Επιτέλους εμφάνιση ενός κανονικού Άρη

Το κανονικό ποδόσφαιρο παίζεται από κανονικούς ποδοσφαιριστές. Από παίκτες που ξέρουν να κάνουν καλά τα βασικά και τα απολύτως απαραίτητα.

Που έχουν το καθαρό μυαλό και την ψυχραιμία να διαχειριστούν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν μέσα στο 90λεπτο. Που υπηρετούν πειθήνια το τακτικό πλάνο, χωρίς υπερβολές και περιττές ενέργειες. Χωρίς να θέλω να μειώσω την προσπάθεια όλων όσων αγωνίστηκαν χθες στο «Γεντί Κουλέ» και πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτό που πήγαν να κάνουν, θα κάνω ειδική μνεία σε τέσσερις γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν οι άξονες πάνω στους οποίους βασίστηκε η επικράτηση του Άρη.

Πρώτος και καλύτερος, ο Νταρίντα. Το απόλυτο εργαλείο. Ένας εγκέφαλος μέσα στον αγωνιστικό χώρο που λειτουργεί σαν δεύτερος προπονητής. Όχι μόνο για το ασταμάτητο τρέξιμο. Αυτό προφανώς το κάνει και στον… ύπνο του. Για όλη την υπόλοιπη δουλειά που έκανε. Το μυαλωμένο παιχνίδι του, τις σίγουρες πάσες του, τις διαγώνιες καλύψεις όπου είχε ανάγκη η ομάδα του, την ευχέρεια να πατάει περιοχή και να απειλεί. Δείτε προσεκτικά μόνο την κίνηση που κάνει πριν υποδεχτεί την τελική πάσα του Ρουπ. Την ευφυΐα που έχει να κάνει δυο βήματα πίσω για να κάνει πιο εύκολη την ασιστ του συμπαίκτη του. Ο Τσέχος είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι η ποδοσφαιρική κανονικότητα, δεν εξαρτάται από τα χρόνια. Κρίμα που δεν είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε νωρίτερα στα μέρη μας.

Χθες ο Τσέχος, είχε για 60΄ άξιο συμπαραστάτη τον Λούκας Ρουπ. Ο Νταρίντα… γερμανοαναθρεμένος ποδοσφαιρικά, αυτός κλασικός Γερμανός. Καθόλου τυχαία τα 137 ματς στη Μπουντεσλίγκα και τα 31 στην Πρέμιερ Λιγκ. Χωρίς ακόμη να μπορεί να υποστηρίξει περισσότερη από μια ώρα ποιοτικού χρόνου μέσα στο ματς, πρόλαβε μέσα σε αυτή να μας δείξει ότι μόλις βρει ρυθμό, θα αποτελέσει μια δεύτερη εξόχως ωφέλιμη προσθήκη στο ρόστερ. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις γκολ και ασιστ μόλις στο τρίτο σου ματς, μετά από οκτάμηνη αγωνιστική αποχή.

Ο Μπράμπετς που επέστρεψε στο βασικό σχήμα έδειξε πόσο απαραίτητος είναι. Σταθερός, σίγουρος και ας μην είχε τον… διόσκουρό του Φαμπιάνο στο πλευρό του. Αυτό χθες ίσως να βγήκε και σε καλό στον Άρη αφού δεν χρειάστηκε να χτίσει παιχνίδι από τα στόπερ και άρα αφαίρεσε και από τον ΟΦΗ την δυνατότητα να στήσει παγίδες ψηλά. Γενικά ο Άρης δεν το κούρασε χθες. Μια δυο φορές που πήγαν να το κάνουν Ετέμπο και Ματέο παραλίγο να βάλουν τον ΟΦΗ στο ματς.

Αλλά είχε, για να πάμε και στον τέταρτο της παρέας, να… ακουμπήσει και σε κάποιον στην επίθεση. Έναν κανονικό φορ όπως ήταν ο χθεσινός Καμαρά. Δυνατός, κινητικός, εκρηκτικός, βοηθούσε με το κράτημα και την υποδοχή της μπάλας, να πάρουν μέτρα οι συμπαίκτες του. Μόνο το γκολ του έλειψε, ή αν θέλετε του το στέρησε ο Μανδάς αν και το σκοράρισμα δεν ήταν ποτέ το φόρτε του Μαυριτανού. Δεν είχε τυχαίο που ο Γκρέι έμεινε και πάλι στον πάγκο…

Το εύκολο διπλό στην Κρήτη, αν συνοδευτεί και από μια νίκη την Κυριακή με τον Ατρόμητο, τελειώνει μια και καλή την κουβέντα για την εξάδα και θα την οδηγήσει αναπόφευκτα στο που μπορεί να φτάσει ο Άρης ως το φινάλε της σεζόν. Να κυνηγήσει κάτι παραπάνω από την 5η θέση, λογικά δεν μπορεί. Πέταξε στα σκουπίδια τις ευκαιρίες που είχε. Μπορεί όμως, παίζοντας ορθολογικά, μυαλωμένα, με απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας του ελληνικού πρωταθλήματος και με πλήρες ρόστερ όπως χθες, να κλείσει τη σεζόν με τέτοιο τρόπο που θα του αφήνει προσδοκίες, ότι την επόμενη χρονιά, μπορεί να το… πάρει αλλιώς!

ΥΓ. Δεν γίνεται να μην αναφερθώ στο 3λεπτο του ελέγχου στο VAR για μία φάση τόσο μα τόσο ξεκάθαρη. Δυο παίκτες κάλυπταν τον Ρουπ στο 1ο γκολ, ο ένας τουλάχιστον δυο μέτρα. Σε μια φάση που ο επόπτης δεν σήκωσε καν τη σημαία. Δεν θέλω να πιστεύω ότι έψαχναν τρόπο να ακυρωθεί ένα γκολ που ούτε με photoshop θα ήταν εφικτό. Θυμίζω στο πρώτο γύρο ο Αρης έχασε δυο βαθμούς ελέω γραμμών που μπήκαν στον αγκώνα του ποδοσφαιριστή του Άρη.