Αρης: Επένδυσε περισσότερο στην ουσία και λιγότερο στα βιογραφικά

Τι μας δείχνουν τα χειμερινά… ψώνια του Άρη στις μεταγραφές του Ιανουαρίου και γιατί είναι μια μικρή ένδειξη αλλαγής φιλοσοφίας.

Ο Άρης ολοκλήρωσε τα χειμερινά του ψώνια με την απόκτηση του Ντάριο Σπίκιτς από την Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Η μεταγραφική… σούμα μέτρησε πέντε προσθήκες. Χάμζα Μεντίλ, Ντουντού, Σπίκιτς, Μαμαντού Νινγκ και Κέρκεζ πέρασαν το κατώφλι του Κλεάνθης Βικελίδης, την ίδια ώρα που δυο βασικοί ποδοσφαιριστές της ομάδας, Μάνου Γκαρθία και Σάπι Σουλεϊμάνοφ αποχωρούν με μεταγραφή για το MLS και την Σπόρτινγκ Κάνσας Σίτι.

Καλύφθηκαν ή όχι τα κενά; Πήρε ο Άρης αυτούς που ήθελε, σε θέσεις που είχε οριοθετήσει η τεχνική ηγεσία με τον Θόδωρο Καρυπίδη; Η απάντηση έρχεται γρήγορα και αβίαστα. Όχι στο βαθμό που θα ήθελε, αφού δεν αποκτήθηκε τερματοφύλακας για να υπάρχει μια αξιόπιστη εναλλακτική πίσω από τον Κουέστα, κεντρικός αμυντικός από τη στιγμή που ο Ρόουζ φαίνεται να μην υπολογίζεται (συν την ευπάθεια του Βέλεθ σε τραυματισμούς) αλλά ούτε και ένας παίκτης που θα καλύψει το κενό που αφήνει ο Μάνου Γκαρθία. Στην εμβόλιμη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου είναι αλήθεια ότι σπάνια καλύπτονται όλα τα κενά, αφού και ο χρόνος είναι περιορισμένος και η γκάμα των επιλογών μικρότερη. Επομένως τα υπόλοιπα μετατίθενται για το καλοκαίρι, όταν και χρόνος περισσότερος θα υπάρχει αλλά και αρκετές αποχωρήσεις με παίκτες που δεν υπολογίζονται και δεν κατέστη εφικτό να λύσουν τα συμβόλαιά τους (Χουάνκαρ, Πάρντο, Ζουλ).

Από τις τέσσερις κινήσεις (εξαιρώ τον Κέρκεζ που απλά ήρθε μέχρι το καλοκαίρι για να δώσει βάθος) φαίνεται πάντως μια αισθητή διαφορά στη μεταγραφική φιλοσοφία του Άρη. Αν συνιστά και συνολική αλλαγή στα κριτήρια με τα οποία οι κιτρινόμαυροι έχτιζαν το ρόστερ τους τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που θα το δούμε το καλοκαίρι όταν θα έχουμε ένα πιο εκτεταμένο ράβε-ξήλωνε. Δόθηκε όμως ένα πρώτο στίγμα ότι ο Άρης επένδυσε αυτή τη φορά όχι τόσο στα βιογραφικά, όσο στο τι πραγματικά μπορούν να παίκτες αυτοί να προσφέρουν, με βάση και την αγωνιστική ταυτότητα που θέλει να δώσει ο προπονητής.

Για πρώτη φορά καταρχάς η δεξαμενή άντλησης παικτών δεν ήταν η Ισπανική αγορά η οποία ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια έχει τροφοδοτήσει μια ενδεκάδα από παίκτες (μερικούς εξαιρετικούς για να είμαστε δίκαιοι). Ο Άρης έφερε μετά από καιρό ένα Βραζιλιάνο (Ντουντού), ένα γαλλομαροκινό, ένα Κροάτη και ένα 18χρονο από την ίδια Ακαδημία με τον Ντιαντί. Κανενός το βιογραφικό και οι παραστάσεις τους δεν σε κάνουν να… σηκώνεσαι από τη θέση σου. Κανείς από αυτούς επίσης δεν είναι ο θεαματικός ποδοσφαιριστής. Ο φαντεζί. Ο αρτίστας. Μοιάζουν περισσότερο ποδοσφαιριστές ουσίας, που θα παίζουν πρωτίστως για την ομάδα, γιατί είναι στοιχείο που λείπει από το ρόστερ και θα… κουμπώνουν στο πιο aggressive και αθλητικό στυλ παιχνιδιού που αρέσει στον Ουζουνίδη, προσφέροντας πράγματα που δεν έχουν οι υφιστάμενοι. Ήδη ο Μεντίλ έδειξε με το καλημέρα ότι είναι εντελώς διαφορετικό στυλ μπακ από τον Φρίντεκ, ου μη και των Μοντόγια, Μάγιο.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι και ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας. Ο μεγαλύτερος (Μεντίλ) πριν από τρεις μήνες έκλεισε τα 26. Άρα είναι, θεωρητικά πάντα, ποδοσφαιριστές που έχουν υψηλό κίνητρο, φιλοδοξίες και κάποιοι από αυτούς, ενδεχομένως και μεταπωλητική αξία λόγω ηλικίας. Θέλουν δηλαδή, βοηθώντας τον Άρη, να… ξεπεταχτούν και, γιατί όχι, να κάνουν και το επόμενο βήμα. Είναι επίσης όλοι τους (ακόμη και ο δανεικός Σπίκιτς λόγω χαμηλής ρήτρας), ποδοσφαιριστές που θα αποτελέσουν ένα μέρος του κορμού της ομάδας της επόμενης σεζόν. Στοιχείο εξόχως σημαντικό, εφόσον ο Άρης κληθεί να παίξει ευρωπαϊκά προκριματικά τέλη Ιουλίου.

Συμπερασματικά, μοιάζει σαν ο Άρης να μπήκε στη λογική να δοκιμάσει και τον άλλο δρόμο. Όχι του εντυπωσιασμού αλλά του ρεαλισμού και της ουσίας που ταιριάζει και πιο πολύ στο ελληνικό πρωτάθλημα.