O Βασιλιάς πέθανε, ΖΗΤΩ ο Βασιλιάς...

Ο Λιονέλ Μέσι κατάφερε να ξορκίσει τους δαίμονές του και στο Κατάρ ξεπέρασε τον Μαραντόνα, αποκαλύπτοντας στον ποδοσφαιρικό πλανήτη το νέο του «Βασιλιά».

Οι περισσότεροι από τους μισούς Αργεντινούς δεν ήξεραν πώς είναι η ζωή όταν κατακτάς ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 1986 έμοιαζε πολύ μακρινό, όμως ο Λιονέλ Μέσι τους οδήγησε στην κορυφή και ο ποδοσφαιρικός παράδεισος έπαψε πια να είναι ουτοπία στη χώρα του τανγκό.

Είναι δύσκολο για έναν αθλητή να φέρει μια ζωή την ταμπέλα του διάδοχου. Ειδικά όταν πρέπει να ζει, να αναπνέει και να αγωνίζεται στη σκιά του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Του ανθρώπου που μέσα από το ποδόσφαιρο σήκωσε στις πλάτες του ένα έθνος, έσβησε μια πολιτική ήττα και μετέτρεψε ένα παιχνίδι σε ζήτημα ζωής και θανάτου…

Όταν η Αλμπισελέστε νικούσε την Αγγλία σε εκείνα τα προημιτελικά του Μουντιάλ του Μεξικού, μαζί με την πρόκριση έπαιρνε και την ικανοποίηση ότι απαντούσε στον πόλεμο. Είχαν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από την εισβολή των Αργεντίνων στα νησιά Φώκλαντ. Οι Βρετανοί απάντησαν άμεσα στέλνοντας το ναυτικό τους, ανακατέλαβαν τους νήσους και ανάγκασαν σε παράδοση τους αντιπάλους τους.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι δύο χώρες συναντήθηκαν στο Μεξικό. Η Θάτσερ αυτή τη φορά δεν έβλεπε μπροστά της στρατό, αλλά έναν άνθρωπο που με τον τσαμπουκά του και την πονηριά του θα κατατρόπωνε όποιον έβρισκε στο διάβα του για να οδηγήσει τη χώρα του στον παράδεισο. 

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986. Ήταν το νέο πρόσωπο που έλαμψε δια του ποδοσφαίρου, αυτός που θα λατρευόταν σαν Θεός και θα παρέσυρε έναν ολόκληρο λαό στην ευτυχία.

Η πορεία του δεν ήταν αυτή ενός συνηθισμένου ποδοσφαιριστή. Μπορεί το παιχνίδι να τον έκανε ήρωα, Θεό, πατέρα όλων των Αργεντίνων, ωστόσο δεν ήταν η προτεραιότητα στη ζωή του. Ή αν θέλετε καλύτερα, δεν ήταν ποτέ το πάθος του. Δεν ήταν καν η ζωή του…

Τα χρόνια περνούσαν και τα μαγικά πόδια του Ντιέγκο συνέχιζαν να είναι τέτοια. Ο ίδιος πήγε στη Νάπολι και σε αυτό το σημείο της καριέρας του η οντότητά του ξεκίνησε να αγγίζει τα όρια του υπερφυσικού. Στο Μπουένος Άιρες έχτισαν εκκλησία με το όνομά του, την ώρα που στον ιταλικό Νότο άπαντες τον λάτρευαν σαν Θεό. 

Ο πιτσιρικάς από το Λανούς είχε χτίσει το μύθο του, είχε πάρει τη σκυτάλη από τον Πελέ και μετά το Μουντιάλ του 1986 ανήκε σε αυτούς που έκαναν το ποδόσφαιρο προσωπική υπόθεση και η ιστορία τους βάδιζε παράλληλα με αυτή των Μουντιάλ. Μπορεί κάποιος να μιλήσει για παραμύθι, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του Ντιέγκο, γεννήθηκε ένας μύθος που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.

Όμως το ποδόσφαιρο δεν ήταν ικανό να συγκρατήσει τον «αδάμαστο» Ντιέγκο. Σας είπαμε και πριν, η μπάλα δεν ήταν ποτέ το πάθος του, αφού τέτοια είχε πολλά, με πρώτο και κύριο την κοκαΐνη. Για εκείνη δεν είχε πρόβλημα ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα του, να έρθει σε αντιπαράθεση ακόμα και με τον ίδιο του τον εαυτό, να τσακωθεί με όποιον τον επέκρινε…

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, όμως έβαλε το πεπρωμένο του σε δεύτερη μοίρα, επιλέγοντας να ζήσει ως θνητός σε μια εποχή που είχε πάρει ήδη τον δρόμο της αθανασίας. Και στη χώρα του άπαντες είχαν αποδεχτεί ότι ο πλανήτης δεν θα γνώριζε ποτέ κάποιον με τις ικανότητες του Ντιεγκίτο.

Η γέννηση του Βασιλιά

Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ που οι Αργεντίνοι είδαν τον Ντιέγκο να τους οδηγεί στην κορυφή του κόσμου. Συγκεκριμένα ήταν 27 Ιουνίου του 1987, όταν στο Ροσάριο γεννιόταν ένα παιδί που έμελλε να πάρει το όνομα Λιονέλ. Ο Μαραντόνα τότε «ζωγράφιζε» στα γήπεδα της Ιταλίας με τη φανέλα της Νάπολι, όμως δεν ήξερε ότι στη χώρα του ετοιμαζόταν ήδη ο διάδοχός του. 

Ο καιρός περνούσε γρήγορα και 13 χρόνια μετά το πιτσιρίκι που μάγευε τους πάντες με τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις, έκανε το βήμα για τη Βαρκελώνη. «Εκπαιδεύτηκε» στη θρυλική Μασία, την ακαδημία της Μπαρτσελόνα που στην πορεία γέννησε τη δική της σχολή ποδοσφαίρου και τον δικό της βασιλιά.

Από το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Μπάρτσα, είχε φανεί ότι ο Μέσι είχε έρθει για να τα πάρει όλα. Ότι αμφισβητούσε ανοιχτά ακόμα και τον Θεό της χώρας του. Τον άνθρωπο που έκανε όλο τον πλανήτη να λατρέψει ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο…

Συμπαίκτης του Ροναλντίνιο που εκείνη την εποχή ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, ο Λίο ανάγκασε τον Βραζιλιάνο σε μια συνάντησή του με τον Κόμπε Μπράιαντ, να εκμυστηρευτεί στον άσο των Λέικερς ότι ο μικρός που κοιτάζει, κάποια στιγμή θα γίνει ο κορυφαίος όλων των εποχών. 

Κανείς δεν ξέρει αν ήταν απλές συστάσεις ή μια μυσταγωγία μέσα από την οποία ο Μέσι θα αποκτούσε την αυτοπεποίθηση που ήθελε ώστε να τους ξεπεράσει όλους. Στην πορεία πάντως, ο Ροναλντίνιο δικαιώθηκε. Για συμβεί αυτό όμως, ο Μέσι πέρασε πολλά…

Η κόλαση πριν από τον παράδεισο

Ο κόσμος τον σύγκρινε πάντα με τον Ντιέγκο και τα κατορθώματά του με την ομάδα της Μπαρτσελόνα δεν ήταν ποτέ αρκετά ώστε να τύχει της πλήρης αποδοχής των συμπατριωτών του. Πάντα ζούσε στη «σκιά» του βασιλιά, του ανθρώπου του λαού, του προστάτη των φτωχών στη Σικελία, του Θεού του ποδοσφαίρου…

Οι προσπάθειές του Λιονέλ Μέσι να πάρει τα σκήπτρα πάντα σκόνταφταν στις επιδόσεις του με την εθνική. Πάντα έμενε μετεξεταστέος. Αναγκάστηκε μέχρι και να παρατήσει την Αλμπισελέστε επειδή δεν άντεχε την πίεση. Δεν άντεξε ποτέ το γεγονός ότι δεν κατάφερε να οδηγήσει την εθνική του σε κάποια μεγάλη επιτυχία, ούτε καν υπό την καθοδήγηση του Ντιέγκο το 2010 στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.

Το «αντίο» και η επιστροφή

Ήταν 27/6 του 2016. Η Αργεντινή μόλις είχε ηττηθεί στον τελικό του Κόπα Αμέρικα και όλοι οι φίλοι της, τα είχαν με τον Μέσι. Εκείνος ανήμπορος πλέον να σηκώσει το βάρος που κουβαλούσε, έριξε τη βόμβα: «Η εθνική τελείωσε για εμένα. Το σκέφτηκα στα αποδυτήρια. Είναι ο τέταρτος τελικός που χάνω και ο τρίτος διαδοχικά. Είναι πολύ σκληρό και για εμένα και για την ομάδα. Είναι πολύ δύσκολη στιγμή για κάθε ανάλυση. Ηθελα πολύ να γίνω πρωταθλητής με την Αργεντινή. Προσπάθησα, έκανα ότι μπορούσα, αλλά δεν τα κατάφερα. Είναι οδυνηρό να χάνεις και ειδικά στα πέναλτι. Είναι μεγάλη η θλίψη που νιώθω. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι, που φτάσαμε στον τελικό, αλλά δεν κερδίσαμε. Η απόφαση μου είναι οριστική».

Πολλοί τον κατάλαβαν, λίγοι του έδειξαν τη συμπάθειά τους, την ώρα που όλοι οι Αργεντίνοι τον «σταύρωναν» επειδή δεν μπορούσε να μπει στα… παπούτσια του Ντιέγκο και να χαρίσει έναν μεγάλο τίτλο στην εθνική ομάδα της χώρας του. Οι συγκρίσεις με τον «Θεό», αλλά και τα κατορθώματά του στην Μπαρτσελόνα, ήταν αναπόφευκτες. 

Πολλοί έλεγαν ότι δεν έδειχνε τον ίδιο ζήλο στην Αργεντινή με αυτόν που έδειχνε στους Καταλανούς. Ευτυχώς όμως (για όλους μας), ο Μέσι δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Η απόφασή του άλλαξε, όμως μετά το Μουντιάλ της Ρωσίας προσπάθησε πάλι να αποστασιοποιηθεί από την αγαπημένη του «Αλμπισελέστε». Μάταια όμως… Η μοίρα είχε γράψει ότι ο Λίο θα ανέβαινε στην κορυφή του Έβερεστ που έμελλε να μεταφερθεί για λίγο στο Κατάρ. Είχε προηγηθεί η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2021. Εκεί όπου έκανε τα πάντα για να ξεπεράσει τους δαίμονές του. Και το κατάφερε!

Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς

Ίσως ήταν γραφτό η τελετή… παράδοσης να γίνει όπως τα παλιά τα χρόνια. Να πεθάνει ο βασιλιάς για να δώσει τη θέση του στον διάδοχό του. Η Αργεντινή πήγε στο Κατάρ, στο πρώτο Μουντιάλ που δεν ήταν εκεί ο Θεός. Είχε προλάβει να αναπαυθεί στις 25 Νοεμβρίου του 2020. Δεν είδε ούτε καν τα όσα έκανε ο Μέσι για να οδηγήσει τη χώρα του στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα. Είχε προλάβει να τον χρίσει διάδοχό του, όμως μόνο στα λόγια. 

Έκτοτε, ο Μέσι είχε περάσει πολλά. Είχε καταφέρει να κατακτήσει όποιον τίτλο κυνήγησε σε συλλογικό επίπεδο, όμως όταν φορούσε τη φανέλα της Αργεντινής με το νούμερο 10, το βάρος ήταν ασήκωτο. Οι κάμερες τον έπιαναν να κάνει μέχρι και έμετο στα γήπεδα και αυτοί που σήμερα τον λατρεύουν όσο και τον Ντιέγκο, τον λοιδορούσαν.

Ο Μέσι όμως δεν τα παράτησε ποτέ. Ήξερε ότι έπρεπε να εκπληρώσει το έργο του. Γεννήθηκε για να παίζει ποδόσφαιρο, σε μια εποχή που αυτό είχε την σφραγίδα του μεγάλου Ντιέγκο. Ο ίδιος πήρε τον δρόμο προς τα ουράνια, κατέκτησε την αθανασία με κάθε τρόπο. Είχε έρθει η σειρά του Λιονέλ…

Στα γήπεδα του Κατάρ, απελευθερωμένος από το βλέμμα του «βασιλιά», ο πρίγκιπας έλαμψε. Ήταν η δεύτερη φορά που θα φορούσε το στέμμα του. Η πρώτη ήταν μέσα στην Βραζιλία το 2021, εκεί όπου έδειξε ότι επιτέλους μπορεί να απελευθερωθεί από τους δαίμονές του και να παίξει ποδόσφαιρο και σε εθνικό επίπεδο. 

Στο Κατάρ λοιπόν, έγινε το αναμενόμενο. Ο Λιονέλ Μέσι κατέκτησε τη δική του θέση στην ιστορία της χώρας του, αλλά και του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου, οι φίλοι του οποίου το βράδυ της Κυριακής 18/12 είδαν με τα μάτια τους τη στέψη και όλοι μαζί φώναξαν «Ο Βασιλιάς πέθανε, ΖΗΤΩ ο Βασιλιάς»…