Γι’ αυτό μιλάω πάντα για εκείνο που ξέρω. Γι’ αυτό που ζω. Για το ΤΩΡΑ. Για τα 40 χρόνια που κατοικώ σ΄αυτή τη χώρα. Σ’ αυτή τη χώρα που κάθε μέρα, φταίει η «κακιά η ώρα». Ο «σταθμάρχης». Το παιδί που έκανε βόλτα στην Αθήνα.

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά. Κείμενα, λέξεις. Αποχαιρετιστήρια μηνύματα. Καμιά λέξη, κανένα κείμενο και καμιά έξυπνη και συναισθηματική ατάκα δεν χωρά αυτό που συνέβη στα Τέμπη. Κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει την τραγωδία.

Αλλά αλήθεια, για ποιον ανθρώπινο νου μιλάμε;

Για εκείνον που έκανε το ανθρώπινο λάθος;

Για εκείνον που μίλησε για ανθρώπινο λάθος;

Για εκείνους που αγνόησαν τις συστάσεις των εργαζομένων για ανύπαρκτη ασφάλεια;

Για εκείνους που αδιαφόρησαν επιδεικτικά για τις ζωές μας όλα αυτά τα χρόνια;

Για εκείνους που έχουν ξεπουλήσει ολόκληρη τη δημόσια περιουσί; Και μαζί της και την αξιοπρέπειά μας; Ή ό, τι έχει απομείνει, από δαύτη τελοσπάντων.

Για εκείνους που έδωσαν εντολή να πετάξουν δακρυγόνα στους φοιτητές που διαδήλωναν ειρηνικά για τους συμφοιτητές τους; Για τα “αδέρφια” τους; Για τους φίλους τους που χάθηκαν; Για το μέλλον τους που από αβέβαιο το έκαναν μαύρο;

Για ποιον ανθρώπινο νου μιλάμε;

Για εκείνον που πήρε την απόφαση να μην δουν οι συγγενείς τους νεκρούς τους, για να τους θυμούνται γερούς; Ρε είμαστε με τα καλά μας, ρε; Θα αποφασίσει μια αναπληρώτρια υπουργός, το αν θα αποχαιρετήσουν οι γονείς τα καμένα παιδιά τους; Τα διαμελισμένα σπλάχνα τους; «Κυριοι υπουργοί, γαμώ τα υπουργεία σας». Μια τρίχα από τα μαλλιά τους, είναι φυλαχτό πλέον για εκείνους. Γιατί εσείς φροντίσατε γι’ αυτό.

Για ποιον ανθρώπινο νου;

Για εκείνον που λέει πως δεν είναι η ώρα να αποδοθούν ευθύνες;

Εδώ δεν πρόκειται για ευθύνη, κύριοι. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑ. Πρόκειται για δολοφονία.

Καμία ευθύνη δεν είναι αρκετή όταν χάνονται παιδιά.

Καμιά δικαιοσύνη δεν είναι αρκετή για να απαλύνει τον πόνο της μάνας και του πατέρα.

Για να σιγήσει τα ουρλιαχτά τους.

Να κλείσει τα μάτια τους το βράδυ για να κοιμηθούν.

Να αντέξουν να φάνε στο αδειανό τραπέζι.

Κανείς ανθρώπινος νους.

Μόνο καρεκλοκένταυροι. Ανεύθυνοι. Εγωπαθείς. Μιζαδόροι. Ελεεινά και τρισάθλια γουρούνια.

Όχι, λάθος.

Ζητώ συγγνώμη από τα γουρούνια...