Η Ατλέτικο, η Ρεάλ και ο Φράνκο…

Είναι όπως οι περισσότερες διαμάχες δυτικών ποδοσφαιρικών κλαμπ στις μέρες μας: όσο κι αν το ψάχνει κανείς, το πολιτικοινωνικό έχει ουσιαστικά πάει περίπατο.

Θεωρητικά το εργατικό κι αριστερό προφίλ της Ατλέτικο και το μεγαλοαστικό και δεξιό της Ρεάλ επικρατούν ως και σήμερα, όμως στους κόλπους των φαν τους συνυπάρχουν σήμερα, με αδιόρατες ποσοστιαίες διαφορές, τα πάντα: πλούσιοι, φτωχοί, μικρο-μεγαλοαστοί, κεντρώοι, αριστεροί, φασίστες, μετανάστες κ.ο.κ. Και πάλι πάντως, οι διαφορές ταυτότητας υφίστανται, μ’ έναν ψυχοκοινωνικό χαρακτήρα που έχει διαμορφωθεί στη βάση της πορείας των δύο μεγάλων ομάδων της Μαδρίτης μέσα στο χρόνο.

Η Ρεάλ κυριαρχεί, η Ατλέτικο ακολουθεί και σπάνια σηκώνει κεφάλι. Ίσως, λένε ακόμα οι «ροχιμπλάνκος», όλα θα ήταν διαφορετικά, αν το 1959 ίσχυε ο κανόνας του εκτός έδρας γκολ. Γιατί; Ήταν στις 7 Μαΐου εκείνης της χρονιάς, όταν οι δυο τους συναντήθηκαν στο παλιό στάδιο «Μετροπολιτάνο» στη ρεβάνς της νίκης της Ρεάλ με 2-1 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και στα αποτελεσματα live στοιχημα. Το γκολ του στράικερ Ενρίκε Κογιάρ έδωσε τη νίκη με 1-0 στην Ατλέτικο. Το σκορ αυτό ήταν όμως τότε αρκετό μόνο για ένα τρίτο και τελευταίο ραντεβού, εκείνη τη φορά στην ουδέτερη Σαραγόσα. Εκεί, σχεδόν μία εβδομάδα μετά (13 Μαΐου 1959), ο Κογιάρ σκόραρε ξανά, όμως το ματς το καθάρισαν οι δύο πιο κλασικοί… pre-galacticos, Αλφρέδο ντι Στέφανο και Φέρεντς Πούσκας (2-1). Οι τότε συσχετισμοί δυνάμεων απείχαν πολύ από τους σημερινούς.

Προ ισπανικού εμφυλίου, η Ατλέτικο ήταν ένα μέτριο κλαμπ και η Ρεάλ ένα καλούτσικο, κι οι δυο τους πάντως δεν είχαν καμία σχέση με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, τη μεγάλη ομάδα από τη Χώρα των Βάσκων. Η έκβαση του πολέμου και ο σχεδόν εμμονικός συγκεντρωτισμός της φρανκικής δικτατορίας, άρχισε άμεσα να δείχνει σημάδια: η Ατλέτικο κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα αμέσως μετά τον Εμφύλιο (1940), κατακτώντας την πρώτη κούπα που απονεμήθηκε επί Φράνκο, έχοντας στον πάγκο της τον μυθικό προπολεμικό γκολκίπερ Ρικάρδο Θαμόρα, ο οποίος στη διάρκεια του εμφυλίου είχε ταχθεί στο πλευρό των Εθνικιστών του μετέπειτα δικτάτορα της Ισπανίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν ως τις αρχές της δεκαετίας του ‘50 η Ατλέτικο πανηγύρισε τον τίτλο άλλες τρεις φορές, ενώ η Ρεάλ καμία. Δεν είναι τυχαίο που η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι ο Φράνκο κατά βάση υποστήριζε την Ατλέτικο, την οποία, με το που άρπαξε τη διακυβέρνηση, έσπευσε να συνδέσει με τις ένοπλες δυνάμεις, μετονομάζοντάς τη από Αθλέτικ Κλουμπ ντε Μαδρίδ σε Αθλέτικ Αβιαθιόν (σ.σ. Αεροπορία), συγχωνεύοντας το μαδριλένικο κλαμπ με μια νεοϊδρυθείσα ομάδα αεροπόρων από τη Σαραγόσα.

Το 1941 το Αθλέτικ έγινε Ατλέτικο, ύστερα από μια φρανκική νότα για εξισπανισμό των ξενόφερτων ονομάτων, ενώ ο σύνδεσμος με την αεροπορία κόπηκε το 1947, όταν και η ομάδα πήρε το τωρινό της όνομα. Η περίοδος 1947-48 συνδέθηκε με έναν θρίαμβο, 5-0 επί της Ρεάλ στο «Μετροπολιτάνο», τη μεγαλύτερη ως σήμερα νίκη της Ατλέτικο κόντρα στους «μερένχες». Ήταν το ξεκίνημα του Χελένιο Χερέρα, γνωστού και ως αρχιερέα του κατενάτσιο, στον πάγκο των «ροχιμπλάνκος», ο οποίος και θα τους οδηγούσε σε συνέχιση της χρυσής εποχής, ως τις αρχές της δεκαετίας του ‘60.

Ταυτόχρονα όμως η Ρεάλ άρχιζε κι εκείνη να χτίζει τον δικό της χαρακτήρα, που διαμορφώθηκε κυρίως γύρω από δύο προσωπικότητες, εξωγηπεδικά από τον πρόεδρο Σαντιάγο Μπερναμπέου και μέσα στο γήπεδο από το ξανθό αργεντίνικο βέλος, τον Ντι Στέφανο. Η κατασκευή του νέου γηπέδου «Τσαμαρτίν», όπως αρχικά ονομάστηκε το

«Μπερναμπέου», στη μεγάλη λεωφόρο Λα Καστεγιάνα, ολοκληρώθηκε το 1947, όταν ακόμα η Ατλέτικο αγωνιζόταν στο παλαιϊκό «Μετροπολιτάνο» (χτισμένο το 1923). Σύμβολο φρανκικής «ανάπτυξης» της εποχής, το φαραωνικό γήπεδο «Τσαμαρτίν» των 120.000 θέσεων υψώθηκε πλάι σε τράπεζες και μεγάλα εταιρικά γραφεία που επίσης πήραν θέση στον συγκεκριμένο δρόμο, κι άρχισε γρήγορα να μαγνητίζει τη φιλόδοξη στρατιωτική νομενκλατούρα, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος που έτσι κι αλλιώς είχε την πρόθεση να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στη Μαδρίτη.

Η έλευση του Ντι Στέφανο το 1953 από τους όντως ζάπλουτους Μιγιονάριος της Μπογκοτά, ύστερα από μια απίθανη διελκυστίνδα μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, άρχισε σχεδόν αμέσως να επιδρά και στην αγωνιστική μεταμόρφωση των «μερένγκες» στη συγκυρία του ξεκινήματος των διασυλλογικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κερδίζοντας τις πρώτες πέντε μεγάλες ευρωπαϊκές κούπες, από το 1956 έως και το 1960, η Ρεάλ πήρε εύλογα το πάνω χέρι, δίνοντας την ευκαιρία στο καθεστώς να κάνει μια κάποια απόπειρα επίδειξης εξωστρέφειας, ύστερα από δύο δεκαετίες απομονωτισμού.

Τόσο η Ρεάλ όσο και η Ατλέτικο εξυπηρέτησαν, ηθελημένα ή αθέλητα, τις φρανκικές επιδιώξεις, ιδιαίτερα στα κρίσιμα χρόνια της εγκαθίδρυσης της πιο μακρόβιας δυτικής δικτατορίας του 20ου αιώνα, αφήνοντας τις εστίες της όποιας –και ποδοσφαιρικής- αντίστασης να εκδηλώνονται στην περιφέρεια, κυρίως στην Καταλονία και τους Βάσκους.

Είναι πάντως αλήθεια ότι οι γεωγραφικές, και κατ’ επέκταση κοινωνικές και ταξικές ρίζες των δύο ομάδων μέσα στην ίδια πόλη διαφέρουν –κι εκεί άλλωστε τέθηκαν οι βάσεις της μεταξύ τους αντιπαλότητας.

Στα του σήμερα, αναμετρώνται στο (νέο) «Μετροπολιτάνο», στη ρεβάνς του 2-1 της περασμένης εβδομάδας στο «Μπερναμπέου». Μια αναμέτρηση που μπορείτε φυσικά να απολαύσετε στη NetBet Hellas, την κορυφαία εν Ελλάδι στοιχηματική εταιρεία με καθημερινές προσφορές* για τα μέλη της, αμέτρητες αγορές, κορυφαίες αποδόσεις, μοναδικό bet builder και άπλετα ειδικά στοιχήματα.

Στο πρώτο ματς, με δύο υπέροχα γκολ από Ροντρίγκο (4’) και Μπραχίμ Ντίας (55’), η Ρεάλ πήρε οριακό προβάδισμα σε ένα πραγματικό ντέρμπι. Η Ατλέτι ισοφάρισε με μια απίθανη προσπάθεια του Χουλιάν Άλβαρες στο 32’, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε στυλ, έδωσε χώρους και το πλήρωσε με ένα δεύτερο τέρμα.

*ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ | 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ