){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
_page-0001.jpg){kind=small}
)
Η μάχη του πάλαι ποτέ διεθνή ποδοσφαιριστή με τα ναρκωτικά και το επακόλουθο κοινωνικό στίγμα
Είναι αρκετές οι φορές που, ιδιαίτερα ως νεαροί, ζηλεύουμε τη ζωή και την καριέρα που βλέπουμε να έχουν συνομήλικοί μας αθλητές και αθλήτριες. Η δόξα που τους συνοδεύει, η αναγνωρισιμότητα, τα χρήματα που κερδίζουν, οδηγούν σε ένα συναίσθημα φθόνου απέναντί τους. Ελάχιστες φορές έχουμε καθίσει να σκεφτούμε τι απογίνονται αυτοί οι αθλητές με το πέρας της καριέρας τους. Και δε μιλάμε ασφαλώς για τους πολύ διάσημους, δεν είναι εξάλλου μόνο αυτοί. Η θλιβερή ιστορία του Πολ Τζέιμς έρχεται να μας θυμίσει πως δεν είναι όλα ρόδινα και πως η ζωή κρύβει πολλές εκπλήξεις και δυσκολίες.
)
10:06 - 04.01.2023
Ο αγαπημένος Λούκας Πέρεθ επέστρεψε στη Λα Κορούνια και επικράτησε παροξυσμός στο Ριαθόρ (vids)
Ο Λούκας Πέρεθ επέστρεψε στην αγαπημένη του Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, με τους οπαδούς να του επιφυλάσσουν μια εκπληκτική υποδοχή.
Ο γεννημένος στην Ουαλία το 1963 ποδοσφαιριστής ακολούθησε την οικογένειά του η οποία μετανάστευσε στον Καναδά όταν αυτός ήταν 16 χρονών. Εκεί ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο και σύντομα, το 1983, εντάχθηκε στους Toronto Blizzard. H κλήση του στην εθνική ομάδα του Καναδά δεν άργησε, και ο Τζέιμς ήταν βασικό της στέλεχος καταγράφοντας 47 συνολικά συμμετοχές με το εθνόσημο.
Συμμετείχε δε και στα 3 παιχνίδια του Καναδά στους ομίλους του Μουντιάλ του Μεξικό το 1986. Σιγά σιγά αποσύρθηκε, και ξεκίνησε καριέρα ως προπονητής. Κι εκεί όλα έβαιναν καλά, μιας και οδήγησε την γυναικεία ομάδα κάτω των 20 ετών του Καναδά να κερδίσει τον τίτλο της Concacaf. Δεν άργησαν ωστόσο να αρχίσουν τα προβλήματα και ο εθισμός με τα ναρκωτικά.
Το 2012 μίλησε ανοιχτά για τον εθισμό του στο κρακ, και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα έχασε τη δουλειά του. Το στίγμα βαρύ, δεν του επέτρεψε να βρει εργασία και έφυγε από τον Καναδά προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών στην Αγγλία. Ωστόσο ούτε εκεί τα πράγματα πήγαν καλύτερα, με τον Ουαλοκαναδό να φτάνει στο σημείο τα τελευταία 6 χρόνια να είναι άστεγος. Πότε στην περιοχή του Embankment, πότε στο Picadilly, απλώνει το χαρτόκουτό του και στωικά περιμένει τη φιλευσπλαχνία των περαστικών. Το δωμάτιο που έχει πρόσφατα καταφέρει να βρει σε ένα hostel, το μοιράζεται όπως δηλώνει στην daily mail με 2 ποντίκια...
«Αν ποτέ θέλετε να νιώσετε πώς είναι να εισπράττεις την χλεύη και τη μη αποδοχή του κόσμου, ελάτε στη θέση μου», δηλώνει με πικρία. «Αν θέλετε επίσης να δείτε κάποιες έστω στιγμές απίθανης ευγένειας και ανθρωπιάς, πάλι κάντε το ίδιο». Τι περιμένει ο ίδιος; «Να μπορέσω να είμαι ξανά ανεξάρτητος, να φορέσω τα ρούχα μου, να μπορέσω να έχω ένα εισόδημα και να πάρω 2-3 πράγματα χωρίς να χρειάζομαι να ζητιανεύω στους δρόμους. Να βρω την ανεξαρτησία η οποία μου έχει αποστερηθεί τα τελευταία 13 χρόνια χωρίς ουσιαστικά να έχω κάνει κάτι. Να ξαναβρώ το πάθος, τον ενθουσιασμό και τη θετική στάση που είχα κάποτε. Και πάνω από όλα, ένα τρόπο να συνδεθώ ξανά με τους ανθρώπους».
Ενώ δεν παρέλειψε να αναδείξει και το κοινωνικό του πρόσωπο: «Ήλπιζα οι παίχτες της Αγγλίας και της Ουαλίας να φορούσαν το περιβραχιόνιο στήριξης στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Μέσα από τον αθλητισμό μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική αλλαγή, αλλά διάολε, πρέπει να το απαιτήσεις»!
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκαναν τα λόγια του αναφορικά με τον εθισμό του: «Δεν πρέπει να αποκαλούμε κανέναν ναρκομανή, 'πρεζάκια'. Οι λέξεις έχουν δύναμη και δημιουργούν μια εικόνα πολύ αρνητική. Πώς είναι ποτέ δυνατόν να ανακάμψεις όταν σε χαρακτηρίζουν και σε αναφέρουν ως άστεγο ναρκομανή; Δεν είναι». Είναι δε πεπεισμένος πως απολύθηκε από τη θέση του προπονητή του πανεπιστημίου του York στον Καναδά εξαιτίας του εθισμού του.
Έχει κάνει πολλές φορές απεργία πείνας και έχει φτάσει μέχρι το ανώτατο δικαστήριο του Καναδά σε αναζήτηση δικαίωσής του, χωρίς ωστόσο κάποιο αποτέλεσμα επί της ουσίας. «Η καριέρα μου στο ποδόσφαιρο ήταν τα πάντα για μένα. Αν έβαζα τέλος στη ζωή μου αύριο, που δε θα το κάνω, ο κόσμος θα καταλάβαινε. Επειδή είναι απίστευτη η βαρβαρότητα που έχω βιώσει».
Μια ιστορία που μας θυμίζει πως το κοινωνικό στίγμα παραμένει παγκοσμίως πολύ ισχυρό. Και πως όποτε βλέπουμε κάποιον συνάνθρωπό μας στο δρόμο, αν δε μπορούμε να βοηθήσουμε, τουλάχιστον ας μην τον κοιτάμε με αηδία και χλευασμό, διότι πολύ απλά, ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε τι θλιβερή ιστορία κρύβεται από πίσω, τι κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος στην πλάτη του.
)
)
)
)
)
)
)
)