Ο Ανδρέας Κατζουράκης στο Sportal: Η πυγμαχία στην Ελλάδα, η μετάβαση στις ΗΠΑ και το όνειρο του παγκόσμιου τίτλου

Ο πυγμάχος Ανδρέας Κατζουράκης μίλησε στο Sportal για την απόφασή του να αφήσει την Ελλάδα και να ακολουθήσει την επαγγελματική πυγμαχία στις ΗΠΑ αλλά και τον μεγάλο του στόχο που φτάνει μέχρι τον παγκόσμιο τίτλο.

Ο Ανδρέας Κατζουράκης γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1997. Ο Έλληνας αθλητής με καταγωγή από την Κρήτη αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο της επαγγελματικής πυγμαχίας και να μεταβεί στις ΗΠΑ σε ηλικία 19 ετών.

Ο Ανδρέας Κατζουράκης ετοιμάζεται για τον μεγαλύτερο αγώνα της καριέρας του. Ο Έλληνας αθλητής θα αντιμετωπίσει τον Ρόμπερτ Τέρι στις 31 Αυγούστου στα ημιτελικά του τουρνουά της Overtime και θέλει να κάνει ένα ακόμα βήμα προς τον παγκόσμιο τίτλο.

Ο Ανδρέας Κατζουράκης ξετυλίγει στο Sportal το νήμα της ζωής του. Το ξεκίνημά του στην Ελλάδα, η μεγάλη απόφαση για τη μετάβαση στην Αμερική αλλά και το όνειρο της κατάκτησης του παγκόσμιου τίτλου.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό;

«Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό ξεκίνησε σε μικρή σχετικά ηλικία, σε αυτή των τεσσάρων ετών λόγω του ότι και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ασχολούνταν με τον αθλητισμό, περισσότερο ο πατέρας μου με τον kick boxing. Βλέποντάς τον, κάθε μικρό παιδί θέλει να αντιγράψει τον πατέρα του. Του ζητούσα συνέχεια ότι θέλω κι εγώ. Έτσι με έβαλε».

Οπότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πατέρας σου ήταν ο άνθρωπος που καθόρισε την πορεία σου;

«Δεν αν θα έλεγα ότι καθόρισε την πορεία μου, αλλά σίγουρα ήταν η κινητήριος δύναμη για να ξεκινήσω».

Γιατί διάλεξες αυτό το άθλημα;

«Ξεκάθαρα ο λόγος που το διάλεξα είναι γιατί ήταν κάτι πολύ οικείο στα μάτια μου. Το έκανε ο πατέρας μου και είχε στο σπίτι έναν σάκο και χτυπούσε και ήμουν σε μικρή ηλικία και τον έβλεπα. Σαν κάθε μικρό παιδί ήθελα να αντιγράψω αυτό που κάνει, οπότε όταν έγινα 4-5 χρονών ξεκίνησα κι εγώ να παίζω κι έτσι ουσιαστικά άρχισαν όλα. Δεν πιστεύω ότι περίμεναν ποτέ οι γονείς μου να γίνω επαγγελματίας, να ασχοληθώ τόσο σοβαρά με τον πρωταθλητισμό αλλά το ένα πράγμα φέρνει το άλλο».

Πώς ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα προτού πάρεις την απόφαση να φύγεις;

«Στον Παναθηναϊκό τελείωσα την καριέρα μου στην Ελλάδα. Στον Παναθηναϊκό ήμουν σαν πυγμάχος. Στα 14 μου είχα αφήσει το kick boxing πλέον και έκανα αποκλειστικά πυγμαχία. Στην Ελλάδα το άθλημα της πυγμαχίας, πέρα του γεγονότος ότι δυστυχώς είναι παρεξηγημένο, είναι ένα άθλημα που είναι δύσκολο να ακολουθήσεις διότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τις ομοσπονδίες και με τον τρόπο προώθησης των αθλητών. Η τότε ομοσπονδία, γιατί έχει αλλάξει ηγεσία, δεν έδινε την απαραίτητη βάση ώστε οι αθλητές της να μπορούν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, να παίρνουν εμπειρίες, να διεκδικούν διακρίσεις σε διεθνή πρωταθλήματα. Έδινε μικρότερη βάση σε όλο και έδινε περισσότερη βάση στην Ελλάδα. Είναι λες και ήθελαν να κρατήσουν ένα μικρότερο μαγαζί, να το πω έτσι, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερος και πιο εύκολος έλεγχος. Κάτι το οποίο είναι αρκετά στενάχωρο γιατί δεν δίνεις την ευκαιρία στους αθλητές σου να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους»

Ήταν αυτή η στάση ένας από τους λόγους που πήρες την απόφαση να φύγει για το εξωτερικό;

«Εγώ θέλοντας να γίνω επαγγελματίας πυγμάχος ήξερα ότι είναι μονόδρομος, το να φύγω από την Ελλάδα. Γιατί πέραν των προβλημάτων στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δεν υπάρχει επαγγελματική πυγμαχία στην Ελλάδα. Άρα για εμένα ήταν μονόδρομος. Παρόλα αυτά, σίγουρα το γεγονός ότι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι τόσο πίσω σε σχέση με υπόλοιπα κράτη, με τράβηξε πιο γρήγορα στο να γίνω επαγγελματίας πυγμάχος και να φύγω στο εξωτερικό».

Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να το κάνεις στο εξωτερικό;

«Εγώ ήμουν αρκετά σίγουρος για τον εαυτό μου, να είμαι ειλικρινής, από 16-17 χρονών. Από εκείνη την ηλικία ήξερα τι ήθελα να κάνω στο μέλλον μου και να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα. Αλλά πραγματικά, συνειδητοποιείς ότι είσαι έτοιμος και ότι μπορείς να το κάνεις, όταν πας στο εξωτερικό και όταν ξεκινάς να προπονείσαι με άλλους αθλητές πολύ υψηλού επιπέδου και συνειδητοποιείς ότι πραγματικά μπορείς να σταθείς και ανήκεις σε αυτό το επίπεδο».

Πόσο εύκολο είναι για έναν ερασιτέχνη αθλητή, να το κάνει σε ένα επαγγελματικό επίπεδο;

«Όλοι έτσι ξεκινάνε, από ερασιτέχνες έγιναν επαγγελματίες. Άρα θα πω ότι είναι η φυσιολογική κατάληξη των πραγμάτων ότι από ερασιτέχνης θα γίνει επαγγελματίας. Κάποιοι, λόγω του στυλ του παιχνιδιού τους, είναι πιο εύκολο να γίνουν επαγγελματίες από άλλους. Εγώ νομίζω ότι προσαρμόστηκα αρκετά γρήγορα στο πιο επαγγελματικό στυλ πυγμαχίας και δεν είχα κάποιο πρόβλημα».

Υπήρξαν κάποια εμπόδια στη μετάβασή σου;

«Η μετάβασή μου ήταν εύκολη γιατί είχαμε τις επαφές μας στην Αμερική και μου έγινε κατευθείαν πρόταση για να πάω. Οπότε δεν δυσκολεύθηκα στο κομμάτι του μάνατζμεντ. Παρόλα αυτά ως επαγγελματίας έχω συναντήσει πάρα πολλές δυσκολίες. Καταρχάς έχω αλλάξει μάνατζμεντ, δεν είμαι με τον πρώτο μάνατζερ που είχα υπογράψει. Λόγω αναποδιών έχω αλλάξει προπονητές, πολιτείες στις οποίες ζούσα. Έχω περάσει πολλές δυσκολίες στην Αμερική ως επαγγελματίας»

Τι θυμάσαι από τον πρώτο σου επαγγελματικό αγώνα στην Αμερική;

«Ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένος. Δεν μπορώ να πω πως είχα ιδιαίτερο άγχος για να είμαι ειλικρινής γιατί όταν γίνεσαι επαγγελματίας και παίζεις τους πρώτους σου αγώνες συνήθως οι αντίπαλοι είναι χαμηλότερου επιπέδου από εσένα. Όπως έγινε και στον δικό μου πρώτο αγώνα, όπου ο αντίπαλος ήταν πολύ πιο κάτω από το επίπεδό μου. Δεν είχα άγχος μη χάσω ή μη γίνει κάτι τέτοιο. Είχα περισσότερο ενθουσιασμό και ανυπομονησία, απλά να ξεκινήσω αυτό το νέο κομμάτι της ζωής μου και της καριέρας μου».

Πόσο εύκολο είναι για έναν Έλληνα αθλητή να ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα στο εξωτερικό;

«Νομίζω ότι αν ζεις στο εξωτερικό, αν είναι Αμερικανός ή αν είναι Άγγλος γιατί και στην Αγγλία υπάρχει πολύ επαγγελματικό μποξ, είναι αρκετά εύκολο γιατί στην ουσία δεν χρειάζεται να φύγεις από το σπίτι σου. Αλλά για εμάς τους Έλληνες είναι πάρα πολύ δύσκολο, τουλάχιστον ακόμη είναι για την ώρα. Όχι μόνο δεν έχουμε επαγγελματική πυγμαχία στην Ελλάδα, που σιγά σιγά αυτό ευτυχώς έχει αρχίσει να αλλάζει, δεν έχουμε και τις κατάλληλες γνωριμίες και τους απαραίτητους αγώνες στο ερασιτεχνικό επίπεδο και τη δημοσιότητα ώστε κάποια παιδιά να πάρουν ευκαιρίες στο εξωτερικό. Άρα, αν δεν έχεις κάποια γνωριμία, αν δεν υπάρχει κάποιος να το έχει κάνει πριν από εσένα, ώστε να σε συστήσει ή να σου ανοίξει τον δρόμο, είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις από την αρχή»

Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις;

«Ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτό. Ποτέ δεν μου έχει περάσει από το μυαλό, παρόλες τις δυσκολίες. Όταν λέω για δυσκολίες μιλάω για πραγματικά πολύ δύσκολους καιρούς. Παρόλα αυτά ήξερα από την αρχή τι πρέπει να θυσιάσω και τι πρέπει να περάσω για να φτάσω στον στόχο μου. Ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να φτάσω εδώ που έχω φτάσει και εκεί που θέλω να πάω».

Μιλώντας για θυσίες, τι θυσίες έχεις κάνει για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα;

«Το πιο απλό, που ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν ζήσει ο ίδιος, είναι το γεγονός ότι σε μία πάρα πολύ μικρή ηλικία 19-20 χρονών ταξιδεύεις στην άλλη άκρη του κόσμου, ολομόναχος χωρίς γνωστούς, χωρίς φίλους. Αφήνεις πίσω τους συγγενείς σου, την κοπέλα σου, τους φίλους σου. Αφήνεις πίσω όλη σου τη ζωή για να επιδιώξεις κάτι, το οποίο όχι απλά είναι τρομερά δύσκολο, είναι κάτι που δεν γνώριμο για εμάς τους Έλληνες, στον συγκεκριμένο χώρο. Αρά αυτό θα έλεγα είναι ότι είναι ένα τεράστιο κομμάτι θυσίας στην αρχή. Ουσιαστικά, το να φύγεις από ένα περιβάλλον το οποίο σου είναι οικείο και μπορείς να ζήσεις και να τα παρατήσεις όλα, να πας στην άλλη άκρη του κόσμου και να ξεκινήσεις μία καινούργια ζωή μόνος σου σε ένα εχθρικό περιβάλλον στην ουσία. Πέρα από εκεί, το πόσο σκληρές προπονήσεις πρέπει να κάνεις καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας σου. Πάρα πολλές αναποδιές που υπάρχουν στον χώρο με ακυρώσεις αγώνων, με πολλά show που μπορεί να μην γίνουν. Είναι πάρα πολλά πράγματα που μπορεί να συμβούν στον χώρο που ο κόσμος δεν γνωρίζει και μπορεί να σε πάνε πολύ πίσω στην καριέρα σου»

Σου λείπει κάτι από την Ελλάδα;

«Πάνω απ' όλα μου λείπει η κουλτούρα. Δεν σου κρύβω ότι τα πρώτα πέντε χρόνια, μου βρισκόμουν στην Αμερική, ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν μετακομίσει μαζί μου η κοπέλα μου και είναι τα πάντα πολύ πιο εύκολα. Αλλά αυτό που μας λείπει είναι η ελληνική κουλτούρα και ο τρόπος ζωής ο ελληνικός. Ναι μεν μου αρέσει εδώ πέρα γιατί είμαι αρκετά συγκεντρωμένος, έχω το πρόγραμμά μου, δεν έχω αντιπερισπασμούς, αλλά είναι πολύ διαφορετική η ελληνική κουλτούρα και φιλοσοφία με την αμερικάνικη. Είναι κάτι που μας λείπει».

Θα ήθελε και μέσω εσού να αποκτήσει η πυγμαχία στην Ελλάδα λίγο μεγαλύτερη προβολή;

«Είναι ένας από τους μεγαλύτερους στόχους μου. Ο μοναδικός μου στόχος δεν είναι να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής. Ίσως ακόμη μεγαλύτερος στόχος μου είναι να δώσω την ευκαιρία σε νέα παιδιά στην Ελλάδα να έχουν έναν πιο εύκολο δρόμο από τον δικό μου στο να έρθουν εδώ και να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Ήδη αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω φέρει ένα παιδί στην Αμερική τον Στέλιο τον Ρούλια, ο οποίος είναι τρίτος πρωταθλητής στον κόσμο στους Νέους στην πυγμαχία για να ξεκινήσει να προπονείται εδώ πέρα και πιθανόν να μετακομίσει το 2025. Είμαι διατεθειμένος να το κάνω με πολλά παιδιά ακόμη από την Ελλάδα, τα οποία πραγματικά αξίζουν, είναι σοβαρά και θέλουν να δουλέψουν για να πετύχουν τους στόχους τους».

Νιώθεις ένα περισσότερο άγχος που εκπροσωπείς, πέρα από τον εαυτό σου και την Ελλάδα στους αγώνες που δίνεις;

«Δεν θα το έλεγα γιατί ήδη το βάρος του στόχου που έχω θέσει είναι πάρα πολύ μεγάλο, άρα δεν επιτρέπω τόσο πολύ στον εαυτό μου να τον καταβάλει, να έχω έξτρα στρες και άγχος για το γεγονός ότι εγώ είμαι αυτή τη στιγμή ένας άνθρωπος που μπορεί να πάει την Ελλάδα πιο μακριά στο άθλημα ή ποιοι μπορεί να στεναχωρηθούν αν χάσω ή αν γίνει κάτι τέτοιο. Ξέρω ότι στο τέλος της ημέρας, αν κάτι πάει στραβά, θα καταστραφεί η καριέρα μου πάνω απ' όλα, που γι' αυτό είμαι εδώ πέρα. Χαίρομαι προχωρώντας να έχει την ελληνική σημαία και την Ελλάδα στην πλάτη μου»

Θα ήθελα λίγο και να μας μιλήσεις για τον αγώνα σου σε λίγες ημέρες

«Αυτός είναι ένας αγώνας σε ένα τουρνουά μίας οκτάδας που γίνεται από ένα μεγάλο promotion που γίνεται εδώ στην Αμερική. Ο νικητής αυτού του αγώνα ουσιαστικά θα μπει στην πρώτη πεντάδα του κόσμου και θα είναι διεκδικητής απευθείας μίας ζώνης, η οποία τον κάνει υποψήφιο για τον παγκόσμιο τίτλο. Με λίγα τον κάνει άμεσο διεκδικητή του παγκόσμιου τίτλου. Άρα, εμείς υπολογίζουμε ότι μετά από αυτό το τουρνουά το οποίο ολοκληρώνεται Νοέμβρη - Δεκέμβρη, στους επόμενους δύο αγώνες θα παίζω για τον παγκόσμιο τίτλο.

Ο Ρόμπερτ Τέρι είναι αθλητής ο οποίος παίξαμε στο ίδιο show στον τελευταίο αγώνα που έδωσα, άρα τον είδα εκεί και τον έχω δει πολλές φορές ακόμη. Είναι κι αυτός αήττητο (σ.σ ο πυγμάχος που θα αντιμετωπίσει). Είναι ένας πυγμάχος ο οποίος είναι αρκετά τεχνικός και του αρέσει να πυγμαχεί υπό την έννοια ότι δεν θα ανταλλάξει τόσα πολλά χτυπήματα. Θα κοιτάξει να γυρίσει πιο πολύ το ρινγκ γύρω γύρω και να διαλέξει τις στιγμές που θα πυγμαχήσει. Δεν πιστεύω ότι θα δημιουργήσει ιδιαίτερα προβλήματα σε μένα. Θεωρώ ότι θα τελειώσει ο αγώνας πριν το τελευταίο καμπανάκι.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το πλεονέκτημά σου;

«Γενικά θα έλεγα ότι είναι η σκληρή που δίνω στην καθημερινότητά μου, το πόσο σοβαρός είμαι στον χώρο και το άθλημα, το πόσο σέβομαι το άθλημα και πως ξέρω τι πρέπει να κάνω για να φτάσω στην κορυφή. Πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αν δεν το δουν με τα μάτια τους. Δεν δουλεύουν πάρα πολύ αθλητές πάρα πολύ σκληρά. Όταν φτάσεις στην κορυφή, τότε συνειδητοποιείς ότι πάρα πολύς κόσμος βασίζεται στο ταλέντο του, είναι λίγο επιπόλαιος. Άρα μπορείς να καταλάβεις ότι εσύ είσαι ο πιο σκληρός δουλευταράς μέσα στο γυμναστήριο, δουλεύεις πιο σκληρά από τον αντίπαλό σου ξέρεις ότι πάντα μπορεί να έχεις το πάνω χέρι σε μία δύσκολη στιγμή. Αυτό θα έλεγα ότι είναι το πιο δυνατό μου χαρακτηριστικό».

Έχει υπάρξει ποτέ κάποια στιγμή που φοβήθηκες κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;

«Δεν θα το έλεγα. Ο τελευταίος μου αγώνας ήταν ο πιο δύσκολος μέχρι στιγμής στην καριέρα μου. Στον δεύτερο γύρο δέχθηκα ένα χτύπημα, το οποίο με ταρακούνησε λίγο για πρώτη φορά στην καριέρα μου. Παρόλα αυτά ήταν για κλάσματα του δευτερολέπτου, συνήλθα κατευθείαν και δεν είναι ότι με επηρέασε στην πορεία του αγώνα. Άρα δεν θα έλεγα ότι έχει υπάρξει αντίπαλος ή κάποια στιγμή σε έναν αγώνα που με έχει επηρεάσει».

Μπορείς να μας περιγράψεις μία ημέρα σου πώς είναι;

«Η εβδομάδα μου, θα το πω, απαρτίζεται σε ένα μεγάλο μέρος της από πυγμαχία. Πέντε προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα είναι στο μποξ, όπου είτε αυτές θα είναι κάποια προπόνηση με ένα συναθλητή σου κάνεις sparing που είναι μία προσομοίωση αγώνα, είτε θα κάνεις τεχνικές με τον προπονητή σου στους στόχους ή θα χτυπάς τον σάκο. Αυτό είναι κάθε πρωινό για εμένα. Μετά τρεις φορές την εβδομάδα κάνω ενδυνάμωση και τρεις φορές την εβδομάδα θα κάνω τρέξιμο και φυσική κατάσταση ανάλογα το πρόγραμμα και πόσο καλά είμαι στον αγώνα».

Πώς ξεχωρίζει ένας καλός πυγμάχος;

«Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Πάνω απ' όλα θα έλεγα ότι παίζει τεράστιο ρόλο η εξυπνάδα και το πώς μπορείς να διαχειριστείς τις δυνατότητές σου με βάση τον αντίπαλο που έχεις. Αυτό θα έλεγα ότι είναι το σημαντικότερο θα έλεγα. Από εκεί και πέρα, αν έχεις δύο αθλητές, που έχουν τεράστιες διαφορές δηλαδή ο ένας είναι πολύ πιο αδύναμος από τον άλλον ή πολύ πιο γρήγορος από τον άλλον ή πολύ πιο ταλαντούχος από τον άλλον, σίγουρα οι μεγάλες διαφορές θα παίξουν τον ρόλο τους. Αλλά στο κορυφαίο επίπεδο όλοι οι αθλητές είναι έξυπνοι, όλοι είναι γρήγοροι, όλοι είναι δυνατοί, όλοι είναι σκληροί. Εκεί παίζει ρόλο το σύστημα που έχεις στήσει με βάση τον αντίπαλό σου και το να εκμεταλλευθείς τις δυνατότητές σου στα σημεία που είσαι καλύτερος».

Μελετάτε δηλαδή και τον αντίπαλο πριν από κάθε παιχνίδι

«Εννοείται. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μελετάς τον αντίπαλο. Κάθε πυγμάχος είναι διαφορετικός. Εγώ προπονούμαι με τον ίδιο τρόπο, υπό την έννοια ότι θέλω να είμαι στο πικ της φυσικής μου κατάστασης σε κάθε αγώνα, αλλά σίγουρα οι τεχνικές που δουλεύουμε μέσα στο γυμναστήριο με τον προπονητή μου διαφέρουνε από αγώνα σε αγώνα».