Κανένας σεβασμός για τη ζωή, «συνομιλητές» των προέδρων και πολιτικοί που δεν δίνουν πραγματικές λύσεις στο πρόβλημα

Η Ευρώπη έχει γίνει ένα φεστιβάλ βίας. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι εδώ κυριαρχεί η ατιμωρησία και οι «γλύκες» μεταξύ παραγόντων, οπαδών και πολιτικών.

Το πρώτο που θα έπρεπε να εύχεται κανείς στην παρούσα φάση είναι να ζήσει ο 31χρονος αστυνομικός.

Να ζήσει και φυσικά να σταθεί ξανά στα πόδια του για να τον χαρούν οι άνθρωποί του και να χαρεί κι αυτός όσους αγαπά. Καταννοώ ότι υπάρχουν πολλοί που στο άκουσμα της λέξης «αστυνομία» παθαίνουν αλλεργία. Στον κλάδο της ΕΛ.ΑΣ., όπως και σε όλους υπάρχουν και κατακάθια. Ακούμε για εκβιαστές αστυνομικούς, για συμμετοχή σε εμπόριο ναρκωτικών. Γενικά για διάφορα εγκλήματα. Δεν είναι όλοι άγιοι.

Έχουμε τονίσει, όμως, ότι το τσουβάλιασμα δεν είναι λύση. Κι όταν τσουβαλιάζεις συντηρείς το μίσος. Όπως όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Κατσούρης, που με μιας όλοι οι Παναθηναϊκοί έγιναν δολοφόνοι και φασίστες. Το ίδιοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ όταν δολοφονήθηκε ο Άλκης. Έκτοτε, τι άλλαξε; Τίποτα. Από το κακό στο χειρότερο πηγαίνουν τα πράγματα. Σε παλαιότερο άρθρο είχαμε αναφέρει την υποκρισία που παρατηρείς κανείς εύκολα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν δολοφονήθηκε ο Άλκης είδα σε οπαδικό λογαριασμό (δεν έχει σημασία η ομάδα που υποστήριζαν, το ίδιο είναι αρκετοί οπαδικοί λογαριασμοί) να γράφουν «RIP Άλκη» και μερικές αναρτήσεις πιο κάτω υπήρχε μία θολή φωτογραφία με μαυροφορεμένους και κουκούλες και μήνυμα: «Ήρθαμε, σας ψάχναμε, αλλά δεν εμφανιστήκατε». Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Καταρχάς, πότε αυτοί οι λογαριασμοί θα βγουν από το ζωή μας; Δημοκρατία σημαίνει σεβασμός. Όχι να συντηρείται ένα ανούσιο μίσος σε μία εποχή μάλιστα που η πλειονότητα των Ελλήλων δύσκολα βγάζει τον μήνα. Ακόμα κι όταν πέθανε ο Κατσούρης, πριν γίνει γνωστό, στα social media η κάθε πλευρά πανηγύρισε ότι έδειρε την άλλη. Μετά έτρεχαν να σβήνουν τα ποσταρίσματα.

Σε κάθε περίπτωση, ό,τι βλέπουμε στα γήπεδα κι εκτός αυτών είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας. Όταν βλέπεις να μαλώνουν τρία κορίτσια στο προαύλιο ενός σχολείου και το πρώτο μέλημα είναι να τραβήξουν βίντεο κάνοντας κύκλο για να μην χάσουν το πλάνο, καταλαβαίνεις που πηγαίνει η κατάσταση. Όταν ο καθένας επειδή τον άφησε η γυναίκα σηκώνει μία καραμπίνα να τη σκοτώσει, δεν υπάρχει σωτηρία.

Η Ελλάδα δεν έχει παιδεία. Σε σημαντικό βαθμό. Υπάρχουν γονείς που μιλάνε στα παιδιά τους, που προσπαθούν να τα νουθετήσουν. Υπάρχουν κι άλλοι που τα έχουν στον αυτόματο. Έ, όταν ο άλλος βλέπει τη ζούγκλα γύρω του θ’ αφήσει το προσωπείο του καλού και θα βάλει τη μάσκα του κακού. Κι όταν κάνουν κάτι τα καμάρια τους κι ένας άλλος γονιός τους κάνει παρατήρηση, τον στέλνουν στο νοσοκομείο, όπως έγινε για παράδειγμα στην Καλαμάτα. Άλλος σκοτώνει για μία θέση πάρκινγκ. Έχουν γίνει τόσα πολλά που πλέον τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση.

Πώς να ξεφύγουν τα γήπεδα; Εκεί, άλλωστε, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Διότι το πάρε δώσε των παραγόντων με τους πολιτικούς έχει αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται κανείς για το προϊόν ουσιαστικά. Όταν ένας οπαδός κάνει κάτι και το πρώτο που ψάχνεις είναι δικαιολογίες, παρά το να τον βρεις και να του κόψεις το γήπεδο, τότε δεν υπάρχει πραγματικά σωτηρία. Όταν έχεις παράπονα για τη διαιτησία και στις ανακοινώσεις εκβιάζεις την κυβέρνηση, λες και δεν έχει σοβαρότερα θέματα ν’ ασχοληθεί, είσαι μέρος του προβλήματος.

Οι παράγοντες πρώτοι θα πρέπει να σταματήσουν να βλέπουν τους οπαδούς σαν στρατούς. Και να τους βάζουν μπροστά ασπίδα για να εκβιάσουν κυβερνήσεις. Πιστεύεις κανείς, άλλωστε, ότι δεν υπάρχει πολιτικό παρασκήνιο πίσω απ’ όσα γίνονται στο ποδόσφαιρο;

Το σίγουρο είναι πως ό,τι και να κάνει ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης, ο Καρυπίδης, πρέπει να αλλάξει ο καθένας μόνος του. Να μάθει να σέβεται τον διπλανό του και φυσικά τη ζωή. Όταν πετάς φωτοβολίδα ή βγάζεις μαχαίρι είτε ο άλλος είναι «μπάτσος» είτε μανάβης είτε ταξιτζής, οφείλει ο εγκέφαλός σου να γνωρίζει ότι μπορεί ν’ αφαιρέσεις ζωή. Ακόμα και γροθιά να δώσεις. Μία μπάλα πας να δεις. Ή, αν θέλετε να φύγουμε από τον αθλητισμό, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε όλοι.

Είδαμε πρόσφατα οπαδούς με τσεκούρια να πηγαίνουν για επίθεση σε αντίπαλο οπαδό. Τέτοια άτομα δεν θα λείψουν από κανέναν. Κυρίως δεν θα λείψουν από τα γήπεδα. Στα γεγονότα που έγιναν στου Ρέντη, σύμφωνα με την αστυνομία, μερικές δεκάδες από τους 424 προσαχθέντες, έχουν απασχολήσει στο παρελθόν. Για συμμετοχή σε οπαδικά επεισόδια ή για διάφορες άλλες υποθέσεις, όπως ναρκωτικά, κατοχή όπλων. Τι δουλειά λοιπόν έχουν αυτοί σε ένα γήπεδο; Γιατί πρώτος ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο Άρης δεν τους έχουν κάνει πέρα; Διαβάζω ότι είναι από 25 έως 60 αυτοί που βρίσκονται στο μικροσκόπιο.

Ας υποθέσουμε ότι είναι οι πολλοί. Οι 60. Δηλαδή για να βρει η αστυνομία έναν δράστη ταλαιπωρήθηκαν ακόμα 364 άνθρωποι χωρίς λόγο. Πάντα ταλαιπωρούνται οι λίγοι για τους πολλούς. Σε οποιοδήποτε κομμάτι της κοινωνίας. Το ερώτημα είναι αν θα μπει ένα τέλος σ’ αυτό;

Αν ο καθένας γουστάρει να παρανομεί και δεν έχει παιδεία και σεβασμό, τότε πρέπει ν’ αναλάβουν δράση οι υπόλοιποι. Όσο δεν υπάρχουν αυστηρές ποινές από την πολιτεία, όχι. Όσο οι πρόεδροι επιτρέπουν αυτά τα άτομα στο γήπεδο, όσο τους ξέρουν και τους καλύπτουν, όσο τους έχουν και συνομιλητές τους, όχι. Όσο η αστυνομία με τη σειρά της δίνει δικαιώματα κι αυτή, εξαιτίας των λίγων κακών (που ψάχνουν το εύκολο χρήμα ή την είδαν σερίφηδες στο Τέξας πριν 200 χρόνια) και ανίκανων (για παράδειγμα άφησαν 200 χούλιγκαν να διασχίσουν τη χώρα για να παίξουν ξύλο και τελικά να υπάρξει νεκρός), η απάντηση και πάλι είναι όχι.

Κι έρχεται η κυβέρνηση και σκέφτεται την αναστολή ως «λύση». Μετά τον covid να θυμίσουμε ότι έχει ξεσπάσει φεστιβάλ βίας. Παντού. Όχι ότι δεν υπήρχε πριν. Η κατάσταση, όμως, έχει ξεφύγει. Όποιος πάρει απόφαση γι’ αναστολή είναι επικίνδυνος κι ανίκανος. Τόσο απλά.

ΥΓ.: Δεν έχει νόημα να χρωματίσουμε τα γεγονότα. Αν και για να είμαστε ξεκάθαροι η ανακοίνωση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης. Το σίγουρο είναι ότι ο κάθε σύλλογος έχει λερωμένη τη φωλιά του. Άλλος ίσως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Δεν έχει νόημα να χρωματίσουμε, γιατί θα χάσουμε το δάσος και θ’ ασχολούμαστε με το δέντρο, ενώ θα συντηρούμε και το μίσος.

ΥΓ1.: Προσωπικά θεωρώ ανέκδοτο τη φράση όταν συμβαίνει κάτι κακό «να κλείσουν οι σύνδεσμοι». Είναι παρόμοιο με την αναστολή.

ΥΓ2.: Σε όλη την Ευρώπη πέφτει πλέον ξύλο. Ακόμα και στο Champions League παραμονές των αγώνων σε αρκετά ματς γίνεται χαμός και βγαίνουν μαχαίρια. Το να είναι στο εξωτερικό οι δικοί μας οπαδοί κύριοι κι εδώ μαφία, κάτι λέει… Έδαφος για πολιτισμό στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία υπάρχει. Αρκεί να το θέλουμε.

ΥΓ3.: Στο σημερινό ντέρμπι της Τουρκίας Μπεσίκτας-Φενέρ υπήρχε μετακίνηση οπαδών... Στο ντέρμπι του μπάσκετ, ανάμεσα στις δύο ομάδες ο Μάνταρ της Φενέρ τραυματίστηκε σοβαρά από αντικείμενο. Στην ανακοίνωση της Μπεσίκτας μεταξύ άλλων αναφερόταν (γινόταν λόγος και για προκλήσεις από τη Φενέρ): «Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα σημειώθηκαν επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο, τα οποία δεν έχουμε συγχωρήσει ποτέ, με αποτέλεσμα παίκτης της αντίπαλης ομάδας να χτυπηθεί από αντικείμενο. Αυτή είναι μια απαράδεκτη συμπεριφορά για εμάς και δεν επιδοκιμάζουμε. Ευχόμαστε στον Γιαμ Μαντάρ, που δυστυχώς τραυματίστηκε, ταχεία ανάρρωση. Καλούμε τις αρχές να επιβάλουν τις απαραίτητες ποινές σε όσους προκαλούν αυτά τα γεγονότα που δεν εγκρίνουμε». 

Κάντε σύγκριση με πρόσφατες δηλώσεις στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, επαναλαμβάνουμε ότι στο ντέρμπι του ποδοσφαίρου υπήρχε μετακίνηση φιλοξενούμενων οπαδών. Οι γείτονες που έχουν κάνει κι αυτοί πολλά στα γήπεδά τους, προσπαθούν να κάνουν ένα βήμα μπροστά κι εμείς πηγαίνουμε συνεχώς πίσω.