Ουαλίντ Ρεγκραγκί: O ήρωας ενός έθνους

Ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας του Μαρόκου, Ουαλίντ Ρεγκραγκί, δεν βρήκε τον δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Τα έκανε όλα με τον… δύσκολο τρόπο.

«Δεν έχω καμία ερώτηση να κάνω. Απλά θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί απόψε κάνατε ευτυχισμένους 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Ευχαριστώ, κόουτς Ουαλίντ. Ευχαριστώ, Γιασίν». Με δάκρυα στα μάτια ο Μαροκινός δημοσιογράφος εκφράζει όχι μόνο τους συμπατριώτες του, αλλά και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, όταν λίγο λεπτά μετά τα πανηγύρια για την πρόκριση στους «8» του Μουντιάλ στέκεται απέναντι στον προπονητή Ρεγκραγκί και τον γκολκίπερ Μπόνο. Τους δύο ανθρώπους που «σφράγισαν» την επικράτηση των «Λιονταριών του Ατλαντα» απέναντι στη μεγάλη Ισπανία.

Ο δεύτερος, με τα τρία πέναλτι που έπιασε απέναντι στη «ρόχα», ήταν αναμφισβήτητα ο άνθρωπος της βραδιάς στο «Education Stadium», όμως ο Ρεγκραγκί είναι εκείνος που έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε ό,τι έχει καταφέρει ως τώρα το Μαρόκο στο Κατάρ και σε ό,τι, πιθανόν, θα καταφέρει στη συνέχεια (αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με την Πορτογαλία, στα προημιτελικά). Ενας άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία, ωστόσο ποτέ δεν ξέχασε την καταγωγή του και δεν έβγαλε από μέσα του την πατρίδα των γονιών του.

Για να βρεθεί στον πάγκο του Μαρόκου χρειάστηκε μια πολύ σημαντική συγκυρία, που σπάνια συμβαίνει. Δεν είναι το πλέον σύνηθες όταν ένας προπονητής οδηγεί μια ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο να μην βρίσκεται στον πάγκο της στα τελικά. Αυτό συνέβη, όμως, με τον Βαχίντ Χαλίλχοβιτς, ο οποίος πήρε «διαζύγιο» από την ομοσπονδία του Μαρόκου τον Αύγουστο. Επισήμως, διότι υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ των δύο πλευρών για την προετοιμασία ενόψει του τουρνουά στο Κατάρ. Ηταν όμως ευρέως γνωστό πως τα «έσπασαν» επειδή ο Γοαλλοβόσνιος τεχνικός είχε κόντρα με πολλά από τα… ονόματα της ομάδας, κυρίως με τους Ζίγιες και Μαζραουΐ, τους οποίους δεν σκόπευε να καλέσει.

Κάπως έτσι, έχοντας περίπου τρεις μήνες μπροστά του και μόλις δυο φιλικά, ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί πήρε το «χρίσμα». Η επιλογή του αμφισβητήθηκε. Ακόμα κι από ανθρώπους μέσα στο Μαρόκο. Οι δημοσιογράφοι πετούσαν «σπόντες» σε συνεντεύξεις τύπου. Οι οπαδοί χλεύαζαν την… κώμη του. Το έφτιαξαν το παρατσούκλι «αβοκαντοκέφαλος»! Αλλά αυτός δεν πήρε χαμπάρι και εμφανίστηκε στη φωτογράφιση της FIFA, κρατώντας ένα αβοκάντο στο χέρι.

Αλλα δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν είχε… μασήσει. Σε όλη του τη ζωή τίποτα δεν το χαρίστηκε. Από το μηδέν και τη φτωχική γειτονιά Μοντκονσέιγ, στην Κορμπέιγ-Εσόν που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ξεκίνησε και χωρίς να έχεις πλάτες έφτασε στο σημείο να γίνει ο ήρωας ενός ολόκληρου έθνους. Ενός ολόκληρου λαού. Μιας ολόκληρης ηπείρου. Εξάλλου, όπως ανέφερε πρόσφατα και ο πρώην συμπαίκτης του Ρεγκραγκί στην Κορμπέιγ, Σαμπά Ντιαγκουραγκά: 

«Είναι τελειομανής σε όλες τις παραμέτρους. Ξεκίνησε με το ποδόσφαιρο της γειτονιάς, το πραγματικό ποδόσφαιρο, το αγνό. Εμαθε, και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις εμπειρίες που απέκτησε, με ευφυΐα πάνω από τον μέσο όρο και παραδειγματική συμπεριφορά κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν εκπλήσσομαι καθόλου για την επιτυχία του. Εχει την πνευματική ικανότητα να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις».

Ξεκινώντας τη δεύτερη θητεία του στον πάγκο του Μαρόκου (σ.σ: είχε υπάρξει βοηθός την περίοδο 2012-13) ο 47χρονος Ρεγκραγκί φρόντισε πρώτα απ’ όλα να επαναφέρει την ηρεμία. Με συνοπτικές διαδικασίες ενσωμάτωσε στο γκρουπ τον Ζίγιες και τον Μαζραουΐ και σιγά σιγά προσπάθησε να «δέσει» την ομάδα. Πρώτα στα αποδυτήρια. Πράγμα που δεν ήταν εύκολο. Οι 14 από τους 26 ποδοσφαιριστές που επέλεξε και είχαν τη δυνατότητα να αγωνιστούν είχαν γεννηθεί σε διάφορες χώρες εκτός Μαρόκου (Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία κτλ.). Όπως κι ο ίδιος. Προέρχονταν από διαφορετικά backround. Είχαν διαφορετικές συνήθειες, άλλη καθημερινότητα. Αυτό το… πράγμα έπρεπε να το κάνει «μονάδα». Κάτι που πέτυχε σε μέγιστο βαθμό, μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Οσοι είδαν τον αγώνα με την Ισπανία διαπίστωσαν με ευκολία πως αυτοί οι ποδοσφαιριστές, τρέχοντας ασταμάτητα, άφησαν τα… πνευμόνια τους στον αγωνιστικό χώρο και έδειξαν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για το Μαρόκο. Πρόκειται σε απόλυτο βαθμό για έργο προπονητή. Ασχετα από τις ικανότητες που έχει σε τεχνικό επίπεδο ο Ρεγκραγκί παίρνει άριστα στο κομμάτι της διαχείρισης. Στο πως κατάφερε να πείσει 26 ποδοσφαιριστές διαφορετικών καταβολών να «πεθαίνει» ο ένας για τον άλλον.

Όχι πως πάει πίσω τακτικά. Στα τέσσερα ματς που έχει δώσει ως τώρα στο Μαρόκο έχει δείξει ικανότητα στο «διάβασμα» του αντιπάλου, ευελιξία στην αλλαγή συστημάτων και άριστη εκμετάλλευση των στοιχείων που έχει κάθε ποδοσφαιριστής του. Πριν τον αγώνα με την Ισπανία, δήλωνε φαν του στυλ παιχνιδιού των Ιβήρων, του «τίκι-τάκα». Το έδειξε πως σε κάποιο βαθμό μπορεί να το εφαρμόσει, όταν τον… έπαιρνε, απέναντι στον Καναδά, με το 2-1 να σφραγίζει την πρωτιά στον όμιλο (δεύτερη φορά στην ιστορία του που κατάφερε κάτι τέτοιο το Μαρόκο και πρώτη από το 1986). Με Κροατία και Βέλγιο τον ενδιέφερε πρώτιστα να «μπλοκάρει» τα ατού του αντίπαλου. «Κλείδωσε» Μόντριτς και Ντε Μπρούινε, αντίστοιχα, και η ομάδα του δεν έφαγε καν γκολ. Απέναντι στην Ισπανία ήξερε πως δεν είχε τύχη αν έπαιζε εκείνος «τίκι-τάκα». Το άφησε στους άλλους. Οι παίκτες του Λουΐς Ενρίκε, σε 120 λεπτά, άλλαξαν περισσότερες από 1.000 πάσες. Τι τους απέφερε αυτό; Μόνο μια τελική εντός εστίας! Στη συνέχεια, ανέλαβε ο Μπόνο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η δύσκολη πορεία του Ρεγκραγκί

Δεν βρέθηκε ποτέ σε κάποια αξιόλογη ακαδημία μεγάλου συλλόγου, από αυτές που παρέχουν τα πάντα στα παιδιά και ότι πέτυχε προέκυψε μέσα από σκληρή δουλειά και αυτοθυσία. Για τους γύρω του αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη πως μπορείς να πετύχεις ακόμα κι αν ξεκινάς από το τίποτα. Μεγάλωσε παίζοντας καθημερινά ποδόσφαιρο στις αλάνες της γειτονιάς του. Ωστόσο, τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Ουαλίντ Ρεγκραγκί ξεχώρισαν από νωρίς, τόσο μέσα αλλά και εκτός των τεσσάρων γραμμών.

Τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματά του τα πραγματοποίησε στην τοπική ομάδα (AS Corbeil) και ήταν σε ένα από τα ματς της ομάδας των junior που τον εντόπισε το μάτι του Ρούντι Γκαρσία, ο οποίος ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από τον πάγκο της Κορμπέιγ (1994-98). Τα αθλητικά χαρακτηριστικά και η τεχνική ποιότητα του Ρεγκραγκί δεν άφησαν ασυγκίνητο τον μετέπειτα τεχνικό -μεταξύ άλλων- των Λιλ, Ρόμα, Μαρσέιγ και Λιόν.

Ανέβηκε σιγά σιγά τις σκάλες. Εξαργύρωσε την καλή του παρουσία (και μια άνοδο) με την Κορμπέιγ, παίρνοντας μεταγραφή για τη Ρασίνγκ Παρί στην Νασιονάλ (τρίτη ιεραρχικά κατηγορία). Ακολούθησαν τα βήματα προς τη Ligue 2 και τη Ligue 1, με την Τουλούζ και την Αζαξιό.

Στην πορεία, και σχεδόν στα 25, έγινε διεθνής με το Μαρόκο, με το οποίο το 2004 έφτασε ως τον τελικό του Κόπα Αφρικα, όπου ηττήθηκε από την Τυνησία. Η παρουσία του, όμως, ήταν αρκετή να του εξασφαλίσει ένα «εισιτήριο» για την Primera Division. H Ράσινγκ Σανταντέρ ήταν αυτή που του έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί στην Ισπανία, όπου είχε την τύχη να αντιμετωπίσει τους «γκαλάκτικος» της Ρεάλ και τους σταρ της Μπαρτσελόνα, όπως ο Ροναλντίνιο, ο Ετό και ο Ντέκο, αλλά και έναν… ρούκι ονόματι Μέσι.

Επέστρεψε στη Γαλλία για λογαριασμό της Ντιζόν (2007) και στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Γκρενόμπλ. Εκλεισε την καριέρα του αγωνιζόμενος για δυο χρόνια σε ερασιτεχνικό επίπεδο με την Φλερί-Μεροζί. Σε αυτό το διάστημα φρόντισε ώστε να προετοιμάσει το μέλλον του, μελετώντας και παίρνοντας τα προπονητικά του διπλώματα.

Τίτλοι παντού!

Πολύ λίγο αφού είχε κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του (Σεπτέμβριος 2012), βρέθηκε στον πάγκο της εθνικής Μαρόκου, ως βοηθός τότε του Ρασίντ Ταουσί. Όταν ο τελευταίος απολύθηκε (Οκτώβριος 2013) πέρασε κι εκείνος την πόρτα της εξόδου. Επειτα, όπου κι αν πήγε σε επίπεδο συλλόγων, κατέκτησε τρόπαια. Πήρε το Κύπελλο του Θρόνου (2015) και το πρωτάθλημα Μαρόκου (2016) με τη FUS Ραμπάτ, ακολούθησε το πρωτάθλημα του Κατάρ με την Αλ Ντουχαΐλ (2020). Λίγους μήνες ήρθε το «νταμπλ» με την Γουαϊντάντ. Με την ομάδα από την Καζαμπλάνκα κατέκτησε το πρωτάθλημα του Μαρόκου, αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ της Αφρικής.