Οι αλήθειες του Ουζουνίδη

Η αποκωδικοποίηση και το βαθύτερο νόημα των δηλώσεων του Έλληνα τεχνικού που προκάλεσαν αντιδράσεις, αλλά έδωσαν και τροφή για σκέψη όσον αφορά την κατάσταση της ομάδας.

Οι δηλώσεις του Ουζουνίδη μετά τη λήξη του ματς Άρης – ΟΦΗ, κατάφεραν να επισκιάσουν ακόμη και την νέα ήττα της ομάδας της Θεσσαλονίκης.

Τόσο το νόημα των όσων είπε όσο και ο -χωρίς φτιασίδια- τρόπος που επέλεξε να το κάνει μετά από ένα 90λεπτο που το θυμικό του κόσμου «έβραζε» και έψαχνε να ξεσπάσει κατά δικαίων και αδίκων, δημιούργησε μια αίσθηση, ότι κουνάει το δάχτυλο σε ένα κοινό, που φίλοι και εχθροί παραδέχονται, ότι αν δεν ήταν τόσο αθεράπευτα πιστό, το club ίσως να μην είχε καταφέρει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του.

Το ότι χαμήλωσε τις…εντάσεις λίγο αργότερα στη συνέντευξη τύπου, γενικεύοντας τα συμπεράσματά του, έδειξε αμέσως συναίσθηση του αντίκτυπου που έχουν τα λόγια του, ειδικά όταν αναφέρεται στον κόσμο.

Επέλεξε να γίνει αυτός το αλεξικέραυνο και να απορροφήσει όση πίεση μπορούσε από τους αποκαμωμένους ψυχολογικά ποδοσφαιριστές, για τους οποίους ανέφερε ότι βλέπει φόβο στα μάτια τους. Προτίμησε να μην γίνει αρεστός, να μην χαϊδέψει αυτιά, να μην λαϊκίσει αλλά να βάλει τον εαυτό του σε δύσκολη θέση με το καλημέρα. Να βγει αυτός μπροστά.

Προφανώς από ό,τι αντιλαμβάνομαι γιατί λαμβάνει τη στήριξη της ιδιοκτησίας, ώστε να προχωρήσει στην αλλαγή της νοοτροπίας όλου του οργανισμού Άρης, στην οποία συνεχώς αναφέρεται. Είναι προφανές ότι ο Ουζουνίδης δεν ήρθε για να υιοθετήσει κι αυτός αργά ή γρήγορα το modus vivendi χρόνων του club, αλλά να το αλλάξει. Τουλάχιστον να το προσπαθήσει γιατί αυτό είναι που βλέπει ότι έχει ανάγκη ο Άρης. Τώρα το αν θα λάβει την πλήρη στήριξη του Καρυπίδη για να το κάνει, θα φανεί από τις πράξεις και τα αποτελέσματα.

Ο προπονητής του Άρη οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο διάστημα στην ομάδα, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Δεν προσπαθεί να λειάνει τις γωνίες. Αναδεικνύει το πρόβλημα και είναι σαν να τείνει μια χείρα… στήριξης προς όλους, ώστε να υλοποιήσει κάτι που προσπάθησαν να κάνουν πολλοί στο παρελθόν, αλλά στην πλειονότητά τους, απέτυχαν. Να φέρουν σε μια ευθεία γραμμή τις υψηλές φιλοδοξίες μιας μεγάλης ομάδας με τον τρόπο επίτευξής τους.

Είπε ορθά-κοφτά ότι στην ομάδα υπάρχει ζήτημα προσωπικοτήτων, με τη φράση «άλλους παίκτες βλέπω στην προπόνηση και άλλους στους αγώνες». Προφανώς εννοούσε όταν… στραβώνει το ματς, γιατί εκεί έγκειται το πρόβλημα και έχει να κάνει με τους χαρακτήρες. Ότι ο Αρης είναι μια ομάδα που δεν είναι φτιαγμένη για να αντέχει στην πίεση. Άρα ουσιαστικά… υπονοεί ότι σε μικρότερο βαθμό τον Γενάρη και μεγαλύτερο το προσεχές καλοκαίρι, θα πρέπει να χτιστεί μια ομάδα μια διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Δεν δίστασε, εμμέσως πλην σαφώς, να μιλήσει και για υποχρεωτική αναπροσαρμογή των φετινών στόχων, κάνοντας σαφές ότι ο Άρης όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά με αυτή την εικόνα, δεν έχει ρεαλιστικές αλλά μόνο μαθηματικές ελπίδες να μπει στην τετράδα, χωρίς αυτό να σημαίνει (και δεν πρέπει) ότι ρίχνει λευκή πετσέτα. Ίσως πριν αναλάβει να υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του φετινού ρόστερ στο σύνολό του και τώρα να αντιλαμβάνεται ότι οι αγωνιστικές αδυναμίες να είναι περισσότερες από όσες υπολόγιζε, κάτι για το οποίο φυσικά δεν ευθύνεται ο ίδιος. Άλλωστε και ο προηγούμενος προπονητής τις είχε πολλάκις επισημάνει εκεί που έπρεπε…και ίσως ήρθε η ώρα για 1-2 δραστικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τον αέρα στα αποδυτήρια.

Νομίζω ότι όλο το… ζουμί βρίσκεται σε μια φράση που χρησιμοποίησε κάποια στιγμή και που δείχνει τον δρόμο που αταλάντευτα θέλει ο ίδιος να πορευτεί στη νέα του ομάδα και την δύσκολη αποστολή που έχει αναλάβει: «Θέλουμε να συνεχίσουμε κάτι που δε μας έφερε πουθενά τα τελευταία χρόνια;» αναρωτήθηκε φωναχτά, αναζητώντας ξεκάθαρα συμμάχους στο να πετύχει τη μεγάλη αλλαγή.