Ο Μίλαν Τόμιτς στο Sportal: «Στα 25 χρόνια μου στον Ολυμπιακό δεν υπήρξα ποτέ δημόσιος υπάλληλος»

Ο Μίλαν Τόμιτς μίλησε στην κάμερα του Sportal, για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό και τις ομορφότερες στιγμές της πολυετούς καριέρας του εκεί, καθώς και για τη θέση του στην Αρμάνι Μιλάνο.

Ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να ριχτεί στη... μάχη σε αυτή την πρώτη «διαβολοβδομάδα» της EuroLeague της σεζόν υποδεχόμενος αρχικά την Αρμάνι Μιλάνο το βράδυ της Τρίτης (15/10, 21:15) πριν ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη για το δεύτερο ματς με την Αναντολού Εφες (18/10, 20:30).

Το παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο είναι ιδιαίτερης σημασίας για τους «ερυθρόλευκους», επειδή πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, θα υποδεχτούν στην έδρα τους ξανά έναν παλιό τους γνώριμο, τον θρυλικό Μίλαν Τόμιτς.

Ο μακροβιότερος μη γηγενής αθλητής με τα 24 χρόνια πορείας στον Ολυμπιακό είτε ως παίκτης, είτε από τη θέση του προπονητικού staff, έχει συνδεθεί όσο κανείς άλλος με την ομάδα του Πειραιά για χάρη της οποίας έγινε και... Έλληνας διατηρώντας πια δεσμούς ζωής με τη χώρα μας. Ο βοηθός πλέον, του Έτορε Μεσίνα στην Αρμάνι Μιλάνο, Μίλαν Τόμιτς, μίλησε στην κάμερα του Sportal για τα αξέχαστα «ερυθρόλευκα» χρόνια του και μοιράστηκε υπέροχες ιστορίες από το παρελθόν του, από την συνύπαρξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη μέχρι και τον Γιώργο Πρίντεζη.

Η συνέντευξη του Μίλαν Τόμιτς:

Για τα συναισθήματά του κάθε φορά που επιστρέφει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ως αντίπαλος: «Έχει συμβεί και με τον Ερυθρό Αστέρα που είχαμε παίξει κάποια φιλικά, με το Περιστέρι και τώρα με την Αρμάνι και κάθε φορά που επιστρέφω η καρδιά χτυπάει λίγο πιο γρήγορα. Δε μπορείς να ξεχάσεις τα 25 χρόνια δουλειάς στον Ολυμπιακό, δεκατρία χρόνια σαν παίκτης και δώδεκα ως προπονητής. Και όχι μόνο σαν δουλειά. Ο Ολυμπιακός είναι μία τεράστια αγάπη, που αναγνωρίζεται από τον κόσμο και από όσους ασχολούνται με τον Ολυμπιακό. Υπάρχει μία συγκίνηση κάθε φορά που πάω στο ΣΕΦ με το πούλμαν. Είναι πολύ ωραίο».

Οι όμορφες και νοσταλγικές ιστορίες που διηγήθηκε από τα χρόνια του στον Ολυμπιακό: «Υπήρχαν πάρα πολλές στιγμές. Στα 25 χρόνια τι να πρωτοθυμηθώ… Να θυμηθώ το πρώτο μου Final Four σαν παίκτης, που ήμουν 21 ετών και έπαιζα τελικό Ευρωλίγκας στο Τελ Αβίβ κι ας χάσαμε στον τελικό. Ήταν μία στιγμή που ονειρευόμουν από παιδί, να είμαι σε ένα τελικό Ευρωλίγκας και να παίξω ένα τέτοιο παιχνίδι. Πάω πολύ πίσω. Το 1997 στη Ρώμη ο πρώτος τίτλος. Πριν τη Ρώμη στα Play Offs για να πάμε στο Final Four με τον Παναθηναϊκό που κερδίσαμε 20 πόντους διαφορά στο ΟΑΚΑ και μετά με φοβερό παιχνίδι δικό μου κάναμε το 2-0 στο ΣΕΦ και πήγαμε στη Ρώμη και κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα. Τώρα μου έρχονται οι στιγμές… Μία χρονιά με τον Ηλία Ζούρο που δεν έπαιξα δευτερόλεπτο στο παιχνίδι στο Ηράκλειο που πήγε στην παράταση και ήθελε πέντε δευτερόλεπτα κι εγώ δεν είχα παίξει καθόλου και μου λέει «Σήκω» και θυμάμαι ήταν και χειμώνας, έκανε πολύ κρύο και ήμασταν με μπουφάν στον πάγκο. Ενώ ήμουν πάνω από 40 λεπτά στον πάγκο, πήρα την μπάλα σούταρα ένα τρίποντο και κερδίσαμε!»

Και συνέχισε: «Πρωταθλήματα… Πέντε συνεχόμενα με τον Ιωαννίδη, triple crown το 1997… Θυμάμαι όμως και δύσκολες στιγμές, όταν ο Ολυμπιακός είχε πάει στον Κορυδαλλό, που υπήρχαν προβλήματα και περάσαμε δύσκολα και τότε. Σαν προπονητής πέντε Final Fοur. Κωνσταντινούπολη 2012, μία Ευρωλίγκα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ και καπάκι στο Λονδίνο την επόμενη χρονιά. Πάρα πολλές στιγμές και είμαι πολύ τυχερός που ήμουν σε αυτή την ομάδα για να ζήσω αυτές τις στιγμές, γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Δεν είναι μόνο το χρήμα και η δόξα, αλλά το να είσαι εκεί και να ζεις αυτές τις στιγμές».

Για το πιο χαρακτηριστικό πράγμα που θυμάται από τα χρόνια στο πλευρό του Γιάννη Ιωαννίδη: «Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας προπονητής που μου έδωσε την ευκαιρία στην ηλικία των 18 ετών να παίζω πεντάδα και να αγωνίζομαι μέσο όρο 38 λεπτά στην Ευρωλίγκα σε μία ομάδα που είχε απαιτήσεις τότε και ήθελε να μπει στην Ευρωλίγκα και έπαιζε προκριματικά. Αυτό δεν το κάνει κανένας. Να βάλεις ένα παιχνίδι 18 χρονών. Μπορεί να ήμουν ταλέντο να με ξέρανε στη Γιουγκοσλαβία που ήμουν και στην εθνική εφήβων. Με πίστεψε και με πέταξε στα βαθιά κατευθείαν. Δε νομίζω ότι το έχει κάνει και κάποιος προπονητής αυτό τα τελευταία 30 χρόνια. Το πρώτο είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι ο Γιάννης μπορεί να ήταν σκληρός σαν προπονητής στο γήπεδο, αλλά ουσιαστικά ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που βοηθούσε πολύ τους άλλους και εντός κι εκτός γηπέδου. Ένας άνθρωπος που μπορεί να φαινόταν ο τρόπος του με τις λέξεις λίγο…, αλλά ήταν εκείνος που μου άνοιξε τα φτερά να κάνω μια καριέρα».

Να πούμε και μία ιστορία: «Πηγαίναμε προετοιμασία επί έναν μήνα, που αυτό πλέον δεν υπάρχει καν και λογικό με τόσα παιχνίδια. Υπήρχε Ελληνιάδης, Αγγέλου, Μαργέλης που ήταν στην ίδια θέση και τρέχαμε κάθε πρωί στις 6:30 στο βουνό ‘’Ιλ Τσοκο’’. Έλεγε ο Γιάννης ‘’οι κοντοί με τους κοντούς και οι ψηλοί με τους ψηλούς’’. Άντε τώρα να φτάσεις τον Ελληνιάδη και τον Αγγέλου που μπορούσαν πραγματικά να τρέξουν παραπάνω από εμένα και προσπαθούσα να τους φτάσω. Κάποια στιγμή δε μπορούσα να τους φτάσω και μου λέει τρέξε άλλους τρεις γύρους σαν τιμωρία. Πάντως γενικά και σαν προπονητής και σαν άνθρωπός ο Γιάννης ήταν φοβερός».

Για την περίφημη συνάντηση με τον Μάικλ Τζόρνταν: «Ο Μάικλ μάρκαρε εμένα και ήθελε να μου κάνει λίγη πλάκα τραβώντας το σορτς προς τα κάτω. Εγώ όταν έμπαινα στο γήπεδο δεν υπολόγιζα κανέναν. Οκ Μάικλ Τζόρνταν, αλλά οκ πάμε να παίξουμε μπάσκετ και έτσι ήμουν από μικρό παιδί. Του απάντησα ‘’Μάικλ μην το κάνεις αυτός, πάρε την μπάλα και έλα να παίξουμε 1v1 στην επίθεση’’ και γέλασε, πήρε τη μπάλα, έχασε και είχαμε κι άλλες συζητήσεις. Ήταν αξέχαστη στιγμή».

Για τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε: «Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν εκείνος που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω την προπονητική καριέρα. Ντούντα, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος και τώρα Μεσίνα. Από όλους έχω πάρει τα κομμάτια που ταιριάζουν σ’ εμένα σαν πρώτος προπονητής. Είναι λάθος να αντιγράψεις κάποιον γιατί ο καθένας είναι διαφορετικός. Εγώ προσπάθησα να πάρω κομμάτια που θα με βοηθήσουν στην καριέρα μου και το ίδιο έκανα και στον Ερυθρό Αστέρα που την πρώτη χρονιά πήγε πολύ καλά και ήταν ονειρεμένη».

Πως βίωσε την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό: «Το είχα πει και τότε. Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ. Δε μπορείς να είσαι εφ’ όρου ζωής εκεί. Ήρθε η στιγμή να φύγω. Δεν ήξερα τον λόγο και μου ανακοινώθηκε ότι θα φύγω από τον Ολυμπιακό. Ήρθε και η πρόταση από τον Ερυθρό Αστέρα για να γίνω πρώτος προπονητής και τη δέχτηκα. Στεναχωρήθηκα σίγουρα γιατί ήμουν 25 χρόνια στον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν υπήρξα δημόσιος υπάλληλος. Κάθε μέρα που πήγαινα στη δουλειά ήταν σα να είναι η πρώτη μου μέρα και προσπαθούσα να κάνω ό,τι καλύτερο για να βοηθήσω την ομάδα».

Για τη συνεργασία του με τον Έτορε Μεσίνα και τους στόχους της Αρμάνι Μιλάνο: «Η συνεργασία με τον Μεσίνα είναι πολύ σημαντική για μένα. Είναι ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη κι έχει δουλέψει και στο NBA και είναι τιμή μου να είμαι δίπλα του. Οι στόχοι της Αρμάνι είναι να καταφέρουμε να μπούμε στα Play Offs κι όσο μπορούμε πιο ψηλά στην Ευρωλίγκα και αν είναι εφικτό στο Final Four, να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, το κύπελλο, αλλά είναι μεγάλος ο δρόμος».

Για τη φετινή ενίσχυση του Ολυμπιακού: «Ένα ρόστερ απίστευτο που όλοι μπορούν να παίξουν ανά πάσα στιγμή. Δεν υπάρχει ένας παίκτης ας το πούμε ρολίστας, δηλαδή ο Λαρεντζάκης από όλους αυτούς να είναι ένας ρολίστας, που κι εκείνος είναι ένας παίκτης Ευρωλίγκας και μπορεί να παίξει άνετα σε οποιαδήποτε ομάδα. Σίγουρα έχει μεγάλους στόχους ο Ολυμπιακός μέχρι και να πάρει την Ευρωλίγκα. Οι πρόεδροι έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά και έχουν βοηθήσει πάρα πολύ την ομάδα και με τα χρήματα και με τους παίκτες φέτος. Είναι μία από τις τέσσερις ομάδες που θα είναι στο Final Four σίγουρα».

Για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ: «Είναι καλό όλο αυτό που γίνεται για το ελληνικό μπάσκετ. Ο Γιαννακόπουλος και οι Αγγελόπουλοι βάζουν χρήματα στις ομάδες τους για να υπάρχει τεράστια ποιότητα παικτών και στο τέλος να πάνε και στα Final Four και να προσπαθήσουν να κατακτήσουν την Ευρωλίγκα. Είναι καλό και για τους φιλάθλους. Και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι φαβορί για το Final Four».

Για τον Γιώργο Πρίντεζη: «Ο Γιώργος είναι φοβερό παιδί, η ψυχή της ομάδας εντός κι εκτός ομάδας. Ένα παιδί που έχει αμφισβητηθεί πολύ στη ζωή του. Τον γνώρισα όταν ήταν 15 ετών και ήρθε στην ομάδα και δεν το έβαζε ποτέ κάτω, δούλεψε και ήθελε να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Είναι παράδειγμα προς όλα τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ. Πήγε στη Λάρισα, πήγε στη Μάλαγα, γύρισε δούλεψε κι έγινε ένα από τα καλύτερα τεσσάρια της Ευρωλίγκας. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και που να σταματήσω, όταν μιλάω για τον Γιώργο».

Για τον Βασίλη Σπανούλη: «Ο Βασίλης είναι στην αρχή της προπονητικής του καριέρας κι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με το Περιστέρι. Τώρα στην Εθνική είναι μια φοβερή εμπειρία. Ο Βασίλης έχει τα πάντα για να γίνει ένας υπέροχος προπονητής. Η δουλειά του προπονητή με τον παίκτη είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά ο Βασίλης επειδή είναι… τρελός με το μπάσκετ θα μπορούσε να κάνει καλή καριέρα ως προπονητής».

Τα πλάνα του: «Ο στόχος μου είναι να είμαι πρώτος προπονητής και το έκανα με τον Ερυθρό και το Περιστέρι. Αν δεν ήταν ο Μεσίνα δεν θα πήγαινα βοηθός ξανά, αλλά η τεράστια προσωπικότητά του και η καριέρα του μόνο καλό μπορεί να κάνει σε έναν προπονητή».

Για τη δική του ιδανική πεντάδα των τελευταίων 30 χρόνων: «Στον άσο Ντέιβιντ Ρίβερς, στο δύο Βασίλης Σπανούλης, στο 3 Ζάρκο Πάσπαλι, τεσσάρι ο Γιώργος Πρίντεζης και πέντε Ρόι Τάρπλεϊ. Προπονητής; Είναι πολύ δύσκολο».

Τέλος η δική του πρόβλεψη για το φετινό Final Four: «Δε μπορεί να γίνει πρόβλεψη γιατί είναι μια χρονιά που είναι πολύ μεγάλη και δύσκολη. Μακάρι να προβλέπαμε και να πετυχαίναμε και τις τέσσερις ομάδες από τώρα. Σίγουρα κάποιες ομάδες έχουν περισσότερες πιθανότητες, όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Λέγαμε στην αρχή και τη Ρεάλ, αλλά εμφάνισε κάποια προβλήματα. Οπότε αυτές οι δύο μπορεί να είναι πιο σίγουρες».