Πως κατάφερε το «μισητό» Μουντιάλ του Κατάρ, να μας κάνει να το αγαπήσουμε…
Γιατί ρε Κατάρ; Είχες μία δουλειά! Να μας κάνεις να ...μισήσουμε το Μουντιάλ σου και να μην ασχοληθούμε με αυτό. Κι όμως, το Παγκόσμιο Κύπελλο της αραβικής χώρας κατάφερε να συναρπάσει άπαντες και να μας προσφέρει ίσως ένα από τα κορυφαία ποδοσφαιρικά θεάματα των τελευταίων ετών.
Αουτσάιντερ που έκαναν «θαύματα», ματς που κινδύνευες -στην καλύτερη - με μία ...απλή ανακοπή καρδιάς, κερκίδες που σε έκαναν να γελάς και να συγκινήσε ταυτόχρονα και γενικότερα ένα combo ομορφιάς, που έτυχε να πέσει σε ένα από τα πιο «μισητά» τουρνουά της ιστορίας του θεσμού.
Γιατί ναι, μπορεί η Νότια Αφρική, η Βραζιλία κλπ. μπορεί να μην τα είχαν αυτά ή κάποια από αυτά - να σας θυμίσουμε πως η πρώτη π.χ. είχε τις απίστευτα εκνευριστικές «βουβουζέλες» - αλλά δεν είχαν και τόσο θάνατο, τόση απαγόρευση και τόσους αρνητικούς εξωαγωνιστικούς παράγοντες.
To hate
Ας είμαστε ειλικρινής! Κανείς από εμάς δεν ενθουσιάστηκε όταν πρωτάκουσε την ιδέα πως το Μουντιάλ θα διεξαχθεί κατά τη διάρκεια στην οποία ο Άγιος Βασίλης αλλάζει λάδια στο έλκηθρο, για να ξεκινήσει το Χριστουγεννιάτικο τουρνέ του.
Διότι στη χώρα των εμίρηδων μπορεί να έχει 27 και 28 βαθμούς Κελσίου, όμως εδώ έχουμε ήδη βγάλει τις κουβέρτες και τα παπλώματα. Το οποίο αυτομάτως σημαίνει ότι βγαίνουν άκυρες οι μαζώξεις σε σπίτια και ταράτσες φίλων για να δούμε το «ματς» πίνοντας μία παγωμένη μπύρα, όσο τα κουνούπια έχουν μυρίσει αίμα και πίτσα εισβάλοντας με το «έτσι θέλω» στις ζωές μας.
Όμως αυτό αφορά κυρίως εμάς που δεν είχαμε τα λεφτά - και την όρεξη, αφού δεν παίζει η Ελλάδα για να είμαστε και πάλι ειλικρινείς - να ταξιδέψουμε μέχρι την Ντόχα και τα υπόλοιπα μέρη. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που χρυσοπλήρωσαν αεροπορικά και διαμονή για να τους απαγορεύεται να πίνουν μπύρες και να φιλούν τη σύντροφο τους. Και όχι δεν ανακατεύεται κανείς με τα ήθη και τα έθιμα των Καταριανών, όπως ακούγεται αρκετά συχνά, απλούστατα γιατί ήθη και έθιμα είναι η μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά, όχι η αγάπη για την/τον παρτενέρ σου!
Αλλά φυσικά και το αποκορύφωμα δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Το πιο σημαντικό ήταν φυσικά το αίμα 6500 ανθρώπων. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα η Νότια Αφρική και η Βραζιλία δεν είχαν τόσο θάνατο φορτωμένο πάνω τους. Αντίθετα, το Κατάρ πρωταγωνίστησε για τις άθλιες συνθήκες με τις οποίες φέρθηκε στους εργάτες του, οι οποίοι ένας-ένας χάνονταν στον «βωμό» του κέρδους και του χρήματος.