Τι μας αφήνει το Παγκόσμιο Κύπελλο που μόλις πέρασε στην ιστορία

Το Μουντιάλ του Κατάρ ολοκληρώθηκε και ήδη έχει ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο ήταν το καλύτερο που έχουμε παρακολουθήσει. Οι απόψεις ως συνήθως, διίστανται.

Σε μια αθλητική διοργάνωση είθισται να διαχωρίζεται το αθλητικό από το οργανωτικό κομμάτι. Οι επιδόσεις των αθλητών και το θέαμα που μας προσφέρουν είναι ένα κεφάλαιο. Κατά πολλούς το πιο σημαντικό. Με όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας πάντως, θα πρέπει σίγουρα να μπαίνουν όλα στη ζυγαριά. 

Ας πιάσουμε λοιπόν να δούμε τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του Μουντιάλ που ολοκληρώθηκε πριν ελάχιστα 24ωρα πριν κάνουμε έναν μίνι απολογισμό συνυπολογίζοντας και όλα όσα μας «χάλασαν». 

Ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών

Θεωρώ πως δεν θα βρεθούν αρκετοί να ορθώσουν αντίλογο σε αυτή την πανθομολογούμενα αποδεκτή άποψη. Η διακύμανση του σκορ, οι συνεχείς ανατροπές, το χατ-τρικ του Εμπαπέ, τα 2 γκολ του Λιονέλ Μέσι, η κολοσσιαία απόκρουση του Μαρτίνεζ στο σουτ του Κόλο Μουανί στο τέλος, η αγωνία των πέναλτι. Όλα συνέτειναν στο να μας δώσουν έναν τελικό «for the ages» που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. 

Η χειρότερη επίδοση διοργανώτριας χώρας

Ναι, το Κατάρ κατέγραψε τη χειρότερη παρουσία διοργανώτριας χώρας στα χρονικά. Έγινε έτσι μόλις η δεύτερη που δεν καταφέρνει να περάσει από την φάση των ομίλων, μετά τη Νότια Αφρική το 2010. Η οποία τουλάχιστον είχε «χαιρετίσει» τη διοργάνωση με νίκη. Η εθνική του Κατάρ δεν πήρε ούτε βαθμό, σημείωσε μόλις ένα γκολ και δέχτηκε επτά. Μιας κάποιας μορφής άτυπη ποδοσφαιρική «δικαιοσύνη», θα έλεγε κανείς. 

Κριστιάνο Ρονάλντο: Αποκαθήλωση;

Ξεκίνησε το Μουντιάλ σκοράροντας στο πρώτο ματς κόντρα στη Γκάνα, καταφέρνοντας να γίνει ο πρώτος παίχτης στην ιστορία που σκοράρει σε 5 Παγκόσμια Κύπελλα. Αργότερα όμως ο Φερνάντο Σάντος τον άφησε στον πάγκο τόσο στους 16 όσο και στον προημιτελικό κόντρα στο Μαρόκο. Οι δηλώσεις έδωσαν και πήραν, ο Σάντος απολύθηκε, ο CR7 σύμφωνα με δημοσιεύματα ούτε που τον χαιρέτισε, και γενικά η γεύση που έμεινε από το τελευταίο του Μουντιάλ είναι πικρή και σίγουρα δυσανάλογη της τεράστιας αξίας και πορείας του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. 

Μαρόκο: η Αφρική «βρυχάται»

Η Σενεγάλη έφτασε στους 16, ωστόσο είναι κάτι που έχει συμβεί ξανά σε αρκετές περιπτώσεις. Η Γκάνα το 2010, η Σενεγάλη ξανά το 2002, το Καμερούν το 1990, η Νιγηρία το 1994, η Αλγερία το μακρινό 1982. Η πρόκριση του Μαρόκο στα ημιτελικά και η 4η θέση που κατέλαβε, την καθιστά την καλύτερη επίδοση στα χρονικά από πλευράς Αφρικανικών ομάδων. Ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί παρουσίασε ένα εξαιρετικά δεμένο και δυσκολοκατάβλητο σύνολο, που ουσιαστικά πλην ενός αυτογκόλ, δέχτηκε το πρώτο γκολ στο παθητικό του στον ημιτελικό κόντρα στη Γαλλία. 

Το τέλος του «τίκι-τάκα»;

Εδώ μπορούμε απλώς να παραθέσουμε το σχόλιο του τεράστιου Φάμπιο Καπέλο και να τελειώσει εκεί η όποια συζήτηση: «Πάσα-πάσα και πάλι πάσα, και 73% κατοχή μπάλας, δε φέρνει νίκες. Ποιό το νόημα να έχεις τόση κατοχή και να μην κάνεις ένα σουτ στην εστία;», αναρωτήθηκε. Για ποιόν χτυπά η καμπάνα; Mα φυσικά για την Ισπανία, η οποία αρχικά εντυπωσίασε, όμως η φλυαρία στο παιχνίδι της τελικά της κόστισε τον αποκλεισμό από το Μαρόκο, το οποίο με ποσοστό κατοχής μπάλας 35,9%, το τρίτο χαμηλότερο από όλες τις ομάδες, κατάφερε να φτάσει ως τα ημιτελικά. 

Οι παίκτες-αποκάλυψη

Κάτι που πάντα μας κρατά σε αγωνία σε ανάλογες περιπτώσεις. Πάντα σε «πηγαδάκια» με φίλους προβλέπουμε ποιοί θα ξεχωρίσουν, άλλοι μας «βγαίνουν», άλλοι όχι, μια ευχάριστη σε κάθε περίπτωση κουβέντα. Και αυτή τη φορά, σίγουρα δε μείναμε παραπονεμένοι. Γβάρντιολ, Χουλιάν Άλβαρεζ, Σοφιάν Άμραμπατ, Αλέξις ΜακΑλιστερ, Λιβάκοβιτς, Χάκπο, Γκονσάλο Ράμος, Μπέλιγχαμ, έλαμψαν κυριολεκτικά στο γρασίδι και άφησαν υποσχέσεις για ακόμα περισσότερα στο εγγύς μέλλον. 

Ο Λιονέλ Μέσι

Ένα κεφάλαιο μόνος του; Μάλλον δικαιωματικά, μιας και στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του κατάφερε αυτό που τόσο επιθυμούσε. Να σηκώσει ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες του και να του δώσει μια ανείπωτη χαρά σε βαθμό που κυριολεκτικά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, μιας και εκεί μιλάμε για άλλο επίπεδο σύνδεσης της ζωής με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Η ποδοσφαιρική γη της Επαγγελίας έμελλε να υποδεχτεί τον Λίο στο τελευταίο του ταξίδι με την αλμπισελέστε, σε ένα σενάριο πραγματικά βγαλμένο από τα πιο όμορφα όνειρα του κάθε Αργεντίνου-και όχι μόνο.

Η «παράδοση σκυτάλης»

Ο ένας γεννημένος το 1987, ο άλλος το 1998. Ο ένας ουσιαστικά στη δύση της καριέρας του, ο άλλος ακόμα την χτίζει, σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Συμπαίκτες στην Παρί, αναγνωρίζοντας ο ένας το μεγαλείο του άλλου. Αναφερθήκαμε ήδη στον τελικό του Μουντιάλ, οπότε σαν επιμύθιο, αυτό που μας ήρθε στο μυαλό είναι η παράδοση της σκυτάλης από τον Λίο στον Κιλιάν. Η συνέχεια στα γήπεδα, όπου ο Εμπαπέ έχει να μας δώσει πάρα πολλά ακόμα, αδιαμφισβήτητα, τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. 

Πολλά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει στη σχετική λίστα, εξάλλου πέρα από κάποια κοινώς αποδεκτά συμβάντα, το τι μπορεί να κάνει εντύπωση στον καθένα αφορά καθαρά το προσωπικό του γούστο. Στην κουβέντα τώρα για το καλύτερο Μουντιάλ όλων των εποχών, ας μας επιτρέψετε να διαφοροποιηθούμε λίγο από αυτή την άποψη. 

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, το αγωνιστικό από το οργανωτικό κομμάτι είναι δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους κεφάλαια. Αν μείνουμε στο καθαρά αγωνιστικό, ναι, πιθανότατα αυτό που παρακολουθήσαμε να ήταν όντως το κορυφαίο που έχουμε δει ποτέ. Ωστόσο δεν μας είναι εύκολο να το κρατήσουμε στο μυαλό μας ως τέτοιο με όλα όσα έχουν προηγηθεί αλλά και όσα έφτασαν να γίνουν ακόμη και στην απονομή. 

Από τους θανάτους μεταναστών εργατών στα απέραντα εργοτάξια κατασκευής των γηπέδων, μέχρι την αγαστή «συνεργασία» FIFA και αξιωματούχων του Κατάρ για να απαγορευτεί η χρήση περιβραχιόνιων στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και από την απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα φιλάθλων με αντίστοιχα χρώματα στα ρούχα τους μέχρι την απόφαση απαγόρευσης πώλησης αλκοόλ 2 μόλις μέρες πριν την έναρξη των αγώνων. Γεγονότα και καταστάσεις που μας είναι να δύσκολο να αφήσουμε στην άκρη και να κρίνουμε τη διοργάνωση αποκλειστικά με ποδοσφαιρικούς όρους.

Η δε απονομή του τροπαίου μας επιφύλασσε ένα φινάλε γκροτέσκο όσο και σουρεάλ. Η επιλογή του να ντύσουν τον Μέσι με τη βασιλική τήβεννο του Κατάρ πριν σηκώσει στα χέρια του το κύπελλο ήταν τρομερά άβολη ως στιγμιότυπο στα μάτια πλήθους κόσμου. Μια επίδειξη δύναμης κατ' άλλους από πλευράς Κατάρ, πως εδώ, στη μεγαλύτερη στιγμή σου εμείς είμαστε εδώ να την «καπελώσουμε» κι αυτή. Αν το γνώριζε από πριν, αν τον έφεραν προ τετελεσμένων ή όχι, παραμένει μυστήριο, το τελικό αποτέλεσμα πάντως δεν αλλάζει, ούτε αισθητικά ούτε σημειολογικά. 

Ήταν έτσι δομημένο θα λέγαμε ολόκληρο αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, από την ανάληψη της διοργάνωσής του ως και την απονομή στον νικητή, ώστε οι πρωταγωνιστές να περάσουν μοιραία σε δεύτερη μοίρα. Κλείνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε πως δεν ηθικολογούμε ούτε κάνουμε προσπάθεια να χαλάσουμε τη χαρά ή την απόλαυση κανενός. Όσοι κατάφεραν και αφιέρωσαν μία, δέκα ή περισσότερες ώρες και ξέφυγαν από τα προβλήματα της καθημερινότητας έστω και λίγο, μπράβο τους και όλα καλά. Σερίφηδες στη χαρά του κόσμου δε σκοπεύουμε να γίνουμε, παρά μόνο να θυμίσουμε κάποια κακώς κείμενα. 

Για εμάς ως σύνολο και ως αίσθηση που αφήνει, δεν ήταν το καλύτερο Μουντιάλ που έχουμε παρακολουθήσει. Απομονώνοντας το ποδοσφαιρικό κομμάτι μάλλον ήταν, ωστόσο αυτή η συγκεκριμένη «απομόνωση» δεν μας είναι κάτι εύκολο. Στα επόμενα λοιπόν, με την ευχή να-μπορούμε να-χαιρόμαστε τη μπάλα όσο το δυνατόν περισσότερο!