Ο Αλέξανδρος Γκινής στο Sportal: «Στόχος το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες»!

Ο 28χρονος σκιέρ διηγείται μέσω του Sportal το δύσκολο μονοπάτι, που χρειάστηκε να διαβεί, ώστε σήμερα να χαρίσει το πρώτο μετάλλιο στην Ελλάδα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου αλπικού σκι και βάζει πλέον στόχο το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες!

Ο Αλέξανδρος Ιωάννης Γκινής, ο ξανθός Έλληνας με τα καστανά μάτια και την αυστριακή προφορά, μετακόμισε στο Σάλτσμπουργκ όταν ήταν 11 ετών. Παρ΄ όλα αυτά, αγωνίστηκε με την ελληνική φανέλα, μιας και επέλεξε την τακτική... συρτάκι για να μπορέσει να ζήσει το όνειρό του.

Το 2021 ο Γκινής είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας αθλητής, που είχε κατακτήσει πόντους σε αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όταν πήρε την 11η θέση στο Φλοχάου της Αυστρίας. Αυτό μάλιστα συνέβη ένα χρόνο μετά την «μεταγραφή» του από την εθνική ομάδα των ΗΠΑ σ' αυτήν της Ελλάδας.

Η νέα επιτυχία δεν άργησε να έρθει, καθώς το περασμένο Σάββατο (04/02) Ο 28χρονος Έλληνας πρωταθλητής ανέβηκε για πρώτη φορά στο βάθρο του Παγκοσμίου Κυπέλου αλπικού σκι, κατακτώντας τη δεύτερη θέση στον αγώνα τεχνικής κατάβασης στο Chamonix της Γαλλίας. Άφησε πίσω του μεγαθήρια του αθλήματος και πανηγύρισε  έξαλλα την επιτυχία του. 

Φυσικά πρόκειται για την μεγαλύτερη επιτυχία της Ελλάδας καθώς είναι το πρώτο μετάλλιο της χώρας στο αλπικό σκι, στο κορυφαίο επίπεδο, όπως αυτό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο γεννημένος το 1994, Έλληνας σκιέρ, ολοκλήρωσε την πρώτη κατάβαση σε 51.81 δευτερόλεπτα και την επόμενη  σε 52.15, που ήταν και ο ταχύτερος χρόνος στη δεύτερη προσπάθεια. Ο Γκινής με συνολικό χρόνο 1:43.96 έμεινε 1.02 πίσω από τον Ελβετό, Ραμόν Τσένχοϊζερ και ήταν 1.06 μπροστά από τον επίσης Ελβετό, Ντάνιελ Γιούλε. 

Ο «AJ» όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, γεννήθηκε στην Ελλάδα από Έλληνα πατέρα και Αμερικανίδα μητέρα, ενώ το σκι ήταν ξεκάθαρα ο προορισμός του, με τον πατέρα του να διατηρεί σχολή εκμάθησης σκι στον Παρνασσό.

Σε ηλικία 12 ετών μετακόμισαν οικογενειακώς στην Αυστρία, όπου εργαζόταν ο πατέρας του τους χειμερινούς μήνες. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε σε ηλικία 15 ετών όταν εγκαταστάθηκαν στις ΗΠΑ. Εκεί ο Αλέξανδρος Ιωάννης ξεδίπλωσε το ταλέντο του και γρήγορα εντάχθηκε στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Ωστόσο, ορισμένα προβλήματα εκεί, σε συνδυασμό με τους έξι σοβαρούς τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν, τον οδήγησαν σε δεύτερες σκέψεις, με την ΕΟΧΑ (Ελληνική Ομοσπονδία Χειμερινών Αθλημάτων) να τον προσεγγίζει και να τον ντύνει, το 2020, στα «γαλανόλευκα».

Η πρόσφατη επιτυχία του μάλιστα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς ότι πριν από λίγους μήνες υποβλήθηκε στην έκτη σοβαρή επέμβαση στο γόνατο του. Ωστόσο, όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά σήμερα χάρισε στην Ελλάδα την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της.

Μιλώντας στο Sportal, ο 28χρονος Έλληνας σκιέρ, Αλέξανδρος Ιωάννης Γκινής αναφέρθηκε στο δύσκολο μονοπάτι που χρειάστηκε να διαβεί, ώστε σήμερα να χαρίσει το πρώτο μετάλλιο στην Ελλάδα, στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου αλπικού σκι

Όταν αντιλήφθηκες ότι πήρες το ασημένιο μετάλλιο πως ένιωσες; Τι συναισθήματα είχες;

«Ήταν μια τρέλα όλο αυτό. Για εμένα, αν ήταν πρώτη, δεύτερη ή τρίτη θέση δεν με ενδιέφερε. Εμένα με τρέλανε ότι ήμουν πάνω στο βάθρο. Ήταν ένα όνειρο που έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθαν όλα στο μυαλό. Το πόσο τυχερός είμαι, το πόσο πολύ έχω παλέψει εγώ, οι προπονητές μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Όλοι όσοι ήταν εκεί για εμένα. Ένα όνειρο, που είχα από εννέα ετών και σήμερα έγινε πραγματικότητα».

Παρά το γεγονός ότι δεν ξεκίνησες καλά τον αγώνα, στο δεύτερο run ήσουν συγκλονιστικός, πραγματοποιώντας μια ονειρική κατάβαση, με την καλύτερη επίδοση, που σου χάρισε τη δεύτερη θέση και το ασημένιο μετάλλιο. Τι άλλαξες κατά τη διάρκεια του αγώνα;

«Ήταν μια συγκεκριμένη τακτική που είχα με τους προπονητές μου. Τον Ιανουάριο είχαμε πολλές θερμές θερμοκρασίες στο Παγκόσμιο, με αποτέλεσμα οι αγώνες να γίνουν πιο δύσκολοι, λόγω της κακής ποιότητας του χιονιού. Αυτή τη φορά, ο καιρός ήταν ιδανικός. Επιτέλους είχαμε μείον και η πίστα ήταν παγωμένη. Ήταν οι κατάλληλες συνθήκες. Όταν άρχισε ο αγώνας, είδαμε ότι όλοι οι χρόνοι ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον. Η τακτική μας ήταν να μπούμε με μεγαλύτερο ρίσκο στη δεύτερη διαδρομή και νομίζω ότι τα πήγαμε μια χαρά. Η διαμόρφωση της πίστας ευνοούσε πλέον τη δύναμή μου. Είχε κομμάτια που ταίριαζαν περισσότερο στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά μου και είπα: ‘’Αυτό είναι AJ! Αυτός είναι ο αγώνας που θα κατέβεις στο όριο!, Θα τα πας καλά και στο τέλος θα βγει κάτι σίγουρα’’. Εξελίχθηκε σε μια ονειρική κατάβαση. Όλα πήγαν τέλεια».

Τι προετοιμασία χρειάστηκε να κάνεις για αυτόν τον αγώνα;

«Η προετοιμασία μου, ουσιαστικά, είχε αρχίσει πριν από 15 χρόνια, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Αλλά, από πέρυσι τον Αύγουστο, ξεκινήσαμε την προετοιμασία μας επειδή το γόνατό μου είχε ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό και μπορούσα να κάνω ξανά σκι. Δεν αλλάξαμε κάτι γι’ αυτόν τον αγώνα. Απλά, εκείνες τις ημέρες αφιέρωσα πολλές ώρες  στην πίστα και με την άδεια των διοργανωτών, κάναμε προπονήσεις με τον προπονητή μου στο Σαμονί. Είχαμε μια καλή προετοιμασία και φτάσαμε στην ημέρα του αγώνα με αρκετή αυτοπεποίθηση».

Από τους πρώτους, που έσπευσαν να σε αποθεώσουν ήταν τα μέλη της αμερικανικής αποστολής, της οποίας ήσουν μέλος μέχρι το 2020. Αποτελούν μια δεύτερη οικογένεια για εσένα;

«Σίγουρα. Είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Είναι νομίζω μερικά χρόνια νεότεροι από εμένα, δηλαδή δεν ήμουν στην ομάδα μαζί τους, αλλά έχουμε εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ μας. Όλοι οι αθλητές  έχουμε καλές σχέσεις αλλά με τους Αμερικανούς υπάρχει αυτό το ιδιαίτερο background».

Για να φτάσεις σ' αυτό το επίπεδο και να συμμετέχεις σε τέτοιους αγώνες, η Ελλάδα πρέπει να είναι δύσκολη για την προετοιμασία σου. Κυρίως όταν δεν υπάρχουν οι υποδομές και οι κατάλληλες θερμοκρασίες.

«Οντως είναι. Υπάρχουν χώρες, όπως είναι η Βουλγαρία, η Κροατία, το Βέλγιο, η Ισπανία, που δεν έχουν τόσες υποδομές, αλλά τα καταφέρνουν. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε 20 χιονοδρομικά κέντρα και γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν έχουμε συνέχεια χιόνι, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία. Καταλαβαίνω ότι αυτό το σπορ είναι ακριβό. Αλλά ο πρωταθλητισμός γενικότερα είναι ακριβός. Είτε ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το τένις, είτε με οτιδήποτε άλλο. Είναι το ίδιο πράγμα. Μπορούμε να το κάνουμε και στην Ελλάδα. Έχουμε τα χιονοδρομικά, τις υποδομές, απλά πρέπει να φτιάξουμε μερικά πράγματα. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε…»

Σήμερα όμως κρατάς στα χέρια σου ένα ασημένιο μετάλλιο. Που το αφιερώνεις;

«Φυσικά, πρώτα στην Ελλάδα, τη χώρα μου! Αυτό ήταν ένα όνειρο. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα στο σκι. Στην Ελλάδα έζησα χρόνια, όπως το 2004 που κερδίσαμε το Euro, ήμουν στην Βουλιαγμένη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ελλάδα μου χάρισε την αγάπη γι’ αυτό το σπορ, που κάνω από μικρή ηλικία. Από εκεί και πέρα αφιερώνω το βραβείο στην οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους προπονητές μου. Η μητέρα μου μάλιστα, η κακομοίρα, που είναι συνέχεια από πάνω μου, έχει παίξει έξι φορές το ρόλο της νοσοκόμας λόγω των χειρουργείων  μου. Όταν της είπα ότι θέλω να κάνω ξανά σκι, αντί να μου πει "άντε ρε παιδάκι μου βρες καμιά δουλειά", μου απάντησε, "ωραία AJ, θα είμαι δίπλα σου".

Επίσης, οι προπονητές μου ήταν δίπλα σε εμένα, ενώ είχαν την ευκαιρία να δουλέψουν αλλού. Επέλεξαν όμως να κάτσουν μαζί μου. Δίπλα σ' έναν αθλητή, που είχε κάνει έξι χειρουργεία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Ειδικά, όταν τρέχω με την Ελλάδα, που οι προϋπολογισμοί μας είναι μικρότεροι και τα χρήματα που λαμβάνουν είναι ένα τίποτα. Οπότε το βραβείο το αφιερώνω στην Ελλάδα, την οικογένειά και στους προπονητές μου»

Πώς γιόρτασες την επιτυχία σου;

«Γιόρτασα πολύ καλά (σ.σ γέλια). Εγώ κάποια στιγμή πήγα σπίτι με την κοπέλα μου, αλλά οι προπονητές μου έκατσαν έξω και διασκέδασαν μέχρι τα ξημερώματα».

Ποια είναι η καθημερινότητα ενός σκιέρ;

«Είναι δύο τα πράγματα που αξίζει να σταθούμε. Αρχικά είναι το καλοκαίρι, που ουσιαστικά μιλάμε για off-season. Εκεί πρέπει να είσαι σε μια πολύ καλή φυσική κατάσταση. Πρέπει να έχεις αντοχή, επειδή αυτό που κάνεις πάνω στον πάγο είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί πολύ δύναμη στα πόδια. Ένα μικρό λάθος αρκεί για να πέσεις πέσεις και να χτυπήσεις άσχημα. Γι’ αυτό υπάρχουν τόσοι τραυματισμοί στο σκι. Έπειτα, είναι δύσκολα μέσα στη σεζόν. Δεν έχεις κάποια συγκεκριμένη βάση, ταξιδεύεις συνέχεια. Ζεις με μια βαλίτσα στο χέρι. Πηγαίνεις σε διαφορετικά μέρη για προπονήσεις για ποικιλία. Άλλο να προπονείσαι σε μια σχετικά επίπεδη πίστα κι άλλο να κάνεις προπόνηση σε μια απότομη. Και τα δύο είναι εξίσου σημαντικό να τα κάνεις καλά».

Πώς μπήκε το «μικρόβιο» του σκι μέσα σου;

«Ο πατέρας μου ήταν ένας φανατικός σκιέρ από την Αθήνα. Νομίζω, ξεκίνησε να ασχολείται από τα 20 του χρόνια. Έχει περάσει από την Γυμναστική Ακαδημία κι έτσι αγάπησε το σκι. Η μητέρα μου όμως δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο σπορ κι εδώ θα σας πω μια αστεία ιστορία. Η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου στον Παρνασσό. Ο μπαμπάς μου ήταν ο δάσκαλος σκι της μαμάς μου! Ετσι γνωρίστηκαν κι από εκεί ξεκίνησε η σχέση τους. Εμείς μέναμε στα Νότια Προάστια, είχαμε ένα μικρό σπιτάκι στην Αράχωβα και κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε εκεί για να κάνουμε σκι.

Το σκι ήταν λοιπόν μέρος της ζωής μου. Στα 12 μου, ο πατέρας μου εργαζόταν για μια εταιρεία του σκι στην Αυστρία και εγώ τον ακολούθησα. Ήθελα να μάθω τη γλώσσα, να γνωρίσω μια άλλη κουλτούρα. Εκεί άρχισα να βλέπω πιο επαγγελματικά το σκι. Νωρίτερα, το έκανα κυρίως ερασιτεχνικά. Το σκι επίσης στην Αυστρία, με βοήθησε να βρω φίλους, γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν ήξερα τη γλώσσα και το κοινό μας σημείο με άλλα παιδιά ήταν το αγωνιστικό σκι».

Πόσο δύσκολο ήταν για ένα νέο παιδί, όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή του;

«Είχα παρέες από μικρός και φίλους με τους οποίους ήμασταν συνέχεια μαζί. Αναγκάστηκα να τους αφήσω πίσω και να πάω στην Αυστρία. Να μάθω κάτι καινούριο. Φυσικά, τότε δεν μου άρεσε. Έλεγα συνέχεια ότι δεν ήθελα να πάω. Επέμενα να μείνω στην Ελλάδα κι άλλα τέτοια διάφορα. Τώρα όμως στα 28 μου, κοιτάω τον χρόνο πίσω και διαπιστώνω πως ήταν μια σωστή απόφαση». 

Το όνειρο που είχες από μικρό παιδί ήταν αυτό ή είχες φανταστεί διαφορετικά τον εαυτό σου;

«Το όνειρό μου ήταν αυτό. Το σκι. Ο πατέρας μου είχε τρέλα μ' αυτό το σπορ. Πριν ξεκινήσω να κάνω εγώ, παρακολουθούσαμε μαζί το Παγκόσμιο και ο πατέρας μου έλεγε "μία ημέρα θα είσαι εσύ πάνω στο βάθρο". Τότε γελούσαμε αλλά μετά βλέπαμε ότι χρόνο με τον χρόνο, μπορούμε να το καταφέρουμε. Αυτό που έγινε με το ασημένιο μετάλλιο για εμένα ήταν ένα απίστευτο όνειρο».

Το 2018 υπήρξαν διάφορα εσωτερικά προβλήματα στην Ομοσπονδία των ΗΠΑ, αλλά και οι τραυματισμοί που σε ταλαιπώρησαν. Πως τα αντιμετώπισες όλα αυτά;

«Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα, που μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Οπότε είχα πάντα, μαζί με τον αδερφό μου, τον στόχο να σπουδάσουμε στην Αμερική. Τελικά, στα 16 μου μετακομίσαμε εκεί. Εγώ έκανα τέσσερα χρόνια πρωταθλητισμό στο σκι και σε νεαρή ηλικία αγωνίστηκα με τις ΗΠΑ. Τότε δεν είχα ως σκέψη να αγωνιστώ για την Ελλάδα, μια και δεν υπήρχε καν εθνική ομάδα. Έτσι μπήκα εκεί στο σύστημα κι έμεινα μαζί τους. Είχα διακρίσεις στο Παγκόσμιο Νέων και σε άλλες διοργανώσεις. Έπειτα όμως με τους τραυματισμούς, τα πράγματα έγιναν δύσκολα με την αμερικάνικη ομάδα. Μετά τα χειρουργεία που πέρασα, μίλησα με τον ΕΟΧΑ (σ.σ. Ελληνική Ομοσπονδία Xειμερινών Αθλημάτων) και μου είπαν πως αν είμαι καλά, τότε θα μπορούσαν να με βοηθήσουν, τονίζοντας μου όμως παράλληλα ότι δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα. Κάναμε μια πολύ καλή κουβέντα, γιατί εγώ ήθελα πάντα να τρέξω για την Ελλάδα. 

Στη συνέχεια μίλησα με τους Αμερικανούς σπόνσορες μου, τους οποίους ενημέρωσα ότι ήθελα να τρέξω για την Ελλάδα, ζητώντας τη βοήθεια τους στη χρηματοδότηση.. Είμαι τυχερός που υπήρξε ένας μεγάλος σπόνσορας, η Clif Bar. Η γιαγιά του ιδιοκτήτη της εταιρείας ήταν Ελληνίδα και  μπορούσε να με καταλάβει. Με βοήθησαν κι έτσι άρχισε η διαδικασία για να τρέχω με την Ελλάδα. Φέτος είμαι τυχερός γιατί βρήκα και δύο μεγάλους Έλληνες χορηγούς με αποτέλεσμα να βγάλουμε μία καλή προετοιμασία. Βλέποντας μπροστά, θα ήθελα να βρω μερικούς ακόμα ώστε να κάνουμε περισσότερα πράγματα και καλύτερα. Ειδικά στους Χειμερινούς Ολυμπιακού αγώνες σε Μιλάνο και Κορτίνα».

Το 2021 είχες γίνει ο πρώτος Έλληνας αθλητής, πουείχε κατακτήσει πόντους σε αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όταν πήρες την 11η θέση στο Φλοχάου της Αυστρίας. Τώρα ήρθε το ασημένιο μετάλλιο. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος για τον Αλέξανδρο Γκινή;

«Ο στόχος μου είναι να γίνω ο πρώτος Έλληνας αθλητής που θα κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Γι’ αυτό παλεύω. Φυσικά κι αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη, αλλά όνειρό μου και στόχος της ομάδας είναι το 2026 να παλέψουμε για το χρυσό μετάλλιο».

Πόσες ώρες προπόνησης αφιερώνεις την ημέρα για να φτάσεις σ' αυτό το επίπεδο;

«Ουσιαστικά πρόκειται για ένα lifestyle. Όπως μερικοί ξυπνάνε το πρωί, τρώνε πρωινό, πλένουν τα δόντια τους, πηγαίνουν στις δουλειές τους, επιστρέφουν σπίτι τους και τα Σαββατοκύριακα ξεκουράζονται, έτσι είναι και για εμάς. Για κάθε έναν που κάνει πρωταθλητισμό. Ξυπνάς το πρωί, πηγαίνεις γυμναστήριο, κάνεις φυσικοθεραπεία αν μπορείς, το απόγευμα ξανά προπόνηση. Η εβδομάδα μας δεν είναι από Δευτέρα έως Παρασκευή. Εμείς έχουμε days-on και days-off. Δηλαδή έχουμε τρεις ημέρες προπόνηση και μετά ρεπό. Δεν υπάρχει στάνταρ και δεν μας ενδιαφέρει αν είναι Σάββατο ή Κυριακή. Έχουμε το πρόγραμμα μας. Πρέπει να το αγαπάς πολύ για να το κάνεις. Διαφορετικά δεν βγαίνει. Είναι πολύ απαιτητικό όλο αυτό. Εγώ όμως είμαι τυχερός, γιατί έχω μία τέλεια ομάδα δίπλα μου και αγαπάμε πολύ το σκι».

Πότε θα σε δούμε στην Ελλάδα;

«Θα έρθουμε τέλη Μαρτίου για τους Πανελλήνιους. Είναι κάτι που πρέπει και θέλουμε να κάνουμε. Εχω μιλήσει με τα παιδιά και θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό να αγωνιζόμαστε στην Ελλάδα, να συναντάμε άλλους συναθλητές, να γνωρίσουμε κόσμο, μικρά παιδιά. Όλα αυτά. Οι Πανελλήνιοι άλλωστε έχουν και πλάκα. Δεν σημαίνει ότι αν κατέβεις θα νικήσεις κιόλας. Υπάρχει πάντα ανταγωνισμός».

Εκτός από το σκι σου αρέσει κάποιο άλλο άθλημα;

«Ναι, φυσικά. Τρελαίνομαι με το μπάσκετ. Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, αλλά παρακολουθώ και στίβο και αμερικάνικο φούτμπολ».

Ελληνικό ποδόσφαιρο παρακολουθείς;

«Είμαι Ολυμπιακός. Από μικρός μέχρι και να πεθάνω. Παρακολουθώ πολύ την ομάδα μου παντού. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τα πάντα. Είναι η ομαδάρα μου».

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στα νεαρά παιδιά;

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι επειδή είμαστε Έλληνες, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε. Αν αυτό είναι το όνειρό σας, πιέστε το, κυνηγήστε το και μπορεί να βγει. Δεν σημαίνει ότι επειδή είσαι Έλληνας δεν μπορείς να πετύχεις κάτι. Αντιθέτως, μπορείς να κάνεις κάτι επειδή είσαι Έλληνας! Αυτή τη νοοτροπία θα ήθελα να προωθήσω σ' αυτό το σπορ κι αυτό είναι το προσωπικό μου όνειρο».