Δυο βήματα πίσω

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τη νέα εντός έδρας ήττα του Αρη απο τον Παναθηναικό, συνοδευόμενη και απο κακή εμφάνιση.

Οσοι περίμεναν ότι η ισοπαλία στο Καραϊσκάκη, κυρίως με τον τρόπο που ήρθε και όχι τόσο από την εμφάνιση, θα είχε συνέχεια χθες κόντρα στον Παναθηναϊκό, διαψεύστηκαν. Ο Αρης, πιστός στις φετινές του συνήθειες, κάνει ένα βήμα μπρος και μετά δυο πίσω και δίνει μια στην καρδάρα με το γάλα. Αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει ένα καλό αποτέλεσμα, ώστε να πάρει μια ώθηση και να ξεφύγει από τη μετριότητα που τον χαρακτηρίζει όλη τη σεζόν. Από τα διαδοχικά σκωτσέζικα ντους.

Χθες είχε όλες τις προϋποθέσεις να το κάνει. Καλή ψυχολογία, φρέσκα πόδια στην ενδεκάδα και ένα αντίπαλο σε σοκ από τη εντός έδρας ισοπαλία με τον Βόλο που τον ταρακούνησε και τον έφερε να παίζει στο Βικελίδης με την πλάτη στον τοίχο. Περίπου όπως στο αντίστοιχο παιχνίδι της κανονικής περιόδου στο ίδιο γήπεδο. Με εξαίρεση το πρώτο τέταρτο, ο Αρης δεν το εκμεταλλεύτηκε. Αρκέστηκε σε ένα παθητικό ρόλο, δίνοντας χώρο στον αντίπαλο και μπορεί στο πρώτο ημίχρονο να μην απειλήθηκε, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος έχανε μέτρα στο γήπεδο και στο τέλος έχασε και το ματς. Παρά το γεγονός ότι ο Άρης είχε πιο φρέσκα πόδια, υστερούσε σε εντάσεις και δυνατότητα πίεσης σχεδόν σε όλον τον αγώνα. Κανένας παίκτης του Άρη δεν έδειχνε φρεσκάδα, κανένας παίκτης του Παναθηναϊκού από την άλλη δεν έδειξε καταβεβλημένος από αγώνα που προηγήθηκε. Αντιθέτως αν μια ομάδα είχε μεγαλύτερη ένταση και διάθεση για πίεση, αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός.

Το δεύτερο 45λεπτο ήταν από τα χειρότερα φετινά του Αρη ως συνέχεια στο κακό 45λεπτο με τον ΠΑΟΚ, στα άσχημα 70΄ με τον Ολυμπιακό. Η αναγκαστική αλλαγή του Ματέο με την είσοδο του Ντουκουρέ έκοψε τον Αρη στη μέση. Ο Ιβοριανός σε 50΄ δεν είχε την παραμικρή συνεισφορά στο ματς και η μπάλα δεν μπορούσε να περάσει με τίποτα απο την πρώτη ζώνη άμυνας του Παναθηναϊκού. Ο Πάλμα που έκανε τουλάχιστον κάποια σουτ παίζοντας στον άξονα, όταν πήγε αριστερά εξαφανίστηκε. Ο Μαζικού δεν πήρε ποτέ μια πρωτοβουλία της προκοπής. Περίπου τα ίδια και ο Οντουμπάτζο. Ο Ετέμπο κι αυτός στα χαμένα, έγινε αλλαγή. Αποκορύφωμα όλων η αδυναμία του πάγκου να διαχειριστεί τα νεύρα του Καμαρά που.. φώναζε ότι φλερτάρει με την αποβολή. Κι όμως έμεινε στο ματς και αποβλήθηκε τελικά, με τη δικαιολογία ότι η ομάδα χρειαζόταν δυο φορ μετά το 0-1. Λογικό αν έφτανε η μπάλα στην επίθεση όμως, γιατί μετά το γκολ του Σποραρ, ο Αρης δεν είχε κανένα απολύτως πλάνο, καμία λογική αντίδρασης, καμία ηρεμία. Αντίθετα κινδύνευσε να δεχθεί και δεύτερο τέρμα. Το κάποτε απόρθητο Βικελίδης, έχει μετατραπεί σε χάρτινο πύργο.

Ο Αρης δεν εμφανίζει καμία ουσιαστική βελτίωση μετά τη νέα αλλαγή προπονητή και οι επιδόσεις του στα ντέρμπι παραμένουν κάκιστες όπως και των προκατόχων στην άκρη του πάγκου. Το άσχημο είναι ότι ακόμη και παίκτες που σήκωναν το βάρος, είναι σε κατακόρυφη πτώση με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Νταρίντα που για τρίτο σερί παιχνίδι είναι αγνώριστος. Ομοίως και ο Φαμπιάνο που χθες ήταν τραγικός, τόσο στο αμυντικό όσο και στο δημιουργικό σκέλος.

Ο Αρης ρισκάρει επικίνδυνα, στοχεύοντας ξεκάθαρα να παίξει την Ευρωπαϊκή του έξοδο στα δυο ματς με τον Βόλο. Οι ομάδες δεν είναι διακόπτες να πατούν ένα κουμπί και να αλλάζουν… κανάλι απόδοσης. Και η γενική εικόνα της ομάδας δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας όταν κι άλλοι παράγοντες μπορεί να διαμορφώσουν ένα αποτέλεσμα, όπως η διαιτησία (ειδικά αν σε αυτά τα ματς δεν οριστούν ξένοι διαιτητές).

Και κάτι για τον Κουέστα. Οι δημοσιογράφοι έχουν καθήκον να ρωτήσουν. Το έχουν κάνει επανειλημμένα να ρωτούν γιατί ο πιο σταθερός παίκτης της κανονικής περιόδου, τέσσερα ματς τώρα κάθεται στον πάγκο. Ο Τερζής δίνει από την πλευρά του την ίδια απάντηση. Δεν ξέρω αν- και πόσους- πείθει με αυτά που λέει, όμως συμπαθάτε με, ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω. Ολοι οι υπόλοιποι ακούνε και κρίνουν...