Η μεγάλη εξομολόγηση του Φάνη Χριστοδούλου στο Sportal: «Είχα στο σπίτι μου το συμβόλαιο του NBA και δεν το υπέγραψα ποτέ» (vid)

Είναι ένας άνθρωπος που δε θέλει τη δημοσιότητα. Που αρνείται τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Ο Φάνης Χριστοδούλου μιλάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει έχει πολλά να πει. Όπως όλα αυτά που είπε στη μεγάλη συνέντευξη - εξομολόγησή του στο Sportal, στις αποκαλύψεις του για τη μεταγραφή που δεν έγινε στον Ολυμπιακό, στα χρήματα που αρνήθηκε από τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο και στο μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Ένα συμβόλαιο εξ Αμερικής που δεν υπέγραψε ποτέ...

Ο Ιρλανδός νομπελίστας συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ έλεγε πως «τα λάθη μου είναι η ζωή μου». Ο Φάνης Χριστοδούλου είναι ένας άνθρωπος που και σαν αθλητής μιλούσε πολύ σπάνια, πολύ λιγότερο (σχεδόν καθόλου) σε σχέση με το αποτύπωμα που άφησε στο ελληνικό μπάσκετ, όπου το προσωνύμιο «μπέμπης» τον συνόδευε μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ο ίδιος κάνοντας τον απολογισμό του επισημαίνει πως ευχαριστηθήκε τη ζωή του με όλα τα λάθη του!

Ο Φάνης Χριστοδούλου μιλάει για όλα στο Sportal σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί. Αναφέρεται στην καριέρα του από την Δάφνη, μέχρι τον Παναθηναϊκό, την Εθνική ομάδα που άλλαξε τις ζωές όλων των αθλητών, τα λαμόγια που τον περιτριγύριζαν, τα λάθη του, αλλά και το μεγαλύτερο παράσημο του που είναι η αγάπη του κόσμου. Φωτίζεται το πρόσωπο του όταν μιλάει για την οικογένεια του και παραδίδει μαθήματα ζωής, ο «μπέμπης» του ελληνικού μπάσκετ, που είναι ατόφιος και ειλικρινής. Απολαύστε τον.

- Ευχαριστούμε πολύ για την τιμή. Να μάθουν και οι νεώτεροι ποιος είναι ο Φάνης Χριστοδούλου. Γιατί σίγουρα για κάποιες γενιές είσαι είδωλο, αλλά κάποιοι άλλοι δεν έχουν την εικόνα του Φάνη.

«Έχουν μιλήσει οι γονείς τους για μένα».

- Ξεκινώντας τη συνέντευξη θα ήθελα να περιγράψεις τον εαυτό σου στις γενιές που δεν σε έχουν προλάβει. Τι θα μπορούσε να πει ο Φάνης για τον αθλητή Χριστοδούλου. Πως θα τον περιέγραφε;

«Για τον αθλητή Χριστοδούλου. Καταρχάς δεν ήμουν ο 100% αθλητής έκανα τις παρασπονδίες μου, αλλά σίγουρα όταν έμπαινα στο γήπεδο ειδικά μεταμορφωνόμουν. Άλλος παίκτης, πολύ προπόνηση, πολύ δουλειά, παρόλο που είχαν βγει κάποιες φήμες, δούλευα πάρα πολύ. Αν ήμουν 100% επαγγελματίας, δεν ήμουν 100% επαγγελματίας, θα ήταν και πολύ διαφορετικά τα πράγματα στην καριέρα μου».

- Πως θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα;

«Ξεκίνησα από τη Δάφνη. Τυχαία, έτσι απλώς για να γυμναζόμαστε. Ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα γίνουμε επαγγελματίες αργότερα. Σιγά-σιγά, μου άρεσε πάρα πολύ το μπάσκετ, έκανα πολλές ώρες προπόνηση στη Γυμναστική Ακαδημία, στα ανοικτά γήπεδα. Με βοήθησε πάρα πολύ ο συγχωρεμένος ο Νίκος Μαρίνος, κάναμε μαζί ατομικές προπονήσεις. Και ήρθε σιγά-σιγά. Δεν είχαμε εμείς τις πολυτέλειες εκείνη την εποχή, τα παρκέ, τους προπονητές, τους γιατρούς, όλα αυτά που υπάρχουν τώρα».

«Ο Πανιώνιος ήταν όλη μου η ζωή»!

- Κεφάλαιο Πανιώνιος. Τι σημαίνει ο Πανιώνιος για σένα και πως θα μπορούσες να περιγράψεις όλα αυτά που έχεις ζήσει εκεί.

«Ο Πανιώνιος ουσιαστικά ήταν όλη η ζωή μου! Η εφηβική και η μετά που ανδρώθηκα. Όλη η ζωή ήταν στον Πανιώνιο, δεν γίνεται να μην αγαπάς αυτή την ομάδα. Σχεδόν ήμουν 17 χρόνια στον σύλλογο, έναν χρόνο μόνο έφυγα και πήγα στον Παναθηναϊκό. Δεν ξεχνιέται, ο κόσμος με αγάπησε και εγώ τον αγάπησα. Είχαμε καλές χρονιές. Και καλές και κακές στιγμές βέβαια. Σίγουρα ο Πανιώνιος πάντα ήταν ένας σύλλογος μικρός χωρίς μεγάλες οικονομικές δυνατότητες, παρ΄ ολ’ αυτά και καλές επιλογές κάναμε σε συμπαίκτες και πάντα πρωταγωνιστούσαμε».

«Είχα συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό, μάλλον δεν ήθελε ο «Ξανθός» να γίνει η μεταγραφή»!

- Θεωρείς ότι έκανες το σωστό μένοντας στον Πανιώνιο τόσα πολλά χρόνια ή θα είχες άλλη εξέλιξη αν έφευγες από την ομάδα νωρίτερα; Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο να φύγεις.

«Σίγουρα τα πρώτα χρόνια ναι. Μετά όταν έγινε επαγγελματικό μπορούσα να υπογράψω κάποια συμβόλαια. Κάποια χρονιά είχε λήξει το συμβόλαιο, είχα συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό επί Κόκκαλη με Ιωαννίδη τότε προπονητή. Δεν ξέρω τι χάλασε εκείνη τη μεταγραφή ενώ είχα συμφωνήσει».

- Έμαθες ποτέ την αλήθεια; Τι έγινε και χάλασε;

«Δεν έχω μάθει ποτέ. Μάλλον δεν ήθελε ο «Ξανθός», παρόλο που μαζί πήγαμε στον Κόκκαλη, δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του καθενός και στο τι σκέφτεται. Τέλος πάντων δεν έγινε αυτή η μεταγραφή και παρέμεινα στον Πανιώνιο. Το κακό είναι που δεν έφυγα τότε, το 1987 στην Αμερική. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μου».

«Το μεγαλύτερο λάθος μου που δεν πήγα στο ΝΒΑ το ’87, το συμβόλαιο το είχα στο σπίτι και δεν το υπέγραψα ποτέ»!

- Για να δοκιμάσεις στο ΝΒΑ...

«Το συμβόλαιο μου το είχανε στείλει στο σπίτι μου και δεν το υπέγραψα ποτέ!».

- Τι συμβόλαιο ήταν αυτό; Είχες χρόνο και ρόλο;

«Κάποιο χρηματικό ποσό που θα ελάμβανα και θα έπαιζα. Το αν θα πετύχεις ή όχι δεν το ξέρει κανένας. Μπορεί να πετύχαινα, αλλά και να μην πετύχαινα θα μπορούσα να έρθω ελεύθερος στην Ευρώπη αν και δεν είχε ανοίξει ακόμη η Ευρώπη. Αργότερα άνοιξε η Ρωσία και η Τουρκία και φύγανε παίκτες. Θα μπορούσα όμως, να διαπραγματευτώ τον εαυτό μου διαφορετικά. Δεν έγινε ποτέ, δεν το αποφάσισα».

- Το μετάνιωσες;

«Το μετάνιωσα μετά από χρόνια. Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου, ένα είναι και αυτό!».

- Λέγανε εκείνα τα χρόνια ότι ουσιαστικά από τη στιγμή που δεν πήγες στον Ολυμπιακό, έβαζε μετά εμπόδιο ο Ολυμπιακός για να φύγεις να πας κάπου αλλού...

«Πάντα έβαζε εμπόδια ή έστελνε κάποιον παίκτη στον Πανιώνιο! Και με τον ΠΑΟΚ ήταν πριν τον Ολυμπιακό. Τώρα τα μαθαίνω μετά θάνατον που λέμε! Ότι ήταν στο τσακ να γίνει η μεταγραφή μου να πάω στον ΠΑΟΚ, με Βεζυρτζή τότε πρόεδρο. Πάντα κάτι συνέβαινε και χάλαγε η μεταγραφή. Κάποιος παίκτης ερχόταν στον Πανιώνιο. Γινόταν πολλά πίσω από την πλάτη μου που δεν τα έμαθα ποτέ ουσιαστικά. Δεν ξέρω τι γινόταν».

- Μετά τον Πανιώνιο, ακολούθησε ο Παναθηναϊκός. Είχες μια σύντομη παρουσία, έμεινες έναν χρόνο δεν έμεινες τον δεύτερο. Πως θα αποτιμούσες το διάστημα της παρουσίας σου στον Παναθηναϊκό;

«Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία σχέση σαν λειτουργικότητα και σαν σύλλογος με τον Πανιώνιο. Ήταν πιο επαγγελματική ομάδα. Είχε τεράστια διαφορά η λειτουργία του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό. Πιστεύω ότι έκανα μια καλή χρονιά με τον Παναθηναϊκό, πήραμε και το πρωτάθλημα, το πρώτο που πήρε ο Παναθηναϊκός. Το κακό είναι ότι δεν συνέχισα γιατί έπαθα ζημιά με το πόδι μου και σταμάτησα το μπάσκετ ουσιαστικά. Δεν έπαιξα πουθενά αλλού».

«Δεν τα είχα δουλέψει τα λεφτά, δεν υπήρχε λόγος να τα πάρω, θέλω να κοιμάμαι ήσυχος»!

- Αυτό που έκανες εσύ τότε, που ήταν κάτι πολύ μπροστά για την εποχή σου, να αφήσεις τα χρήματα του δευτέρου χρόνου του συμβολαίου για τα οποία αναφέρθηκαν μετά ο αείμνηστος Θανάσης και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Πως το έκανες; Και αν θα το έκανες με τα σημερινά δεδομένα.

«Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Θεώρησα ότι από τη στιγμή που δεν μπορώ να προσφέρω στην ομάδα, δεν υπάρχει λόγος να πάρω και τα λεφτά. Έτσι πίστευα και έτσι πιστεύω ακόμη. Δεν τα είχα δουλέψει αυτά τα λεφτά. Θέλω να είμαι καθαρός με τον εαυτό μου, να κοιμάμαι ήσυχος (γέλια)».

- Επειδή βλέπουμε πλέον τους αθλητές να κυνηγάνε τα χρήματα πατώντας πάνω στα συμβόλαια...

«Τα λεφτά έρχονται και παρέρχονται. Για μένα ο άνθρωπος μετράει πιο πολύ».

- Έχει ο Φάνης Χριστοδούλου κάποιο απωθημένο; Ή είναι πλήρης από την αθλητική του διαδρομή;

«Απωθημένο έχω το ότι δεν δοκίμασα στο ΝΒΑ. Δεν έπαιξα Ευρωλίγκες, ή μάλλον έπαιξα Ευρωλίγκες με τον Πανιώνιο, αλλά δεν είχα επιτυχίες ή κάποια πρωταθλήματα που ήθελα, αλλά δυστυχώς δεν έγινε».

«Δεν μπορώ να ξεχάσω το Ευρωμπάσκετ του ‘87»

- Ποιο παιχνίδι που κέρδισες το έχεις πολύ ψηλά και πιο παιχνίδι που έχασες θα ήθελες να το ξαναπαίξεις;

«Βασικά δεν το έχασα και δεν το κέρδισα. Το παιχνίδι δεν είναι ατομικό, είναι ομαδικό το άθλημα. Χωρίς βοήθεια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν μπορώ να ξεχάσω το τρόπαιο του ’87, το Κύπελλο Ελλάδας με τον Πανιώνιο και το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό. Υπήρχαν παιχνίδια που έρχονται στο μυαλό μου κάποιες αποτυχίες, όπως ένας αγώνας στο Κύπελλο Κόρατς με τη Ρέτζιο Καλάμπρια στη Νέα Σμύρνη, όπου χάσαμε για ένα πόντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο και δεν πήγαμε στον τελικό. Πάρα πολλά παιχνίδια που στο τέλος ή με διάφορους άλλους τρόπους περίεργους, επειδή στον αθλητισμό υπάρχουν τα περίεργα, διαιτησίες κλπ, χάσαμε που δεν έπρεπε να χάσουμε».

- Ποια συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά και τι θα τους απέτρεπες να κάνουν για να κάνουν μια καριέρα...

«Πρώτα απ’ όλα να ξεκινήσουν να αθλούνται, αν τους αρέσει το μπάσκετ να αχοληθούν με το μπάσκετ ή όποιο άλλο άθλημα. Να δουλέψουν όσο μπορούν περισσότερο. Ειδικά αυτές τις εποχές, έχουν τα πάντα στα πόδια τους. Γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, γυμναστές, προπονητές, που έχουν εμπειρίες και αυτό θα αποδειχθεί στην πορεία. Βέβαια, δεν μπορεί να βάλεις στόχο ότι θα γίνεις επαγγελματίας. Γιατί δεν το ξέρει κανένας αυτό. Όταν ξεκινάς από μικρός, αυτό το δείχνει η πορεία, η δουλειά που θα κάνεις και αναλόγως σαν δομή, σαν άνθρωπος πως εξελίσσεσαι. Να έχουν κάποιο στόχο στη ζωή τους σε οτιδήποτε κάνουν. 

Και από κει και πέρα, επειδή και οι γενιές έχουν εξελιχθεί και οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο τα παιδιά τους στον τομέα αυτό. Χωρίς να επιβαρύνουν τα παιδιά τους ότι οπωσδήποτε πρέπει να γίνουν πρωταθλητές. Ή έχω δει πράγματι γονιό να περιμένει να κερδίσει από το παιδί του. Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Και να πιέζει το μάνατζερ κλπ. Αυτά είναι τεράστια λάθη. Και οι επιλογές τους να είναι βήμα-βήμα και όχι ξαφνικά κάποιο ταλεντάκι φεύγει επειδή το ζήτησε ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός να φεύγει και να πηγαίνει σε μια μεγάλη ομάδα και να μην παίζει ποτέ του και με τον καιρό να εξαφανίζεται γιατί δεν έχει παιχνίδια στα πόδια του».

«Οι ξένοι που περάσανε από τον Πανιώνιο και ήμασταν συμπαίκτες ήταν όλοι ευτυχισμένοι»!

- Ο Ντέρικ Χάμιλτον που αγωνίστηκε σε τέσσερις ελληνικές ομάδες, έλεγε πως «o Χριστοδούλου ήταν ένας παίκτης που πραγματικά σεβόμουν πολύ. Ήταν το πιο δύσκολο matchup για μένα. Αν έπρεπε να πω έναν μόνο, θα ήταν αυτός, χωρίς αμφιβολία. Δεν είχε 40 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα αλλά έπαιζε απίστευτη άμυνα, πάντα έδινε τη σωστή πάσα, πάντα έκανε το σωστό play. Τον έχω πολύ ψηλά». Αυτά τα σχόλια πως τα αποτιμά ο Φάνης Χριστοδούλου;

«Ουσιαστικά όσοι ξένοι περάσανε από τον Πανιώνιο και ήμασταν συμπαίκτες ήταν όλοι ευτυχισμένοι! Ο Πι Τζέι Μπράουν έμαθε μπάσκετ στον Πανιώνιο, ο Τέρνερ που έφυγε και πήγε μετά στην Τουρκία είχαμε επαφή. Σίγουρα το παιχνίδι μου βοηθούσε τους συμπαίκτες μου. Και εμένα με ευχαριστούσε πιο πολύ αυτό. Πάντα μου άρεσε να δίνω πάσες για να κάνω πιο καλούς τους συμπαίκτες μου, παρά να βάλω περισσότερους πόντους εγώ. Ενώ μπορούσα να βάλω, υπήρχαν παιχνίδια που όταν χρειάστηκε έβαλα. Αυτό με ευχαριστούσε πιο πολύ, η δημιουργία!».

«Πολυεργαλείο ο Διαμαντίδης»

- Και ήσουν και ο άνθρωπος που αν μη τι άλλο έμαθε τον Έλληνα να διαβάζει τη στατιστική καλύτερα, γιατί είχαμε συνηθίσει μόνο τους σκόρερ;

«Όντως, μόνο τους σκόρερ και μετά εξελίχθηκε...».

- Και αυτό μετά από εσένα συνέβη με τον Διαμαντίδη...

«Πολυεργαλείο...».

- Είχες πει σε μια συνέντευξη σου παλιότερα ότι ο Διαμαντίδης είναι ένας παίκτης που είναι κοντά στα δικά σου αγωνιστικά χαρακτηριστικά.

«Είπα για τον Μήτσο, γιατί εκτός του ότι έδειχνε μια ωραία εικόνα στο γήπεδο σαν άνθρωπος, αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του. Βέβαια, δεν ήταν τόσο δυναμικός, όσο ήμουν εγώ, να παίξει μέσα στο καλάθι, να παίξει ξύλο, ήταν πιο soft παίκτης, αλλά σίγουρα προσπαθούσε να εξελίξει τους συμπαίκτες του. Ήταν δημιουργικός και αυτό νομίζω μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί κάτι αντίστοιχο στη νέα γενιά».

«Σε περιμένουν στη γωνία τα λαμόγια»

- Η ζωή του αθλητή είναι δύσκολη βλέποντας την τώρα έξω από το γήπεδο όταν τελειώσεις;

«Πάρα πολύ δύσκολη, το έζησα κιόλας. Σε περιμένουν στη γωνία διάφοροι τύποι περίεργοι, τα λεγόμενα λαμόγια που θεωρούν ότι αυτός έχει βγάλει εκατομμύρια. Να τον διπλαρώσουμε, να κάνουμε διάφορες δουλειές, για τις οποίες ψήνουν τους αθλητές και οι περισσότεροι έχουν πάθει μεγάλες ζημιές μετά το μπάσκετ. Βέβαια, η νεώτερη γενιά οι οποίοι οι γονείς τους σου είπα το μυαλό τους όπως και εγώ ως γονιός είναι διαφορετικά πλέον, εμάς οι γονείς μας ήταν κατοχικοί άνθρωποι, αμόρφωτοι οι περισσότεροι, ενώ τώρα οι γονείς τους είναι από κοντά στα παιδιά τους και σίγουρα θα γλιτώσουν πολλοί αθλητές, θα τους συμβουλεύουν, εμάς δεν το κάνανε, η εποχή η δικιά μας ήταν πολύ δύσκολη».

- Θεωρείς σ’ αυτό το κομμάτι έχεις κάνει και εσύ λάθος;

«Τεράστια λάθη, βέβαια...».

- Θα το άλλαζες αυτό;

«Τι να αλλάξεις, τώρα δεν αλλάζει. Άμα χύσεις το γάλα, χύθηκε τελείως δεν το ξαναμαζεύεις».

- Τι είναι πιο εύκολο τελικά, να παίζεις μέσα στο γήπεδο ή να είσαι απ’ έξω;

«Να παίζεις. Το έχω ζήσει τώρα δυο χρόνια στον Πανιώνιο. Πιο πολύ άγχος έχω έξω, όταν έπαιζα δεν είχα ποτέ άγχος».

- Ίσως γιατί δεν εξαρτάται από εσένα;

«Βέβαια, δεν έχεις την μπάλα στα χέρια σου!».

«Τα λεφτά και τα συμβόλαια έρχονται και παρέρχονται, αυτό που μένει είναι η αγάπη του κόσμου μέχρι σήμερα»

- Εθνική ομάδα. Πρόσφατα ο Παναγιώτης Φασούλας μου είπε ότι η επιτυχία αυτή του ’87 άλλαξε τις ζωές όλων σας. Ήταν έτσι; Και σε ποιο βαθμό; Τι ήταν αυτό που άλλαξε πρώτα απ’ όλα. Σίγουρα η αναγνωρισιμότητα. Τι άλλο; Μπορεί ο Φάνης Χριστοδούλου να πάει σ’ ένα μαγαζί γεμάτο και να του βρούνε να καθίσει για φαγητό, να πάει στα μπουζούκια ή διακοπές;

«Τώρα βρήκες άνθρωπο! Δεν το έχω χρησιμοποιήσει. Σίγουρα κερδίσαμε πολλά και λεφτά και επαγγελματικά συμβόλαια και αναγνωρισιμότητα. Αυτά βέβαια έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η αγάπη του κόσμου μέχρι και σήμερα. Και παλιοί, αλλά και νεώτεροι που τους έχουν μιλήσει οι γονείς τους για μας, βλέπω την αγάπη απέναντι μου. Τα υπόλοιπα τα είχαμε όλα και τα πλούτη, πλούτη, είχαμε κάποια λεφτά ζούσαμε άνετα, αλλά αυτά με τις κακές ενέργειες μπορείς να τα χάσεις. Αυτό που μένει είναι η αγάπη του κόσμου».

«Όταν πήραμε το Ευρωμπάσκετ το '87, πήγα στην Ελαφόνησο και ενώ είχα κλείσει σπίτι, μας περίμεναν δυο σπίτια, σκάφος και αυτοκίνητο, ενώ δεν πληρώναμε πουθενά»

- Πες μου ένα περιστατικό που κατάλαβες ότι όντως κάνατε κάτι σπουδαίο τότε; Γιατί σίγουρα τον πρώτο καιρό δεν ήταν εύκολο. Το μπάσκετ δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, έγινε τεράστια επιτυχία, αλλά πότε κατάλαβες ότι ήταν πολύ σημαντικό αυτό που πετύχατε και επηρέασε τις επόμενες γενιές και αποτελεί την κληρονομιά του ελληνικού μπάσκετ;

«Η επιτυχία φάνηκε αμέσως μετά, αυτό που γίνονταν στους δρόμους. Θυμάμαι ότι μετά το ’87 έφυγα διακοπές και είχα κλείσει σπίτι για να κάνω διακοπές. Με το που έφτασα στην Ελαφόνησο μας έδωσαν δυο σπίτια, μας δώσαν σκάφος, μας δώσαν αυτοκίνητο, δεν πληρώναμε τίποτε πουθενά!».

- Και λες κάτι σημαντικό πετύχαμε...

«Σίγουρα. Το σημαντικό είναι ότι μετά είχε μια εξέλιξη το μπάσκετ. Έγινε μια δουλειά στην Ομοσπονδία, δουλεύανε οι ομάδες στις υποδομές και η Εθνική ομάδα. Βγήκανε παιδιά, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και είχε μια μεγάλη πορεία το ελληνική μπάσκετ και στην Ευρώπη και Παγκοσμίως. Μετά σταμάτησε αυτό, με τους έξι ξένους στα πρωταθλήματα, ο Έλληνας δεν έβρισκε χώρο να παίξει. Γι’ αυτό και η Ισπανία ξεχωρίζει, δουλεύει πολύ στις υποδομές και βγαίνουν συνέχεια ταλέντα, ενώ εμείς δεν κάνουμε τίποτε πλέον».

- Αν σου ζητούσαν να φτιάξεις την καλύτερη πεντάδα για να μπεις να παίξεις και να κερδίσεις, από εκείνη την εποχή ή έναν συνδυασμό με το τώρα;

«Λίγο δύσκολο, είναι πολλοί οι παίκτες, θα αδικήσω κόσμο».

«Η καλύτερη πεντάδα ήταν εκείνη του ‘87»

- Από εκείνη την εποχή, ποια θεωρείς την ιδανικότερη πεντάδα;

«Την πεντάδα της Εθνικής ομάδας του ‘87».

- Αν σου έλεγαν ότι πρέπει να μιλήσεις για τον Φάνη Χριστοδούλου τι θα έλεγες; Τι ήταν ο Φάνης σαν παίκτης και άνθρωπος;

«Θεωρώ ότι ήμουν ένας μποέμ τύπος, που ήθελα να περνάω και καλά και να είμαι καλός και στο μπάσκετ. Νομίζω ότι το συνδύασα καλά, θεωρώ ότι είμαι ένας ντόμπρος άνθρωπος, είμαι καθαρός σε όλες τις κουβέντες μου, δεν έχω πειράξει κανέναν, έχω βοηθήσει πολύ κόσμο, δεν με βοηθήσανε εμένα, αλλά είμαι καθαρός στη συνείδηση μου».

- Πως το εισπράττεις όμως; Λες δεν με βοηθήσανε ενώ έχω βοηθήσει. Δεν σου έβγαλε πικρία;

«Και να σου βγάλει πικρία τι έγινε; Οι χαρακτήρες αλλάζουν, ο δικός μου χαρακτήρας είναι έτσι. Κι αυτό έχω περάσει και στα παιδιά μου, να είναι ήρεμοι, ήπιοι, τίμιοι ευγενικοί, αυτό είναι».

«Εδώ δεν πήρε ο Γκάλης πρωταθλήματα Ευρώπης»!

- Θεωρείς ότι το μπάσκετ σου έδωσε όσα ήθελες, όσα ονειρεύτηκες; Έφτασες εκεί που ήθελες;

«Όχι δεν έφτασα εκεί που ήθελα, το ξαναείπα. Δεν πήγα στην Αμερική, δεν πήγα σε μια μεγαλύτερη ομάδα. Εδώ δεν πήρε ο Γκάλης πρωταθλήματα Ευρώπης. Ο καθένας με την τύχη του πως είναι γραμμένο. Η ζωή σε πάει μόνη της, τώρα μπορεί να κάνεις και δικά σου λάθη και να πας κάπου αλλού, αλλά ότι είναι, είναι γραμμένο».

- Ένας καλός σου φίλος ο Νίκος Φιλίππου μου είπε να σε ρωτήσω κάτι. Έχεις κάνει πολλά καλά, αλλά έχεις κάνει και χαζομάρες. Αν μπορούσες να επιλέξεις κάτι που έχεις μετανιώσει, τι ήταν αυτό που θα το έκανες διαφορετικά;

«Σταματώντας το μπάσκετ δεν θα έφευγα από το μπάσκετ. Δεν θα έκανα κάποιες μπίζνες που έκανα με κάποιους ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να κάνω. Δεν θα έφευγα από το Λιμενικό από το οποίο θα ήμουν συνταξιούχος. Δεν, δεν, πολλά λάθη είναι δεν είναι ένα και δυο».

- Γίνεται όμως ένας άνθρωπος με την προσωπικότητα τη δική σου, με τις παραστάσεις που είχες, να λέει ότι έχω κάνει πολλά λάθη;

«Πολλά λάθη βέβαια, όλοι κάνουν λάθη και από τα λάθη μαθαίνεις. Εγώ τα πλήρωσα λίγο παραπάνω τα λάθη τα δικά μου. Δεν τρέχει τίποτε όμως, έχω κάνει μια πολύ καλή οικογένεια. Μια πολύ καλή γυναίκα, τρία φανταστικά παιδιά και αυτό είναι το καλύτερο για μένα, τα άλλα περνάνε πίσω».

- Ο τίτλος στο βιβλίο της ζωής του Φάνη Χριστοδούλου ποιος θα ήταν;

«Ήταν να βγάλω κι εγώ τη βιογραφία μου, αλλά δεν την έβγαλα. Δεν μου άρεσε όπως θα γραφότανε. Δεν έβρισκα τον τίτλο. Τον είχε γράψει τον τίτλο η κόρη μου η μικρή, αλλά δεν τον θυμάμαι...».

- Είχε να κάνει με λάθη;

«Γενικά πως με βλέπανε τα παιδιά μου στα μάτια τους. Είχε βγάλει έναν τίτλο η κόρη μου. Δεν τον θυμάμαι, κάπου τον έχει γραμμένο...».

- Τι τίτλο θα μπορούσες να βάλεις; Έζησες όπως ήθελες;

«Έτσι, ναι! Ευχαριστήθηκα τη ζωή μου, με όλα τα λάθη μου, με όλα».