Μια τελευταία ζαριά… αλλά πρώτα ο Βόλος

Ίδια χαρακτηριστικά είχαν οι αγώνες πρωταθλήματος και κυπέλλου μεταξύ Άρη και Ολυμπιακού.

Το ματς Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Άρη μπορεί να έχει διαφορετικό διακύβευμα, αλλά δεν διέφερε και πολύ από τον πρόσφατο αγώνα πρωταθλήματος

Υπό την έννοια ότι δεν καταγράφηκε εντός του αγωνιστικού χώρου μια ξεκάθαρη ανωτερότητα του ενός ή του άλλου και κυρίως της ομάδας που τελικά κέρδισε. Ο Άρης στα σημεία μπορεί να πει κανείς ότι ήταν και καλύτερος. Έχασε όμως και πάλι με έναν... κρύο τρόπο, όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των αγώνων του φέτος. Από ένα λάθος στη μεσαία γραμμή (ίσως να ήταν και φάουλ στον Νταρίντα βέβαια), μια μετάβαση του αντιπάλου, μία-πέρα από κάθε λογική ενέργεια – του Ανδρούτσου και ακόμη ένα λάθος μετά του Μαζικού στο μαρκάρισμα του Ροντρίγκες. Και φυσικά έχει κάθε λόγο να τα βάζει με την παροιμιώδη φέτος κακοδαιμονία του. Την…γκαντεμιά του, που αποτυπώθηκε αυτή τη φορά στο δοκάρι του Καμάτσο και στη μεγάλη απόκρουση του Τζολάκη στην κεφαλιά του Μπράμπετς. Χρειάστηκε ασφαλώς 2-3 φορές να ορθώσει ανάστημα και πάλι ο Κουέστα, αλλά αυτό πλέον δεν αποτελεί και είδηση.

Ως το γκολ, ο Άρης ήταν μια χαρά, όπως και την περασμένη Κυριακή. Κυκλοφορούσε καλά την μπάλα, έφθανε στην περιοχή ορθολογικά και με τον Καμαρά αντί του Γκρέι έμοιαζε και ήταν λιγάκι πιο λειτουργικός από τη μέση και μπροστά, χάνοντας ευκαιρίες να σκοράρει πρώτος. Τότε ήταν που κλήθηκε να διαχειριστεί δυο καθοριστικές στιγμές του πρώτου ημιχρόνου. Την ακύρωση ενός πεντακάθαρου γκολ του Ιτούρμπε, που θα άλλαζε τις ισορροπίες και την αναγκαστική αλλαγή του Καμαρά, που μετέβαλε, ακριβώς στο ημίωρο, το πλάνο του προπονητή.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ο κλασικός φετινός Άρης. Μια ομάδα χωρίς εντάσεις, χωρίς νεύρο, φλύαρη και ψιλό-προβλέψιμη, που έμοιαζε, όπως και ο προπονητής της, να βολεύεται από το 1-0, που κρατάει ανοικτούς τους λογαριασμούς για τη ρεβάνς. Και αρκετά κουρασμένη στο τέλος, με παίκτες όπως ο Νταρίντα και ο Μαζικού να έχουν μείνει από κουράγια. Μια αναλαμπή και οι δυο φάσεις με το δοκάρι του Καμάτσο και την ευκαιρία του Μπράμπετς ήταν ό, τι κατέθεσε στο χορτάρι η ομάδα του Πάρντιου, που επέλεξε να μη χρησιμοποιήσει καθόλου τον Μανού Γκαρθία, όταν η ομάδα του έψαχνε το γκολ, προφανώς για να κρατήσει έναν φρέσκο... game changer για τον Βόλο.

Το πρώτο ημίχρονο των προημιτελικών με τον Ολυμπιακό ολοκληρώθηκε. Το 1-0 δεν είναι σκορ που δεν ανατρέπεται. Που σου κόβει τα φτερά. Ίσα-ίσα. Κρατάει ζωντανές τις ελπίδες για πρόκριση στο γεμάτο «Βικελίδης». Η ομάδα του Πάρντιου έχει μια τελευταία ζαριά να σώσει μια χρονιά που δεν εξελίσσεται βάσει των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν στο ξεκίνημά της. Θα χρειαστεί ασφαλώς μια υπερπροσπάθεια από όλους. Ίσως και λίγη τύχη.

Όλα αυτά όμως από το βράδυ του Σαββάτου και μετά. Μη λησμονούμε ότι ο Άρης παίζει ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι με τον Βόλο για το πρωτάθλημα και την 5η θέση που είναι αυτή τη στιγμή ο ρεαλιστικός στόχος. Ο Πάρντιου πρέπει να βρει τον τρόπο να φρεσκάρει την ομάδα του αφού είναι φανερό ότι κάποιοι παίκτες αδυνατούν να έχουν τα ίδια αγωνιστικά στάνταρντ σε τρία ματς μέσα σε μια εβδομάδα.

Οι αγωνιστικές αδυναμίες του Άρη είναι γνωστές, δεν μπορούν να κρυφτούν και αποτυπώνονται στο χορτάρι. Άλλο αυτό και άλλο όμως να ενισχύονται από αναίτια διαιτητικά λάθη όπως αυτά του ανεκδιήγητου Πορτογάλου Μάρτινς, σε ένα παιχνίδι μάλιστα με τόσο σπουδαίο διακύβευμα. Ο Άρης δεν αναζητεί σε καμία περίπτωση άλλοθι. Δικαιοσύνη ζητάει. Γιατί πείτε μου εσείς αν δεν θα… βλέπαμε άλλο ματς αν μετρούσε το γκολ του Ιτούρμπε και έβλεπε την δεύτερη κίτρινη για την σκαριά ο Βρουσάι.