Αργεντινή: Εθισμένη στους ηγέτες και εξαρτημένη απ' αυτούς (pics)

Η Αργεντινή είχε μάθει να «εξαρτάται» πάντα από έναν GOAT, αλλά όταν αυτός ήταν παρών η ίδια ατυχούσε.

Αν σας ζητούσαμε να μας πείτε έναν κορυφαίο παίκτη της Εθνικής Αργεντινής, οι πιθανές απαντήσεις θα ήταν δύο. Λιονέλ Μέσι και Ντιέγκο Μαραντόνα. Τεράστια ονόματα όπως ο Αλφρέδο Ντι Στεφάνο (για πολύ λίγο), ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και ο Κουν Αγουέρο ήταν επίσης μεγάλοι πρωταγωνιστές, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Λίο και τον Ντιεγκίτο.

Οι δύο αυτοί ποδοσφαιριστές αποτελούν «σημαία» για την «Αλμπισελέστε», με τον καθένα να μνημονεύεται για τις εξαιρετικές του επιδόσεις σε επίπεδο εθνικών, αλλά και για το χάρισμα που τους έδωσε ο «Παντοδύναμος» (μην ξεχνάμε είναι και βαθιά θρησκευόμενοι εκεί κάτω). Και η αλήθεια είναι πως η ομάδα της Λατινικής Αμερικής είναι «εξαρτώμενη» από τέτοιου είδους «ηγέτες».

Δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό κομμάτι στη μέση. Ο λαός της Αργεντινής και γενικά οι χώρες της Νοτίου Αμερικής αγαπούν τα είδωλα. Τους κάνουν να νιώθουν μία περηφάνια για την πατρίδα, η οποία είναι πολύ σημαντική για αυτούς. Ο καθένας από τους δύο παίκτες κατόρθωσε με τον τρόπο του να μπει βαθιά στη ψυχή του απλού καθημερινού κόσμου.

Λιονέλ Μέσι

Ένα φτωχό παιδί το οποίο έπαιζε ποδόσφαιρο στις αλάνες της Αργεντινής και κατάφερε να γίνει το νούμερο 1 (οι φαν του Ρονάλντο μπήκατε σε λάθος άρθρο) στον πλανήτη. Εύκολα μία μέση ταινία που θα μπορούσε να παίζει στο Χόλιγουντ. Εντούτοις είναι πραγματικότητα.

Ο Μέσι κατάφερε να πάρει τα ηνία της Μπαρτσελόνα για πάρα πολλά χρόνια και ενίοτε τα «δάνειζε» και στην πολυαγαπημένη του πατρίδα. Χάρη σε αυτόν, η Αργεντινή κατάφερε να μπει ξανά στην καρδιά πολλών ανθρώπων, οι οποίοι γεννήθηκαν στην Αθήνα, στο Παρίσι, το Κάιρο κ.ο.κ.

Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Από το ντεμπούτο του με τη φανέλα του κλαμπ, το 2005, ο 35χρονος επιθετικός αποτελούσε «φόβο και τρόμο» για κάθε αντίπαλο τερματοφύλακα.

Μετρώντας 168 εμφανίσεις με την «Αλμπισελέστε», ο βραχύσωμος ποδοσφαιριστής κατάφερε να σκοράρει 93 φορές, δηλαδή μ.ο. γκολ 1,8 ανά παιχνίδι. Αν δε συνυπολογίσουμε και τις ασίστ του (53) σε όλα αυτά τα ματς, τότε ο ίδιος είχε συμμετοχή σε σχεδόν κάθε τέρμα που πετύχαινε η ομάδα του.

Ο Λίο ήταν ο πιο πρόσφατος «οδηγός» του τραίνου που ονομάζεται «Argentina», όμως ο δρόμος του ήταν γεμάτος «σπασμένες ράγες». Μουντιάλ 2014, Κόπα Αμέρικα 2015 και Κόπα Αμέρικα 2016. Τρεις φορές η Αργεντινή έφτασε σε έναν τελικό διοργάνωσης και τις τρεις φορές έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι. Όμως ο Μέσι δεν μπορούσε να μείνει χωρίς τίτλο με το εθνόσημο. Η λύτρωση ήρθε στο Κόπα Αμέρικα του 2021 όταν και η ομάδα του κατέκτησε το Τουρνουά κόντρα στην Βραζιλία, νικώντας με 1-0.

Ντιέγκο Μαραντόνα

Αν ο Μέσι είναι μία φορά σύμβολο για την Αργεντινή τότε ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι δέκα. Διαχυτικός, φιλάνθρωπος, απότομος, αθυρόστομος και άλλοι πολλοί χαρακτηρισμοί μπορούν να συνδεθούν με τον πάλαι ποτέ «σούπερ σταρ». Η διαφορά του με τον «La Pulga» είναι πως ο ίδιος είχε και φυσιογνωμία ηγέτη.

Στο διάστημα που αγωνίστηκε κατάφερε να πάρει μία «Αλμπισελέστε» κομπάρσο και να την κάνει «πρωταγωνίστρια». Από το 1977 και έπειτα την έφτασε σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου, κατακτώντας μάλιστα με τη συμβολή του τον ένα. Πώς; Μα φυσικά με το αείμνηστο «Χέρι του Θεού».

Για όσους δεν θυμούνται στο 51ο λεπτό του προημιτελικού με την Αγγλία. Ύστερα από λανθασμένο γύρισμα του ποδοσφαιριστή της Αγγλίας Στιβ Χοτζ, ο Μαραντόνα έτρεξε προς την μπάλα, η οποία κατευθυνόταν ψηλοκρεμαστά προς την μικρή περιοχή. Ο τερματοφύλακας της Αγγλίας, Πίτερ Σίλτον, αντέδρασε εγκαίρως με έξοδο, τρέχοντας επίσης προς την μπάλα, με σκοπό να την αποκρούσει με τα χέρια. 

Την καθοριστική στιγμή, ωστόσο, ο Μαραντόνα, ταυτόχρονα με ένα εντυπωσιακό άλμα στον αέρα, σήκωσε το αριστερό του χέρι και για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου πρόλαβε την μπάλα, χτυπώντας τη δυνατά με αυτό και στέλνοντάς την στα δίχτυα.

Ο Ντιέγκο δε σταμάτησε να υπηρετεί την Αργεντινή από το πόστο του στρατιώτη, αλλά αποφάσισε να πάρει προαγωγή και να γίνει ο στρατηγός της. Τον Νοέμβριο του 2008 ανέλαβε προπονητής στην Αλμπισελέστε όμως το «ταβάνι» του δεν ήταν τόσο υψηλό, όσο όταν ήταν ποδοσφαιριστής. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ως κόουτς ήταν οι προημιτελικοί του Μουντιάλ 2010, προσπερνώντας τότε το εμπόδιο της Εθνικής Ελλάδος.

Ο Supporter

Κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό έχει το «δεξί του χέρι». Για τον Λιονέλ Μέσι αυτός ο ρόλος ανήκε στον Κουν Αγουέρο. Ο κουμπάρος του σούπερ σταρ της Παρί ήταν ο σέντερ φορ που χρειαζόταν κάθε ομάδα. Βέβαια η τύχη αυτή ανήκε στην Μάντσεστερ Σίτι, στην οποία πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Όσον αφορά το επίπεδο των εθνικών ομάδων, οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Οι δύο τους είχαν πετύχει στο σύνολο 134 γκολ. Για να καταλάβει κανείς το κατόρθωμα, η Χάντερσφιλντ - δηλαδή μία ολόκληρη ομάδα - έχει σκοράρει τον ίδιο αριθμό τερμάτων σε ολόκληρη την ιστορία της στη Premier League.

Ο Ενδιάμεσος

Μεταξύ των Μέσι και Μαραντόνα υπήρχε ο Γκάμπριελ Μπατιστούτα. Σίγουρα όχι το ίδιο μέγεθος με τους άλλους δύο, αλλά ανήκει στη κατηγορία «Honorable Mention». O ίδιος ηγήθηκε της προσπάθειας των Αργεντινών στο Κόπα Αμέρικα του 1993, το οποίο και εν τέλει κατακτήθηκε.

Μπορεί να σημείωσε λιγότερες συμμετοχές και από τους δύο leader, αλλά και από τον Αγουέρο, ωστόσο η συνεισφορά του ήταν εξίσου μεγάλη για το διάστημα που αγωνίστηκε. Σε 78 παιχνίδια είχε καταφέρει να σκοράρει 55 γκολ, ήτοι 1,4 γκολ ανά παιχνίδι. Ωστόσο, με τον ρόλο των «σέντερ-φορ» να είναι πολύ συγκεκριμένος τότε, οι ασίστ του ήταν απειροελάχιστες και συγκεκριμένα μόλις εννέα.

Μιλάμε για μία εποχή όπου ένας κεντρικός επιθετικός είτε θα υποδεχόταν την μπάλα από μία σέντρα ή μία πάσα και θα σούταρε, είτε θα ξεκινούσε μόνος μία ενέργεια και θα την έφτανε στη μεγάλη περιοχή.