Κατάθλιψη: Όταν ο ποδοσφαιριστής δεν αντέχει άλλο και αναζητεί απεγνωσμένα ένα χέρι βοηθείας (vids)

Ποδόσφαιρο και κατάθλιψη. Ένα θέμα που απασχολεί ολοένα και περισσότερο τους επαγγελματίες αθλητές και προπονητές, οι οποίοι ψάχνουν διέξοδο και ένας φως ηλιαχτίδας ξανά στη ζωή τους...

Ο Ρίτσαρλισον, σε συνέντευξή του πριν λίγες μέρες στο ESPN, ήταν ο τελευταίος που παραδέχτηκε ότι έπρεπε να πάει σε ψυχολόγο για βοήθεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότεροι παίκτες ζητούν βοήθεια για να βγουν από την διέξοδό τους.

Ο πλούτος δεν χαρίζει πάντα ευημερία. Μερικές φορές ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι. Αμείβονται με μεγάλα χρηματικά ποσά αποτελούν είδωλα του κόσμου, αλλά στο τέλος οι παίκτες υποφέρουν κι αυτοί. Στο παρελθόν ήταν ένα θέμα ταμπού, απαγορευόταν να μιλήσει, να πει ή ακόμη και να ζητήσει βοήθεια ένας ποδοσφαιριστής.

Υπήρχε μάλιστα η τάση να πιστεύει κάποιος, όχι στο ποδόσφαιρο, αλλά στην κοινωνία γενικότερα, ότι αυτό συνέβαινε μόνο στους αδύναμους. Τώρα, ευτυχώς, όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι παίκτες νιώθουν την πίεση κι ανησυχούν. Και όταν κάτι τους πονάει, αναζητούν (πλέον) βοήθεια.

«Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το αντιμετωπίσουμε ανοιχτά. Και να δείξουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και σε εμάς τους ποδοσφαιριστές, ότι παίζουμε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην κοινωνία», είχε σχολιάσει ο 26χρονος Γερμανός μέσος Νίκλας Σμιτ ο οποίος τώρα αγωνίζεται με την Τουλούζ.

Ο Ριτσάρλισον, σε συνέντευξή του στο ESPN, ήταν ο τελευταίος που αποκάλυψε ότι χρειαζόταν τη βοήθεια ψυχολόγου μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Η ιστορία του αποκαλύπτει τα δεινά που πέρασε. Τόσο που κόντευε να τα αφήσει όλα.

«Πριν καν πάω στην προπόνηση, ήθελα να πάω σπίτι, ήθελα να επιστρέψω στο δωμάτιό μου. Δεν ξέρω γιατί, τι περνούσε από το μυαλό μου. Πήγα μάλιστα και είπα στον μπαμπά μου ότι θα τα παρατήσω. Το να πάω στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ο τύπος που κυνήγησε το όνειρό μου μαζί μου, και να πω "μπαμπά, θέλω να τα παρατήσω" ήταν τρελό. Μόλις έπαιζα σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, φίλε, στο απόγειό μου. Έφτασα στα όριά μου, το καταλαβαίνεις;

Δεν ξέρω, δεν θα μιλήσω για αυτοκτονία, αλλά είχα κατάθλιψη και ήθελα να τα παρατήσω. Ακόμα κι εγώ, που φαινόταν να είμαι ψυχικά δυνατός. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο φαινόταν σαν όλα να κατέρρεαν. Νομίζω ότι ο ψυχοθεραπευτής, είτε του άρεσε είτε όχι, με έσωσε, μου έσωσε τη ζωή. Σκεφτόμουν μόνο άσχημα πράγματα. Ακόμα και στο Google, έψαχνα μόνο για σκουπίδια, ήθελα μόνο να δω αηδίες για τον θάνατο. Σήμερα μπορώ να πω, αναζητήστε ψυχολόγο, αν χρειάζεστε ψυχολόγο, ψάξτε, γιατί είναι ωραίο να ανοίγεσαι έτσι, να μιλάς με τον άνθρωπο», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Βραζιλιάνος.

Το μαρτύριο του Ραφίνια και του Σμιτ

Ο Ραφίνια, συμπαίκτης του Ριτσάρλισον στην εθνική Βραζιλίας και παίκτης της Μπαρτσελόνα, είναι ένας ακόμη από αυτούς που μίλησε άφοβα για τα οφέλη της ψυχολογικής βοήθειας.

«Πριν το έβλεπα ως κάτι για τρελούς, αλλά γνωρίζοντας τη σημασία που έχει για τους ανθρώπους και για έναν ποδοσφαιριστή, έκανα το βήμα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι μόνο για όσους έχουν προβλήματα στο κεφάλι και πιστεύω ότι τώρα είναι σημαντικό να ξέρεις τι συμβαίνει μαζί σου. Πηγαίνω να δω έναν ψυχολόγο εδώ και χρόνια και με βοήθησε πολύ», εξήγησε πριν από λίγο καιρό σε συνέντευξή του στο Catalunya Ràdio.

Ο Νίκλας Σμιτ, που βρίσκεται πλέον στην Τουλούζ, πέρασε δύσκολες στιγμές την περίοδο που ήταν στη Βέρντερ Βρέμης «Ήμουν 25 χρονών και είχα κατάθλιψη. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν πια τόσο σημαντικό. Δεν είχα ενθουσιασμό για τη ζωή, αλλά όταν οι κοντινοί σου άνθρωποι φοβούνται για σένα, πρέπει να ακολουθήσεις τις συμβουλές τους και να ζητήσεις βοήθεια. Και το έκανα», εξήγησε το 2023.

«Το πιο σημαντικό είναι να εκφράσω αυτά τα προβλήματα. Θέλω να καθαρίσω το μυαλό μου και να νιώσω ξανά τις χαρές της ζωής. Πρέπει να τις έχουν όλοι και θέλω να τις ξαναπάρω», πρόσθεσε. Στη συνέχεια, εξήγησε πώς ξεκίνησαν όλα: στην περίπτωσή του δεν υπήρχε συγκεκριμένη προέλευση. «Δεν υπήρχε έναυσμα, δεν υπήρξε στιγμή που όλα κατέρρευσαν. Αυτό αναπτύχθηκε με τα χρόνια», είπε.

Τα βάσανα του Ινιέστα

Ένας άλλος που ζήτησε βοήθεια ήταν ο Αντρές Ινιέστα, σκόρερ του γκολ που χάρισε στην Ισπανία το μοναδικό της Παγκόσμιο Κύπελλο το 2010. Παρά την επιτυχία του, εκείνη την περίοδο στη Μπαρτσελόνα και στην εθνική ομάδα, έπεσε στην παγίδα της επίφοβης κατάθλιψης. Ο Ινιέστα άρχισε να αισθάνεται αδιαθεσία μετά τον ξαφνικό θάνατο του φίλου του Ντανιέλ Χάρκε, ο οποίος πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2009. Τότε του αφιέρωσε το γκολ που σημείωσε στη Νότια Αφρική, το πιο σημαντικό στην ιστορία της Ισπανίας ποδόσφαιρο.

«Δεν είχα τη χαρά ή την ενέργεια που θα έπρεπε να έχει η ζωή. Αρχίζεις να αισθάνεσαι άσχημα, κάνουν εξετάσεις και είσαι καλά, αλλά λες ότι κάτι δεν λειτουργεί. Μπαίνεις στο σώμα και στο μυαλό σου και σε όλα φαίνεται μαύρο. Ήθελα να έρθει η νύχτα για να πάρω το χάπι μου και να ξεκουραστώ. Αυτή ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης ευχαρίστησης», είπε στο «The Wild Project» ο Ινιέστα και συνέχισε: «Μέχρι να το ζήσεις και να το νιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις».

Τα τραύματα του Ντέλε Άλι

Ο Άγγλος μεσοεπιθετικός είχε παραχωρήσει μία συγκλονιστική συνέντευξη στον Γκάρι Νέβιλ και αποκάλυψε πως σκέφτηκε να αποσυρθεί μόλις στα 24 του χρόνια αλλά και ότι πήγε σε μονάδα αποτοξίνωσης λόγω του εθισμού του σε υπνωτικά χάπια. Στη συνέχεια είχε μιλήσει και στα δύσκολα παιδικά του χρόνια μιλώντας για την αλκοολική μητέρα του και τη διακίνηση ναρκωτικών που έκανε στα οκτώ του.

Η ιστορία του Ντέλε Άλι συγκλόνισε τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Τα παιδικά του τραύματα και οι δυσκολίες κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ποδοσφαιριστής βοήθησαν να διδάξουν την κοινωνία ότι δεν είναι χρυσός ό,τι λάμπει στη ζωή ενός αθλητή. Μία από τις ομολογίες του ήταν η ανάγκη να παίρνει τακτικά υπνωτικά χάπια. Ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά ολόκληρη τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου.

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα να πω στον κόσμο τι έχει συμβεί. Είναι δύσκολο να μιλήσω γι' αυτό γιατί είναι κάτι που έκρυβα για πολύ καιρό. Φοβάμαι να μιλήσω γι' αυτό. Όταν επέστρεψα από την Τουρκία και ανακάλυψα ότι χρειαζόμουν μια εγχείρηση, ήμουν σε άσχημη ψυχική κατάσταση και αποφάσισα να πάω σε μια σύγχρονη μονάδα αποτοξίνωσης για την ψυχική υγεία.

«Ένα πρωί ξύπνησα και έπρεπε να πάω για προπόνηση. Θυμάμαι ότι κοιτούσα τον καθρέφτη και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να αποσυρθώ τώρα. Στα 24 μου. Κάνοντας αυτό που αγαπώ. Για μένα αυτό ήταν σπαρακτικό. Πάντα ήμουν εγώ εναντίον του εαυτού μου σε όλα. Κέρδιζα τον αγώνα, έδειχνα ότι ήμουν ευτυχισμένος. Αλλά μέσα μου, έχανα τη μάχη», είχε αναφέρει μεταξύ άλλων.

Η κατάθλιψη του Μπουφόν

Παλαιότερα, ο σπουδαίος Τζιανλούτζι Μπουφόν είχε πέσει σε κατάθλιψη, όπως είχε αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. Ο θρυλικός πορτιέρε ξεκίνησε να έχει ψυχολογικά προβλήματα, μετά από τον χαμένο τελικό του Champions League, τη σεζόν 03-04.

«Έπεσα σε κατάθλιψη και πήγα σε ψυχολόγο για να το ξεπεράσω. Απομονώθηκα για δύο μήνες, με σκοπό να θεραπευτώ. Κάθε φορά που αποτυγχάνω σε κάποια απόκρουση, αυτό ξανάρχεται, αλλά δεν μπορείς κάθε τρεις μήνες να φεύγεις για να αποθεραπεύεσαι. Δεν μετανιώνω για κάτι. Μπήκα στο ποδόσφαιρο στα 17. Αν έλεγα ότι είμαι ικανοποιημένος θα ήμουν ανόητος, αλλά δεν αισθάνομαι πάντα ότι είναι δικό μου λάθος», αναφέρει ένα απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του Μπουφόν.

Η εξομολόγηση του Εμβιλά για την κατάθλιψη -«Νόμιζα ότι θα πεθάνω»

Ο άλλοτε Γάλλος μέσος του Ολυμπιακού είχε μιλήσει σε παλαιότερη συνέντευξη του για το πώς εξελίχθηκε η καριέρα του, αλλά και τον προσωπικό «εφιάλτη» που έζησε το 2016 όταν μετακόμισε στη Ρωσία για να αγωνιστεί στο Καζάν.

«Ναι υπήρξε εποχή που έκανα τα πράγματα διαφορετικά: τα πάρτι, τους φίλους και το να παίρνω ένα αεροπλάνο να πάω οπουδήποτε. Τώρα όχι. Κοίτα είχα 2 παιδιά όταν ήμουν 20 και εκείνη την περίοδο είχα γίνει διεθνής. Μετά μεγαλώνεις και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Σήμερα όταν μπορώ να κάνω κάτι το κάνω με τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Και βέβαια τη μητέρα μου. Πάντα ήξερα πως ότι και εάν συμβεί θα είναι πάντα εκεί για μένα» τόνισε αρχικά ο Εμβιλά και πρόσθεσε για τη διετία 2010-2012, όταν ήταν ένα απ’ τα πιο «hot» του γαλλικού ποδοσφαίρου.

«Δέκα μήνες μετά το πρώτο μου ματς με τη Ρεν ήμουν στην 30άδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δέκα μήνες! Κανείς δεν κάνει τέτοιο άλμα. Ήταν όλα πολύ γρήγορα για μένα. Θα έπρεπε να είμαι πιο συγκεντρωμένος και επικεντρωμένος και να είχα προστατευθεί πιο καλά. Ήμουν 20 ετών κι ένα ιδιωτικό jet, ένα jet μόνο για μένα για ανάγκες του χορηγού, με πήρε από τη Γαλλία και με πήρε στη Βαρκελώνη για φωτογράφηση. Κι έπρεπε να είναι σαν… φυσιολογικό για μένα. Ένιωθα τότε πως απλά ζούσα τη ζωή κάθε παίκτη. Και δεν με πείραζε».

«Σε όλη την καριέρα μου πρέπει να είχα κατάθλιψη»!

Ούτε ο Ανρί ξέφυγε από αυτό. Ένας από τους παίκτες με μεγάλη διαδρομή στον χώρο του ποδοσφαίρου άφησε το αποτύπωμα του στην Premier League. Αναφέροντας χαρακτηριστικά, ότι κουβαλούσε την ψυχική ασθένεια σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Τιερί Ανρί μίλησε για αυτό στο podcast «The Diary of a CEO», τονίζοντας πως γνώριζε πολύ καλά ότι υπήρχε πρόβλημα με την ψυχική του υγεία, καθώς παρά την επιτυχία που είχε χτίσει, έκλαιγε όλη μέρα.

Νομίζω ότι θυμάσαι ως αθλητή και το λέω και το διατηρώ… πεθαίνεις όταν σταματάς. Ο αθλητής, ο συναγωνιστής, πεθαίνει. Δεν μπορώ να παίξω ποτέ ξανά στην Premier League, δεν μπορώ να παίξω ποτέ πια για τη Γαλλία. Δεν με νοιάζει τι λες, δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, όχι σε αυτό το επίπεδο, να μην αγωνίζομαι με τον τρόπο που αγωνιζόμουν. Αυτό το κομμάτι μου πέθανε. Οι άνθρωποι δεν σε μαθαίνουν να πεθάνεις. Τώρα λοιπόν, θα αντιμετωπίσετε όλα τα προβλήματά σας.

Επειδή θα μπορούσατε να τα βάλετε στο πλάι όταν παίζετε παιχνίδια. Γιατί έχεις άλλα πράγματα που θα το καλύψουν. Αλλά μόλις σταματήσουν όλα…δεν έχουμε συνηθίσει να είμαστε στο σπίτι. Δεν έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε μια κανονική ζωή. Από τα 13 μου δεν είχα ποτέ μια κανονική ζωή. Δεν παραπονιέμαι, απλώς λέω ότι η επιστροφή στον κανονικό κόσμο είναι ένα σοκ για το σύστημα».

Το τέρας της κατάθλιψης χτύπησε και την πόρτα του Τσιρίλο

Το τέρας της κατάθλιψης είχε χτυπήσει και την πόρτα του Μπρούνο Τσιρίλο όταν ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική καριέρα του, με τον άλλοτε στόπερ των ΑΕΚ και ΠΑΟΚ να αναφέρεται στο δράμα που βίωσε μέσω συνέντευξής του σε ιταλική εφημερίδα.

«Ήταν για μένα μία πολύ σκοτεινή περίοδος, πανικού και κατάθλιψης. Η αποχώρηση από το γήπεδο ήταν τραυματική, υπέφερα για περίπου δύο χρόνια. Για να τα αφήσεις όλα πίσω χρειάζεσαι μεγάλη εσωτερική δύναμη και ευτυχώς είμαι καλύτερα σήμερα, αλλά δεν ήταν εύκολο. Οι άνθρωποι είναι δύσκολο να σε καταλάβουν γιατί αν δεν έχεις υποφέρει ποτέ από αυτό, δεν μπορείς πραγματικά να βοηθήσεις. Είχα γίνει τελείως διαφορετικός και επομένως πήρα βοήθεια από επαγγελματίες. Ωστόσο, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο ίδιος σου ο εαυτός», είχε αναφέρει μεταξύ άλλων ο άλλοτε Ιταλός στόπερ.

Η μάχη του Μπακασέτα με την κατάθλιψη

Ο Τάσος Μπακασέτας είχε μιλήσει πρόσφατα για το γεγονός ότι τα ζητήματα ψυχικής υγείας δεν θα έπρεπε να αποτελούν ταμπού, ενώ παράλληλα επεσήμανε πως η μεγαλύτερη νίκη για τον άνθρωπο είναι να βρει τον εαυτό του.

«Είναι ένα παιχνίδι εντός έδρας με τον Πανιώνιο απέναντι στην Ξάνθη, σημαντικό για να μπούμε σε τροχιά Ευρώπης, να κλειδώσουμε αυτόν τον στόχο, και σε αυτό το παιχνίδι κάνω χατ-τρικ. Πολύ σημαντικό παιχνίδι και για μένα γιατί ήθελα να πάρω μεταγραφή. Παίζαμε Σάββατο. Κυριακή πρωί ξυπνάω με ένα βάρος στην καρδιά, δεν είχα το αίσθημα της χαράς, που όφειλα να έχω. Γιατί όλα ήταν τέλεια είχα καταφέρει κάτι πολύ μεγάλο, δεν είχα ξαναβάλει τρία γκολ, σε ένα παιχνίδι. Ακόμα και σήμερα. Εκεί άρχισε να με προβλημάτιζε λίγο. Πώς γίνεται να μην είμαι χαρούμενος; Να θέλω να κάνω πράγματα. όλα πάνε πολύ καλά. Το συζητούσα με τους φίλους μου λίγο, αλλέ μέχρι ένα σημείο. Γιατί εκείνη η χρονιά σε προσωπικό κομμάτι είχα αυτές τις αμφιβολίες, αλλά επαγγελματικά πήγαινε τέλεια. Μπήκαμε Ευρώπη, έκανα καλές εμφανίσεις. Ήξερα ότι κάποιες ομάδες ενδιαφέρονταν για μένα, οπότε το κάλυπτα με αυτόν τον τρόπο. Ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Έπειτα ήρθε και η μεταγραφή μου στην ΑΕΚ που το ήθελα πολύ. Κι εκεί άρχισα να χάνω τελείως τον εαυτό μου. Έγινε πολύς ντόρος γύρω από τη μετεγγραφή μου κι όλο αυτό με αποσυντόνισε γιατί ψυχολογικά δεν ήμουν τόσο σταθερός. Όσο περνούσαν οι μέρες, έχανα τον εαυτό μου. Δεν με αναγνώριζα σε πάρα πολλά πράγματα. Π.χ. ζω την κάθε μέρα πολύ έντονα, τις προπονήσεις, νευριάζω όταν χάνω, είμαι τέτοιου είδους άνθρωπος μ' αρέσει να ζω έντονα κάθε στιγμή μου στο ποδόσφαιρο και ήμουν σε μια κατάσταση πολύ φλατ»

«Ένιωθα ένα κενό. Μετά δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα ούτε επαγγελματικά γιατί όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση είναι αδύνατο να μπορείς να αποδώσεις τα αναμενόμενα. Οπότε μόλις άρχισα και στην ΑΕΚ να μη κάνω καλά παιχνίδια, υπήρχαν πολλές προσδοκίες και από τον εαυτό μου και από τον κόσμο… εκεί έφτασε σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσα να αποδώσω καθόλου, δεν ήμουν συγκεντρωμένος, προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται, δεν έβρισκα άκρη.

Ζήτησα βοήθεια από έναν ειδικό να φτιάξω τον εαυτό μου, να λύσω όποια θέματα είχα, εκείνο το διάστημα είχα και έναν τραυματισμό γιατί τίποτα δεν γίνεται κατά τύχη που όλα αυτά συνδέονται έμεινα έξω 3,5 μήνες που αυτό κατά κάποιον τρόπο με βοήθησε. Αν και για έναν αθλητή το να τραυματίζεται είναι ό,τι χειρότερο αλλά με βοήθησε να βγω από όλη αυτή την κατάσταση και το πώς ένιωθα. Έπειτα με πολλή δουλειά γιατί αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη κατάφερα πλέον να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω και να είμαι ο εαυτός μου», είχε επισημάνει ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας

Η εξομολόγηση του Αλμέιδα

Ο Ματίας Αλμέιδα στα... νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής της εθνικής Αργεντινής ενώ έπαιξε σε μεγάλα κλαμπ όπως η Ρίβερ Πλέιτ, η Ίντερ, η Σεβίλλη.  Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 2011 στην αγαπημένη του Ρίβερ Πλέιτ και σχεδόν αμέσως ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα. Στο μεσοδιάστημα, όπως αποκάλυψε μιλώντας στο TUDN (Μεξικό) είχε κατάθλιψη. 

«Έπαιξα ποδόσφαιρο, αποσύρθηκα, υπέφερα, είχα κατάθλιψη, επέστρεψα κι έγινα προπονητής. Πέρασα από όλα τα στάδια που περνά ένας ποδοσφαιριστής. Μπορώ να σας μεταφέρω όλα όσα έζησα με πολλούς συμπαίκτες μου, που πέρασαν ακριβώς τα ίδια» είχε πει σχετικά ο Αργεντινός τεχνικός της Ένωσης.

Το βέβαιο σήμερα είναι ότι οι ποδοσφαιριστές δεν φοβούνται πλέον να μιλήσουν για κατάθλιψη, ταλαιπωρία, ψυχικά προβλήματα. Συμβαίνει σε αυτούς και συμβαίνει σε όλους. Αλλά οι παίκτες είναι μεγάφωνο και πρέπει να εκμεταλλευτούν τη φήμη τους, την αναγνώρισή τους, για να ευαισθητοποιήσουν, να δώσουν παράδειγμα, να πουν δυνατά και καθαρά ότι δεν πειράζει να ζητάς βοήθεια.