Και ο χρόνος πάγωσε…

Ένας χρόνος συμπληρωμένος από την αποφράδα ημέρα τις στυγερής, άνανδρης και εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλκη Καμπανού, του δικού μας Άλκη, του Άλκη όλης της Ελλάδας, όλου του κόσμου πλέον.

Του Άλκη που από θύμα έγινε σύμβολο, στίχος, παγκόσμιο σημείο αναφοράς, αφορμή για μια συγνώμη, αιτία για έναν τεράστιο προβληματισμό. Στην ουσία όμως παραμένει ένα θύμα, εκτός κι αν…

Θα μου επιτρέψετε για τη σημερινή ημέρα να αποποιηθώ πλήρως το ρόλο του δημοσιογράφου που καταπιάνεται χρόνια τώρα με το ρεπορτάζ, και δει, αυτό του Άρη και να σκεφτώ και να γράψω ως άνθρωπος, ως πατέρας, ως φίλαθλος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ένας χρόνος πέρασε από την αποφράδα ημέρα. Μικρό χρονικό διάστημα για να αντιληφθούμε αν όντως κάτι άλλαξε, τεράστιο για να αποτιμήσουμε αν όντως έγινε μια αρχή. Δεν έχω καμία διάθεση να στηλιτεύσω συμπεριφορές και να καταδείξω με την δική μου πένα ενόχους ή ηθικούς αυτουργούς.

Στη δική μου θεώρηση και αντίληψη, κανένας οπαδός ομάδας δεν θέλει, προφανώς, να νιώσει την απώλεια ενός συνοπαδού του, να κλάψει για τον χαμό ενός ανθρώπου. Θεωρώ επίσης ότι και κανένας οπαδός ομάδας δεν θέλει να στιγματιστεί από το βάρος μιας δολοφονίας που κάποιοι διέπραξαν στο όνομα της ομάδας του. Θεωρώ αδιανόητο η απώλεια του Άλκη να μην άγγιξε εξίσου άπαντες.

Ο πατέρας του Άλκη, ο Αρης Καμπανός, σε μια συγκλονιστική στιγμή έκανε μία ευχή: να μην πάει άδικα ο χαμός του γιου του. Διευκρίνισε τι εννοεί, λέγοντας ότι αν ο Άλκης είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας στη χώρα μας, τότε θα μπορούσε να αποδεχθεί τη θυσία του γιου του. Συγκλονιστική συναισθηματική νοημοσύνη για έναν πατέρα που επέλεξε η δολοφονία του γιου του να γίνει αφορμή αλλαγής, αχτίδα αγάπης όπως είπε.

Ο καθένας από εμάς, αν το θέλει, μπορεί να ξεκινήσει αυτήν την αλλαγή από μέσα του. Να δώσει με τον δικό του τρόπο αξία στην δολοφονία ενός 19χρονου παιδιού που δεν πρόλαβε να ζήσει την ζωή. Αυτήν που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα. Σκεπτόμενοι τον αγώνα της Κυριακής, διαφωνώντας για το αν ήταν ή δεν ήταν πέναλτι του Αθανασιάδη ή για το ποιος θα πάρει το φετινό πρωτάθλημα. Ο Άλκης έπαψε πια να σκέφτεται όπως έπαψε και να πονά. Άφησε πίσω του όλους εμάς, ανάξιους να βάλουμε μια διαχωριστική γραμμή, ανίκανους να μορφώσουμε ανθρώπους και όχι υπανθρώπους.

Δεν ξέρω πραγματικά πως μπορεί ο καθένας μας να συνεισφέρει σε αυτό που ζητάει αυτή η οικογένεια. Αφού της προσφέραμε την πιο μεγάλη θλίψη, τον πιο αδόκητο χαμό, μας ζητάει κάτι. Της στερήσαμε το παιδί και το θυσιάσαμε στο βωμό της εξαλλοσύνης που από κοινού δημιουργήσαμε. Μας ζητάει μόνο κάτι, κάτι μικρό και τόσο ανθρώπινο μα ταυτόχρονα πολύτιμο, να μην τσαλαπατήσουμε τη θυσία του Άλκη. Διότι η θυσία του Άλκη θα έχει αξία μόνο όταν συνοδευτεί από το «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ».

Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Ας αρχίσουμε αρνούμενοι να πιθηκίζουμε στα γήπεδα στο άκουσμα συνθημάτων περί νεκρών, δολοφονιών και δολοφόνων. Βουλώνοντας το στόμα μας κάθε φορά που μια φράση μπορεί να οπλίσει ένα χέρι. Αρνούμενοι να συμμετάσχουμε σε οτιδήποτε αναπαράγει και αναμοχλεύει τη βία και πάνω από όλα, αρνούμενοι να θρέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο το μίσος.

Τροφοδοτώντας το μίσος δεν θέλει πολύ να βρεθεί το δικό μας παιδί είτε στην κατάσταση του θύματος, είτε σε αυτήν του θύτη. Όποιος νομίζει ότι το κακό αφορά μόνο τους άλλους, πλανάται και μάλιστα οικτρά.

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη από τις 18.00 και έπειτα, με πρωτοβουλία της Δομής «Εις το Όνομα του Άλκη» θα πραγματοποιηθεί σιωπηρή πορεία με αφετηρία το σημείο δολοφονίας του Άλκη και πέρας τον Λευκό Πύργο. Μια ευκαιρία να ενώσουμε τις σιωπές μας και τις ψυχές μας για ένα εκκωφαντικό μήνυμα.