Αν θα έπρεπε να περιγράψει κανείς τον Μπερνάρντ με μία λέξη σύμφωνα με όσα έχει κάνει πάνω στο χορτάρι στον πρότερο ποδοσφαιρικό του βίο, αυτή θα ήταν η εξής μία: Καλλιτέχνης. Έξω από τον αγωνιστικό χώρο, όμως; Ένας... αντιστάρ της διπλανής πόρτας.
Ένα παιδί με μόνιμα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη, ένας ποδοσφαιριστής που ζητά να ''μην με βλέπουν σαν Θεό, είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος που παίζει ποδόσφαιρο''. Η ζωή του, από το πρώτο φως στο Μπέλο Οριζόντε μέχρι και σήμερα, δεν ήταν μόνο εύκολες στιγμές, δόξα, χρήματα, τρόπαια.
Βίωσε την ποδοσφαιρική απόρριψη λόγω της σωματοδομής του, όμως, κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα κόντρα σε όλους και σε όλα. Και εκεί που όλα έμοιαζαν ονειρεμένα ήρθε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ''για το οποίο έκλαψα πολύ και δεν έχω ξαναδεί ούτε λεπτό από τον αποκλεισμό μας''. Από την σχέση ζωής με τον Ροναλντίνιο, τους τίτλους με την Ατλέτικο Μινέιρο, την Σαχτάρ και τα προβλήματα με τον Λουτσέσκου, την εμπειρία του ποδοσφαίρου στην Αγγλία που ''παίζουν άλλο άθλημα'' και το... break στα ΗΑΕ που δεν θα ξαναέκανε μέχρι και και τον ερχομό του στον Παναθηναϊκό, για τον οποίο απέρριψε τις προτάσεις Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, καθώς «ο Γιοβάνοβιτς και ο Κόντης με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου». Ο Μπερνάρντ σε μία κατάθεση ψυχής, σε ένα μοναδικό ταξίδι από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και τον ερχομό του στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό.