Ο Παναγίδης δείχνει τον (μονό)δρομο 

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον νεαρό 19χρονο παίκτη που… φωτίζει το μονοπάτι που πρέπει να διαβεί ο Αρης, επενδύοντας περαιτέρω στα τμήματα υποδομής.

Από ένα ακόμη παιδί των τμημάτων υποδομής του Άρη, με αβέβαιο μέλλον σε μια ομάδα που οι νεαροί Έλληνες είναι δύσκολο να βρουν χώρο και χρόνο, ο Μιχάλης Παναγίδης έχει γίνει αίφνης ο, τι πιο… καυτό διαθέτει το club. Και όλα αυτά μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Λίγο πριν το φινάλε της περασμένης σεζόν… ανέβηκε για προπονήσεις με την 1η ομάδα, συμμετείχε το καλοκαίρι στην παρθενική του επαγγελματική προετοιμασία, υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο, έπαιξε στα πρώτα φιλικά παιχνίδια.

Τίποτα δεν προμήνυε όμως την συνέχεια. Έπρεπε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Άρη ο Μάντζιος για να… ξεπεταχτεί ο μικρός. Αφού είδε και απόειδε με τις χαμηλές πτήσεις των Μενέντες και Κάρλσον, το τόλμησε. Αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στον 19χρονο Παναγίδη. Κίνηση υψηλού ρίσκου, αν συνυπολογιστεί η χρονική συγκυρία, αλλά ακόμη μεγαλύτερης ανταποδοτικότητας, στην περίπτωση που ο μικρός άρπαζε την ευκαιρία. Πόσο χειρότερα δηλαδή μπορούσε να πάει ο Παναγίδης. Ταλέντο διαθέτει, κίνητρο αυξημένο έχει, τη φανέλα ποια ομάδας φοράει γνωρίζει, ενώ έχει και άγνοια κινδύνου αναμεμειγμένη με θράσος που συνοδεύει πάντα αυτές τις ηλικίες.

Έδωσε βέβαια και ο ίδιος ο Παναγίδης το… πάτημα στον έλληνα τεχνικό. Πηγαίνει με τα χίλια στις προπονήσεις, δουλεύει εξτρά στην ατομική του βελτίωση για να φτιάξει το σώμα του για να μπορεί να σταθεί στη Σούπερ Λιγκ, βλέποντας την ευκαιρία που έχει μπροστά του. Αλήθεια,  πόσοι πιστεύετε  ότι θα λάμβανε κλήση από τον προπονητή των Ελπίδων Νίκο Παπαδόπουλο, αν δεν τον έβλεπε να αγωνίζεται στη πρωτάθλημα της Σούπερ λιγκ με τον Άρη. Και μάλιστα βασικό στα τρία τελευταία ματς.

Η εκτόξευση του Παναγίδη δείχνει στον Άρη τον μονόδρομο που οφείλει να ακολουθήσει πιο πιστά και με μεγαλύτερη συνέπεια. Αυτόν της επένδυσης στα τμήματα υποδομής. Της βελτίωσης των σημερινών συνθηκών. Της στελέχωσης τους από ανθρώπους με γνώση του αντικειμένου και όραμα. Όχι ότι δεν το έχουν όσοι… τρέχουν σήμερα τις ομάδες υποδομής του Άρη.

Απλώς η εξέλιξη των ακαδημιών είναι μια διαδικασία που απαιτεί δέσμευση. Απαιτεί σταθερότητα. Απαιτεί επένδυση όχι τόσο σε χρήματα, και αυτά είναι αναγκαία φυσικά, αλλά κυρίως σε ανθρώπους και ιδιότητες. Από διατροφολόγους και ψυχολόγους, καθώς μιλάμε για πιτσιρίκια που όσο εύκολα ενθουσιάζονται, αλλο τόσο εύκολα απογοητεύονται ή λοξοδρομούν, μέχρι σκαουτερς, προπονητές και γυμναστές. Απαιτεί έναν ανοιχτό δρόμο μεταξύ των τμημάτων υποδομής και της πρώτης ομάδας, τόσο ως  φιλοσοφία όσο και ως πρακτική. Έστω και αν αυτό έχει στην αρχή κάποιο αγωνιστικό κόστος. Ιδιαίτερα στο τελευταίο, στο ενδεχόμενο αρχικό αγωνιστικό κόστος, πλάτη θα χρειαστεί να βάλει και ο κόσμος της ομάδας. Να κατανοήσει, να συγχωρέσει, να ενθαρρύνει, να εμψυχώσει. Για όλα τα παραπάνω η λεγόμενη επένδυση σε ακαδημίες και πιτσιρίκια δεν είναι κάτι απλό, ιδιαίτερα για ομάδες με στόχους που δεν έχουν τη δυνατότητα να ξοδεύουν απίθανα πόσα δεξιά και αριστερά σε εγχώρια στοιχήματα.

Η προηγούμενη εμπειρία στον Άρη έχει αποδείξει ότι ο Αρειανός έχει προδιάθεση να στηρίξει την πρόοδο των πιτσιρικαδων. Έχει στηρίξει στα λάθη δικών του πιτσιρικαδων ποδοσφαιριστων και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το αγωνιστικό τίμημα, άλλωστε ένα καλοκαίρι του περάσαμε με την απαίτηση του κόσμου για έναν πιτσιρικά στα στόπερ. Ίσως ήρθε η ώρα άπαντες να αποδείξουν αν όντως έχουν δέσμευση στο όραμα παικτών όπως ο Παναγίδης και παλιότερα ο Παπάζογλου, ο Διούδης, ο Γιαννιώτας, ο Μπουγαϊδης κ.λπ. Τόσο η διοίκηση του Άρη όσο όμως και ο κόσμος του.