Στο Λονδίνο δεν πήραν μαθήματα από Ελλάδα: Τελικός Λίβερπουλ - Νιούκαστλ και δύο λονδρέζικα ντέρμπι σε λίγες ώρες

Τη στιγμή που στην Ελλάδα ομάδες, ομοσπονδία, δήμοι, αστυνομία δεν μπορούν να διοργανώσουν έναν τελικό γιορτή, οι Άγγλοι έχουν δώσει λύση εδώ και χρόνια. Ντέρμπι Άρσεναλ – Τσέλσι και τελικός Νιούκαστλ – Λίβερπουλ σε ελάχιστες ώρες και με απόσταση λίγων χιλιομέτρων.

Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις, δύο φωτογραφίες… εκατομμύρια λέξεις.

Πόσες σου έρχονται στο μυαλό όταν βλέπεις εικόνα από το ΟΑΚΑ, το Πανθεσσαλικό, το Παμπελοποννησιακό, το Παγκρήτιο και όταν έχεις δει και το Γουέμπλεϊ στο Νιούκαστλ-Λίβερπουλ;

Σε όλα τα ελληνικά γήπεδα που αναφέραμε έγιναν τελικοί Κυπέλλου. Σε άλλα ματς δεν υπήρχαν επεισόδια, επειδή απλά ήταν άδειο το γήπεδο, σε άλλα είχαμε τα γνωστά γεγονότα.

Μέχρι να φτάσουμε στο να δούμε είτε άδειο γήπεδο είτε επεισόδια, έχουμε τα συνηθισμένα σίριαλ. Αρνητική για κόσμο η αστυνομία ή να επιτρέπει όσο το δυνατόν λιγότερα εισιτήρια. Ειδικά όταν πρόκειται για γήπεδα στην περιφέρεια. Φωνάζουν οι δήμοι γιατί δεν θέλουν οι πόλεις τους να γίνουν πεδίο μάχης, φωνάζουν οι ομάδες γιατί να πάμε εκεί και να μην έρθουν αυτοί εδώ, ή δεν μας φτάνουν τόσα εισιτήρια, θα έρθουν περισσότεροι. Και η ομοσπονδία να προσπαθεί να λειτουργεί με τη γνωστή ελληνική νοοτροπία.

Τα τελευταία χρόνια με αφορμή την παρουσία του ΠΑΟΚ σε πολλούς τελικούς, αποφασίστηκε να μοιραστεί η απόσταση στη μέση. Οι τελικοί πήγαιναν από γήπεδο σε γήπεδο το 2023 και τελικά έγινε σε άδειο Πανθεσσαλικό. Ο τελικός του 2023 πήγαινε από τον Βόλο στη Λάρισα, στο Αγρίνιο, μετά στα Γιάννινα, στο ΟΑΚΑ, ενώ έκανε και τον γύρω της μισής Ευρώπης. Γερμανία, Πολωνία, Ρουμανία, Αγγλία, Αλβανία, Κύπρος, Σερβία…

Ο τελικός συνηθίζεται σε άλλες χώρες να γίνεται σε ένα γήπεδο. Στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στο Παρίσι… Στην Ισπανία συχνά αλλάζουν πόλεις. Οπότε θα πει κάποιος «να γίνεται πάντα στο ΟΑΚΑ και τέλος». Η διαφορά είναι ότι σε άλλες χώρες δεν πηγαίνει στον τελικό σχεδόν πάντα ομάδα του Λονδίνου, της Ρώμης, του Παρισιού ή της Μαδρίτης. Ή του Βερολίνου. Οπότε έχουν ένα δίκιο κι όσοι είναι Βόρεια Ελλάδα να σου λένε «θα κάνουμε κάθε φορά εμείς 10-12 ώρες ταξίδι, θα θέλουμε ένα Χ ποσό, ενώ άλλοι σε 10-20-30 λεπτά, το πολύ μία ώρα με το μετρό, το αυτοκίνητο, το μηχανάκι τους θα είναι στο γήπεδο».

Σε κάθε περίπτωση, προσπερνάμε αυτό το θέμα, που βέβαια μόνο ασήμαντο δεν είναι. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει κουμάντο στην τσέπη του άλλου και να του λέει. «Έλα εσύ Αθήνα, όχι έλα εσύ Θεσσαλονίκη». Το γιατί το Καυτατζόγλειο είναι ακόμα αχούρι είναι ένα θέμα γενικό, όπως κι άλλα γήπεδα ή εγκαταστάσεις αθλητικές και μη, είναι ακόμα αχούρι…

Οι εικόνες του Γουέμπλεϊ για μία ακόμα φορά προκάλεσαν ζήλια σε έναν Έλληνα φίλαθλο. «Θα συγκριθούμε με την Αγγλία που γεμίζει το Γουέμπλεϊ και στον τελικό της Τσάμπιονσιπ ή της τρίτης κατηγορίας;», θ’ αναρωτηθεί κάποιος.

Αγγλία δεν μπορείς να γίνεις ποδοσφαιρικά, αλλά ορισμένες παθογένειες οφείλουμε να τις αφήσουμε πίσω. Αισιοδοξία δεν υπάρχει, βέβαια, όταν βλέπεις τους μεγάλους συλλόγους να μαλώνουν από τα τηλεοπτικά, μέχρι τις κλήσεις των διεθνών, μέχρι την πρόσφατη αναβολή των playoffs, μέχρι και για ένα φάουλ στη σέντρα.

Ποιο είναι το θέμα, λοιπόν, βλέποντας τις τρομερές εικόνες και πάλι στο Γουέμπλεϊ; Καταρχάς, επειδή μιλάμε για Αγγλία, δεν μιλάμε για καλόπαιδα. Είχαν τραγωδίες στα γήπεδα και σοβαρά θέματα μέχρι να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο. Ο χουλιγκανισμός εκεί γεννήθηκε κι ασφαλώς δεν έχει τελειώσει. Τώρα μπορεί να πλακώνονται στις παμπ. Δεν είναι μπουμπούκια και οι Βρετανοί. Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί. Παντού τα γήπεδα είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας. Παντού και συχνότερα υπάρχουν πλέον επεισόδια.

Στα παιχνίδια γιορτή, όμως, όπως είναι οι τελικοί, σκοπός είναι να τα απολαύσουν. Και 9 στις 10 φορές το πετυχαίνουν. Την Κυριακή στο Λονδίνο είχε ντέρμπι Άρσεναλ – Τσέλσι. Είχε και δεύτερο λονδρέζικο ντέρμπι. Φούλαμ με Τότεναμ. Η τελευταία επίσης λαοφιλής ομάδα. Έλειπαν δηλαδή μόνο τα... καλόπαιδα της Γουέστ Χαμ. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι και οι πιο ήρεμοι οπαδοί αυτοί των «σφυριών». Την ίδια μέρα, με διαφορά λίγων ωρών έγινε και ο τελικός του Λιγκ Καπ. Με 100.000 εκδρομείς από Νιούκαστλ και Λίβερπουλ.

Χωρίς ζώνες ασφαλείας ανάμεσά τους. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, δεν φάνηκε πουθενά να λέει η αστυνομία «έχουμε και Άρσεναλ – Τσέλσι, Φούλαμ – Τότεναμ, βάλτε το άλλη μέρα». Ούτε ο Δήμος είπε κάτι. Ούτε είχαν θέματα πως θα έρθουν από το Νιούκαστλ και το Λίβερπουλ κι αν θα συναντηθούν στην εθνική οδό ή στα τρένα.

Η Αγγλία δεν έχει εγκληματικότητα; Δεν έχει χούλιγκανς; Δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι που να θέλουν να πλακωθούν; Σαφώς και όλα υπάρχουν. Αλλά στις γιορτές όλοι γίνονται κομμάτι τους κι όχι μέρος ενός προβλήματος που μοιάζει ακατανόητο. Και στον τελικό Ρεάλ – Λίβερπουλ του Champions League υπήρχαν επεισόδια εκτός γηπέδου. Αλλά εντός όλοι κύριοι. Και οι νικητές και οι ηττημένοι παρά την πίκρα τους.

Ας δούμε και το περσινό παράδειγμα. Στο final 4 του Βερολίνου ήταν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Τούρκοι και Ισπανοί. Το Σάββατο, ενδιάμεσα στα δύο παιχνίδια, η πόλη υποδέχθηκε και οπαδούς της Λεβερκούζεν και της Καϊζερσλάουτερν στον τελικό. Διατέθηκαν 75.000 εισιτήρια στους οπαδούς των δύο ομάδων.

Επεισόδια έγιναν; Ναι, έγιναν στην πόλη μακριά από το γήπεδο, αλλά κι έξω από το στάδιο με πρωταγωνιστές τους Τούρκους. Οι οποίοι έχουν πρωταγωνιστήσει σε πάρα πολλά επεισόδια, αλλά τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα έχουν μειωθεί. Να τονίσουμε ότι στην Τουρκία υπάρχουν φιλοξενούμενοι στα ντέρμπι. Εδώ ούτε που περνάει από το μυαλό μας. Ούτε η αστυνομία, όμως, ζήτησε αναβολή, ούτε ο δήμος. Δεν βγήκε ο δήμος να πει δεν θέλουμε να γίνει πεδίο μαχών η πόλη, κάντε τον τελικό στο Μόναχο, στη Στουτγκάρδη ή μην πάρετε το final 4. Και εντός γηπέδου όλοι ήρεμοι.

Σίγουρα πουθενά δεν είναι όλα τέλεια. Και στη Γερμανία υπάρχουν τρελοί, το έχουμε δει ειδικά το τελευταίο διάστημα και παντού. Αλλά εμείς είμαστε μόλις δέκα εκατομμύρια για να «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας.

Ένα ψάξιμο στα διαδίκτυο θα δείξει ότι έχει αιτηθεί αναβολή αγώνων η αστυνομία γιατί έρχεται ο Πάπας, για την επέτειο του Γρηγορόπουλου, για μία πορεία, για μία απεργία. Γιατί υπάρχει ντέρμπι και βόλεϊ γυναικών την ίδια μέρα… Ότι αθλητική παιδεία δεν διαθέτει ένα μέρος της κοινωνίας (μικρό, μεγάλο, ό,τι νομίζει ο καθένας) είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι αν οι ομάδες, η πολιτεία, η αστυνομία, οι οπαδοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν αγώνες γιορτή;