«With A Little Help From My Friends»...

Καλός ο Μέσι λοιπόν. Δεν λέω όχι. Πιθανώς ο καλύτερος όλων των εποχών. Δεν συμφωνώ, αλλά το συζητάω. Αλλά αυτό που έγινε στο Κατάρ, δεν το έκανε μόνος του. Γράφει ο Σωτήρης Κωσταβάρας.

Εντάξει, λύθηκε κι αυτό το θέμα. Πάμε στο επόμενο… Ο Λιονέλ Μέσι φίλησε το τρόπαιο που τόσο του έλειπε προκειμένου να εδραιωθεί ακόμα και στο μυαλό, αρκετών τουλάχιστον… άπιστων, ως ο κορυφαίος σύγχρονος ποδοσφαιριστής. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο για κάποιον που εδώ και μία δεκαπενταετία, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του, ήταν κάτι που τον κατέβαλε ψυχολογικά. Του έτρωγε τα σωθικά.

Το 2010, μετά από τη συντριβή με 4-0 από τη Γερμανία στα προημιτελικά πέρασε ένα μεγάλο διάστημα στο πάτωμα των αποδυτηρίων θρηνώντας. Για την ήττα προφανώς, αλλά πιθανότατα και γιατί αδυνατούσε να αντέξει το βάρος, που άθελά του είχε φορτωθεί. Ο Μέσι δεν είναι Μαραντόνα. Μπορεί να έχει τέτοια ατομικά, αγωνιστικά χαρακτηριστικά που να παραπέμπουν σ΄ αυτόν και που τον έκαναν το next big thing στη συνείδηση του κόσμου, αλλά ένα συνεσταλμένο, σχεδόν ντροπαλό παιδί δεν θα μπορούσε να μπει ποτέ στα παπούτσια ενός εγωκεντρικού, αλαζόνα και με ιδιοσυγκρασία σούπερ σταρ, όπως ήταν ο Ντιέγο.

Οι αποτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, μέχρι που κάποια στιγμή έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Η απώλεια του πέναλτι στον τελικό του Κόπα Αμέρικα με τη Χιλή το 2016 φάνηκε να ρίχνει τίτλους τέλους στην καριέρα του στην εθνική. Ο Σέρχιο Αγουέρο έλεγε τότε πως δεν είχε δει ποτέ ξανά τον συμπαίκτη του σε τόσο άθλια ψυχολογική κατάσταση μετά από το ματς κι ένας από τους λόγους της αναθεώρησης της αρχικής του απόφασης για αποχώρηση ήταν σίγουρα και το γράμμα ενός 16χρονου τότε και συμπαίκτη του τώρα, Ένσο Φερνάντες.

Ο κορυφαίος νέος ποδοσφαιριστής σ' αυτό το Μουντιάλ, του ζητούσε ουσιαστικά να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια. Να επιμείνει για να κάνει το όνειρό του, αλλά κι αυτό μιας ολόκληρης χώρας, πραγματικότητα. Και τελικά τον βοήθησε πολύ κι ο ίδιος, την ύστατη στιγμή. Τότε δηλαδή, που είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, πως ο Μέσι δεν μπορούσε να φτάσει χωρίς άλλες βοήθειες τα κατορθώματα του Μαραντόνα.

Ο περσινός θρίαμβος στο «Μαρακανά» επί της αιώνιας αντιπάλου Βραζιλίας σ’ έναν ακόμα τελικό Κόπα Αμέρικα ήταν αυτός που έβαλε το νερό στο αυλάκι γι’ αυτό που ακολούθησε. Ο πρώτος του τίτλος με την ομάδα του άλλαξε εντελώς την ψυχολογία. Τον αποφόρτισε συναισθηματικά. Τον έκανε πιο happy από ποτέ κι αυτό ήταν εμφανές από τα πρώτα του βήματα στα γήπεδα του Κατάρ. Ίσως και να είχε αρχίσει να αισθάνεται πως έχει γύρω του ένα σύνολο παικτών που είναι πρόθυμο να θυσιαστεί προκειμένου αυτός να έχει την πολυτέλεια, πιο ξεκούραστος από τους υπόλοιπους, να κάνει το… κομμάτι του. Τον είδατε να κλαίει μετά από την εκπλήρωση του πιο μεγάλου αγωνιστικού στόχου της ζωής του; Ένα δάκρυ χαράς, συγκίνησης; Κάτι; Τίποτα! Χαμογελούσε. Το ήξερε, το περίμενε!

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο του λυσσαλέου πρέσινγκ, του ασύλληπτα γρήγορου ρυθμού και της περίσσιας δύναμης και οι έντεκα στον αγωνιστικό χώρο είναι πολύτιμοι. Πόσες ομάδες ξέρετε που θα μπορούσαν να αντέξουν σήμερα το βάρος έστω κι ενός που δεν συμμετέχει στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού, που δεν πιέζει παρά μόνο αν αισθανθεί ότι είναι πιθανό να κερδίσει τη μπάλα, που περπατάει στο μεγαλύτερο διάστημα ενός αγώνα; Ο Πεπ Γουαρδιόλα έλεγε το 2019 πως «ο Μέσι δεν τρέχει μεν, αλλά βλέπει με μεγάλη προσοχή όλα συμβαίνουν γύρω του. Μετά από ένα δεκάλεπτο έχει εντοπίσει τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου, έχει χαρτογραφήσει κάθε σπιθαμή του γηπέδου και περιμένει τη στιγμή που θα χτυπήσει».

Σ' αυτή την Αργεντινή είχε την πολυτέλεια να το κάνει έχοντας δέκα συμπαίκτες, που κάλυπταν τον δικού του τρόπο αποκρυπτογράφησης του παιχνιδιού. Που «έτρωγαν σίδερα» στον αγωνιστικό χώρο. Όπου πήγαινε ο Μέσι, τον ακολουθούσε κατά πόδας ο «φρουρός» του. Ο Ροδρίγο Πολ ήταν έτοιμος να επέμβει κάθε φορά που χανόταν η μπάλα προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία της ομάδας ανάμεσα στο επιθετικό και το αμυντικό κομμάτι. Κάπως έτσι άλλωστε, έφτασε να «γράφει» μέχρι και 16 χιλιόμετρα στα παιχνίδια.

Τον χώρο που άφηνε ο Ντε Πολ για να προστατεύει Μέσι και ομάδα, τον κάλυπτε ο Μακάλιστερ και τον δικό του, ο Ενσο. Αλυσίδα! Κάθε κρίκος της ήταν ευδιάκριτος και σε φάση κατοχής μπάλας. Θυμηθείτε το δεύτερο γκολ κόντρα στη Γαλλία. Πιθανότατα, το ωραιότερο ομαδικής συνεργασίας στη διοργάνωση. Πέντε παίκτες, επτά επαφές και δέκα δευτερόλεπτα ήταν τα συστατικά της επιτυχίας! Τελικός αποδέκτης της μπάλας και σκόρερ ο Άνχελ Ντι Μαρία ή αλλιώς ο άνθρωπος που για τη μία ώρα που αγωνίστηκε επισκίασε τους σούπερ σταρ. Χρονικό διάστημα δηλαδή στο οποίο ο Κιλιάν Εμπαπέ είχε μόλις κάτι παραπάνω από δέκα επαφές με τη μπάλα. Τις λιγότερες δηλαδή από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή στον αγωνιστικό χώρο.

Έτσι κι αλλιώς, ο Ντι Μαρία ήταν το βαρύ χαρτί του Λιονέλ Σκαλόνι στον τελικό. Με μόλις εννέα λεπτά συμμετοχής στα νοκ-άουτ λόγω τραυματισμού, τον έριξε στο ματς ρισκάροντας μεν, αλλά επενδύοντας παράλληλα, στην αμυντική ένδεια του Ουσμάν Ντεμπελέ. Όχι δεξιά, όπως στο 4-4-2 του τελικού του Κόπα Αμέρικα, αλλά αριστερά. Η λογική απλή. Παιχνίδι από τη δεξιά πτέρυγα και αλλαγή στην απέναντι, αδύναμη πλευρά του αντιπάλου, με τον Ζιλ Κουντέ να κάνει αναγκαστικά διαγώνια κάλυψη λειτουργώντας ως τρίτος στόπερ και τον Ντεμπελέ να μένει απομονωμένος πάνω στον Ντι Μαρία. Καλώς τα παιδιά! Κερδισμένο πέναλτι και γκολ και μία ακόμα φορά, που έδειχνε πως είναι φτιαγμένος για τα μεγάλα ματς. Αυτός σκόραρε στο Μαρακανά πέρσι το νικητήριο γκολ, αυτός είχε αναδειχθεί σε MVP του τελικού του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2014, αυτός σκόραρε και στον τελικό του Copa del Rey της ίδιας χρονιάς.

Καλός ο Μέσι λοιπόν. Δεν λέω όχι. Πιθανώς ο καλύτερος όλων των εποχών. Δεν συμφωνώ, αλλά το συζητάω. Αλλά αυτό που έγινε στο Κατάρ, δεν το έκανε μόνος του, αλλά… «With A Little Help From My Friends».