Η ιστορία του μαχητή πρόσφυγα, Αλτζούμα στο Sportal: «Φοβήθηκα, αλλά είπα ας φύγουμε»

Η ιστορία του είναι συγκλονιστική, ένας νέος άνθρωπος που παρά τις ακραίες δυσκολίες κυνηγάει το όνειρό του. Ο Αλτζούμα, ο πρόσφυγας από τη Γκάμπια, έχει βρει μία νέα ζωή και οικογένεια στα Καλάβρυτα, αυτή της τοπικής ομάδας, αλλά και του Γαλακτοκομικού Συνεταιρισμού.

Ένα παράδειγμα προς μίμηση, μία δύναμη ψυχής και μία θέληση, η οποία μόνο άξια θαυμασμού μπορεί να είναι. Ο λόγος για τον Αλτζούμα, τον 18χρονο πρόσφυγα από τη Γκάμπια, ο οποίος έχασε τους γονείς του σε ηλικία 15 ετών και άφησε τη χώρα του λόγω του πολέμου, για μία καλύτερη ζωή.

Ζει πλεόν στα Καλάβρυτα, μετά από τη τεράστια περιπέτεια και το πέρασμα από τη Τουρκία στη Σάμο και έπειτα στη κωμόπολη της Αχαΐας, ο Αλτζούμα έχει βρει μία οικογένεια, ένα σπίτι στην Α.Ε Καλαβρύτων, κυνηγόντας το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Ο ίδιος ο Αλτζούμα μίλησε στο Sportal και αναφέρθηκε στη διαδρομή του από τη Σάμο στα Καλάβρυτα, τον φόβο, τις δυσκολίες, αλλά και τη νέα του ζωή.

Για την κατάσταση στην Τουρκία και τη Σάμο: «Ήμουν στη Τουρκία και έπρεπε να φύγουμε γιατι θα μπορούσαν να μας απελάσουν. Συνάντησα έναν φίλο μου, επειδή φοβήθηκα, το σκέφτηκα δύο τρεις μέρες και είπα "ας κάνουμε κάτι, ας φύγουμε" και έτσι φτάσαμε στη Σάμο. Εκεί μας έκαναν έλεγχο, τα έγγραφά μας, όλα, αλλά τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλά. Συμπληρώσαμε νέα χαρτιά, ώστε να μπορούμε να μπούμε στη δομή».

Για το πως προέκυψε η συνεργασία με την ομάδα: «Με ρώτησαν στη δομή φιλοξενίας τι θέλω να κάνω στο μέλλον. Είμαι ποδοσφαιριστής. Με έφεραν σε επαφή με την ομάδα και είπα ας έρθω να δοκιμάσω. Έτσι, αφού με είδαν τους άρεσα, μετά από αυτούς, ο πρόεδρος τηλεφώνησε και με ρώτησε πως είναι η ζωή μου, η ζωή στη Γκάμπια, μετά του εξήγησα και έτσι άρχισαν όλα. Είπαν αυτό το αγόρι, θέλει οπωσδήποτε να παίξει ποδόσφαιρο, έτσι μου λένε ότι θα σε βοηθήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούν».

Ο Αλτζούμα δεν μιλά ελληνικά, ελάχιστα μόνο, αν και προσπαθεί να μάθει αυτή τη δύσκολη γλώσσα όπως την αποκαλεί. Δεν αγωνίζεται όμως μόνο στη τοπική ομάδα, αλλά μέσω αυτής, δουλεύει στον Γαλακτοκομικό Συνεταιρισμό Καλαβρύτων. Δεν παύει βέβαια να κυνηγά το όνειρό του με την Α.Ε Καλαβρύτων, στην οποία παίζει ως τερματοφύλακας. Μάλιστα, θαυμάζει τον Ιταλό θρύλο, Τζανλουίτζι Μπουφόν, αν και οι συμπαίκτες τον αποκαλούν Μεντί, καθώς λένε ότι του μοιάζει.

Όσο για την ομάδα στην οποία θα ήθελε να παίξει, ο 18χρονος απάντησε πως προτιμά την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. «Όταν ήμουν στη Γκάμπια και ήξερα τον Ολυμπιακό, έτσι έβλεπα την Ελλάδα. Τον παρακολουθούσα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μου αρέσει σαν ομάδα».

Στη συνέχεια, όπως μας είπε ο προπονητής της ομάδας, κ.Κώστας Βλάχος, αφού τον είδαν στις προπονήσεις, αποφασίστηκε να τον έχουν μόνο στην ομάδα, καθώς ήταν 17 ετών και έπειτα από άδεια εισαγγελέα γιατί ήταν ανήλικος. Αφού τακτοποιήθηκαν όλα τα γραφειοκρατικά, με την όλη διαδικασία να διαρκεί περίπου πέντε μήνες, ο Αλτζούμα ενηλικιώθηκε και πήρε άδεια.

«Μας είπαν ότι υπάρχουν στη δομή δύο τρία παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και μετά τα 18 δεν μπορούν να μείνουν εκεί και έπρεπε να φύγουν. Έκανε προπονήσεις, ήταν πολύ καλός, του αρέσει αυτό γιατί είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που έχει δει, καθώς έφυγε από τη χώρα του πολύ μικρός και έχασε τους γονείς του», ανέφερε αρχικά ο προπονητής της ομάδας.

Μιλώντας για τον χαρακτήρα του, ο κ.Βλάχος τόνισε πως ο 18χρονος είναι διαρκώς με ένα χαμόγελο στα χείλη: «Είναι φανταστικό παιδί, έχει γίνει ένα με όλους. Είναι διαμάντι και πολύ καλός στη δουλειά του. Μας έχει κάνει εντύπωση ο χαρακτήρας του, γιατί είναι μόνος του, δεν έχει κάποιον δικό του και παρόλα αυτά είναι κάθε μέρα με το χαμόγελο, αλλά και για την ηλικία του είναι πολύ συνειδητοποιημένος».

Όσο για την εργασία του στο συνεταιρισμό Καλαβρύτων, βοήθησε σε μεγάλο βαθμό η ομάδα: «Απευθυνθήκαμε στον συνεταιρισμό Καλαβρύτων που είναι και ο χορηγός της ομάδας, με τη βοήθεια του Αντιδημάρχου, κ. Βαρβιτσιώτη αλλά και του προέδρου του συνεταιρισμού, κ.Σατολιάς, μας βοήθησαν στη διαδικασία ώστε να δουλέψει. Όλοι έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να ενταχθεί αυτό το παιδί στη κοινωνία, να ζήσει μία κανονική ζωή, που εμείς την έχουμε δεδομένη. Έχει αφήσει μία αδερφή πίσω η οποία ζει μόνη της και τα χρήματα που βγάζει από τη δουλειά του, κάποια τα κρατάει για τον ίδιο, άλλα τα περισσότερα τα στέλνει εκεί».