Ο Μπάνε Πρέλεβιτς στο Sportal Guest: «Η πίεση φταίει για τις μπουνιές με τον Γκάλη - Τα βρήκαμε αμέσως» (vid)

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς μιλάει στο Sportal Guest για την καριέρα του, τις νίκες και τις ήττες, επιλέγει την πεντάδα που δεν θα έχανε και δεν χρειάζονταν προπονητή, αναφέρεται στο πρώτο του βιβλίο και κλείνει λέγοντας «μέχρι την επόμενη φορά».

Από το 1998 που βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Μπράνισλαβ Πρέλεβιτς φορώντας τη φανέλα του ΠΑΟΚ, πολύ γρήγορα έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών!

Το «Ω Μπάνε, Μπάνε» δονούσε το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο σε μια εποχή όπου το μπάσκετ κυριαρχούσε όχι μόνο στη συμπρωτεύουσα, αλλά σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, καθώς είχε προηγηθεί η έκρηξη του ’87 με την Εθνική Ελλάδας.

Ο Μπράνισλαβ έγινε γρήγορα Μπάνε και αυτό οφείλονταν στο ηγετικό χάρισμα του που είχε να κάνει με την ευχέρεια στο σκοράρισμα, με το οποίο ξεσήκωνε τον κόσμο.

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς μιλάει στο SPORTAL για την καριέρα του, αλλά και το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα, με τίτλο «Η δύναμη της ήττας» από τις εκδόσεις MVpublications.

- Θα ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας από το βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα και αφορούσε την καριέρα σου. «Η δύναμη της ήττας». Γιατί της ήττας και όχι της νίκης; Η ήττα είναι κάτι ψυχοφθόρο, στενάχωρο...

«Είναι ψυχοφθόρο, είναι στενάχωρο, αλλά είναι και η ιδανική ευκαιρία να μπεις βαθιά μέσα σου, να κάνεις μια αποκωδικοποίηση της ήττας. Τι θέλει να σου πει και που θέλει να σε πάει και τι θέλει να σου μάθει. Αυτές οι ευκαιρίες δίνονται μόνο μετά από ήττες, μόνο μετά από απογοητεύσεις».

«Δεν πρέπει να φοβάσαι την ήττα»

- Είναι δύσκολο όμως αυτό. Στην απογοήτευση δεν ξέρεις πως αντιδρά ο άλλος. Λένε ότι οι ήττες κάνουν καλό στην πορεία μιας ομάδας, αλλά καμιά φορά μπορείς να εθιστείς στην ήττα...

«Γι’ αυτό την ήττα δεν πρέπει να την φοβάσαι. Όταν έρχεται πρέπει να την αγκαλιάσεις και να δεις ποια μηνύματα σου στέλνει. Εκεί, θα κάνεις και την αυτοκριτική σου και είναι η ιδανική στιγμή για να ξεκινάς την καινούργια πορεία βελτίωσης».

- Ποιο είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα της ήττας που πήρες στην καριέρα σου και πιο ήταν το δίδαγμα μιας μεγάλης νίκης.

«Και μετά από την ήττα και μετά από τη νίκη ένα είναι σίγουρο. Έρχεται μια άλλη ημέρα και ξεκινάς από την αρχή. Ούτε η ήττα πρέπει να σε καταστρέψει, να σου χαλάσει την ψυχολογία, ούτε με μια νίκη ή μια επιτυχία μπορείς να χαλαρώσεις και να πεις τα έχω κάνει όλα και από ‘δω και πέρα θα τα απολαμβάνω μόνο. Και η ήττα και η νίκη έχουν τα πλεονεκτήματα που πρέπει να τα αξιοποιείς».

- Ποια είναι η μεγαλύτερη νίκη σου και ποια η μεγαλύτερη ήττα...

«Ήταν πολλές οι ήττες και πολλές οι νίκες, αλλά δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε μια συγκεκριμένη. Απλά στο εξώφυλλο του βιβλίου τα λέω όλα για την ήττα».

- Πόσο καιρό χρειάστηκε να γράψεις το βιβλίο και αν το έγραψες μόνος σου...

«Ένα χρόνο περίπου μαζί με τις έρευνες που έχω κάνει. Βέβαια, υπήρχαν και οι ημέρες που δεν μπορούσα να γράψω τίποτε. Είναι οι ημέρες εκείνες που το μυαλό σου κολλάει και δεν έχεις τίποτε δημιουργικό να μεταφέρεις».

- Δυσκολεύτηκες καθόλου ή βγήκε αβίαστα η ιστορία σου;

«Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά ήταν αυτά τα εμπόδια που όταν τα ξεπερνάς γίνεσαι πιο ικανός. Με περισσότερυ αυτοπεποίθηση προχωράς. Είχα έναν ενθουσιασμό που με οδηγούσε και ένα πάθος να τελειώσω το βιβλίο».

- Διαβάζοντας ξανά την ιστορία σου, που θα έμενες λίγο περισσότερο και ποια στιγμή σου έρχεται έντονα στο μυαλό;

«Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, απλά χρησιμοποίησα τα γεγονότα από την αθλητική μου καριέρα πραγματικά γεγονότα τα οποία μπορούσαν να μας δίνουν κάποιο μάθημα και κάποιο δίδαγμα. Τα θεωρώ όλα εξίσου σημαντικά, δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να αναφέρω αυτή τη στιγμή που να είναι πιο σημαντικό από κάτι άλλο».

«Όταν επέστρεψα αντίπαλος στο Αλεξάνδρειο με την ΑΕΚ, ο Ιωαννίδης μου είπε ‘’καλά τι γλίτωσες σήμερα’’»!

- Έκανες μεγάλη καριέρα, έπαιξες σε μεγάλες ομάδες, αλλά ο ΠΑΟΚ σε σημάδεψε. Πως θα περιέγραφες τα χρόνια στον «δικέφαλο».

«Στον ΠΑΟΚ έχω έρθει το 1988 ως αθλητής, μετά το τέλος της καριέρας μου, ξεκίνησα σαν βοηθός προπονητή, μετά έγινα προπονητής, έπειτα γενικός διευθυντής και κάποια στιγμή έγινα και πρόεδρος. Άρα τα έχω κάνει όλα σ’ αυτή την ομάδα. Έχω περάσει απ’ όλες τις θέσεις. Έχω ολοκληρωμένη άποψη γενικά για τον αθλητισμό και το μπάσκετ».

- Υπήρχε κάποια στιγμή που πικράθηκες; Ενδεχομένως επιστρέφοντας ως αντίπαλος;

«Η εμπειρία μου ήταν όταν με την ΑΕΚ έπαιξα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, δεν μπορώ να πω ότι δημιουργήθηκε κανένα θέμα. Τώρα που το θυμάμαι, θυμάμαι ότι και ο Ιωαννίδης μου έλεγε τότε, «καλά τι γλίτωσες σήμερα»!».

- Ήταν δύσκολη η μετάβαση εκείνα τα χρόνια από έναν σύλλογο σε άλλο που να είναι ανταγωνιστικός και ειδικά σε επίπεδο μεγάλων αθλητών, όπως εσύ.

«Δεν ήταν συνηθισμένο, γιατί και τότε οι αθλητές όποιος θυμάται, δεν υπήρχαν επαγγελματικά συμβόλαια, ο αθλητής όταν έληγε το συμβόλαιο του δεν ήταν ελεύθερος, υπήρχαν ακόμη δελτία για πάρα πολλά χρόνια. Άλλοι κανονισμοί, σήμερα ένας αθλητής έχει το συμβόλαιο του, έχει τους δικηγόρους του, τον μάνατζερ του. Κανονίζει την πορεία του ότι τον συμφέρει περισσότερο για την καριέρα του και είναι πολύ λογικό».

«Μετά από ήττα στα ντέρμπι με τον Άρη έμενες καμιά βδομάδα μέσα στο σπίτι»!

- Τα ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρης ήταν τα σημεία σταθμός του ελληνικού μπάσκετ. Σημαδέψαν μια ολόκληρη γενιά. Πως τα περίμενες και πως προετοιμαζόσουν για ένα ματς για το οποίο ζούσε όλη η πόλη; Στην ήττα ήταν δύσκολο να βγεις από το σπίτι...

«Καμία εβδομάδα έμενες στο σπίτι, όχι παραπάνω! Υπήρχε πολύ μεγάλος πάθος τότε. Τα ντέρμπι μεταξύ ΠΑΟΚ-Άρη κρίνανε και τον πρωταθλητή Ελλάδας. Άρα ήταν πολύ σημαντικά παιχνίδια. Εμείς, τότε ανάλογα με τον προπονητή που είχαμε ήταν συνηθισμένο τότε να πας στο ξενοδοχείο. Απομόνωση της ομάδας, απόλυτη συγκέντρωση για τον αγώνα και μετά όταν ξεκινάει ο αγώνας, γίνεται το τζάμπολ τα ξεχνάς όλα».

- Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να διαχειριστείς αυτό το κομμάτι της πίεσης ως αθλητής;

«Την πίεση μαθαίνεις να την διαχειρίζεσαι. Το άγχος είναι μέχρι ένα σημείο δημιουργικό, σε κρατάει σε ένα υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης. Αν μπορείς να κρατήσεις αυτή την πίεση και αυτό το άγχος σ’ αυτό το σημείο μόνο δημιουργικό γίνεται και σε βοηθάει. Δεν πρέπει να βάλεις και πολύ το μυαλό σου στην εξίσωση να σκέφτεται πολύ, άρα αδειάζεις το μυαλό σου συγκεντρώνεσαι στο παιχνίδι και παίζεις».

«Η μεγάλη πίεση φταίει για τον τσακωμό με τον Γκάλη»!

- Η πίεση και η ένταση ήταν μεγάλη. Το ζούσατε πολύ. Μάλιστα, έφτασες να παίξεις μπουνιές με τον Γκάλη, κάτι ασυνήθιστο.

«Η πίεση ήταν πολύ μεγάλη, η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη. Παρεξηγείς πολλά πράγματα που γίνονται γύρω σου. Αυτά συμβαίνουν. Το θέμα είναι ότι όσο γρήγορα γίνονται, τόσο γρήγορα τα ξεπερνάς».

- Τα βρήκατε αμέσως μετά με τον Γκάλη σωστά;

«Εννοείται...».

- Πως θα περιέγραφες σε μια παρέα νέων παιδιών ποιος ήταν ο αθλητής Μπάνε Πρέλεβιτς;

«Πλέον με την τεχνολογία πολύ εύκολο είναι να μπουν στο You Tube και σε άλλες πλατφόρμες, να δουν κάποια παιχνίδια και να σχηματίσουν την άποψη τους. Απλά αν έπρεπε και εγώ να προσθέσω κάτι θα μπορούσα να πω ότι ήταν ένας αθλητής που έδινε πάντα τον καλύτερο εαυτό του στο γήπεδο. Ότι μπορούσε να δώσει το έδινε στο γήπεδο».

- Ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετώπισες; Εκείνος που σου έκανε τη ζωή δύσκολη στο παρκέ.

«Ήταν πάρα πολλοί οι καλοί παίκτες και νομίζω ότι θα αδικήσω κάποιον αν πω έναν η δυο».

«Ζντοβτς, Γιαννάκης και Σιγάλας οι δυσκολότεροι αντίπαλοι»

- Σίγουρα, αλλά πάντα θυμόμαστε κάποιον που μας έκανε τη ζωή δύσκολη.

«Αμυντικά ο Ζντοβτς ήταν απίστευτα δύσκολος αμυντικός, ικανός. Ο Σιγάλας όταν ξεκίνησε την καριέρα του, ο Γιαννάκης απλά έκανε πολλές δουλειές στο γήπεδο και μεταξύ όλων των δουλειών έπαιζε και καλή άμυνα».

- Ποιος ο μεγαλύτερος παίκτης που έπαιξες δίπλα του και τι θυμάσαι από εκείνον.

«Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, αυτό που περιγράφω και στο βιβλίο μου, το είδωλο μου ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Προσπάθησα να παίζω με τον τρόπο που παίζει κι εκείνος. Βεβαίως δεν το κατάφερα και γρήγορα το κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξω και τον τρόπο που αγωνίζομαι. Τα ντέρμπι με τον Νικ (Γκάλη) και τον Γιαννάκη. Απίστευτοι αντίπαλοι, κορυφαίοι αθλητές. Το πρωτάθλημα ήταν κορυφαίο στην Ευρώπη, έχουν παίξει κορυφαίοι αθλητές, Πάσπαλι, Μπέρι, Σάβιτς, Τάρπλεϊ. Πάρα πολλοί καλοί παίκτες. Ακόμη και οι μικρομεσαίες ομάδες έφεραν πολύ καλούς παίκτες. Νιώθω ότι είμαι ευλογημένος που έπαιξα τη δεκαετία του ‘90».

«Η πεντάδα Γκάλης, Πέτροβιτς, Πάσπαλι, Σάβιτς και Τάρπλεϊ δεν χρειάζονταν προπονητή»!

- Φτιάξε μου την πεντάδα που θα ήταν άχαστη στο παρκέ εκείνης της εποχής. Και ήσουν προπονητής. Ποιους θα επέλεγες;

«Οπωσδήποτε θα ήταν ο Γκάλης, ο Πέτροβιτς, ο Πάσπαλι, Σάβιτς, Τάρπλεϊ. Δεν χρειάζεται προπονητής γι’ αυτή την πεντάδα».

- Εάν έπρεπε να γράψεις ένα βιβλίο για το μπάσκετ και την αξία του εκείνη την εποχή δίνοντας την ατμόσφαιρα που επικρατούσε πως θα το παρουσίαζες;

«Θα έπρεπε να πάω σε όλη την Ελλάδα να μιλήσω με παλιούς πρωταγωνιστές για να μεταφέρω και τις δικές τους εμπειρίες. Και είναι πολύ καλή ιδέα τώρα που το ανέφερες, μήπως το κάνω».

- Με ποιον προπονητή βοηθήθηκες περισσότερο και ποιος δεν σου άφησε την καλύτερη εντύπωση...

«Απ’ όλους τους προπονητές παίρνεις κάτι. Τα προσαρμόζεις στα πιστεύω και τις αξίες σου και γίνεσαι ένας πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Πιστεύω ότι απ’ όλους τους προπονητές έχω κερδίσει κάτι».

- Παίκτης, προπονητής, παράγοντας ή πρόεδρος είναι το δυσκολότερο;

«Στην δικιά μου περίπτωση το πιο δύσκολο ήταν να είμαι πρόεδρος. Γιατί ήμουν πρόεδρος της διοίκησης Πρωτοδικείου. Το μοναδικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να διαχειριστούμε τα έσοδα. Δεν είχαμε ιδιοκτήτη που θα μπορούσε να βοηθήσει οικονομικά. Και ήταν ένας συνδυασμός, επιχειρηματικός και οικονομικός».

- Στη διάρκεια του 2023 απέκτησες πιστοποίηση ως Life Coach, επισφραγίζοντας το έντονο ενδιαφέρον του για θέματα ψυχολογίας και της σημασίας που έχει η σωστή αντιμετώπιση των καθημερινών προκλήσεων. Μίλησε γι’ αυτό...

«Όσο έκανα την έρευνα για το βιβλίο μου, βρέθηκε μπροστά μου η τέχνη του Life Coaching. Απέκτησα άμεσα ενδιαφέρον, έψαξα να βρω που υπάρχει σε πιο Πανεπιστήμιο, γράφτηκα και πήρα πτυχίο. Περισσότερο το έκανα για τη δική μου προσωπική βελτίωση».

- Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο Life Coaching;

«Ο Life Coach η δουλειά του είναι να υποστηρίζει τον πελάτη του. Όχι να του δίνει συμβουλές, αλλά με μεθόδους και ερωτήσεις να τον κάνει να βρει μόνος του λύσεις για όλα τα θέματα που έχει. Είναι πολύ δημιουργικό. Δημιουργείται μια πάρα πολύ καλή επαφή μεταξύ δυο ανθρώπων».

- Στο βιβλίο που θα ήταν αυτοβιογραφικό θα μπορούσες να έχεις βάλει τίτλο «Ω Μπανε Μπάνε» το σύνθημα της εποχής;

«Δε νομίζω ότι θα γράψω κάποια στιγμή αυτοβιογραφικό βιβλίο. Θεωρώ ότι έχουμε διαβάσει πολλές βιογραφίες που ήταν πιο ενδιαφέρουσες από τη δικιά μου. Απλά το επόμενο βιβλίο, γιατί ο εκδότης ήδη με πιέζει για το δεύτερο βιβλίο, πρέπει να βρω το θέμα που θα με εμπνεύσει και θα μπορέσω να περάσω κάποια μηνύματα που θα βοηθήσουν τους ανθρώπους και τους αναγνώστες».

- Όχι αποκλειστικά τους αθλητές;

«Όχι αποκλειστικά τους αθλητές. Και αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο για τους αθλητές, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Γιατί όλοι έχουμε τις συνήθειες μας, τις συμπεριφορές μας, τα θέματα που μας απασχολούν. Απλά εγώ μέσα από τις εμπειρίες μου ήθελα να περάσω πολλά θέματα, όπως είναι αυτά της αυτοβελτίωσης».

«Όταν ο αθλητής τελειώνει την καριέρα του δεν είναι κακό να ζητήσει μια βοήθεια από επαγγελματίες»

- Κλείνοντας, πόσο εύκολη η δύσκολη είναι η μετάβαση από το παρκέ σε μια άλλη ζωή, όπου τα φώτα δεν είναι πάνω σου... Πόσο είναι διαχειρίσιμο κάτι τέτοιο;

«Όταν ο αθλητής σταματάει την καριέρα του, μπαίνει σε μια περίοδο άγνωστη για τον ίδιο. Σίγουρα υπάρχουν και φόβοι τι θα κάνει και πιστεύω ότι δεν είναι άσχημο όποιος μπορεί να ζητήσει και κάποια βοήθεια από τους επαγγελματίες που θα μπορούν να τον οδηγήσουν στην πιο ομαλή μεταβατική περίοδο. Σίγουρο είναι ότι πολλοί το αποφεύγουν αυτό, εγώ το θεωρώ πολύ χρήσιμο. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά, έχει σταματήσει να παίζει, δεν ξέρει τι θα κάνει με τον εαυτό του. Μια επαγγελματική βοήθεια είναι χρήσιμη».

- Είχα μια συζήτηση κάποια στιγμή με άνθρωπο του αθλητισμού που μου είπε πως όταν ‘’τελείωσα πήγα σε ψυχολόγο’’. Αυτό εννοείς;

«Όχι μόνο ψυχολόγο. Υπάρχουν διάφορα επαγγέλματα που μπορείς να ζητήσεις και να μεταφέρεις τη σκέψη σου. Απλά ακόμη και με τον ψυχολόγο δεν είναι κάτι που είναι κακό. Το να πας, δηλαδή, σε ψυχολόγο και να ζητήσεις βοήθεια για κάτι που σε απασχολεί».

- Κλείνοντας αυτή τη συζήτηση, βάλε τον επίλογο...

«Μέχρι την επόμενη φορά...».