Ο Αλμέιδα ανέλυσε την προπονητική του φιλοσοφία, κυρίως μέσα από την εμπειρία του στον πάγκο της Ρίβερ Πλέιτ αλλά με μια πολύ ενδεικτική αναφορά στην δουλειά του στην ΑΕΚ
Ανεξαρτήτως αν στην ΑΕΚ ήδη έχει καταφέρει να κερδίσει και την εκτίμηση αλλά και πάνω απ’ όλα την αγάπη του κόσμου, έτσι κι αλλιώς ο Ματίας Αλμέιδα είναι μια τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Και ειδικά στην πατρίδα του την Αργεντινή, αλλά και στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, έχει πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα ο λόγος του και οι τοποθετήσεις. Το «thecoaches voice.com» ζήτησε από τον Αλμέιδα να αναλύσει την προπονητική του φιλοσοφία, κυρίως μέσα από την ζόρικη εμπειρία του στον πάγκο της Ρίβερ Πλέιτ.
Κυρίως σ’ εκείνη την περίοδο αναφέρθηκε ο Αργεντινός τεχνικός στη συνέντευξη του. Για την ΑΕΚ τόνισε: «Αυτό που ψάχνω και στην ΑΕΚ είναι η αγάπη και η απόλαυση για το ποδόσφαιρο. Είναι ο πρώτος μου σύλλογος ως προπονητής στην Ευρώπη. Ένα μέρος όπου ήθελα πραγματικά να προπονήσω και να δοκιμάσω τον εαυτό μου».
Από εκεί και πέρα ανέλυσε έναν σημαντικό τομέα της προπονητικής του φιλοσοφίας. «Δεν ξεχνώ ποτέ ότι ήμουν παίκτης, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν αρέσουν στους ποδοσφαιριστές. Πάνω απ’ όλα, δεν θέλουν να τους λένε ψέματα. Δεν λέω ψέματα στο ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να είμαι τίμιος, ειλικρινής και ευθύς με τους παίκτες. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι η καριέρα προπονητή για μένα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα ψυχικό ζήτημα. Υπάρχει ένα μέρος της ψυχολογίας, το οποίο είναι θεμελιώδες».
11:07 - 17.01.2023
ΑΕΚ: Μπαίνει και ο Γκατσίνοβιτς στην τελική ευθεία της επιστροφής
Θέμα ημερών είναι να επιστρέψει και ο Γκατσίνοβιτς στο κανονικό πρόγραμμα προπονήσεων της ΑΕΚ
Και κυρίως επικεντρώθηκε σ’ όλα όσα έζησε στην Ρίβερ. «Σε όλη εκείνη την πρώτη χρονιά στη Ρίβερ, και δεδομένης της πίεσης που δεχόμασταν, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που μου είπαν να τα παρατήσω. «Μη συνεχίζεις με αυτό, Matías», μου είπαν. Ωστόσο, ήταν άνθρωποι που δεν με ξέρουν πραγματικά. Σχεδόν όλη μου η ζωή ήταν μια πρόκληση. Από την ηλικία των 15 ετών. Ζω προκλήσεις. Φτάνω στα όρια γιατί μου αρέσει η αδρεναλίνη που μου προκαλεί όλο αυτό. Και παρόλο που τώρα είναι ένα καλύτερο σενάριο για μένα ως προπονητής – έχω την εμπειρία που προέρχεται από χρόνια στον πάγκο και έχω δουλέψει σε συλλόγους χωρίς το επείγον της προαγωγής – κάθε δουλειά που κάνω δεν θα πάψει ποτέ να είναι πρόκληση.
Η αίσθηση όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα για την άνοδο ήταν σοκ. Το συναίσθημα να ξεκολλάς κάτι με τρομερό συναίσθημα. Μάλιστα με έπιασαν τα κλάματα. Δεν έχω κλάψει για το ποδόσφαιρο, αλλά το έκανα εκείνη τη φορά. Ωστόσο, δεν ντρέπομαι για αυτό. Έδειχνε αυτή την ανικανότητα, αυτόν τον θυμό για όλα όσα είχαμε ακούσει από εκείνους που έλεγαν ότι δεν θα μπορούσαμε και ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος.
Πολλοί δεν θέλουν να θυμούνται τη στιγμή της ανόδου στην Πρώτη κατηγορία. Αλλά εμείς, το προπονητικό μου επιτελείο και εγώ, όσοι από εμάς το ζήσαμε, θέλουμε να το θυμόμαστε, γιατί όλοι οι συγγενείς μας υπέφεραν. Σύζυγοι, παιδιά, πατέρες, μητέρες.
Σίγουρα ο Πασαρέλα είχε δίκιο όταν μου είπε ότι ήμουν τρελός που αποφάσισα να αναλάβω την Ρίβερ στην πρώτη μου δουλειά, χωρίς τίποτα ακόμα ως προπονητής και αντιμέτωπος με μια κατάσταση τόσο δραματική όσο αυτή που σας είπα. Αλλά αυτή η απόφαση ήταν που με έκανε να ξεκινήσω και να γίνω αυτό που είμαι τώρα. Αν έπρεπε λοιπόν να επιστρέψω και να διαλέξω μια νέα αρχή, δεν θα άλλαζα τίποτα. Θα το έκανα πάλι το ίδιο».