O Ντούσαν Σάκοτα στο Sportal: «Είμαι δεμένος με την ΑΕΚ, δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου μακριά της»

Ο Ντούσαν Σάκοτα ανοίγει την καρδιά του στο Sportal και μοιράζει σημαντικές ατάκες για την επιστροφή του στα παρκέ, την πενταετία ως αρχηγός στην ΑΕΚ, το δέσιμό του με την Ένωση και το μέλλον του.

Συνέδεσε το όνομά του με μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές στην σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ. Το όνομα Σάκοτα άλλωστε είναι συνυφασμένο με την Ένωση και ο Ντούσαν σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης πορείας του στα παρκέ «κουβαλούσε» αυτή την κληρονομιά. Είτε έχοντας πάρει ώθηση από τα τμήματα υποδομής της ομάδας, με την οποία κατέκτησε και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, είτε αργότερα ως αρχηγός της που έγραψε μερικές από τις πιο χρυσές σελίδες.

Πλέον, έχοντας αφήσει πίσω την καριέρα του επαγγελματία αθλητή βλέπει όσα έζησε στην ΑΕΚ με συγκίνηση. Άλλωστε οι ρυθμοί στους οποίους αγωνίστηκε για μια πενταετία δεν του επέτρεψαν να εφησυχάσει στιγμή. Από τη θέση του αρχηγού άλλωστε ήταν εκείνος που έδινε τον τόνο σε όλη την ομάδα, ήταν το παράδειγμα για τους νεότερους και αυτός που έδινε έμπνευση στον κόσμο της ομάδας.

Η σχέση του Ντούσαν Σάκοτα με την ΑΕΚ μπορεί να πέρασε από στάδια, /όμως παρέμεινε δυνατή και αναλλοίωτη με το πέρας των ετών. Κάτι που ξεκαθάρισε στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο Sportal. Στην οποία αναφέρθηκε στους λόγους που δεν έκλεισε την καριέρα του στους κιτρινόμαυρους, όπου στάθηκε στις μεγάλες χαρές της πενταετίας 2014-19, αλλά και τις δυσκολίες, που τον έκαναν να εκτιμήσει ακόμα περισσότερο όσα πέτυχε.

Παράλληλα αναφέρθηκε στο μέλλον του, αλλά και το κατά πόσο θα τον ενδιέφερε ενδεχόμενη επιστροφή στην ΑΕΚ, ενώ έστειλε το δικό του μήνυμα ενόψει του 2024.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όμως. Ο λόγος στον ίδιο τον πρωταγωνιστή...

Πώς νιώθεις που ενώ παραμένεις ενεργός στην ομάδα σε θεωρούν ως τον βετεράνο; Όλα τα χρόνια ήσουν στην πλευρά του παίκτη που έπαιρνε συμβουλές και εξελισσόταν, τώρα είσαι στην πλευρά του βετεράνου, πώς είναι αυτό;

«Και στην ΑΕΚ όντας και αρχηγός ήμουν βετεράνος. Ειδικά προς το τέλος με τους μικρούς, τον Ρογκαβόπουλο, τον Τσαλμπούρη, τον Μωραϊτη. Είναι καλό. Όλα στην ώρα τους. Όταν έρχεται η ώρα και η εποχή να διαδώσεις κάτι στους μικρότερους έχει την αύρα και το ωραίο. Τα πέρασα όλα. Υπήρξα ο μικρός της παρέας και στη μέση και βετεράνος. Παλαίμαχος όχι. Είμαι επίσημα ενεργός».

Γυρνώντας το χρόνο, πώς πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στα παρκέ για λογαριασμό του Ερμή Αργυρούπολης;

«Είναι αυτό που είπα τις προάλλες όταν ρωτήθηκα. Δεν πεθαίνει ο ανταγωνισμός μέσα μας. Όταν έχεις συνηθίσει τον πρωταθλητισμό επί 20 χρόνια, υπάρχει κάτι μέσα σου που όσο σε αφήνει η καθημερινότητά σου, όσο μπορείς να το διατηρείς και σε αφήνει η καθημερινότητά σου, στο επίπεδο που αρμόζει, άρα γιατί να μην το κάνεις; Με βοηθάει και ψυχολογικά και στις δραστηριότητές μου, κρατάω τον παίκτη μέσα μου. Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που στον Ερμή Αργυρούπολης βρήκα μια παρέα που μου αρμόζει, στα θέλω μου. Η κατανόηση στο ότι έρχομαι όποτε μπορώ και βοηθάω τα παιδιά και αυτοί εμένα. Έγινε αμοιβαία συμφωνία, η οποία έχει καλή επιρροή σε όλους».

Και πάλι κιτρινόμαυρο χρώμα. Άρα το κιτρινόμαυρο χρώμα σε ακολουθεί...

«Θα έλεγα πως ναι. Όχι μόνο με ακολουθεί, η επιτυχία με ακολουθεί όποτε φοράω τα κιτρινόμαυρα. Ελπίζω με τον Ερμή να κάνουμε μια χρονιά, να ανέβει η ομάδα γιατί πάει πάρα πολύ καλά και να γράψει τη δική της ιστορία».

Θα είναι η τελευταία σου χρονιά ή σκοπεύεις να συνεχίσεις και να παίζεις μέχρι τα 40;

«Όταν βρεις έναν ρυθμό που σου αρμόζει, αυτό δεν μπορεί να είναι το επίπεδο που είχες όταν έκανες πρωταθλητισμό και υπήρχε η ανάλογη πίεση και οι ανάλογες προσδοκίες. Αυτό έχει να κάνει με το να διατηρηθείς σε έναν ρυθμό που μπορείς για να παίζεις τα παιχνίδια, να έρχεσαι στην προπόνηση και αν το καταφέρω αυτό δεν νομίζω να είναι μόνο φέτος. Δεν το έκανα για να πετύχω κάτι, το έκανα για τον εαυτό μου. Οπότε όσο με χαροποιεί και μπορώ να το κάνω θα συνεχίσω να το κάνω. Θα δούμε».

Το καλοκαίρι του 2022 όταν αποφάσισες να βάλεις τέλος στην καριέρα σου, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχες σκεφτεί;

«Ήταν λίγο περίεργη η όλη φάση και το πώς τελείωσε η καριέρα μου και πώς πήρα αυτή την απόφαση. Μεσολάβησαν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες. Ήταν και ο κορωνοϊός στη μέση, ήταν κάποιες δραστηριότητες που είχα μπει. Συγκυρίες πολλών πραγμάτων που συντέλεσαν στο να παρθεί αυτή η απόφαση. Ούτε ο ίδιος δεν ήξερα πότε και πώς. Ασχολιόμουν με πολλά διαφορετικά πράγματα. Έμεινε έγκυος η γυναίκα μου και γέννησε τον γιό μας. Δεν μπορώ να πω υπό αυτή την έννοια ότι ήταν η πιο δύσκολη απόφαση, γιατί ήρθε μέσα από διαφορετικά πράγματα που μεσολάβησαν. Όταν το ανακοίνωσα ήταν μια νορμάλ συνέπεια των πραγμάτων. Δεν πέρασα την... κατάθλιψη που περνάει ένας αθλητής όταν σταματάει. Αμέσως βούτηξα στις επόμενες δουλειές και έπεσαν όλα πάνω, οπότε δεν είχα χρόνο».

Έλαβες πολλά μηνύματα και από φίλους της ΑΕΚ, αλλά και των άλλων ομάδων εκείνη τη μέρα που ανακοίνωσες το αντίο...

«Πρέπει να το επισημάνω αυτό, ειδικά για τους φίλους της ΑΕΚ. Με συγκίνησαν, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ασχολείσαι με άλλα, περνάνε τα χρόνια και λες ωραία θα θυμούνται οι παλιοί, άφησες κάτι. Η αντίδραση ήταν τόσο έντονη και δεν μπορούσες να μην συγκινηθείς. Εκεί το ένιωσα. Όχι στην ανακοίνωση, στην αντίδραση του κόσμου. Ήταν δύσκολο».

Τι ήταν αυτό που σε άγγιξε και σε έκανε να συγκινηθείς;

«Η δική τους συγκίνηση. Δεν είναι μόνο τα μηνύματα, αλλά το τι έγραφαν. Ότι "ήσουν έμπνευση για τον γιο μου", μικρά παιδιά ήθελαν να παίξουν μπάσκετ εξ αιτίας μου. Μου υπενθύμισαν ότι όσο ήσουν εδώ άφησες κάτι πίσω σου. Αυτό με συγκίνηση με θετικό τρόπο, από την άλλη ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν μια αφύπνιση πως ήταν ως εδώ. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, αλλά στο τέλος άκρως συγκινητικό με ωραίο τρόπο».

Αν ήταν 100% στο δικό σου χέρι, ποιο θα ήθελες να ήταν το φινάλε της πορείας σου στα γήπεδα;

«Το φινάλε που θα ήθελα και δεν το έκρυψα ποτέ ήταν να τελειώσω εκεί που έχω ξεκινήσει. Εγώ ξεκίνησα στα εφηβικά της ΑΕΚ το 2001. Το 2002-02 πήραμε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα με τον Νίκο Δημητρίου που πάντα θα τον επισημαίνω σε όλες μου τις συνεντεύξεις πως ήταν ο άνθρωπος που θα τον χαρακτήριζα... μπασκετικό θείο. Και τώρα κάνω πολύ παρέα με τον γιο του, τον Δημήτρη που είναι προπονητής. Συνεχίζουμε αυτό που αφήνουν οι παλιοί. Εκεί θα ήθελα να είχα τελειώσει, αλλά οι συγκυρίες επηρέασαν το να γίνει αυτό, γιατί δεν έγινε. Θα ήταν το ιδανικό τέλος».

Το καλοκαίρι του 2020, που ενώ τελείωσες την σεζόν με την Μούρθια, υπήρχε μια περιρέουσα ατμόσφαιρα όταν ξεκινούσε ο προγραμματισμός, πως μια σίγουρη κίνηση ήταν η επιστροφή του Ντούσαν Σάκοτα. Όλοι θεωρούσαν σίγουροι την επιστροφή σου, αλλά στο τέλος δεν έγινε. Θες να μιλήσεις για εκείνο το καλοκαίρι;

«Απ' όσα έχουμε ήδη πει δεν υπάρχει κάτι περαιτέρω. Υπήρχε το πρώτο lockdown τον Μάρτιο του 2020. Εγώ γύρισα από την Ισπανία. Έμεινα όλο το καλοκαίρι στο Βελιγράδι κα συνέχισα τις προπονήσεις μου. Έγινε μια προσέγγιση της ΑΕΚ προς εμένα τον Ιούνιο του 2020 ότι ξεκινάνε να χτίζουν την ομάδα και θέλουν να ξεκινήσουν από μένα. Εγώ είπα ότι είμαι ανοιχτός σε αυτό το ενδεχόμενο. Η επόμενη επικοινωνία ήταν 6 Αυγούστου του 2020. Είδα κι εγώ μεσολάβησε πολύς καιρός και ήταν ίσως απόφαση προπονητή και διοίκησης. Δεν μπήκα ποτέ στην απόφαση να το ψάξω. Δεν κατηγορώ κανέναν. Όλοι έχουν το δικαίωμα να πάρουν αποφάσεις. Είναι δύσκολο να διαμορφώσεις ομάδα. Η ΑΕΚ είχε φτιάξει μια βάση, είχε πάρει και το Κύπελλο. Υπήρχε μια βάση και ήθελαν να συνεχιστεί με αυτόν τον τρόπο και η έλευσή μου ίσως να δημιουργούσε ανισορροπία. Εγώ έτσι θα το εξηγούσα μπασκετικά. Αν μεσολάβησε κάτι άλλο δεν το γνωρίζω. Αυτά είναι μπασκετικά πράγματα και είναι μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς και δυστυχώς δεν έγινε. Αυτό δεν αλλάζει αυτό που βιώσαμε και περάσαμε εγώ και η ΑΕΚ».

Την φετινή ομάδα την παρακολουθείς καθόλου;

«Ναι, όποτε προλαβαίνω. Όχι τόσο τους ευρωπαϊκούς αγώνες γιατί δυστυχώς δεν προλαβαίνω τόσο πολύ. Τους αγώνες πρωταθλήματος ναι. Έχει φτιάξει μια πολύ δυνατή ομάδα. Πάντα θα λέω ότι ήθελα να δω να διατηρείται ένας κορμός Ελλήνων γιατί αυτό δένει μια ομάδα και την σταθεροποιεί σε αξία και αποτελέσματα. Βλέπε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στα καλύτερά τους χρόνια, πάντα ο κορμός ήταν αυτός των 6-7 Ελλήνων και σωστών επιλογών από το εξωτερικό. Έχουν έναν πολύ έμπειρο προπονητή, έχουν στελεχωθεί καλά και ελπίζουμε να κάνουν τη χρονιά που τους αναλογεί».

Τον Ντράγκαν τον είδαμε σε κάποια παιχνίδια στα Λιόσια. Τον Ντούσαν θα τον δούμε;

«Θεωρώ πως ναι, σίγουρα. Είναι... χαώδης η περίοδος για μένα λόγω χρονικού περιορισμού. Όταν βλέπεις την αντίδραση του κόσμου όταν ανακοίνωσα την απόσυρση από το μπάσκετ, να ξέρουν όλοι πως τέτοια αγάπη είναι πάντα αμοιβαία. Θα ήθελα να έρθω και μάλλον θα κοιτάξω να έρθω στο επετειακό παιχνίδι των 100 χρόνων της ΑΕΚ κόντρα στον Άρη. Θα ήθελα να έρθω σε αυτό το παιχνίδι. Νομίζω είναι 20 Ιανουαρίου».

Τον εαυτό σου σε άλλο πόστο στην ΑΕΚ θα τον έβλεπες; Αν σε καλούσε ο Μάκης Αγγελόπουλος στο τηλέφωνο και στο έλεγε;

«Εμένα η πόρτα και της οικογένειάς μου, που η σχέση κρατάει από το 2001 και είμαστε δεμένοι με την ΑΕΚ, ποτέ δεν θα είναι κλειστή σε ενδεχόμενη συνεργασία με την ομάδα. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο από την άλλη πλευρά. Από την πλευρά τη δική μου πάντα θα είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτό».

Γυρίζοντας πίσω στην πενταετία, εσύ πήγες στην ΑΕΚ πριν την έλευση Αγγελόπουλου. Είδες την μετάβαση που έγινε από την Α2 στην πρώτη κατηγορία. Αυτά τα 5 χρόνια, πέρα από τους τίτλους, τι άλλο σου έμεινε;

«Μόνο ωραία πράγματα. Πραγματικά, ήταν μια πενταετία που αυτά έχει η ζωή. Πρέπει να περάσει χρόνος να καταλάβεις πόσο όμορφα είναι. Εννοείται πως όταν ζούσαμε την τότε καθημερινότητα πάντα είχες προσδοκίες και στρες. Είναι δύσκολο να είσαι παίκτης της ΑΕΚ. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα πολύ απαιτητική, ο κόσμος είναι απαιτητικός και δεν μπορείς να το απολαμβάνεις εκείνη τη στιγμή. Ειδικά με το δικό μου σκεπτικό, ότι πάντα θέλω να αποδείξω, πάντα να δημιουργώ αποτελέσματα. Δεν μπορείς να είσαι χαλαρός. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, ήταν αθώα χρόνια. Είχαμε κάνει επιτυχίες, πανηγυρίσαμε, κλάψαμε. Γυρίσαμε τον κόσμο, πήγαμε στη Βραζιλία. Πήραμε ευρωπαϊκό τίτλο, ελληνικό τίτλο. Η ζωή σε μένα ήταν πιο απλή απ΄ότι τώρα. Νοσταλγώ την περίοδο εκείνη. Ήταν τιμή να είσαι αρχηγός της ΑΕΚ. Ήταν όνειρο».

Βλέποντας τον ανταγωνισμό που υπήρχε τότε, με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό πάρα πολύ δυνατούς, με το χέρι στην καρδιά περίμενες ότι η ΑΕΚ θα έπαιρνε τίτλους;

«Δύσκολο. Με το χέρι στην καρδιά, όχι. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να τους κοντράρουμε. Δεν πίστευα πως τόσο γρήγορα, 3 χρόνια μετά την επιστροφή, ότι θα βρισκόμασταν στο σημείο να πάρουμε 4 τίτλους ως ομάδα. Όχι γιατί δεν πίστευα την ομάδα, απλά ότι θα φτάναμε σε αυτό το επίπεδο. Απέιχαμε πολύ και στο μπάτζετ και στο ρόστερ και στη δυναμική των ομάδων. Αλλιώς είναι να πάρεις ένα παιχνίδι και αλλιώς είναι να κερδίσεις μια σειρά πλέι οφ. Δεν παίρνεις εύκολα Κύπελλο. Είναι ένα παιχνίδι, αλλά πολύ δύσκολο. Το 2018 κερδίσαμε και Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό για να πάρουμε το Κύπελλο. Δρν έπαιξαν μεταξύ τους. Δεν το περίμενα τόσο γρήγορα να γίνει».

Επειδή αναφέρθηκες στις ωραίες στιγμές εκείνης της πενταετίας, υπήρχε και μια περίοδος αρκετά ζόρικη. Αναφέρομαι στη σεζόν 2015-16 και μετά το παιχνίδι με τη Νεπτούνας, στο ΟΑΚΑ, που έθεσες εαυτόν εκτός ομάδας μετά κι απ' όσα έγιναν. Εκείνες τις μέρες δοκίμασες τον εαυτό σου να δεις πόσο δυνατός είσαι πνευματικά;

«Όταν κλείνουμε μια πενταετία και κάνουμε έναν απολογισμό της θητείας μου στην ΑΕΚ συμπεριλαμβάνουμε και τις άσχημες στιγμές. Είναι όπως μια φιλική σχέση ή και μια σχέση. Οι κακές στιγμές δυναμώνουν τη σχέση. Είτε σε καταστρέφουν και παίρνει ο καθένας τον δρόμο του ή ξανασμίγουμε και νίνεται πιο δυνατή. Συνέβαλε σε όλα αυτά που ήρθαν μετά. Το καλό δεν υπάρχει χωρίς το κακό. Δεν θα άλλαζα ούτε εκείνες τις στιγμές. Η περίοδος εκείνη ήταν πολύ δύσκολη γιατί μια γενική νευρικότητα που υπήρχε γύρω από την ομάδα τότε και προσδοκίες που δεν μπορούσαν να υποστηριχτούν με βάση τα δεδομένα τότε, στοχοποιήθηκαν άνθρωποι που δεν άξιζαν να στοχοποιηθούν. Γι αυτό ήταν και έτσι η αντίδρασή μου. Περνάς τέτοιες στιγμές και αλλάζεις, ζυγίζεις διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό έδεσε τη σχέση μου με την ΑΕΚ ακόμα περισσότερο».

Υπήρξε κάποια στιγμή σε αυτή την πενταετία που σκέφτηκες τον εαυτό σου εκτός ΑΕΚ; Υπήρχε και ένα διάστημα που συζητούσατε για συμβόλαιο. Σκέφτηκες τον εαυτό σου να παίζει μακριά από την ΑΕΚ;

«Με όλη μου την ειλικρίνεια, όχι. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο τότε μάνατζέρ μου, Ιβάν Ζορόσκι. Εγώ μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ δέχτηκα επίσημη πρόταση από την Μονακό, την οποία απέρριψα. Γιατί δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου εκτός ΑΕΚ. Είχα βάλει στο μυαλό μου ότι εκεί θα κλείσω την καριέρα μου, όλοι οι παράγοντες προς τα εκεί έδειχναν και εγώ το έσβησα. Αυτό με βοήθησε να παίξω πολύ καλύτερα, να ανεβάσω την αποδοσή μου. Όταν βγάζεις από το μυαλό σου το άγχος για το συμβόλαιο γίνεται πιο εύκολα. Όταν κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου σε μια δύσκολη ομάδα, είναι σαν να σου δίνει φτερά. Την τελευταία 3ετία έτσι ένιωθα».

Φαίνεσαι άνθρωπος που δεν μετανιώνει για τις επιλογές του. Κοιτάζοντας πίσω, υπάρχει κάτι για το οποίο μετάνιωσες ή θεωρούσες λάθος;

«Όχι και θα σου πω το γιατί. Οι αποφάσεις που παίρνουμε εκείνες τις στιγμές, εάν τις παίρνεις ανάλογα με τα δικά σου τα θέλω τότε, δεν φοβάσαι τα δικά σου θέλω και το κάνεις, ασχέτως αν το αποτέλεσμα μετά από 2-3 χρόνια δεν είναι αυτό που επιθυμούσες, δεν μετανιώνεις. Τότε το θεωρούσες σωστό και το έκανες. Εάν εγώ θεωρούσα σωστό και από φόβο δεν το έκανα, τότε θα το μετάνιωνα. Ποτέ καμία απόφαση δεν πήρα επειδή φοβόμουν να κάνω κάτι. Πάντα έπαιρνα αποφάσεις με βάση αυτά που ήθελα εκείνη τη στιγμή. Γι αυτό και δεν μετανιώνω».

Καλύτερη απόφαση της καριέρας μου να έρθω στην ΑΕΚ το 2014 - Είχα πρόταση από την Μονακό και την απέρριψα

Ποια θεωρείς την καλύτερη απόφαση που είχες πάρει;

«Το 2014 να έρθω στην ΑΕΚ. Γιατί ήταν η πιο τρελή απόφαση. Ήρθα από την Βαρέζε και χωρίς να θέλω να μιλάω για οικονομικά, υπήρχε μεγάλη διαφορά, γιατί η ΑΕΚ τότε δεν ειχε οικονομικές δυνατότητες. Προπονητής ήταν ο Βαγγέλης Ζιάγκος, που ήταν βοηθός προπονητή του Νίκου Δημητρίου στα εφηβικά. Η απόφαση να έρθω με ανοιχτό συμβόλαιο στα 28 μου, κάτι με τραβούσε εκεί. Ένιωθα ωραία. Ήμουν στην Αθήνα, ήθελα να είμαι στην ΑΕΚ. Θεωρούσα ότι βοηθώντας την ΑΕΚ θα βοηθήσω και τον εαυτό μου. Έτσι ξεκίνησε η πενταετία. Ήταν η πιο αυθόρμητη επιλογή και αυτή που είμαι πιο περήφανος».

Πριν την ΑΕΚ όμως έχεις διαγράψει μια πολύ μεγάλη πορεία. Παναθηναϊκό, Πανιώνιο, Βαρέζε. Έζησες και τα πολύ δύσκολα εκτός παρκέ. Θέλω να σταθούμε σε αυτό. Επειδή αναφέρθηκες σε αυτά τα δύσκολα, μπροστά στις δυσκολίες της ζωής όμως και αυτό που πέρασες για τη ζωή σου, τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα;

«Το είδα. Έτσι είναι. Είτε το καταλαβαίνεις, είτε στο δείχνει η ζωή. Εμένα μου το έδειξε η ζωή. Είχα την... τύχη να μου το δείξει η ζωή στα 24. Ό,τι κι αν γίνεται είναι δευτερεύον. Ποτέ τίποτα δεν μπορεί να περάσει σε βαθμό σημαντικότητας την οικογένεια, την υγεία, να περπατάς, να αναπνέεις, να είσαι νορμάλ άνθρωπος. Εγώ τα είχα μπερδέψει λίγο πριν τον τραυματισμό. Το μπάσκετ ήταν... θρησκεία, πάνω απ' όλα. Έτσι μεγάλωσα. Από Σάββατο σε Σάββατο κάποιος έκρινε τη μοίρα μου. Τα μπέρδεψα και αυτό αντέστρεψε τους ρόλους. Αυτό με βοήθησε μέγιστα στη συνέχεια της καριέρας μου που έπαιξα 9 χρόνια μετά τον τραυματισμό».

Πόσο ωρίμασε τον Ντούσαν Σάκοτα αυτό;

«Εντελώς. Εγώ περηφανεύομαι για τον Ντούσαν πριν τον τραυματισμό. Ήταν ένα παιδί που πάλευε γι αυτό που πίστευε, είχε καλή πρόθεση, δεν έλεγα ψέματα, δεν πήγαινα πίσω από την πλάτη κανενός. Ήμουν τρελαμένος στο να πετύχω τον στόχο μου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να δίνομαι και να παίρνω λιγότερα απ' αυτό που έδινα. Στο τέλος τι είσπράττεις; Χάνεις την υγεία σου και δεν δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου στο μπάσκετ. Βάζεις παραπάνω στρες απ' ότι πρέπει. Εγώ περηφανεύομαι γιατί οι αρχές μου ήταν σωστές, οι προτεραιότητες δεν ήταν».

Άρα στον γιο σου, αν σου πει ότι θα ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ θα του πεις αυτά τα πράγματα περί προτεραιοτήτων;

«Κοίταξε, όσο και να πεις σε κάποιον, μακάρι να είναι καλά το παιδί και να ασχοληθεί. Ό,τι και να πεις σε κάποιον και μένα δεν μου τα λέγανε; Και εγώ έχω έμπειρο πατέρα και μέντορες όπως ο Νίκος Δημητρίου και άλλοι πολλοί έξυπνοι σοφοί άνθρωποι. Μέχρι να το βιώσεις εσύ δεν το βλέπεις. Αν αποφασίσει ο μικρός να παίξει μπάσκετ θα τον κρατάω όσο το δυνατόν πιο χαλαρό. Να έχει πειθαρχία, αλλά όχι πίεση».

Για σένα προσωπικά, επειδή ο πατέρας σου έχει πολύ μεγάλη καριέρα σαν προπονητής, πόσο δύσκολο ήταν να ξεφύγεις από το »ο γιος του Ντράγκαν» και να γίνεις ο Ντούσαν Σάκοτα;

«Ήταν πολύ δύσκολο. Και οι δύο το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μας το κάναμε στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι δύσκολο περιβάλλον μπασκετικά. Δεν είναι το πιο εύκολο μέρος να κάνεις καριέρα μπασκετικά. Όταν ξεκίναγα ήταν το ζενίθ της καριέρας του Ντράγκαν. Επαγγελματικά ξεκίνησα το 2003 και το 2002 ο Ντράγκαν πήρε το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της καριέρας του εκείνη τη στιγμή. Εννοείται ότι αυτή η σκιά με ακολουθούσε πάντα. Ήταν δύσκολο και κάποιες φορές αδύνατο να φύγεις από αυτή τη σκιά. Σου έδινε το έξτρα κίνητρο όμως να αποδείξεις ότι δεν είναι έτσι. Παίζεις γιατί αξίζεις να παίζεις».

Για το 2024 τι ευχή θα έκανες;

«Υγεία πάνω απ' όλα. Τέτοιες εποχές που όπου γυρίσω κάποιος είναι κρυωμένος ή με ίωση. Υγεία, υγεία και υγεία. Δεν χρειάζεται να κάνω καμία ευχή».

Στον κόσμο της ΑΕΚ τι θα ήθελες να πεις;

«Να έρχονται, να στηρίζουν την ομάδα, γιατί όποτε το είχαν κάνει ζούσαμε ιστορικές στιγμές».