Ο θάνατος του πατέρα του Αλμέιδα, η κατάθλιψη και ο «πόλεμος» με την κυβέρνηση

Ο θάνατος του πατέρα του οι ενέργειες του Ματίας Αλμέιδα για την αντιμετώπιση του Covid-19 και η βαθιά κατάθλιψη που έπρεπε να περάσει ο Αργεντινός τεχνικός της ΑΕΚ.

Ο Ματίας Αλμέιδα γι' ακόμη μία φορά μίλησε για την διαχείριση της πανδημίας από τον πρώην πρωθυπουργό Αλμπέρτο Φερνάντες και χρησιμοποίησε σκληρές εκφράσεις. Συγκεκριμένα, ο τεχνικός της ΑΕΚ απέδωσε ανοιχτά τον θάνατο του πατέρα του από τον ιό, στο γεγονός πως δεν υπήρξε η πρόβλεψη για να μπορέσει να εμβολιαστεί εγκαίρως. Ενώ ξεκαθάρισε πως «δεν με νοιάζει η πολιτική, θέλω το καλύτερο για τη χώρα μου».

Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια του Ματίας Αλμέιδα, χτυπήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον κορονοϊό. Πριν από λίγα χρόνια ο πατέρας του Αργεντινού τεχνικού έχασε τη μάχη με τον Covid, αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 78 ετών. Σα να μην έφτανε αυτό, λίγες ημέρες αργότερα, ο «Πελάδο» είδε και την μητέρα του να διακομίζεται στο νοσοκομείο, στην προσπάθειά της να βγει νικήτρια από τη μάχη με τον ιό. Τελικά, η Σίλβια τα κατάφερε κι επέστρεψε στο σπίτι της δίπλα στον γιο της.

Η πρωτοβουλία του Αλμέιδα και ο θάνατος του πατέρα του

Οσο ήταν προπονητής των Σαν Χοσέ Έρθκουεϊκς, ο Ματίας Αλμέιδα ομολόγησε ότι προσπάθησε να αγοράσει εμβόλια για τον κορονοϊό για όλους τους πολίτες της γενέτειράς της Αζούλ και ζήτησε βοήθεια από έναν πολιτικό, αλλά οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν. Επιπλέον, ο «Πελάδο» είπε ότι μπόρεσε να εμβολιαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και θυμήθηκε τον πατέρα του, ο οποίος πέθανε από τον Covid-19.

«Πριν από 20 μέρες τηλεφώνησα σε έναν σημαντικό πολιτικό στην Αργεντινή για να τον ρωτήσω. Ήθελα να εμβολιαστώ, ήθελα να πληρώσω για όλα τα εμβόλια για όλους τους πολίτες της Αζούλ, αλλά δυστυχώς δεν ήταν δυνατό. Είχα τις επαφές για να μπορέσω να τα πάρω και να πληρώσω όλη την Αζούλ, δεν με ένοιαζε τι θα μου κόστιζε. Αν έμενα χωρίς αυτό που είχα, δεν με ένοιαζε γιατί η απώλεια του πατέρα μου και πολλών γνωστών με στενοχώρησε πολύ», είχε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο προπονητής της νταμπλούχου Ελλάδος.

Επιπλέον, ο Αργεντινός προπονητής είχε τονίσει για τον πατέρα του, ο οποίος προσβλήθηκε από την ασθένεια και πέθανε στις αρχές Μαρτίου του τρέχοντος έτους: «Με θύμωσε πολύ που ο πατέρας μου δεν μπορούσε να εμβολιαστεί στην Αργεντινή και οι άνθρωποι που δεν έπρεπε να εμβολιαστούν, εμβολιάστηκαν» Και πρόσθεσε: «Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν θλιβερός και τραυματικός, δεν μπορούσα να τον αποχαιρετήσω».

Ο Αλμέιδα αναβίωσε τη διαμάχη σχετικά με τον «Εμβολιασμό VIP» τονίζοντας ότι ο Όσκαρ, ο πατέρας του, δεν έλαβε ούτε ένα εμβόλιο για την καταπολέμηση του πρώτου κύματος της πανδημίας στην χώρα και κατέληξε να πεθάνει στο νοσοκομείο Πίντος στη Αζούλ, την πόλη του.

«Πήγα στην Αργεντινή για να κλείσω το πένθος του πατέρα μου. Ήταν μια δύσκολη χρονιά και έπρεπε να το κάνω με τις αδερφές μου, τη μητέρα μου, τα ανιψιά μου, τις κόρες μου και τη γυναίκα μου. Πήγαμε για να περάσουμε όμορφα και επίσης να κλείσουμε το πένθος», είχε δηλώσει παλαιότερα ο Αλμέιδα στο «A Good Moment», στο Radio La Red AM 910.

«Δόξα τω Θεώ, σήμερα υπάρχουν πολλοί εμβολιασμένοι. Το θέμα με άγγιξε πολύ λόγω του πατέρα μου. Μερικές φορές θέλοντας να βοηθήσω, κάποιος αγγίζει μέρη που είναι πολύ ευαίσθητα, θέλει να κάνει το καλό και άλλος το κακό. Έμαθα να παραμένω σιωπηλός και κρατάω ορισμένα πράγματα για τον εαυτό μου γιατί δεν αθροίζονται. Αν έλεγα ορισμένα πράγματα θα αφαιρούσα», εξήγησε.

Και όταν του ζήτησαν συμβουλές για εκείνους τους ανθρώπους που επέλεξαν να μην εμβολιαστούν ή που δεν σέβονται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, ο «Πελάδο» ήταν πολύ επικριτικός για την πολιτική εξουσία, ειδικά το κυβερνών κόμμα, επειδή δεν ενεργούσε ως παράδειγμα.

«Είναι δύσκολο γιατί σημαίνει να δίνεις συμβουλές σε κάποιον. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε σημαντικά μέρη, των οποίων το παράδειγμα δεν ήταν και το καλύτερο. Ξαφνικά, έγιναν VIP εμβόλια και ο πατέρας μου δεν είχε τη δυνατότητα να εμβολιαστεί πριν πεθάνει και θα μπορούσε να είχε σώσει. Πώς να μην εξοργιστείς. Υπάρχουν πάρτι στην παραλία, ναι... αλλά υπήρχαν πάρτι στο Quinta de Olivos. Δεν υπάρχει downline, εξαρτάται ακόμα από τον καθένα. Περνάει από κάθε άτομο». δήλωσε χαρακτηριστικά.

«Κανείς δεν πρόκειται να μας πάρει τον πόνο του θανάτου του μπαμπά μου. Προσπαθούμε να τον θυμόμαστε με τη χαρά του και να ξεπεράσουμε αυτή τη στιγμή. Ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν χειρότερα πράγματα από εμάς, αυτό μας ενίσχυσε ως οικογένεια. Με την ένωση, εκτιμούμε ότι έχουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν σκληρό, αλλά έτσι έπρεπε να είναι, δεν υπάρχει απάντηση σε πολλά πράγματα », κατέληξε.

Η «Οδύσσεια» με την κατάθλιψη

Ο Ματίας Αλμέιδα είχε την πρώτη του αποχώρηση ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής το 2005 και αφού έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη επέστρεψε για να παίξει δύο μήνες στο νορβηγικό ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια, είχε μια σύντομη θητεία στη Σέντρο Ατλέτικο Φένιξ στο Μοντεβιδέο και λίγο αργότερα, στα μέσα του 2009, επέστρεψε στη Ρίβερ Πλέιτ. Λίγο πριν από έναν αγώνα είχε δηλώσει ότι πλήρωνε για να ξαναπαίξει πέντε λεπτά στο κλαμπ που αγαπούσε.

«Ήταν άσχημο, δεν θα το ευχόμουν σε κανέναν. Είναι δύσκολο να το καταλάβεις γιατί η πιο εύκολη απάντηση ήταν: "Πώς θα έχεις κατάθλιψη αν έχεις τα πάντα". Υπήρχαν πολλά πράγματα που με πλήγωσαν. Η οικογένειά μου υπέφερε, ο πατέρας μου, οι αδερφές μου, ο ανιψιός μου και η γυναίκα και οι κόρες μου ήταν αυτοί που το βίωσαν περισσότερο. Όλοι τους με βοήθησαν να βγω έξω», είχε πει ο Αλμέιδα στο τοπικό Μέσο «Líbero».

«Μίλησα πολύ για την κατάθλιψη όταν κυκλοφόρησα ένα βιβλίο («Alma y vida»). Είχα κάποιους γνωστούς δημοσιογράφους που με έπαιρναν τηλέφωνο συχνά όταν βρισκόμουν στην κορυφή στη Ρίβερ, και μετά δεν με ξαναφώναξαν όταν έφυγα από εκεί. Όταν πήγα στο Μπάνφιλντ δεν με κάλεσαν πια, ξέρουν ποιοι είναι, δυστυχώς για αυτούς. Μου είπαν: "Είναι λάθος, πώς θα το πεις αυτό, θα σε βλάψει στη ζωή σου ως προπονητής". Αλλά τους είπα όχι, ότι έκαναν λάθος, ότι μιλάω για αυτό γιατί το έχω ήδη ξεπεράσει και γιατί ξέρω ότι από ένα μέρος βοηθά πολλούς ανθρώπους να απελευθερωθούν από αυτό», πρόσθεσε.

«Με στενοχωρεί πολύ γιατί η κατάθλιψη μπορεί να τελειώσει έτσι. Και μάλιστα έτσι τελειώνει σε πολλές περιπτώσεις. Ξέρω τι υποφέρετε, ξέρω τι υποφέρουν οι άλλοι. Δεν πρέπει να αγνοηθεί», είπε. Και προειδοποίησε: «Το θέμα είναι να μιλάμε και να συνειδητοποιούν οι ηγέτες μια για πάντα ότι δεν είναι μόνο για ένα αγόρι να κάνει ντεμπούτο, αλλά να το εκπαιδεύει πραγματικά και να το προετοιμάζει γιατί μια μέρα που αυτό θα τελειώσει. Και η καλύτερη ανάμνηση που μπορεί να έχει ένας παίκτης από έναν προπονητή, έναν προπονητή ή έναν συμπαίκτη είναι όταν σου μιλάνε για τη ζωή, για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια. Όχι αν πέτυχες 10 γκολ, αν ήσουν ο καλύτερος ή αν κέρδιζες 70 τίτλους, αυτό είναι που ακολουθεί».

«Σήμερα βλέπω ότι οι σύλλογοι αποκτούν παιδιά επτά ή οκτώ ετών, δεν ξέρουν τη ζημιά που τους κάνουν. Το ότι ο πατέρας δέχεται ότι παίρνουν ένα αγόρι είναι σοβαρό, αργότερα θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος στον κόσμο, ο πιο πλούσιος, αυτός με τη μεγαλύτερη φήμη, αλλά συναισθηματικά τον δηλητηριάζουν και είμαι αντίθετος, δεν μου αρέσει αυτό», δήλωσε.

Η ημέρα που ο Αλμέιδα έφτασε στον πάτο με την κατάθλιψή του

«Κάνεις πολλά πράγματα που δεν χρειάζεται να κάνεις, που βλάπτουν το σώμα και το μυαλό σου. Κακές σκέψεις, κακοί άνθρωποι που πλησιάζουν, καταστρέφεις τον εαυτό σου χωρίς να το καταλάβεις. Πόσο αλλάζει αν είσαι υγιής, αν τρέχεις , αν περπατάς, αν "τρως καλά, αν πίνεις νερό, αν δεν καταναλώνεις τίποτα. Όλα τα άλλα είναι αυτοκαταστροφή», είχε τονίσει ο Αλμέιδα.

«Η γυναίκα και οι κόρες μου με βοήθησαν, και προφανώς η πιο στενή μου οικογένεια (πατέρας, αδερφή, κουνιάδοι, η οικογένεια της γυναίκας μου και οι καλύτεροι φίλοι). Η βασική στιγμή ήταν όταν η κόρη μου ήταν πολύ αποσυνδεδεμένη στο σχολείο και ένας από τους δασκάλους κάλεσε εμένα και τη γυναίκα μου για να δει αν τα πηγαίναμε καλά και αν μαλώναμε πολύ. Αλλά δεν ήταν έτσι», θυμάται ο «Πελάδο».

Και κατέληξε: «Μιλήσαμε λοιπόν για το πόσο στεναχωριόμουν και της έδωσαν μια ψυχοδιάγνωση. Επρεπε να ερμηνεύσει το καθένα με ένα μικρό σχέδιο. Έκανε τη μητέρα της σαν βασίλισσα, τις αδερφές της σαν πριγκίπισσες και εμένα σαν γέρο λιοντάρι, τόσο που άκουσε να με αποκαλούν "Το Λιοντάρι"».