Ο Μπρούνο Λάζε έδειξε υπομονή με τον Παυλίδη και ανταμείφθηκε με τον καλύτερο τρόπο

O Μπρούνο Λάζε έδειξε υπομονή με τον Βαγγέλη Παυλίδη και ανταμείφθηκε, με τον Έλληνα επιθετικό να σκοράρει συνεχώς.

Λέγεται ότι η υπομονή είναι η μητέρα όλων των αρετών στο ποδόσφαιρο. Ευτυχώς για τον Βαγγέλη Παυλίδη, ο Μπρούνο Λάζε την είχε χωρίς ποτέ να τον αφήσει στην άκρη, ακόμη και όταν η «ξηρασία» τερμάτων του Έλληνα διεθνή έφερνε τους οπαδούς της Μπενφίκα στα όριά τους.

Μπορεί να μοιάζει σαν να έχει περάσει μια αιωνιότητα, όμως δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από τότε που ο Έλληνας διεθνής έμπαινε σε κάθε αγώνα της Μπενφίκα με το άγχος να τον βαραίνει. Όχι μόνο οι αριθμοί του ήταν απογοητευτικοί, αλλά στην αντίπερα όχθη, ο Βίκτορ Γιόκερες συνέχιζε να επιδεικνύει τις ικανότητές του, ένας παίκτης που κόστισε στους πρωταθλητές μόλις δύο εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τον πρώην επιθετικό της Άλκμααρ.

Σε αντίθεση, όμως, με τους προκατόχους του, ο 26χρονος δείχνει να είναι φτιαγμένος από διαφορετικό μέταλλο. Καταρχάς, από ψυχολογικής άποψης, σχεδόν ποτέ δεν φάνηκε στην έκφρασή του ίχνος απελπισίας, όπως συνηθίζαμε να βλέπουμε, για παράδειγμα, στον Σάμου του Πόρτο.

Δεύτερον, και ίσως το πιο σημαντικό, ακόμη και όταν δεν έβρισκε δίχτυα, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού του ήταν εκεί. Άψογος συγχρονισμός στις κινήσεις του, έξυπνες επιθετικές στηρίξεις ως υποδειγματικός συμπαίκτης και αποτελεσματική πίεση στους αντίπαλους αμυντικούς. Έλειπε μόνο η «σπίθα» που θα τον έκανε να βρει ξανά τον εαυτό του. Αυτή η «σπίθα» ήρθε με το χατ-τρικ κόντρα στην Μπαρτσελόνα, στον πιο τρελό αγώνα που έχει γίνει μέχρι στιγμής στο «Ντα Λουζ» φέτος, στον οποίο η πορτογαλική ομάδα ηττήθηκε με 4-5.

Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους, 13 γκολ στα τελευταία 14 παιχνίδια αποδεικνύουν την ίδια συνέπεια που επέδειξε και στην Ολλανδία, κάτι που οδήγησε τον Ρότζερ Σμιντ να ζητήσει από τον Ρουί Κόστα την απόκτησή του. Αυτό μας οδηγεί σε ένα ακόμα συμπέρασμα. Οι παίκτες που πρότεινε ο προκάτοχος του Μπρούνο Λάζε παρουσιάζουν αξιοσημείωτη επιτυχία. Ο Αουρσνές ήταν μια εξαιρετική ανακάλυψη, ο Παυλίδης μπήκε αμέσως στο κλίμα και ο Κοκτσού, παρά τις κάποιες αστάθειες, δείχνει να διαθέτει στοιχεία που δεν έχει κανένας άλλος μέσος στην Πορτογαλία.