Τσάμπα αγωνία πέρασε η ΑΕΚ

Η ΑΕΚ που ήταν υποχρεωμένη να κάνει αγωνιστική διαχείριση, έμπλεξε σε ταλαιπωρία ενός φινάλε θρίλερ αλλά και μιας αντιποδοσφαιρικής σπέκουλας, σε ματς που μπορούσε να καθαρίσει από το πρώτο ημίχρονο. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Δεν ήταν η πρώτη φορά τώρα που ο Αλμέιδα έκανε οκτώ αλλαγές στην ενδεκάδα από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ούτε καν ήταν περίεργο που άφησε εκτός αποστολής παίκτες όπως ο Γκαρσία και ο Πινέδα ή ακόμα και ο Μοχαμάντι. Δεν είχε να κάνει καθόλου με υποτίμηση του αντιπάλου ή προσέγγιση περί εύκολου ματς. Δεν είναι καθόλου έτσι ο Πελάδο. Για τον Αλμέιδα όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες που έχει στο ρόστερ, είναι εν δυνάμει βασικοί. Ενώ έχοντας παίξει τρια ματς με Ολυμπιακό, Μπράιτον και Παναθηναϊκό μέσα σε μια εβδομάδα και πρόγραμμα με Ατρόμητο, ΟΦΗ, Άγιαξ και Παναιτωλικό μέσα σε δέκα μέρες, η διαχείριση ήταν επιβεβλημένη.

Θεωρητικά βεβαίως, ο λόγος που το ματς με τον Ατρόμητο έγινε θρίλερ, θα μπορούσε να είναι αυτό το ευρύ rotation του Αλμέιδα. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι καθόλου αυτός ο λόγος. Η ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο και ήταν με οκτώ διαφορετικούς ποδοσφαιριστές σε σχέση με το ντέρμπι της προηγούμενης Δευτέρας, την δουλειά την έκανε εξαιρετικά. Απέναντι σ’ έναν Ατρόμητο που έπαιζε με δέκα παίκτες μέσα στην περιοχή του, η ΑΕΚ σ’ ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο έπαιξε χορταστικό ποδόσφαιρο.

Είτε από τα πλάγια, είτε παίζοντας κάθετα, είτε ακόμα και με προσωπικές ενέργειες, η ΑΕΚ στα πρώτα 45 λεπτά έβαλε ένα γκολ και είχε ευκαιρία για πολλά περισσότερα. Αυτό που έδειχνε όχι η απόδοση της ΑΕΚ μόνο, αλλά συνολικά η εικόνα του ματς, ήταν πως έπρεπε να έχει «τελειώσει» νωρίς μ’ ένα σκορ ασφαλείας. Δεν έγινε στο πρώτο ημίχρονο, γιατί οι ευκαιρίες χάθηκαν. Δεν έγινε ούτε με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Διότι και τότε οι ευκαιρίες χάθηκαν. Και για κάποιο λόγο που πάντως η ΑΕΚ δεν το συνηθίζει, από το 60’-65’ άρχιζε να σβήνει το ματς. Άρχισε να συμπεριφέρεται αγωνιστικά, σαν να προηγείται με σκορ ασφαλείας, ενώ ακόμα ήταν στο 1-0.

Αυτή ήταν που έβαλε ξανά τον Ατρόμητο στο ματς. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ΑΕΚ πέρασε όλη αυτή την αγωνία με το φινάλε θρίλερ. Μια αγωνία, που με βάση την εικόνα και της ομάδας του Αλμέιδα και του αντιπάλου και του ματς συνολικά μέχρι και το 60', ήταν τσάμπα και αχρείαστη. Και φυσικά όλο αυτό θα γίνει ένα καλό μάθημα σ’ όλους. Διότι πάντα το πιο πιθανό, είναι πως το ποδόσφαιρο θα σε τιμωρήσει, αν το διαβάσεις και το λειτουργήσεις λάθος. Έστω και αν υπάρχουν ελαφρυντικά, όπως το κακό βράδυ και του Τσούμπερ και του Ζίνι και του Ελίασον. 

Απλώς αυτή την φορά, η ΑΕΚ την γλίτωσε χάρη στο σούπερ ματς του Μάνταλου, την ψυχραιμία του Γκατσίνοβιτς να σκοράρει αλά Πανένκα σε πέναλτι στις καθυστερήσεις και την οξυδέρκεια του Χατζισαφί να διώξει την μπάλα πάνω από την γραμμή στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Όμως όλα αυτά θα τα είχε η ΑΕΚ αποφύγει, αν είχε καθαρίσει το ματς μ’ ένα 3-0 από το ημίχρονο, όπως υπαγόρευε η εικόνα των δυο ομάδων.

Επίσης θα απέφευγε και την ακατάσχετη σπέκουλα που έχει ξεκινήσει μετά το ματς και την αγωνιώδη προσπάθεια να αλλοιωθεί η πραγματική εικόνα και να δημιουργηθεί κλίμα. Καταρχάς να συμφωνήσουμε πως μια ομάδα δικαιούται να κερδίσει με δυο πέναλτι. Δεν υπάρχει εξ ορισμού κάτι μεμπτό σ’ αυτό. Και είναι ακραίο να το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ομάδες που πέρυσι το έκαναν και μάλιστα και απέναντι στην ΑΕΚ. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που σκέφτεται και τοποθετείται με βάση τους ποδοσφαιρικούς κανόνες, που να θεωρεί πως είτε η πρώτη, είτε η δεύτερη ανατροπή του Μάνταλου, ήταν κάτι άλλο εκτός από πέναλτι.

Ακούω κάποιους να υποστηρίζουν πως στην φάση της δεύτερης ανατροπής του Μάνταλου που έδωσε και το γκολ της νίκης, η μπάλα είχε κτυπήσει πριν στο χέρι του Ζίνι. Όσες φορές και αν έχω δει την φάση, επιτρέψτε μου να μην βλέπω κάτι τέτοιο. Και για όσους δεν το ξέρουν, ενημερώνω πως και αυτό το σημείο εξετάστηκε από το VAR, κάτι που προκύπτει από τα ριπλέι που έδειξε η συνδρομητική τηλεόραση. 

Όσο τώρα για το γκολ του Ατρόμητου που ακυρώθηκε, θαρρώ πως επίσης κάθε άνθρωπος που σκέφτεται και τοποθετείται μ’ αυτά που βλέπει και όχι μ’ εκείνα που θα ήθελε να έβλεπε, θα διαπιστώσει πως υπάρχει ποδοσφαιριστής πάνω στο… σβέρκο του Στάνκοβιτς, που είναι εκτεθειμένος. Νομίζω πως αν πρέπει να δώσει κάποιος τον ορισμό του πως κάποιος παίκτης που είναι οφσαιντ επηρεάζει μια φάση έστω και αν δεν βρίσκει μπάλα, αυτή θα πρέπει να επιλέξει.

Για να το κλείνω. Καταλαβαίνω πως μετά από μια τέτοια ήττα και όπως τελικά αυτή ήρθε, είναι λογικό ο χαμένος να φωνάζει. Ειδικά πάνω στην ένταση και στην φουλ αδρεναλίνη. Νομίζω πως με καθαρό μυαλό στον Ατρόμητο, όταν ξαναδούν τις φάσεις, αυτό που θα καταλάβουν είναι πως απλώς έχασαν μια πραγματικά τεράστια ευκαιρία να κάνουν την ζημιά, σ’ ένα ματς πάντως που εύκολα θα μπορούσαν να το χάσουν με 3-0. 

Όσο για την ΑΕΚ, φυσικά και δεν χρειάζεται να κρατήσει τίποτε άλλο απ’ αυτό το παιχνίδι, εκτός από τους τρεις βαθμούς της νίκης. Άλλωστε μέσα σ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα που έβγαλε και έχει και μπροστά της να βγάλει, μόνο το αποτέλεσμα μετράει. Ειδικά από εδώ και πέρα και μέχρι και την διακοπή. Το ποια είναι η νοοτροπία της, η αγωνιστική της ταυτότητα και η δυναμική της, το έδειξε ήδη σε Μπράιτον και Λεωφόρο.