Σπορ μοντέλα Alfa Romeo που έγραψαν και γράφουν ιστορία

Για πάνω από 112 χρόνια, η ιταλική μάρκα ενθουσιάζει τους λάτρεις του αυτοκινήτου.

Με τα ιταλικά αυτοκίνητα δύο τινά συμβαίνουν: ή τα λατρεύεις ή τα μισείς. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες μάρκες. Γι αυτό και υπάρχουν αιώνια πιστοί οπαδοί της ιταλικής μηχανολογίας και ειδικά του σχεδίου.

Στην Alfa Romeo, από καταβολής, εδώ και 112 χρόνια, στόχος ήταν το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, το μη συνηθισμένο. Ηθελαν να κατασκευάζουν αυτοκίνητα που προσέφεραν συγκινήσεις, γι αυτό και τα οδηγικά χαρακτηριστικά, ακόμα και των πιο απλών εκδόσεων, είχαν και έχουν σπορτίφ προσανατολισμό.

Η Alfa Romeo, σε αυτή τη διαχρονική πορεία, συνέδεσε το όνομά της με τους αγώνες, δημιουργώντας, τελικά, μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα supercars μαζικής παραγωγής. 

Από την 8C που ανέτρεψε τα δεδομένα στους αγώνες τη δεκαετία του 1930, την εκθαμβωτική 33 Stradale, τις εκκεντρικές Montreal και SZ/RZ και μέχρι τη νοσταλγική 8C Competizione, είναι ορισμένα μοντέλα των οποίων τη λάμψη διατηρεί αναλλοίωτη το τμήμα Heritage της Stellantis, της γιγαντιαίας εταιρείας που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των ομίλων Fiat και PSA.

8C – Οι αγώνες επιβάλουν την παρουσία τους στους δρόμους (1931)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η Alfa Romeo ήδη απολάμβανε εξαιρετική επιτυχία στους αγώνες, αλλά και στις πωλήσεις χάρη στη σειρά 6C. Με βάση αυτή, η διοίκηση της μάρκας ζήτησε από τον ιδιοφυή μηχανικό Vittorio Jano να εξελίξει ένα ακόμα πιο δυνατό -και αυτή τη φορά 8κύλινδρο σε σειρά- σύνολο που θα εφοδίαζε ορισμένα πολυτελή αυτοκίνητα υψηλών επιδόσεων. Η δημιουργία του νέου συνόλου δεν άργησε, αφού ένα χρόνο αργότερα ο Jano, έχοντας ουσιαστικά προσθέσει δύο ακόμα κυλίνδρους στον κινητήρα της 6C, ανέβαζε τον κυβισμό στα 2.336 κ.εκ. δημιουργώντας ένα νέο θρύλο. 

Η 8C 2300 ήταν γεγονός και παρά το ότι η χωρητικότητα του κινητήρα ήταν μόλις 30% μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνον την 6C 1750, η απόδοση ήταν σχεδόν διπλάσια με 155 ίππους, αντί 85. Η επιτυχία της 8C στους αγώνες ήρθε άμεσα, με τη νίκη του Tazio Nuvolari στο Targa Florio του 1931. Δεκάδες νίκες θα ακολουθούσαν στο Mille Miglia, τη Monza, αλλά και το θρυλικό Le Mans, όπου η ειδική για την περίσταση έκδοση 8C 2300 Le Mans ζύγιζε μόλις 1.000 κιλά και είχε τελική ταχύτητα άνω των 200χλμ./ώρα. 

Στον αγώνα του 1931 η Alfa Romeo κατέκτησε τη νίκη. Την επόμενη χρονιά τις δύο πρώτες θέσεις, ενώ το 1933 ο θρίαμβος απέκτησε επικές διαστάσεις, με τις 8C 2300 Le Mans να καταλαμβάνουν και τις τρεις θέσεις του βάθρου, με το μοντέλο το 1934 να κατακτά ακόμα μια τελευταία νίκη. Ανάμεσα στις μόλις 188 αυτοκίνητα 8C 2300 που κατασκευάστηκαν, οι 9 ήταν της έκδοσης Le Mans, με μία να διασώζεται έως σήμερα από το τμήμα Heritage της Stellantis. 

Αρχικά η Alfa Romeo προόριζε τη σειρά 8C αποκλειστικά για τους αγώνες, σύντομα όμως ξεκίνησε να πουλά το πλαίσιο και τα μηχανικά μέρη σε ιδιώτες, οι οποίοι στη συνέχεια τα έντυναν με τη βοήθεια κατασκευαστών όπως οι Zagato, Carrozzeria Touring, Carrozzeria Castagna και Carrozzeria Pinin Farina. 

Ανάμεσα στους τυχερούς ιδιοκτήτες αυτού του supercar, που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες, ήταν και η Βαρονέσα Maud Thyssen της οικογένειας Thyssen, o ιδρυτής της Piaggio, Andrea Piaggio και ο θρύλος των αγώνων, Tazio Nuvolari.

33 Stradale – Η επιτομή της ομορφιάς (1967)

Η ιστορία της 33 Stradale ξεκινά επίσης μέσα από τους αγώνες. Η οικογένεια «33» γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 με στόχο να κυριαρχήσει στους αγώνες. Με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε πολλά μέλη, τα περισσότερα καθαρόαιμα αγωνιστικά, ενώ μια σειρά πρωτοτύπων τόνισαν την προσαρμοστικότητα του μοντέλου, αλλά και τη δημιουργικότητα των σχεδιαστών. 

Η 33 Stradale αναμφίβολα ήταν το πλέον κομψό και αριστοκρατικό δείγμα της οικογένειας, με την αποκάλυψή της τον Αύγουστο του 1967 να γοητεύει όσο τίποτα άλλο που είχε παρουσιαστεί στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας μέχρι τότε.

Η αριστοτεχνική σχεδίασή της είναι δημιούργημα του Franco Scaglione από τη Φλωρεντία. Το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικό αριστούργημα στιλ, αεροδυναμικής απόδοσης και λειτουργικότητας. Επίσης η 33 Stradale είναι και τεχνολογικά καινοτόμα, αφού για πρώτη φορά σε ένα αυτοκίνητο δρόμου οι πόρτες άνοιγαν προς τα πάνω, επιτρέποντας την ευκολότερη πρόσβαση σε ένα όχημα που το ύψος του δεν ξεπερνά το ένα μέτρο. 

Το αμάξωμα αγκαλιάζει σχεδόν ασφυκτικά το ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο και τον δίλιτρο V8 ατμοσφαιρικό κινητήρα από αλουμίνιο και μαγνήσιο, με την αεροδυναμική σιλουέτα, σε συνδυασμό με τους 230 ίππους του κινητήρα και το εξαιρετικά χαμηλό βάρος (περίπου 700 κιλά), να εξασφαλίζουν τελική ταχύτητα 260χλμ./ώρα και επιτάχυνση 0-100χλμ./ώρα σε 5,5 δευτερόλεπτα.

Μόλις 18 μοναδικές 33 Stradale γεννήθηκαν, κάθε μία λίγο διαφορετική  αφού η κατασκευή τους ήταν χειροποίητη.

Montreal – Φουτουρισμός και επιδόσεις (1970)

Η Montreal αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα στην ιστορία των supercars της Alfa Romeo, ειδικά για το στιλ που διαθέτει. Το 1967, στη Διεθνή Έκθεση του Μόντρεαλ, οι διοργανωτές επέλεξαν την Alfa Romeo, ανάμεσα σε όλους τους κατασκευαστές, για να δημιουργήσει ένα αυτοκίνητο που θα εξέφραζε «την υψηλότερη προσδοκία του σύγχρονου ανθρώπου, όσον αφορά στην αυτοκίνηση». 

Στο στούντιο του Bertone, ο 29χρονος τότε Marcello Gandini, σχεδίασε ένα χαμηλό, κομψό και με αεροδυναμικές γραμμές coupé. Η πρωτοτυπία του σχεδίου, σε μεγάλο βαθμό, οφειλόταν στη χαμηλή εμπρός μάσκα και το καπό, που κάλυπτε εν μέρει τα φωτιστικά σώματα κάτω από μια σειρά «βλεφαρίδες», οι οποίες εκτός των άλλων βελτίωναν την αεροδυναμική απόδοση. 

Το έντονα κεκλιμένο παρμπρίζ, οι σχήματος “L” πόρτες και οι έξι εισαγωγές αέρα στις πίσω κολόνες, αποτελούσαν μερικά από τα σχεδιαστικά στοιχεία που εξελίχθηκαν σε πραγματικό θρύλο για το χώρο του σχεδιασμού αυτοκινήτων. Στο αυτοκίνητο παραγωγής για την τοποθέτηση του V8 κινητήρα από την 33 Stradale, ο Marcello Gandini αναγκάστηκε να ψηλώσει το καπό, χωρίς όμως να «βλάψει» την αισθητική αρτιότητα της αρχικής του δημιουργίας. 

Την περίοδο 1970 – 1977 συνολικά κατασκευάστηκαν 3.925 Montreal, με το πλέον πολυπληθές supercar της Alfa Romeo να συνεχίζει μέχρι σήμερα να γοητεύει με την φουτουριστική του προσέγγιση πάνω στο θέμα της απόδοσης.

S.Z./R.Z. – Πρόκληση στα καθιερωμένα (1989)

H S.Z. σχεδιάστηκε για να τραβήξει την προσοχή. Χαμηλή, με σφηνοειδή μορφή και εξαιρετικά ψηλά τη γραμμή στο προφίλ που χωρίζει τις γυάλινες επιφάνειες από τις μεταλλικές (beltline), η S.Z. ήταν το αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου προγράμματος με τίτλο ES30 ("Experimental Sportcar 3.0 litre"). 

Η παραγωγή του μοντέλου -το πρώτο που κατασκευάστηκε με τη χρήση συστημάτων CAD/CAM (computer aided design/manufacturing) ανατέθηκε στην καροσερία Zagato, απ’ όπου προήλθε και το τελικό όνομα S.Z. (Sprint Zagato). Το αμάξωμα από συνθετικά υλικά έντυνε τον θρυλικό V6 “Busso” που εφοδίαζε και την 75 3.0i Quadrifoglio Verde του 1987. 

Για την περίσταση η απόδοση έφτανε του 207 ίππους, με τη ροπή να μεταφέρεται στους πίσω τροχούς μέσω ενός 5τάχυτου κιβωτίου τοποθετημένου πριν τον πίσω άξονα. Η συνολική παραγωγή, σχεδόν 1.000 μονάδων, συμπεριλάμβανε και την εξίσου ξεχωριστή και πιο σπάνια R.Z. (Roadster Zagato). 

Οι S.Z./R.Z. θεωρούνται πραγματικά supercars, και σε επίπεδο σχεδίασης μπορεί κανείς να δει μέχρι και σήμερα την επιρροή τους, μέσα από τη νέα φωτεινή υπογραφή των 3+3 φωτιστικών σωμάτων που χαρακτηρίζουν την Tonale, αλλά και τις νέες Giulia και Stelvio.

Το πνεύμα της μυθικής 33 Stradale, σε επίπεδο αισθητικής είναι περισσότερο από εμφανές στην 8C Competizione, παρά τα χρόνια που τις χωρίζουν και τις διαφορετικές αρχιτεκτονικές τους. Η 8C Competizione είναι ένα supercar που ακολουθεί τη διάταξη, κινητήρας εμπρός – κίνηση πίσω, με τη δύναμη να μεταφέρεται μέσω ενός τοποθετημένου, πριν το πίσω διαφορικό, κιβωτίου ταχυτήτων (transaxle). 

8C Competizione – Εκθαμβωτική νοσταλγία (2007)

Η παρουσίαση της πρωτότυπης 8C Competizione στην έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης το 2003 δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο, επιβάλλοντας στην ουσία στη μάρκα να προχωρήσει με την περιορισμένη παραγωγή του μοντέλου που σχεδίασε ο τότε επικεφαλής του Centro Stile Alfa Romeo, Wolfgang Egger.

Οι μόλις 500 μονάδες κατασκευάστηκαν στο εργοστάσιο της Maserati στη Modena -όπως θα συνέβαινε λίγα χρόνια αργότερα και με την 4C- με το αυτοκίνητο να αποτελεί ένα μίγμα εξωτικών συστατικών. Το πλαίσιο προερχόταν από τη Dallara, το σύστημα πέδησης με επιρροές από την Formula 1 είχε την υπογραφή της Brembo, ενώ η Sparco κατασκεύαζε τα πανέμορφα καθίσματα από ανθρακονήματα με τη δερμάτινη επένδυση.

Ακόμα ένα σημείο που δικαιολογούσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό “supercar”, ήταν ο ατμοσφαιρικός V8 κινητήρας με την υπογραφή της Ferrari. Οι 450 ίπποι έδιναν τελική ταχύτητα σχεδόν 300χλμ./ώρα στην 8C Competizione και επιτάχυνση 0-100χλμ./ώρα σε λιγότερο από 4 δευτερόλεπτα. 

Η επιτυχία της 8C Competizione οδήγησε στη δημιουργία και της ανοικτής έκδοσης, 8C Spider, που επίσης κατασκευάστηκε σε 500 μονάδες. Με αντίστοιχα μηχανικά μέρη οι επιδόσεις ήταν εξίσου καταιγιστικές και παρά την ελαφρώς μικρότερη τελική ταχύτητα, η 8C Spider ήταν εξίσου γοητευτική με την «αδερφή» της, που είχε κλειστή οροφή.

Η Alfa Romeo, περνά κι αυτή σε μια νέα εποχή, της ηλεκτροκίνησης, που υπόσχεται δυνατές συγκινήσεις, με μοντέλα όπως η Tonale.