Ο Ντιέγκο Σιμεόνε στο πάνθεον των προπονητών

Το ματς του Σαββάτου (4/3) ήταν το 613ο για τον Σιμεόνε στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης, βάζοντάς τον σε ένα ελίτ παγκόσμιο προπονητικό κλαμπ

Bρίσκεται τόσα χρόνια στον πάγκο της Ατλέτικο, που ελάχιστοι μπορούν να θυμούνται την παρουσία του σε πάγκο άλλης ομάδας. Ναι, έχει προπονήσει κι άλλες, στην Αργεντινή. Τη Ρασίνγκ Κλουμπ, την Εστουδιάντες, τη Ρίβερ, τη Σαν Λορέντσο και την Κατάνια, στον πρώτο του -προπονητικό- ευρωπαϊκό σταθμό. Από το 2011 ανέλαβε τους «ροχιμπλάνκος», πρώτα ευρισκόμενος στο θρυλικό πλέον Βιθέντε Καλδερόν, πριν κτιστεί το υπερσύγχρονο Wanda Metropolitano, σημερινή έδρα της ομάδας. 

Με αυτή μάλιστα την 613η παρουσία του στον πάγκο της Ατλέτι, ξεπέρασε τον μεγάλο Λουίς Αραγονιές και έγινε ο προπονητής με τα περισσότερα ματς ως προπονητής της ομάδας, αλλά και ως ο μακροβιότερος προπονητής οποιασδήποτε ομάδας της La Liga, κατόρθωμα διόλου αμελητέο. Με αφορμή αυτό το γεγονός, και μιας και ο τοπικός -ισπανικός- ανταγωνισμός απέχει αρκετά από το επίτευγμα του Τσόλο, η marca έψαξε τον ανταγωνισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη και τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Μόλις 22 προπονητές έχουν νούμερα παρεμφερή με αυτά του Αργεντίνου, κάποιοι εκ των οποίων μας γυρνούν πίσω ως και τον 19ο αιώνα. 

Σημειώνεται ότι με γαλάζιο χρώμα αναγράφονται οι νίκες, με ανοιχτό πράσινο οι ισοπαλίες και με ανοιχτό καφέ οι ήττες, με το ποσοστό νικών να εκφράζεται ασφαλώς με το «%» ακριβώς από κάτω. Ο Σιμεόνε λοιπόν έχει 613 παιχνίδια, με ποσοστό νικών 58,5%, ένα ποσοστό που μόλις 4 συνάδελφοί του έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν. Ο sir Άλεξ Φέργκιουσον, με ποσοστό νικών στην Γουνάιτεντ 59,6%. Ο Μπιλ Στρουτ, με τη Ρέιντζερς (1920-1954) με 73%. Ο Γουίλιαμ Μάλεϊ με τη Σέλτικ (1897-1940) με 64,4%, και ο Τζακ Στάιν, ξανά με τη Σέλτικ (1965-1978), με ποσοστό 70%. Ο Μιγκέλ Μουνιόθ στον πάγκο της Ρεάλ (1959-1974) περνάει οριακά σε ποσοστό τον Σιμεόνε με 59%, ωστόσο αυτόν θα τον ξεπεράσει άμεσα ο Αργεντίνος. 

Βλέπουμε λοιπόν πως έχει ήδη αφήσει πίσω του «ιερά τέρατα» των πάγκων όπως τον Γκι Ρου της Οσέρ, τον Αρσέν Βενγκέρ της Άρσεναλ, τον τεράστιο Βαλερί Λομπανόφσκι της Ντιναμό Κιέβου, τον -λατρεμένο- Μπράιν Κλαφ της Νότιγχαμ Φόρεστ, τον sir Μπόμπι Ρόμπσον της Ίπσουϊτς και τον sir Ματ Μπάσμπι της Γουνάιτεντ. Κι αν τα 1612 παιχνίδια του Γουίλιαμ Μάλεϊ σε 43 χρόνια στον πάγκο της Σέλτικ μοιάζουν και είναι άφθαστα, πάντα πρέπει να αναλογιζόμαστε και την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, μιας και οι καιροί αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο αλλάζουν και εξελίσσονται διαρκώς. 

Σε αυτή του την πορεία ούτε ο ίδιος ο Σιμεόνε πιθανότατα δε θα περίμενε πως 11 χρόνια μετά, θα κατάφερνε να έχει 2 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο, 2 Γιουρόπα Λιγκ και 2 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και μια ομάδα σταθερά στην ελίτ του ισπανικού πρωταθλήματος. Σε απόλυτο αριθμό αγώνων, σύντομα θα ξεπεράσει ακόμα ένα όνομα που έχει άρρηκτα συνδεθεί με το κλαμπ που προπονούσε, και μιλάμε για τον Τόμας Σάαφ και τα 645 παιχνίδια του στον πάγκο της Βέρντερ Βρέμης (1999-2013). Η οποία Βέρντερ το είχε συνήθεια με τις μακροχρόνιες θητείες των προπονητών της, μιας και από το 1981 έως και το 1995 αφεντικό ήταν ο «δικός μας» Ότο Ρεχάγκελ με 609 παιχνίδια. 

Όπως αναφέραμε, το ποδόσφαιρο αλλάζει, οι δεσμοί μεταξύ προπονητών αλλά και παικτών με τα κλαμπ γίνονται ολοένα και λιγότερο ισχυροί, απόλυτα επαγγελματικοί, περισσότερο απρόσωποι. Ας εκτιμούμε συνεπώς λίγο παραπάνω όσους επιμένουν σε πείσμα των καιρών να διατηρούν έστω κάτι από τον παλιό ρομαντισμό της αφοσίωσης σε μία ομάδα, σε ένα σύμβολο.