Ο Νάσος Γκαβέλας στο Sportal: Ό,τι «βλέπει» στον στίβο και στη ζωή, γίνεται χρυσός!

Ο δύο φορές χρυσός Παραολυμπιονίκης των 100 μέτρων στην κατηγορία Τ11, Παγκόσμιος Πρωταθλητής και Πρωταθλητής Ευρώπης Νάσος Γκαβέλας μιλά αποκλειστικά στο sportal.gr για τη ζωή του πριν και μετά από την απώλεια της όρασής του, την αθλητική του καριέρα αλλά και τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισε στη σεζόν που τον οδήγησε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και στο Παρίσι!

Τον συναντήσαμε στο περιθώριο του κορυφαίου event αθλητικού τουρισμού και ευεξίας Navarino Challenge που για μια ακόμη φορά διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία από τις 18 έως και τις 20 Οκτωβρίου στην Costa Navarino από τους μετρ του είδους, την πολύ δυνατή ομάδα της ActiveMediaGroup, που φρόντισε να μας φέρει και σε επαφή και πολύ την ευχαριστούμε! Τον γνωρίσαμε στον τόπο καταγωγής του, την Πύλο, εκεί όπου πέρασε πολλά από τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας.

Μας υποδέχθηκε στο Μessinian Nest, ένα καταπληκτικό κατάλυμα, υπερσύγχρονο, με διακριτική πολυτέλεια αλλά και ζεστασιά την ίδια στιγμή. Ζεστασιά τόσο από τον ίδιο τον οικοδεσπότη μας Νάσο Γκαβέλα και την οικογένειά του όσο και από τους...δικούς τους οικοδεσπότες που φρόντισαν και την παραμικρή λεπτομέρεια με προθυμία και αυθεντικό ενδιαφέρον!

Το…προκαταρκτικό κομμάτι είχε μπόλικη από την αδημονία του για τα «Ναυαρίνεια 2024» που περίμενε πώς και πώς, μια δική του πολύ καθαρή ιστορική ματιά στη σημασία της περίφημης ναυμαχίας και το πιο λαμπερό βλέμμα που θα μπορούσε κανείς να περιμένει από έναν άνθρωπο, έναν Πρωταθλητή που το ζήτημα της απώλειας της όρασής του εξαιτίας της νόσου Στάργκαρντ απλά…δεν το βλέπει! Και δεν αφήνει και κανέναν άλλον να το δει, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο…επουσιώδες μπορεί όχι απλά να μοιάζει αλλά να είναι στ΄αλήθεια ένα τόσο σοβαρό, στην απόλυτη τιμή του, πρόβλημα υγείας!

Δεν μπορούσα να το φανταστώ μέχρι να γνωρίσω τον Νάσο, να μιλήσω με τον Νάσο, να μείνω άφωνος από τον Νάσο όπως, είμαι σίγουρος, θα μείνετε και εσείς! Δεν είναι ήρωας, δεν το παίζει τέτοιος, είναι ένας υπέροχος τύπος, ένας καταπληκτικός αθλητής, με ανθρώπους γύρω του που τον αγαπούν και του το δείχνουν, με μια πανέμορφη οικογένεια, φίλους που τον στηρίζουν, γεμάτος ζωή και γεμάτος από τη ζωή! Χωρίς μελοδραματισμούς και…εκβιαστικούς συναισθηματισμούς, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; Κι όλα αυτά προέκυψαν από μία και μόνο συζήτηση!

Συζήτηση που ήταν όμως πραγματικός...λαβύρινθος, θα το πιάσετε λίαν συντόμως το υπονοούμενο! Συζήτηση στην οποία πιάσαμε τον μίτο από τις αναμνήσεις του δις χρυσού μας Παραολυμπιονίκη, πρωταθλητή Ευρώπης και Παγκόσμιου Πρωταθλητή από το σπίτι του Κωστή Τσικλητήρα στην ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας του και τα Ολυμπιακά του όνειρα!

Κρατήσαμε τον μίτο συζητώντας για τα κακώς κείμενα σε κοινωνικό και πολιτειακό επίπεδο σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία, την Πίστη, τις απαιτήσεις και το know how του πρωταθλητισμού των…δύο που γίνονται ένα, ιδίως σε αυτή την τελευταία, μακράν πιο δύσκολη σεζόν της καριέρας του! Και τον αφήσαμε, συγκρατώντας σε ότι με αφορά, το ομολογώ, με μεγάλη δυσκολία δάκρυα συγκίνησης αλλά και, πολύ περισσότερο, δέους για το μεγαλείο του…ανδρός με ένα παράπονο! Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ του παράπονο, που δεν είναι άλλο από το ότι δεν μπορεί να οδηγήσει σήμερα στο δρόμο όπως έκανε μικρός στις ψηφιακές λεωφόρους του GTA! Αλήθεια τώρα;

- Από τότε, παιδί ακόμη στο σπίτι του Κωστή Τσικλητήρα, σου μπήκε το μικρόβιο του αθλητή;

«Όχι μόνο από τότε, από πολύ μικρή ηλικία γενικά μου άρεσε ο αθλητισμός. Όλα τα αθλήματα έκανα γιατί ήθελα να το δοκιμάσω όλα.Δεν ήμουνα παιδάκι που θα καθόταν σπίτι να χαλαρώσει. Μου άρεσε πάρα πολύ, ειδικά ότι είχε να κάνει με το ολυμπιακό ιδεώδες, τους ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία! Έχω πάει πάρα πολλές φορές και τώρα που το σπίτι του είναι μουσείο και μπορεί να πάει ο καθένας μόνος του και να παρακολουθήσει και βίντεο για την ιστορία του Κωστή Τσικλητήρα ή γενικότερα της Πύλου, κάνουνε πολύ όμορφα πράγματα. Κι εγώ κάθε φορά ανατριχιάζω!».

- Και όταν άρχισες να χάνεις την όρασή σου, πόσο άλλαξε το σκεπτικό σου; Άλλαξε καθόλου ή παρέμεινε το ίδιο σε σχέση με τον αθλητισμό;

«Σε σχέση με τον αθλητισμό δεν άλλαξε καθόλου. Νομίζω απλά προσάρμοσα τον τρόπο που θα καταφέρω τους στόχους μου Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι έχουν έρθει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά για αυτό. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που έστω και λίγο προσπαθώ να αφήσω κάτι στην κοινωνία, στους ανθρώπους, να μην τα παρατάνε ποτέ! Γιατί και η δική μου, οκ, είναι μία επίκτητη ασθένεια, νόσος η οποία προέκυψε, αλλά το βασικότερο είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να σταματάει, πάντα πρέπει να προσπαθεί να ονειρεύεται. Εγώ μπορεί να μη βλέπω… Με ρωτάνε πολλές φορές, όταν ονειρεύεσαι βλέπεις; Και τους λέω, βλέπω αυτό που θέλω να καταφέρω. Αυτό που στο όνειρο πρέπει να φανταστείς! Ένα όνειρο στο οποίο βλέπεις αυτό που θα ήθελες να πετύχεις! Και αυτό είναι το πιο όμορφο. Είναι πολλές φορές το μήνυμα που περνάω. Αν βλέπετε εμπόδια μπροστά σας, κλείστε τα μάτια και απλά ονειρευτείτε ό,τι θέλετε να πετύχετε και ακολουθήστε την καρδιά! Πηγαίνετε και θα έρθει! Αυτό είναι που θέλω να περάσω ιδίως σε μικρά παιδιά ή ανθρώπους με αναπηρία που τα παρατήσανε, το αφήσανε…Θα πρέπει πάντα να προσπαθείς, πάντα να παλεύεις για αυτό που θες να κάνεις και τίποτα δεν έρχεται μόνο του, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν χαρίζεται τίποτα. Και είναι πολύ σημαντικοί και οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας».

- Αισθάνεσαι ότι εσύ είχες και έχεις τους ανθρώπους που σε βοηθάνε να συνεχίσεις;

«Είναι το άλφα και το ωμέγα! Έχω ανθρώπους που, δόξα τω Θεώ, είναι πάρα πολύ καλοί. Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, οι συνοδοί μου, ο προπονητής μου, ο φυσικοθεραπευτής μου, ο μασέρ μου, ο ψυχολόγος, ο καθένας παίζει το δικό του ρόλο στο να κατακτήσουμε τους στόχους μας και εγώ να υλοποιήσω τα όνειρά μου. Ο καθένας δίνει το λιθαράκι του για να χτιστεί ένας δρόμος για ένα πιο όμορφο πέρασμα. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οι επιλογές των ανθρώπων που θα έχουμε γύρω μας είναι το κλειδί της επιτυχίας. Μπορεί να είναι φανταστικός ένας άνθρωπος στη δουλειά του, αλλά οι συνεργάτες του να μην δίνουν ίσως το 100%. Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι χρειάζομαι ανθρώπους δίπλα μου που αν εγώ θέλω από τον εαυτό μου μία φορά να πετύχει, αυτοί να θέλουν δέκα. Και το ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό είναι ευλογία!».

- Κομποσκοίνι;

«Ναι, ναι!»

- Πιστεύεις;

«Ναι, πάρα πολύ! Εννοείται πως πιστεύω!»

- Σε έχει βοηθήσει καθόλου αυτό στην πορεία;

«Πάρα πολύ και γενικότερα στις δυσκολίες μου σαν άνθρωπο και στην πνευματική καθοδήγηση, που σου δίνει η θρησκεία. Σε βοηθάει να καθαρίζει το μυαλό σου, να επικεντρώνεται στους στόχους; Είναι ένα κομμάτι μέσα μου που δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά το νιώθεις και σε οδηγεί μόνο του».

- Αισθάνεσαι καμιά φορά ότι έχεις γεννηθεί σε λάθος χώρα, γιατί οκ, πανηγυρίζουμε τα μετάλλια αποθεώνουμε τους ολυμπιονίκες, αλλά την επόμενη μέρα θα παρκάρουμε στη ράμπα χωρίς καμία ενοχή. Το λέω σε επίπεδο κοινωνίας και καθημερινότητας.

«Αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο χωλαίνουμε πάρα πολύ αλλά δεν θα πω ποτέ «είμαι άτυχος που είμαι Έλληνας!». Είναι τιμή και δέος το να είσαι Έλληνας, για την ιστορία που έχουμε, για όλα! Αλλά όσον αφορά τους ανθρώπους με αναπηρία οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολες, παρόλα αυτά γίνονται προσπάθειες. Σηκώνει ακόμη πάρα πολύ μεγάλη βελτίωση δυστυχώς. Πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα δεν υπάρχουν και είναι ένα κομμάτι το οποίο πρέπει να φτιαχτεί άμεσα. Σε σχέση ακόμα και με τον διορισμό που δικαιούται ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πετύχει στον αθλητισμό, έχει κάποιες συγκεκριμένες διακρίσεις. Οι παραολυμπιονίκες ακόμα δεν έχουν διοριστεί από το 12 και το 13, δηλαδή φέτος διορίστηκαν πρωταθλητές του 11. Ράμπες αναπήρων δεν υπάρχουν ή ηχητικά φανάρια για να περάσω το δρόμο απέναντι. Ή και γενικότερα!

Εγώ φοίτησα στο τμήμα Ψυχολογίας, στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, μηδενική πρόσβαση. Απορούσα! Μου έλεγαν πολλοί, εμείς που βλέπουμε χανόμαστε εδώ μέσα, δεν ξέρουμε πού να πάμε. Είναι εκπληκτικό, είναι 9 όροφοι και δεν ξέρω πόσα μονοπάτια, χάνεσαι εκεί μέσα, σε κάθε όροφο και 50 μονοπάτια. Λαβύρινθος κανονικός. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμα και στα πιο απλά, να βάλουν έναν ήχο στο ασανσέρ, «είσαι στον πέμπτο όροφο». Κάθε φορά έβγαινα από το ασανσέρ και δεν ήξερα πού ήμουν. Δεν είχε καν τους ορόφους γραμμένους στην BRΑILLE, αλλά κυρίως ηχητική ενημέρωση γιατί και την BRAILLE μπορεί κάποιοι να μην τη γνωρίζουν. «Είμαστε στον πέμπτο, στον έκτο, στον έβδομο». Δεν υπήρχε αυτό και είναι απλά βασικά πράγματα. Έψαχνα κάθε φορά! Θυμάμαι έβγαινα απ’ το ασανσέρ και ρωτούσα: «Σε ποιον όροφο είμαστε;» Και δόξα τω Θεώ υπήρχε πάντα κάποιος να με κατευθύνει και να με βοηθήσει να πάω εκεί που ήθελα!

- Ξέρεις, για την αφύπνιση μας μπορείτε εσείς οι αθλητές να βοηθήσετε πάρα πολύ, δηλαδή από τη στιγμή που τραβάτε πάνω σας τα φώτα με τις επιτυχίες σας, νομίζω ότι μπορείτε και εσείς να μας ταρακουνήσετε λίγο ως κοινωνία!

«Συμφωνώ, για αυτό και πολλές φορές θέτω παραδείγματα και εκθέτω καταστάσεις έτσι ώστε να αποτραπούν στο μέλλον τέτοιου είδους γεγονότα. Τις προάλλες, π.χ. είχα πάει να παρκάρω σε θέση ΑΜΕΑ και ήταν κάποιος άλλος ο οποίος δεν ήταν ΑΜΕΑ. Και του λέω, σας παρακαλώ, μην παρκάρετε σε αυτή τη θέση!»

-Τι πιο σύνηθες;

«Είναι το πιο απλό! Και άντε εμάς δεν μας πειράζει! Αν βρούμε, ίσως βρούμε κάπου να παρκάρουμε! Ένας άλλος άνθρωπος όμως ο οποίος μπορεί να έχει κάποια εγκεφαλική παράλυση, κάποια νοητική αναπηρία; Ή κάποιος που είναι σε αμαξίδιο και δεν θα μπορεί να κατέβει καλά καλά από το αυτοκίνητο; Μα πώς θα βγει; Ή το άλλο που με τρελαίνει, παρκάρουν και φωνάζουν από μακριά «δυο λεπτά θα μείνω, σε λίγο έρχομαι!» Αυτό το σε λίγο μας έχει φάει, άσε που μπορεί να είναι και δυο ώρες! Αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει να βελτιωθούν! Και βλέπω ευτυχώς ότι και στην Αθήνα πλέον κάθε Δήμος ξεχωριστά το τιμωρεί αυτό. Τιμωρεί δηλαδή κάποιον που δεν είναι ΑΜΕΑ και παρκάρει σε θέση ΑΜΕΑ. Εμένα η τιμωρία δεν μου αρέσει, προτιμώ την επιμόρφωση και την εκπαίδευση, αλλά αν κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, δυστυχώς θα πρέπει να κινηθείς και σε αυτό το πλαίσιο!».

- Θα σε πάω και πάλι…προοδευτικά, στο αγωνιστικό! Βρίσκεσαι εδώ στην Πύλο τέτοια εποχή, όπως ακριβώς και πέρσι, για το Navarino Challenge! Αλήθεια τι σημαίνει για σένα η διοργάνωση μετά από αυτή τη 2η συμμετοχή σου;

«Ναι, είχα ξαναέρθει και στο Navarino Challenge το 2022, όπου είχα δει τι ωραία πράγματα κάνουν με βασικό πρωταγωνιστή τον αθλητισμό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι διοργανώσεις σαν αυτή του Navarino Challenge είναι προσβάσιμες για όλους, και για μικρά παιδιά και για μεγάλους, και για άτομα με αναπηρία. Υπάρχουν πολλές δραστηριότητες με σπουδαίους αθλητές, που συμμετέχει όλος ο κόσμος και έρχεται σε επαφή με τον πρωταθλητισμό, τον Ολυμπισμό και τον Παραολυμπισμό και τις αξίες που αυτοί φέρουν και αυτό είναι σημαντικό για να μάθει και ο κόσμος περισσότερα πράγματα για τον αθλητισμό και να τον αγαπήσει. Για μένα ειδικά είναι και η περιοχή που λαμβάνει χώρα η διοργάνωση με την οποία έχω συναισθηματικούς δεσμούς λόγω καταγωγής».

-Και από το Ναυαρίνο πίσω στο Παρίσι! Αυτό το χρυσό είχε κάποιες ιδιαιτερότητες, είχε κάποιες διαφορές, ήταν πιο δύσκολο ή όχι από όλα τα προηγούμενα; Γιατί είναι και πολλά! Πρωταθλητής Ευρώπης, Παγκόσμιος πρωταθλητής, ολυμπιονίκης, Ολυμπιονίκης πάλι!

Σίγουρα είναι σε ένα ξεχωριστό πλαίσιο στην καρδιά μου, σε ένα συγκεκριμένο σημείο γιατί πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Είδα ανθρώπους να μου γυρνάνε την πλάτη στις πρώτες δυσκολίες, να μην πιστεύουν σε μένα. Εκεί ήταν που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι άνθρωποι που είχα γύρω μου για να σταματήσω να ασχολούμαι με το τι γίνεται γύρω μου. Αυτό με έκανε πιο σκληρό στο να μην επηρεάζομαι αλλά και τόσο δυνατό ώστε να συγχωρέσω όσους μου γύρισαν την πλάτη στη δύσκολη στιγμή και να παλέψω ακόμα πιο πολύ για αυτά που θέλω να πετύχω. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ φέτος με όλα αυτά που συνέβησαν!

Πρώτα απ’ όλα με τον τραυματισμό του προηγούμενου συνοδού μου, του Δημήτρη (Χρυσάφη), ξεκίνησε πέρσι η Ολυμπιακή προετοιμασία και τραυματίστηκε το Φλεβάρη, έπαθε ρήξη χιαστού και ψάχναμε να βρούμε γιατρό για το πώς και πότε θα χειρουργηθεί, είχα να κοιμηθώ μήνες! Δεν ξέρω αν το έχει περάσει κάποιος άνθρωπος. Κοιμόμουν το βράδυ και ξύπναγα το πρωί σαν να μην έχω κοιμηθεί. Δεν ξέρω πως άντεξα, ήμουνα τόσο κουρασμένος και ψυχολογικά με όλη την κατάσταση, να βρούμε τους γιατρούς, όλα αυτά, είχα κουραστεί πάρα πολύ, τρεις μήνες δεν κοιμόμουν καθόλου. Μέχρι που ήρθε μετά ο Θοδωρής (Βροντινός), πήγαμε στο παγκόσμιο, έπεσα, χτύπησα, δεν ταιριάξαμε σωστά έτσι όπως έπρεπε, πήγαινε δύσκολα αυτό το κομμάτι. Γιατί δεν έβρισκα και έναν άνθρωπο να ξανακουμπώσω, να ταιριάξω και δεν είναι εύκολο.

- Τι χρειάζεται για να κουμπώσεις;

«Πάρα πολλά, σίγουρα σωστή επικοινωνία αλλά και όσον αφορά αθλητικά να υπάρχει το αθλητικό δέσιμο, όπως είναι στη συγχρονισμένη κολύμβηση έτσι και σε εμάς, θα πρέπει να υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο και φιλίας αλλά και γενικότερα».

- Δεν θα μπορούσες δηλαδή με κάποιον να ταιριάζεις στο βήμα, στο ρυθμό, στο αθλητικό κομμάτι και να μην τα πηγαίνετε και πολύ καλά εκτός στίβου;

«Όχι, σε καμία περίπτωση!»

- Τι σου δίνει, δηλαδή τι σου προσθέτει ο συνοδός την ώρα που τρέχεις;

«Έχεις εμπιστοσύνη ότι θα δώσει το 100% να πάει, να σε φτάσει ή να σου πει το «τώρα» στον τερματισμό για να πέσεις στο νήμα! Γιατί ξέρει ότι ο Νάσος θέλει να κατακτήσει τον στόχο του! Είναι τα μάτια μου, είναι το σώμα μου, εκείνη τη στιγμή είναι η εμπιστοσύνη μου ότι εγώ δεν βλέπω αλλά είμαι οκ. Ξέρω ότι ο άνθρωπος δίπλα μου είναι τα μάτια μου, τρέχει για μένα και εγώ για εκείνον. Ξέρω ότι θα κάνει τα πάντα για να πετύχω αυτό που θέλω. Για να δει ο κόσμος αυτό που έχω ονειρευτεί εγώ στο μυαλό μου! Γιατί εγώ δεν το βλέπω εκείνη τη στιγμή, το ζω μόνο με το αίσθημά μου, με αυτό που νιώθω, εκείνη τη στιγμή της κούρσας και της κάθε κούρσας αισθάνομαι από τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνω! Ήχος, άγγιγμα, οτιδήποτε! Από αυτά ζω εγώ την κούρσα. Εσείς μπορεί να την βλέπετε αλλά εγώ την έχω οραματιστεί πολλές φορές πριν για να μπορέσει να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Τρέχω με το μυαλό μου και την αίσθηση μου! Μόνο με αυτά!»

- Τη βλέπεις όμως και εσύ με κάποιο τρόπο, θέλω να πω δεν τη βλέπεις με τα μάτια, τη βλέπεις όμως, κάνεις την εικόνα!

«Οραματίζεσαι, είναι και ένα κομμάτι της νοερής προπόνησης, εδώ μιλάει λίγο η ψυχολογία, για να μπορέσει να υλοποιηθεί ο στόχος θα πρέπει να φανταστείς τον εαυτό σου! Έχω "τρέξει" σε βροχή, σε χιόνι, σε λιβάδι, σε οτιδήποτε για να είμαι έτοιμος στην καθεμία συνθήκη. Έχουν υπάρξει πάρα πολλές έρευνες που είχανε βάλει ανθρώπους να κάνουν μία συγκεκριμένη κίνηση κανονικά. Δηλαδή ας πούμε για παράδειγμα, να κουνάς το δάχτυλο, να το ανοιγοκλείνεις! Όταν αυτή την κίνηση την έκανες με το μυαλό και μόνο είδαν ότι σε επίπεδο νευρολογικής λειτουργίας η κίνηση γινόταν. Δηλαδή μόνο την οραματιζόσουν, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος και σκέφτομαι ότι ανοιγοκλείνω το δάχτυλό, και έμενε έστω ένα πολύ μικρό ποσοστό μέσα στον οργανισμό ότι το εκτέλεσε, ότι το έκανες, είναι κι αυτό κομμάτι της προπόνησης. Και αυτό είναι το κλειδί. Και με τον Γιάννη (Νυφαντόπουλο) που συνεργαστήκαμε μόλις ενάμιση μήνα, άλλαξα το πόδι μου. Επειδή έχουμε το ίδιο πόδι με τον Γιάννη άλλαξα το πόδι μου και έτρεξα με το δεξί».

- Πρέπει να είναι κόντρα τα πόδια;

«Πρέπει να είναι ανάποδα τα πόδια μας στην εκκίνηση. Ο Γιάννης είχε το αριστερό του μπροστά και είχα και εγώ το αριστερό μπροστά».

- Γιατί δεν το άλλαξε ο Γιάννης;

«Γιατί, πρώτον, εγώ το έχω ξαναλλάξει και δεύτερον, δεν ήθελα να τον «χαλάσω». Δεν μπορείς να τα βάλεις όλα μαζί σε έναν άνθρωπο. Θα πρέπει κάποια πράγματα να τα πάρεις πάνω σου εσύ. Εγώ τον ήθελα έτοιμο στο κομμάτι του συγχρονισμού, στο κομμάτι της επικοινωνίας και το υπόλοιπο το ανέλαβα εγώ, δεν με ένοιαζε. Το οραματίστηκα πάρα πολλές φορές να τρέξω με το άλλο πόδι! Οι φορές που άλλαξα το πόδι στο μυαλό μου είναι πολύ, πολύ περισσότερες σε σύγκριση με το πόσες προπονήσεις κάναμε και έτρεξα έτσι στην πράξη!».

- Το τσέκαρες πρώτα εγκεφαλικά.

«Πάντα! Με το Δημήτρη και με το Θοδωρή έτρεχα με το καλό μου γιατί εκείνοι ήταν δεξιοπόδαροι. Είχαν το δεξί πόδι μπροστά. Για να έχουμε και συγχρονισμό χέρια πόδια, να υπάρχει μία αρμονία στις κινήσεις. Με το που είπαμε με τον Γιάννη από Δευτέρα ξεκινάμε μαζί προετοιμασία για τους Παραολυμπιακούς, όλες τις μέρες που μεσολάβησαν οραματιζόμουν να ξεκινάω με το άλλο πόδι. Πόσες φορές έχω κάνει τούμπα στο μυαλό μου, κωλοτούμπα ανάποδη. Που τα πάντα έχω κάνει, έχω υπάρξει στα πάντα, με…μακροβούτι, οτιδήποτε υπάρχει το έχω κάνει και εκεί ήταν το παιχνίδι…».

- Κάνεις την προσομοίωση στο κεφάλι…

«…για να είναι έτοιμο το κορμί να αντιδράσει σε οποιαδήποτε συνθήκη! Μα για αυτό προπονείσαι. Τι είναι προπόνηση; Να εκμηδενίσεις ή όσο είναι δυνατόν να περιορίσεις τα λάθη! Και όταν έρθει το λάθος να είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις! Την ώρα που θα συμβεί να είσαι έτοιμος, εκεί βοηθάει η προπόνηση. Πίσω όμως από την εκγύμναση και όλα αυτά, ο αγώνας είναι ένα άλλο πράγμα. Ο αγώνας είναι ένα άλλο παιχνίδι, θα πρέπει να είσαι έτοιμος για ό,τι κι αν συμβεί.

- Πού είσαι καλύτερος, στην προπόνηση ή στον αγώνα;

«Δεν ξέρω, αυτό θα το κρίνουν οι άλλοι, περνάω πολύ καλά και στα δύο. Κουράζομαι πάρα πολύ στην προπόνηση! Στους αγώνες είναι η διαδικασία λίγο που σε κουράζει, είσαι δύο μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γήπεδο. Αυτό από μόνο του είναι κουραστικό. Πρέπει να είσαι ψυχικά και σωματικά σε μια κατάσταση που να μπορείς να το διαχειριστείς και να είσαι ήρεμος γιατί οι ώρες που είσαι μέσα είναι πάρα πολλές. Στις 4 Σεπτέμβρη που έγινε ο προκριματικός το πρωί ξυπνήσαμε 6 παρά, φύγαμε, αγωνιστήκαμε 09:00-10:00, γυρίσαμε 11:00. Ήμουν 5 ώρες στο πόδι. Γιατί για να πας στο γήπεδο παίρνει κάποια ώρα συν την κίνηση, να κάνεις ζέσταμα, το call room, όλα αυτά είναι μία διαδικασία που είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Να επιστρέψεις, να ξεκουραστείς, να ξαναπάς το βράδυ, ξανά όλο αυτό. Αξίζει τον κόπο, εννοείται, δεν το κάνω καταναγκαστικό έργο, αλλά το αναφέρω για το πώς είναι η διαδικασία. Όχι αν είναι εύκολη ή δύσκολη αλλά για να καταλάβει και ο κόσμος πώς είναι ο αθλητισμός σε αυτό το επίπεδο! Γι’ αυτό το περιγράφω έτσι πολλές φορές, για να μπούνε έστω και νοερά όσο το δυνατόν περισσότεροι μέσα σε αυτόν τον τόσο απαιτητικό αλλά και συναρπαστικό χώρο! Εμένα, π.χ., σαν μικρό παιδάκι, θα μου άρεσε να ακούω πώς είναι η διαδικασία μέσα στο γήπεδο και όλο αυτό. Και το περιγράφεις πολύ πιο εύστοχα από κάποιον που βλέπει αν και, επαναλαμβάνω, εγώ καταλαβαίνω ότι βλέπεις! Το ότι έχεις χάσει την όρασή σου δεν είναι εκ γενετής αλλά επίκτητο, οπότε τις εικόνες τις έχεις και μπορείς να τις αναπαραγάγεις στο μυαλό σου. Τα πάντα βλέπεις!».

- Και το περιγράφεις πολύ πιο εύστοχα από κάποιον που βλέπει αν και, επαναλαμβάνω, εγώ καταλαβαίνω ότι βλέπεις! Το ότι έχεις χάσει την όρασή σου δεν είναι εκ γενετής αλλά επίκτητο, οπότε τις εικόνες τις έχεις και μπορείς να τις αναπαραγάγεις στο μυαλό σου. Τα πάντα βλέπεις!

«Όντως, όντως, απλά μέσω του τρόπου που ζω αυτή τη στιγμή μου δίνεται η δυνατότητα να μπορώ να το οραματιστώ και να το εκφράσω πιο εύκολα, να το διατυπώσω με λέξεις. Γιατί εκεί είναι το δύσκολο, το συναίσθημά σου και αυτό που ζεις να το διατυπώσεις με λέξεις, να το κάνεις λόγο. Είναι κάτι που θέλω έτσι να το μαθαίνει ο κόσμος, πώς είναι όλη η διαδικασία, πώς το ζω εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια!».

- Έχει να κάνει και με την επιστήμη σου, την Ψυχολογία, ίσως αυτό!

«Μπορεί, όλα παίζουνε το ρόλο τους!».

- Και ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον; Έχεις κάνει τις σπουδές σου, κάνεις το μεταπτυχιακό σου. Θέλω αθλητικά να μου πεις.

«Κοιτάω το Λος Άντζελες. Αλλά τα βάζω σιγά σιγά.Χρονιά χρονιά, φέτος αναμένουμε να ανακοινωθεί το 25 πού και πότε θα γίνει το παγκόσμιο;».

- Θα πας!

«Πρώτα ο Θεός, ναι, θέλω να είμαι. Θέλω να βρίσκομαι σε αυτές τις διοργανώσεις, να είμαστε υγιείς, να είμαστε καλά και να συνεχιστεί αυτή η σκληρή δουλειά, η οποία γίνεται για να φτάσεις μέχρι εκεί. Γιατί το 28 είναι μακριά».

- Εντάξει, δεν σε πήραν και τα χρόνια.

«Δεν με πήραν τα χρόνια, αλλά είναι πάρα πολύ επίπονα τα 100 μέτρα, κάνω απίστευτη αποκατάσταση για να αντέξει το σώμα μου όλες αυτές τις εντάσεις και την επιβάρυνση. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι το οποίο επιβαρύνει πάρα πολύ το σώμα, ξεφεύγει από τα όρια!».

- Και όχι μόνο το σώμα!

«Και την ψυχή, όλα, ξεφεύγει από τα όρια του απλά γυμνάζομαι και βοηθάω τον οργανισμό μου, εδώ πρέπει να τα υπερβαίνεις τα όρια συνέχεια γιατί όταν είσαι διπλή προπόνηση κάθε μέρα στο γήπεδο κάπου ξεφεύγει το πράγμα! Απλά εκεί πάει το πνεύμα σου, πάει η αγάπη σου! Εγώ «πεθαίνω» στον προπόνηση, κουράζομαι πάρα πολύ. Εκεί είναι η αγάπη για αυτό που κάνεις. Αν δεν το αγαπάς, δεν μπορείς να συνεχίσεις. Κι εσύ στη δουλειά σου μπορεί να είναι στιγμές που να λιώνεις, να πεθαίνεις στην κούραση, να λες όμως εγώ το γουστάρω, το αγαπάω και ξυπνάς χαρούμενος κάθε μέρα ότι εγώ θα πάω να το κάνω, θα πάω να δώσω το 100%! Κοιτάω πολύ το Λος Άντζελες, έμαθα κιόλας από συναθλητές από άλλες χώρες ότι λογικά θα ξαναμπούν και τα 200m στην κατηγορία μου, στην Τ11, οπότε ανυπομονώ! Αν έχει και διακοσαράκι θα έχει πλάκα. Θέλω πολύ το Λος Άντζελες, μικρούλης έπαιζα και GTΑ οπότε το ‘χω, το LA είναι σαν να το ξέρω κι ας μην έχω πάει ποτέ! Από Ηνωμένες Πολιτείες έχω πάει μόνο στη Φλόριντα, είχαμε κάνει μία πολύ ωραία προετοιμασία εκεί με την Ομάδα Sprint της Αμερικής. Πέρυσι ήταν αυτό για την Ολυμπιακή προετοιμασία, ήταν πολύ όμορφα, αλλά γενικότερα στην Αμερική δεν έχω ταξιδέψει».

- Έχεις από τώρα ξεκάθαρους στο μυαλό σου τους στόχους για το Λος Άντζελες;

«Θέλω φυσικά ένα μετάλλιο, θέλω τη διάκριση, αλλά όλα αυτά έρχονται σιγά σιγά, βήμα βήμα, και να παραμείνει κατεβασμένο το κεφάλι και απλά να δουλεύεις γιατί είναι πολύ εύκολο να ξεφύγεις. Είναι πάρα πολύ εύκολο, υπάρχουν άπειρα πράγματα από τα οποία μπορείς να ξεφύγεις έστω και λίγο και εκεί…τελείωσε! Η επιτυχία από την αποτυχία απέχουν ελάχιστα, συγκεκριμένα το χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι κρίθηκε στα 3 εκατοστά. Αυτά τα 3 εκατοστά είναι η διαφορά…Προσπαθείς να κοιτάξεις την παραμικρή λεπτομέρεια της τόσο σκληρής δουλειάς, όλα παίζουν το ρόλο τους. Τρία εκατοστά, κάτι να είχα κάνει λίγο λάθος. , είναι πολύ λιγότερο και από μια ανάσα και μπορεί να σου στοιχίσει ακόμα και τον τελικό, να σου στοιχίσει την διοργάνωση, να σου στοιχίσει το μετάλλιο, να σου στοιχίσει το οτιδήποτε. Γιατί και ο προκριματικός και ο ημιτελικός και ο τελικός είναι από μόνος του ένας τελικός, είναι μία κούρσα τελικού. Τρέχεις και είναι μια διαδικασία. Πρέπει να περάσεις αυτή τη διαδικασία μέχρι να φτάσεις στον τελικό! Κι εκεί απλά τα δίνεις όλα, είναι όποιος αντέξει εκεί πέρα!».

- Λοιπόν, τελευταία ερώτηση είναι η πιο συνηθισμένη! Δόξα τω Θεώ το έχεις ξεπεράσει το πρόβλημα της απώλειας της όρασης, δεν το «βλέπεις» καν! Πιο μικρός όμως έκανες ποτέ την κλασική σκέψη, γιατί σε μένα;

«Μου το ρωτάνε αυτό! Δεν μου αρέσει καθόλου σαν αντιμετώπιση! Λέω ευχαριστώ σε μένα, λέω ευχαριστώ σε μένα γιατί ξέρεις τι; Πρόσφατα κιόλας το είχα αναφέρει. Οι δυσκολίες που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι τόσο σημαντικές μέχρι να ανακαλύψουμε τη μετάφραση αυτών που θέλουν να μας δώσουν! Και τι εννοώ, όταν σου συμβαίνει κάτι πολύ δύσκολο που δεν το χωράει ο νους σου εκείνη τη στιγμή…Μπορεί για τον χι ψι λόγο όχι να χάσεις την όρασή σου, οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητά μας, από το άλφα πρόβλημα, το βήτα, οποιοδήποτε…εάν κάνουμε υπομονή, πίστη και ηρεμία θα δούμε πιο καθαρά τι μας προσφέρει, τι μπορεί να μας δώσει! Για ποιο λόγο έγινε; Τι όμορφη έκφανση μπορεί να έχει!

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΠΕΡΝΑΩ ΥΠΕΡΟΧΑ, ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ, ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΟΠΤΙΚΗ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ, ΔΕ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ ΑΝ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ, ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΤΙ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΕΙΜΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ! Το μόνο που στερούμαι είναι η οδήγηση, έχω τρέλα με το αυτοκίνητο. Μόνο αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα απλά πιστεύω μου έδωσε τον τρόπο να τα κάνω ακόμα καλύτερα. Να μπω σε ένα κομμάτι στο οποίο ήθελα να μπω πιο σωστά, πιο προσηλωμένα, ήρθε για ένα λόγο για τον οποίο νιώθω πολύ τυχερός. ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!».