Υγεία, οικογένεια, ποδόσφαιρο... με αυτήν ακριβώς τη σειρά!

Ο Στέφανος Αβραμίδης τρίβει τα μάτια του με όλα όσα είδε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ.

Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή να γράψω, τι άλλο, για το μεγάλο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ, για το πιο συναρπαστικό παιχνίδι στην ιστορία του αθλήματος με βάση την περίσταση, τη σημασία και τη βαρύτητά του και νιώθω τόσο γεμάτος από συναισθήματα αλλά και τόσο άδειος από λέξεις! Η αλήθεια είναι πως πέρα από τους... άμεσα εμπλεκόμενους, ποδοσφαιριστές, πρωταγωνιστές, φιλάθλους που βρέθηκαν στο "Λουσέιλ Αϊκόνικ Στέντιουμ" και δοκίμασαν όλες τις συγκινήσεις διά ζώσης δύσκολα θα βρεθούν πολλοί εκεί έξω, πέρα από Γάλλους και Αργεντινούς, που να έζησαν πιο έντονα τα γεγονότα! Κι αυτό γιατί εκτός από το ποδοσφαιρικό έως και...οπαδικό του πράγματος παρακολουθήσαμε παρέα με τους συναδέρφους το ματς μέσα και από το...μεγεθυντικό φακό της επαγγελματικής, άμεσης, ενασχόλησης για τις ανάγκες της εκπομπής του Μουντιάλ!

Ήταν πολλά, αγωνιστικά και μη, αυτά στα οποία θα μπορούσε ή και θα έπρεπε να σταθεί κανείς, επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω μία και μόνο φράση και πάνω σε αυτήν να χτίσω επιχείρημα αλλά και να αποδομήσω, να προσπαθήσω τουλάχιστον, κάτι σα...στερεότυπο που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια! Είχε περάσει αρκετή ώρα από το σφύριγμα της λήξης, ήμαστε σε απευθείας σύνδεση με το Κατάρ και τους απεσταλμένους μας Αλέξη Σπυρόπουλο, Σωτήρη Κωσταβάρα και Στέλιο Γιαννακόπουλο, το λόγο είχε ο Πρωταθλητής Ευρώπης της παρέας! "...Μετά από την οικογένειά μου το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου είναι το ποδόσφαιρο..." ήταν η ατάκα του που μου έμεινε! Ακούγοντάς το από τα χείλη κάποιου που το άθλημα του έχει δώσει τόσα, θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι, μοιάζει από φυσιολογικό έως και εύλογο, τι γίνεται αλήθεια με όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Ή, καλύτερα, τι γίνεται με αυτούς που δεν είχαν το ταλέντο, το χάρισμα, την υπομονή, τη δύναμη, την ικανότητα να...κλωτσήσουν την μπάλα και κάπως έτσι να...κατακτήσουν απάτητες κορυφές αλλά έβαλαν, και κράτησαν, το ποδόσφαιρο στη ζωή τους με κάποιον άλλο τρόπο! Και κατά πόσο ισχύει αλήθεια το περιβόητο, φτάσαμε και στο "γκρέμισμα" του κλισέ, "Το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή!" Εδώ και πολύ καιρό το έχω αν όχι καταλάβει σίγουρα υποψιαστεί, μετά από αυτά που ζήσαμε στο κυριακάτικο...έπος είμαι πλέον βέβαιος! 

Όχι, δεν είναι ο αθλητισμός, δεν είναι και το ποδόσφαιρο ως κομμάτι του, αν όχι για όλους σίγουρα για πάρα πολλούς εξ ημών, τίποτε απολύτως...δευτερεύον, είναι πιο πρωτεύον..."πεθαίνεις"! Έρχεται πίσω μόνο από την υγεία, την οικογένειά μας και τους δικούς μας ανθρώπους, με λίγα λόγια είναι, και καλώς είναι, μη σας πω ότι πρέπει να είναι, πολύ ψηλά στην ιεραρχία!

Σε ό,τι έχει να κάνει με το συντεχνιακό του πράγματος, για εμάς τους επαγγελματίες του χώρου, είναι προφανώς και ο βιοπορισμός στην εξίσωση αλλά αφήνοντας τον κατά μέρος σκεφτείτε το εξής, εγώ το σκέφτομαι συνέχεια! Πόσα μαθήματα αλήθεια θα μπορούσε ο καθένας μας να δώσει στο παιδί του απλά παρακολουθώντας μαζί του το Αργεντινή - Γαλλία! Τι θα μπορούσε να του πει, να του διδάξει, για την αποφασιστικότητα, την αφοσίωση, την επιμονή, τη φλόγα στα μάτια των Λατινοαμερικάνων από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό! 

Πόσα θα μπορούσε να συζητήσει μαζί του για την...εργασιακή ηθική, την αντοχή στην πίεση και το βάρος ενός ολόκληρού λαού στις πλάτες του ενός αθλητή που στα 35 του δε λες πως βρίσκεται δα και στην ακμή του! Πόσο λειτουργική θα ήταν ως παράδειγμα ζωής η άρνηση των Γάλλων, άφαντων για περίπου 80 λεπτά, να συμβιβαστούν με το ενδεχόμενο της ήττας, η αντίδρασή τους, έστω και την ύστατη ώρα, η κόντρα που έβαλαν στη μοίρα τους που έμοιαζε έως και αναπόδραστη!

Πόσο χρήσιμο ως μάθημα ζωής θα ήταν αυτό το rollercoaster των συναισθημάτων μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, στην μία εστία ο Έμι Μαρτίνες όρθωσε ανάστημα στον Κόλο Μουανί, δευτερόλεπτα αργότερα ο Λαουτάρο Μαρτίνες ανενόχλητος σπατάλησε μια ακόμη ευκαιρία να στείλει ένα ολόκληρο έθνος στα ουράνια, όλα μπορούν να συμβούν, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει, τίποτε δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο! Και τέλος, σίγουρα ξεχνάω στιγμές και πρωταγωνιστές και...σημεία αναφοράς, πόσο πιο..."ο επιμένων νικά" μάθημα από το happy end για τον άνθρωπο με το νούμερο 10 στο πίσω μέρος της γαλανόλευκης φανέλας του! 

Στο κλείσιμο, ή πολύ κοντά σε αυτό, μιας πορείας κοντά 20 χρόνων, έχοντας πετύχει τα πάντα εκτός από αυτό το ένα, με τον δραματικότερο των τρόπων, λυτρώθηκε και λύτρωσε μια ολόκληρη χώρα! Δεν ξέρω για εσάς αλλά αν εγώ για ένα πράγμα στενοχωρήθηκα ήταν που δεν είχα τη δυνατότητα να δω αυτό το παιχνίδι με το γιο μου, αυτόν σκεφτόμουν παρακολουθώντας το, με αυτόν θα ήθελα πρώτα και πάνω απ' όλα να το μοιραστώ! Πώς είπατε, δευτερεύον πράγμα το ποδόσφαιρο; Ναι, καλά!