Τζιανλούκα Βιάλι: Ζωή σαν παραμύθι...

Ο παλαίμαχος Ιταλός ποδοσφαιριστής, Τζιανλούκα Βιάλι, απεβίωσε σε ηλικία 58 ετών, αφήνοντας πίσω του μία ζωή όνειρο.

Ο Τζιανλούκα Βιάλι αποτέλεσε έναν από τους πιο ταλαντούχους και χαρισματικούς επιθετικούς της Ιταλίας. Η ζωή του έμοιαζε σαν παραμύθι, ονειρική, τελείωσε όμως άδοξα. 

Ο Ιταλός πρώην ποδοσφαιριστής γεννήθηκε στη πόλη Κρεμόνα στη Λομβαρδία της Ιταλίας στις 9 Ιουλίου του 1964. Από μικρό παιδί ήταν με μία μπάλα στα πόδια, κάνοντας όνειρα για τη ποδοσφαιρική του καριέρα, που ήταν ονειρική. Αγωνίστηκε στις ακαδημίες της Πιτσιγκετόνε, δείχνοντας από νωρίς, ότι... ήξερε μπάλα. 

Το 1984 ήρθε η πρώτη του μεγάλη μεταγραφή, στη Σαμπντόρια. Ποιος θα περίμενε ότι θα γινόταν ηγέτης της ομάδας της Γένοβας τόσο νωρίς. Με την ιταλική ομάδα κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, τρία κύπελλα και ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Φυσικά δεν ήταν μόνος του, καθώς είχε συμπαίχτη τον Ρομπέρτο Μαντσίνι με τον οποίο στη συνέχεια έγιναν αχώριστοι φίλοι, αλλά και συνεργάτες. 

Το 1994 οι κόποι του και το ταλέντο του ανταμείβονται, καθώς παίρνει μεταγραφή στη Γιουβέντους. Μαζί της κατακτάει ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, ένα κύπελλο ΟΕΥΦΑ, αλλά και το τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά», αυτό του Τσάμπιονς Λιγκ, στην πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του.

Μετά από δύο χρόνια παίρνει την απόφαση να αποχωρήσει για πρώτη φορά εκτός Ιταλίας και να ταξιδέψει στην Αγγλία και το Λονδίνο για τη Τσέλσι. Μια χρονιά μετά (1997) γίνεται παίχτης-προπονητής της Τσέλσι. Με τους «μπλε» σαν παίχτης και σαν προπονητής κατακτάει ένα κύπελλο Αγγλίας, ένα Λιγκ Καπ, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Την ικανότητά του στο σκοράρισμα δεν την είχε σταματήσει ούτε.. το χιόνι, καθώς σε έναν αγώνα της Τσέλσι με τη Τρόμσο, ο Βιάλι είχε «χορέψει» την άμυνα της νορβηγικής ομάδας και σκόραρε ένα εντυπωσιακό τέρμα.  Το 1999 έγινε μάλιστα και πρώτος προπονητής των «μπλε», δίχως να μπορέσει να δείξει την αξία του, καθώς αποχώρησε την ίδια χρονιά.

Όπως είναι φυσιολογικό με τις καλές του εμφανίσεις παίρνει και τη πρώτη του κλήση στην εθνική Ιταλίας το 1985. Δύο χρόνια πριν όμως έχει ξεκινήσει με την εθνική Ελπίδων της Ιταλίας,  με την οποία αγωνίστηκε μέχρι το 1986. Με τη φανέλα της πρώτης ομάδας, έπαιξε μέχρι το 1992, είχε συμμετοχή σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1986 και 1990), κατακτώντας τη τρίτη θέση το 1990, ενώ στη μοναδική φορά που αγωνίστηκε σε Euro το 1988 έφτασε μέχρι τον ημιτελικό.

Προφανώς η καριέρα του δε θα μπορούσε να μην έχει ατομικές διακρίσεις. Ο Βιάλι αποτελεί έναν από τους δέκα ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει και τις τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Κύπελλο Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, ΟΥΕΦΑ), αλλά και τον μόνο επιθετικό που το έχει καταφέρει αυτό. Επίσης είναι ο μόνος που έχει κατακτήσει και τις τρεις διοργανώσεις, αλλά έχει και το μετάλλιο φιναλίστ και από τις τρεις διοργανώσεις. 

Η ποδοσφαιρική του καριέρα μπορεί να ήταν σπουδαία, η προπονητική του όμως δεν ήταν και η καλύτερη. Εκτός από τη Τσέλσι, που ως πρώτος προπονητή δεν κατάφερε τίποτα, έχει κάτσει στο πάγκο και της Γουότφορντ τη σεζόν 2001-02. Το 2021 ήταν βοηθός προπονητή του «αδερφού» του, Ρομπέρτο Μαντσίνι, στον θρίαμβο της Ιταλίας μέσα στο Γουέμπλεϊ, όπου κατέκτησε το Euro ενάντια στην Αγγλία. Μάλιστα οι δυο τους χάρισαν μια συγκινητική στιγμή, καθώς μετά τη λήξη του αγώνα, ο δακρυσμένος Βιάλι αγκάλιασε τον φίλο του, Μαντσίνι, ενώ γνώρισε και την αποθέωση από όλους. Στο ίδιο γήπεδο του Γουέμπλεϊ 19 πριν από το Euro με την Ιταλία, ο Βιάλι είχε χάσει τελικό  Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε που ο Ρόναλντ Κούμαν με απευθείας φάουλ είχε σβήσει τα «όνειρα» της Σαμπντόρια για κατάκτηση.

Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΤΣΙΝΙ 

Ο Μαντσίνι και ο Βιάλι είχαν από τις σπουδαιότερες φιλίες, όπου μεταξύ τους υπήρχε σεβασμος, άψογη συνεργασία και τρομερή χημεία. Ήταν κάτι παραπάνω από φίλοι, αδέλφια, όπως είχε δηλώσει ο Μαντσίνι. Ενδεικτικό της φιλίας τους είναι ότι ο Βιάλι σε δήλωσή του έχει πει, ότι ο Μαντσίνι είναι ο ήρωάς του από την ηλικία των 14. Για  πρώτη φορά συνεργάστηκαν στη Κ-21 της Ιταλίας, χρονιά που ο Μαντσίνι είχε ήδη ξεκινήσει τα πρώτα  ποδοσφαιρικά του βήματα. Η φιλία τους όμως «δυνάμωσε» στη Σαμπντόρια. Το 1984 στο τελικό του κυπέλλου της ομάδας της Γένοβας απέναντι στη Μίλαν οι δυο τους είχαν σκοράρει και τα δύο γκολ, στη νίκη-κατάκτηση της Σαμπντόρια. 

Η συνεργασία τους όμως έγινε ακόμα καλύτερη με την έλευση του Γκρέιαμ Σούνες και του Φρανσίς και με προπονητή τον Βουγιαντίν Μποσκόφ η «Σαμπ» μεγαλούργησε. Μαντσίνι και Βιάλι σκόραραν συνέχεια, μεταξύ τους μπορούσαν να συνεννοηθούν με «κλειστά μάτια» με αποτέλεσμα η Σαμπντόρια να κατακτήσει τέσσερις τίτλους και οι δυο τους να αποκτήσουν το ψευδώνυμο «goal twins». Στη συνέχεια χωρίστηκαν, αλλά τρίαντα χρόνια μετά από τη τελευταία φορά που ήταν μαζί, έγιναν ξανά συνεργάτες στην εθνική Ιταλίας. 

«Όταν δουλεύεις με τον Ρομπέρτο και το υπόλοιπο προσωπικό είναι αρκετά συναισθηματικό. Έχει πει ότι μεγαλώνουμε, αλλά για εμένα όταν δουλεύουμε μαζί γινόμαστε νέοι», είχε πει ο Βιάλι για τον Μαντσίνι. 

Το 2017 ο Βιάλι διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Στην αρχή φαινόταν ότι η μάχη που δίνει κερδίζεται. Παρόλα αυτά όμως χάθηκε. Η ζωή του Βιάλι ήταν σαν παραμύθι, γεμάτη ποδόσφαιρο, γκολ, τίτλους. Τελείωσε όμως με πόνο. Το πόνο της αρρώστιας, το πόνο που έχουν αυτή τη στιγμή οι όλοι οι κοντινοί του και μη άνθρωποι, που έχασαν τον «δικό» τους Βιάλι.