Η έρημος, ένας φράχτης και μια συνεχής μάχη ενάντια στον ρατσισμό: Η συγκινητική ιστορία του Ινιάκι Γουίλιαμς (vids)

Ο Ινιάκι Γουίλιαμς αναγκάστηκε να ζήσει «εφιάλτες» ώστε σήμερα να αποτελεί βασικό κι αναπόσπαστο μέλος της Μπιλμπάο. Πόσω μάλλον οι ίδιοι του οι γονείς οι οποίοι για να επιβιώσουν και να ζήσουν τα παιδιά τους ένα καλύτερο «αύριο» έπρεπε να κάνουν θυσίες...

Οι αδερφοί Ουίλιαμς είναι εξαιρετικά δεμένοι. Ενώ ο 20χρονος Νίκο, παίζει για την εθνική ομάδα της Ισπανίας και ο μεγαλύτερος αδερφός, Ινιάκι είναι επιθετικός στην εθνική Γκάνας, οι δυο τους είναι συμπαίκτες στην Μπιλμπάο. Και τα δύο αδέρφια γεννήθηκαν την Ισπανία, αλλά πρόσφατα Ινιάκι αποφάσισε να δηλώσει τη διεθνή πίστη του στην Γκάνα, τη χώρα των γονιών του. Είχε αρνηθεί την ευκαιρία μια φορά στο παρελθόν, λέγοντας ότι δεν θεωρούσε σωστό να αφαιρέσει τις ελπίδες ενός άλλου παίκτη. Αλλά μια αλλαγή γνώμης τον οδήγησε να επιστρέψει στην Γκάνα φέτος για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. «Ήρθε η στιγμή να συναντήσω τις ρίζες μου και όλα όσα σημαίνουν η Γκάνα και η Αφρική για εμένα και την οικογένειά μου, επειδή η Γκάνα έπαιξε ρόλο στο να γίνω αυτός που είμαι ως γιος και αδερφός», δημοσίευσε.

Το δράμα των γονιών

Η Αριά Αρτουέρ το είχε ξεκάθαρο στο μυαλό της. Δεν ήθελε τα παιδιά της να ζήσουν την ίδια ζωή με αυτήν. Μαζί με τον σύζυγό της, Φελίξ, έπρεπε να καθίσουν και να βρουν μια λύση. Έπρεπε να γίνουν θυσίες, αλλά ήταν πρόθυμοι να κάνουν ό,τι χρειαστεί. Χρειάστηκαν 73 ώρες οδήγησης για να φτάσουν στη Μελίγια, μια από τις δύο αυτόνομες ισπανικές πόλεις που βρίσκονται στη βορειοδυτική ακτή της Αφρικής, από την Άκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνας. Ωστόσο, το 1994, η οδήγηση δεν ήταν επιλογή, έπρεπε να γίνει με τα πόδια. Η απόσταση μεταξύ Άκρα και Μελίγια είναι περίπου 5.000 χιλιόμετρα, αλλά κάθε βήμα που έκαναν για να φτάσουν εκεί φαινόταν το σωστό.

Η τεράστια έρημος Σαχάρα ήταν το πρώτο εμπόδιο, αλλά δεν ήταν το μόνο που τους στάθηκε εμπόδιο. Ο Φέλιξ διέσχισε την έρημο ξυπόλητος, ενώ η Μαρία ήταν έγκυος στον πρώτο τους γιο, τον Ινιάκι. Στο δρόμο τους προς τα βόρεια είδαν ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη. Όταν έφτασαν στον συνοριακό φράχτη που χωρίζει το Μαρόκο από τον ισπανικό θύλακα Μελίγια, στη βόρεια Αφρική, δεν δίστασαν. Αμφότεροι ατάφεραν να πηδήξουν πάνω από τον φράχτη, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι δεν είχαν φτάσει στη γη της επαγγελίας. Η αστυνομία τους συνέλαβε και τους έστειλε στη φυλακή μαζί με άλλους Αφρικανούς που προσπάθησαν να φτάσουν στο πολυπόθητο ευρωπαϊκό ασφαλές καταφύγιο.

«Επρεπε να πιουν τα ούρα τους για να επιβιώσουν»

Ενώ ήταν στη φυλακή, ένας δικηγόρος τους πλησίασε αφού ενημερώθηκε ότι η Μαρία κυοφορούσε ένα παιδί. Τους προέτρεψε να καταστρέψουν τα έγγραφά τους και να προσποιηθούν ότι τα έχασαν στο δρόμο για τη Μελίγια. Τους συμβούλεψε να δηλώσουν ότι είναι από τη Λιβερία, μια χώρα εν μέσω εμφυλίου πολέμου, και να ζητήσουν άσυλο στην Ισπανία. Τελικά, η Μαρία και ο Φέλιξ έλαβαν επιτυχώς άδεια να ζήσουν και να εργαστούν στο έθνος της Ιβηρικής.

Το ταξίδι τους δεν θα τελείωνε στη Μελίγια. Από εκεί, έφτασαν στη Μαδρίτη, μέσω Μάλαγα, και λίγες εβδομάδες μετά την αναχώρησή τους από την Αφρική έφτασαν στον τελικό προορισμό τους, το Μπιλμπάο. «Η μαμά και ο μπαμπάς μου έπρεπε να πιουν τα ούρα τους στην έρημο για να επιβιώσουν. Ο πατέρας μου ήταν ξυπόλυτος και τα πέλματά του είχαν καεί από την άμμο. Επρεπε να θάψουν ανθρώπους που πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους», εξομολογείται σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «ESPN» ο Ινιάκι Γουίλιαμς.

Στις 12 Απριλίου 2002, η Μαρία γέννησε το δεύτερο παιδί της, τον Νίκο. Ο Ινιάκι είχε επίγνωση ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να κάνει το μέρος του για να βοηθήσει την οικογένειά του. Μετά ήρθε το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας. «Όταν ήμουν 12 χρονών, μια μέρα γύρισα σπίτι και δεν είχα τίποτα να φάω, και το φως δεν λειτουργούσε καν, γιατί δεν τα βάζαμε πέρα ​​και το είχαν κόψει», θυμάται χρόνια αργότερα ο Ινιάκι σε συνέντευξη για την El País . «Υπάρχουν πράγματα που σε κάνουν να προσπαθείς σκληρά κάθε μέρα. Ονειρευόμουν να μπορέσω να συντηρήσω την οικογένειά μου. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να δώσω στη μητέρα μου μια καλύτερη ζωή για να ζήσει. Έχει ήδη δουλέψει και θυσιάσει τον εαυτό της αρκετά για να μας ταΐζει κάθε μέρα».

Μέσα από το ποδόσφαιρο ήρθε η λύτρωση

Ο πατέρας του έπρεπε να φύγει από την Ισπανία και να μετακομίσει στο Λονδίνο, όπου θα δούλευε σε μια αποθήκη για να βοηθήσει την οικογένειά του να τα βγάλει πέρα. Ταυτόχρονα, ο Ινιάκι είχε συντάξει ένα φαινομενικά φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο, αν το πετύχαινε, θα τους πρόσφερε μια για πάντα μια απόδραση από το αδιέξοδο.

Ένιωθε την ανάγκη να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον για τα αγαπημένα του πρόσωπα – την ίδια παρόρμηση που οδήγησε τους γονείς του να διασχίσουν την έρημο αναζητώντας μια νέα ζωή. Αν η ερώτηση ήταν «πώς βοηθάς την οικογένειά σου να επιβιώσει;», η απάντηση ενός παιδιού δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από «παίζοντας ποδόσφαιρο, φυσικά».

Η ευκαιρία στην Μπιλμπάο

Το ταλέντο του Ινιάκι ξεχώρισε από νεαρή ηλικία, μπαίνοντας στο Club Natación Pamplona. Δεν θα περνούσε πολύς χρόνος μέχρι να το αντιληφθεί ένας μεγάλος σύλλογος. Οι εμφανίσεις του είχαν κερδίσει διθυραμβικές κριτικές καθώς και μια επίσκεψη από έναν σκάουτερ της Μπιλμπάο, ο οποίος λίγο αργότερα τον ένταξε στον σύλλογο.

Μια πόρτα θα άνοιγε για τον Ινιάκι, ο οποίος αντιμετώπισε μια από τις πιο σκληρές αποφάσεις στη ζωή του. Σε ηλικία 18 ετών, του ζητήθηκε να επιστρέψει στο Μπιλμπάο και να φύγει μακριά από την οικογένειά του για πρώτη φορά. Ο δρόμος για να εκπληρώσει το όνειρό του πέρασε από την ακαδημία Lezama της Athletic, όπου βρέθηκε ξαφνικά το καλοκαίρι του 2012. Στην πρώτη του σεζόν, ο Ινιάκι σημείωσε 34 γκολ για την ομάδα νέων. Σήμερα, αποτελεί εκ των κορυφαίων της ομάδας της Μπιλμπάο, έχοντας καταγράψει 391 συμμετοχές στην πρώτη ομάδα, με απολογισμό 90 γκολ και 54 ασίστ συμπεριλαμβανομένου του ρεκόρ 251 συνεχόμενων αγώνων στη La Liga

Ο ρατσισμός

Ο Ινιάκι Ουίλιαμς δεν χρειάστηκε να πηδήξει κανένα φράχτη, αλλά τα εμπόδια ήταν πολλά στο δρόμο του για να εκπληρώσει τα όνειρά του. Σε έναν κόσμο που δεν έχει ακόμη καταργήσει φαινόμενα όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, ο επιθετικός της Μπιλμπάο έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτούς που τον έκριναν από το χρώμα του δέρματός του. «Υπάρχει πάντα κάποιος που κάνει ένα σχόλιο, ακόμα κι αν δεν είναι κάτι [που συμβαίνει] κάθε μέρα», είπε στην El Mundo το 2015. «Υπάρχουν άνθρωποι που σε πληγώνουν με προσβολές, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν το παίρνεις. τόσο σοβαρά γιατί τα συναισθήματα του παιχνιδιού μπορεί να οδηγήσουν σε αυτό. Όταν σου λένε «γαμημένο μαύρο» προσπαθείς να προσποιηθείς ότι δεν ακούς. Στο δρόμο είναι διαφορετικά, αν και προσπαθώ να το αγνοήσω και να συνεχίσω».

Και το έκανε. Αφού έγινε ο πρώτος μαύρος παίκτης που σκόραρε για την Μπιλμάο, άρχισε να καθιερώνεται στην αρχική ενδεκάδα. Για τις επόμενες σεζόν, ο Ινιάκι θα ήταν ο πιο γρήγορος παίκτης στη LaLiga, τρομοκρατώντας τους μπακ κάθε φορά που καλούνταν να κυνηγήσουν μια χαλαρή μπάλα. Γρήγορα έγινε ένα ζωτικό γρανάζι για κάθε προπονητή της Μπιλμπάο και παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στους φιλάθλους.

«Αν έχεις πολλά χρήματα, όπως εγώ, δεν κοιτάζουν το χρώμα του δέρματός σου, αλλά αν είσαι πλανόδιος πωλητής είναι διαφορετικά», είπε, πριν αναφέρει ότι η επιλογή να παίξει για την εθνική ομάδας της Γκάνας ήταν για να αποτίσει φόρο τιμής στον αείμνηστο παππού του: «Ήθελε να παίξω για την Γκάνα, το έκανα και μπόρεσα να τον τιμήσω. Όταν πήγαμε ο αδερφός μου και εγώ αυτό το καλοκαίρι, είδαμε παιδιά ξυπόλητα και είπα του "κοίτα Νίκο, αν δεν ήταν οι γονείς μας, θα μπορούσαμε να είμαστε ένα από αυτά τα παιδιά"».

Ο Ινιάκι έκανε μεγάλα όνειρα και πέτυχε τους στόχους του. Ωστόσο, δεν θα ξεχάσει ποτέ το παρελθόν – έχει πλήρη επίγνωση της επίδρασης του ποδοσφαίρου στην κοινωνία και των μηνυμάτων που μπορεί να δώσει ένας επαγγελματίας παίκτης. Εξάλλου, δεν πρόκειται για αυτόν. Αφορά όλους εκείνους που παλεύουν σε καθημερινή βάση για να δώσουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να ονειρεύονται.

«Είμαι αυτός που είμαι και ο ρατσισμός δεν με επηρεάζει», σημείωσε σε συνέντευξή του στον Antena 3. «Ωστόσο, δεν είναι σωστό οι άνθρωποι που έρχονται από το εξωτερικό και υποφέρουν, προσπαθώντας να βρουν λίγο ψωμί να φάνε, να φροντίζουν τα παιδιά τους», κατέληξε ο 29χρονος επιθετικός.