Γιατί τα 400 μέτρα είναι ο πιο δύσκολος αγώνας στους Ολυμπιακούς Αγώνες που «κανείς δεν μπορεί να τρέξει παντού»

Ένας επιστήμονας εξήγησε γιατί τα 400 μέτρα είναι ο πιο σκληρός ατομικός αγώνας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 - και ο πιο σκληρός αγώνας σε όλο τον στίβο.

Ο τελικός των 400 μέτρων ανδρών μόλις ολοκληρώθηκε στο Παρίσι, με τον Κουίνσι Χολ να μπαίνει τέταρτος στην τελική ευθεία και εκεί να πατάει το γκάζι στο πάτωμα για να προσπεράσει τρεις αθλητές και να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.

Ο Αμερικανός κατέγραψε ατομικό ρεκόρ με 43.40, με τον Βρετανό Μάθιου Χάντσον-Σμιθ να ακολουθεί με ρεκόρ Ευρώπης (43.44) και τον Μουζάλα Σαμουκόνγκα από τη Ζάμπια να παίρνει το χάλκινο μετάλλιο με 43.74 που συνιστά εθνικό ρεκόρ.

Οι οπαδοί που παρακολουθούν το γεγονός στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα έχουν παρατηρήσει πώς οι αθλητές τείνουν να κουράζονται πολύ καθώς τρέχουν προς τη γραμμή αφού γενικά ξεκινήσουν δυνατά. Ο Χολ έκανε το αντίστροφο στο Παρίσι, έχοντας οπισθοχωρήσει προς το πίσω μέρος του γηπέδου των οκτώ παικτών πριν δώσει τον καλύτερό του εαυτό στο τέλος.

Τα 400 μέτρα θεωρείται αγώνισμα σπριντ και είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια τέτοιου τύπου που αγωνίζεται σε μεμονωμένες διοργανώσεις που εγκρίνονται από την IAAF. Οι περισσότεροι από τους επίλεκτους άνδρες αθλητές θα έχουν κατά μέσο όρο λίγο περισσότερο από 11 δευτερόλεπτα ανά γύρο, σε σύγκριση με το ανώτερο άκρο των εννέα δευτερολέπτων που θα παράγουν οι κορυφαίοι δρομείς των 100 μέτρων.

Όταν βλέπετε αυτούς τους αριθμούς, ίσως καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι το γεγονός. Αλλά πόσο σκληρό είναι στην πραγματικότητα;

Σύμφωνα με το επιστημονικό κανάλι YouTube Outperform, είναι στην πραγματικότητα ο πιο δύσκολος από οποιονδήποτε Ολυμπιακό αγώνα. Ο κύριος λόγος για αυτό οφείλεται στην ενέργεια που παράγει το σώμα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και στα τρία ενεργειακά συστήματα που χρησιμοποιεί το σώμα.

Το σώμα ενός αθλητή χρησιμοποιεί αρχικά μια αποθήκη ενέργειας που τους επιτρέπει να έχουν μια σύντομη, απότομη έκρηξη για να τον ανεβάσουν στην τελική ταχύτητα στα πρώτα πέντε έως 10 δευτερόλεπτα στα 50 μέτρα. Τα επόμενα 150 μέτρα βλέπουν τους δρομείς να τρέχουν με ταχύτητα κάτω από τη μέγιστη ταχύτητα τους, με το γαλακτικό οξύ να προκαλεί κόπωση στους μύες.

Το σώμα θα παράγει τότε αναερόβια ενέργεια στα επόμενα 100 μέτρα. Αλλά θα την παράγει πολύ πιο αργά από τις άλλες δύο πηγές ενέργειας - που σημαίνει ότι η ζήτηση υπερβαίνει την προσφορά. Το σώμα θα προσπαθήσει να παράγει περισσότερη αερόβια ενέργεια, αλλά παλεύει να παράγει αρκετή για να βοηθήσει το τελικό σπριντ προς τη γραμμή, με αποτέλεσμα οι μύες να επηρεαστούν αρνητικά.

Ο θρύλος του σπριντ των ΗΠΑ, Μάικλ Τζόνσον απάντησε στο βίντεο στο Twitter, γράφοντας: «Η κατανόηση αυτής της διαδικασίας ήταν το κλειδί για να σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ και να τρέξω σταθερά 43 δευτερόλεπτα.

Αν ένας σπρίντερ 400 δεν καταλαβαίνει αυτή τη διαδικασία, θα αισθάνεται πάντα σαν θάνατος!».