ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Σιγάλας στο Sportal: «Εγώ γεννήθηκα στον Ολυμπιακό!»

Ο Γιώργος Σιγάλας σε μια συνέντευξη «ανοικτής καρδιάς» μιλάει στο Sportal για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό, το πρώτο Ευρωπαϊκό το ’97, τον Γιάννη Ιωαννίδη, την αποχώρηση του από το λιμάνι που δεν πίστευε ότι θα γίνει ποτέ και το ξαφνικό τέλος από την Εθνική ομάδα

Λένε πως «ο αληθινός άνδρας χαμογελάει στις δυσκολίες, αντλεί δύναμη από τη στενοχώρια και γίνεται γενναίος με τη σκέψη» και στην προκειμένη περίπτωση ο Γιώργος Σιγάλας είναι ένας τέτοιος τύπος.

Ο «Ράμπο» του ελληνικού μπάσκετ που «σημάδεψε» με την αγωνιστικότητα και τη μαχητικότητα του τη δεκαετία του ’90, μια εποχή που γράφτηκαν οι «χρυσές σελίδες» της ιστορίας του Ολυμπιακού με τον ίδιο αρχηγό ανοίγει την καρδιά του στο SPORTAL και μιλάει για ΟΛΑ.

Αναφέρεται στη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό, από τον οποίο δεν περίμενε πως θα φύγει ποτέ, μιλάει για το Ευρωπαϊκό του 1997 στη Ρώμη, την αποχώρηση του από τους «ερυθρόλευκους» για την οποία είχε ένα προαίσθημα, εξηγεί γιατί είπε την εμβληματική φράση «το πρώτο», το στοίχημα που έβαλε και κέρδισε εκείνη τη χρονιά, αλλά και το ξαφνικό τέλος από την Εθνική ομάδα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Ακόμη αναφέρεται στην συνύπαρξη του με τον Γιάννη Ιωαννίδη, αποκαλύπτει τον δυσκολότερο αντίπαλο, μιλάει για τα πρώτα του βήματα ως πρώτος προπονητής του Κολοσσού, ενώ παραδίδει και μαθήματα ζωής. Απολαύστε τον!

- Υπήρξες ένας σημαντικός παίκτης της δεκαετίας του ’90 με μεγάλη προσφορά στην 5ετία του Γιάννη Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό. Πόσο διαφορετικό είναι να είσαι παίκτης από προπονητής;

«Θεωρώ ότι το να είσαι παίκτης είναι πολύ πιο εύκολο, αρκεί να ξέρεις τι θέλεις και να ξέρεις ότι αυτό που θέλεις πως να το κατακτήσεις. Ήταν μια διαφορετική εποχή η δική μας η εποχή παικτικά. Δεν είχαμε πάρα πολλές εικόνες, ή στα αυτιά μας να ηχούν διάφορα, ώστε να μας παραπλανήσουν ή να μας βγάλουν από τον στόχο μας όταν είχαμε στόχο. Τώρα πια είναι διαφορετικά, υπάρχει το ίντερνετ πολλές φορές βλέπεις πράγματα και παρασύρεσαι. Για μένα το μπάσκετ δεν ήταν περίεργο το να κάθομαι στο γήπεδο πέντε ώρες την ημέρα και να κάνω προπόνηση, όπως και πολλοί άλλοι παίκτες της εποχής εκείνης. Και αυτός αν θέλεις ήταν ένας τρόπος ή το μυστικό για να κατακτήσω ένα επίπεδο ως αθλητής και να διατηρηθώ σ’ ένα επίπεδο».

- Ξεκίνησες τη φετινή σεζόν με τον Κολοσσό ως πρώτος προπονητής πραγματοποιώντας πολύ καλές παρουσίες, αλλά δεν ολοκλήρωσες το έργο σου; Γιατί συνέβη αυτό;

«Έφτιαξα μια ομάδα με βάση ένα συγκεκριμένο μπάτζετ το οποίο ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένος σε σχέση με αυτά που μου έδωσε η ομάδα και αυτά που βρήκα από την αγορά. Θεωρώ απλά ότι αυτό που έχω να κρατήσω από αυτή τη συνεργασία είναι ότι δεν έχασα κάποιο παιχνίδι από κάποια ομάδα που να έχει μικρότερο μπάτζετ από εμένα ή την ώρα που έπαιζα μαζί τους να είχανε κάποιους τραυματισμούς ή απώλειες. Δυστυχώς ήμασταν άτυχοι γιατί είχαμε συγκεκριμένους τραυματισμούς μεγάλων διαστημάτων. Όλοι μας οι τραυματίες κλείνανε είτε 25 ή 35 ημέρες. Αυτό δεν άφησε την ομάδα να έχει όλα της τα όπλα η τα πιο βασικά. Σε μένα ο Περάντες έπαιξε το 20% των παιχνιδιών ήταν πολύ σημαντικό γιατί ήταν ο βασικός πλέι μέικερ. Παίξαμε μπάσκετ με τα όπλα που είχαμε και δεν νομίζω ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Εκτός από ένα δεύτερο ημίχρονο στην Καρδίτσα που ήταν και δική μου απόφαση εκείνη τη στιγμή, να δείξω κάποια πράγματα στους παίκτες μου, όσοι μπορούσαν να τα καταλάβουν!

Πιστεύω η ομάδα πάλευε και διεκδικούσε όλα τα παιχνίδια, παίξαμε καλό μπάσκετ παρά τις απώλειες, εμφανίστηκαν κάποια παιδιά που δεν θα τα πίστευε κανείς. Και απλά πάρθηκε μια απόφαση την ώρα που στην ουσία η ομάδα θα άρχιζε να παίζει στην έδρα της να γίνει αυτή η αλλαγή. Δεν είμαι εγώ αυτός που μπορεί να αποφασίζει και απλά λήξαμε τη συνεργασία μας. Κρατάω μόνο αυτά και προπονητικά εκείνα που μπορούν να με κρατήσουν σ’ ένα τρόπο σκέψης για να είμαι έτοιμος για την επόμενη πρόκληση».

«Οι παίκτες κάνουν έναν προπονητή πετυχημένο, ο Ομπράντοβιτς κατέκτησε δυο ευρωπαϊκά με δυο τρελά σουτ»

- Θεωρείς πως αν γύριζες το χρόνο πίσω στο καλοκαίρι θα άλλαζες κάποια πράγματα; Και ποια είναι αυτά;

«Το μετά Χριστόν προφήτες δεν μου αρέσει. Το έχω αποδείξει γενικά στην πορεία μου ότι είμαι προ Χριστού προφήτης και όχι μετά Χριστόν! Θεωρώ ότι εγώ ξεκινούσα όχι με ένα μείον, αλλά έπρεπε να δείξω κάποια μέτρα γιατί δεν ήμουν από τους προπονητές που έχουν γράψει χιλιόμετρα. Άρα με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να προσαρμοστώ σε κάποιες καταστάσεις. Και από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να κάνω ένα βήμα πίσω σε πράγματα που πιθανόν δεν μου αρέσανε είναι δική μου η ευθύνη! Έτσι πρέπει να είναι κιόλας. Παρόλ’ αυτά με τα όποια εμπόδια ή προβλήματα θεωρώ ότι κάτι έδειξα σε σχέση με την προπονητική μου αν θέλεις αξία.

Το θέμα είναι κάποιος να το δει αυτό και να το δείξουμε ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Ξέρετε ο προπονητής είναι μια γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία, κρέμεται σε μια κλωστή. Χρειάζεται και τύχη οπωσδήποτε και το βασικότερο είναι ότι οι παίκτες έχουν κάνει έναν προπονητή πετυχημένο, όσο και δουλειά να έχει δείξει ένας προπονητής. Η δουλειά αν τον αφήνουν να την κάνει δείχνει μια συνέχεια και μια συνέπεια, αλλά η επιτυχία, το να σε ανεβάσει επίπεδο κρέμεται από τα χέρια του παίκτη, είναι ξεκάθαρο».

- Άρα ουσιαστικά ο προπονητής εξαρτάται από τα χέρια του παίκτη...

«Τα παραδείγματα είναι τεράστια. Φανταστείτε ολόκληρος Ομπράντοβιτς που δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει κανείς και είναι ο κορυφαίος, τα πρώτα δυο Ευρωπαϊκά που κατέκτησε τα πήρε με δυο τρελά σουτ! Θα μπορούσαν να μην μπουν. Άρα δεν ξέρουμε πως θα εξελισσόταν η κατάσταση. Και πολλά άλλα παραδείγματα. Θεωρώ ότι το να δημιουργήσεις μια καλή χημεία στην ομάδα σου, να υπάρχει ένας κοινός στόχος και η διοίκηση να είναι πίσω από τον προπονητή.

Ο Άρης αν μπόρεσε και πήγαινε συνεχώς μπροστά παρά τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα είχαν αποφασίσει να στηρίξουν έναν προπονητή και τις αποφάσεις του. Το έργο του μέσα στο γήπεδο, αυτό δημιουργούσε μια ηρεμία και μια σοβαρότητα στους παίκτες ότι αυτός είναι ο ξεκάθαρος αρχηγός. Το ίδιο γίνεται και στις μεγάλες ομάδες. Όποιος θέλει να έχει μια πορεία. Βλέπουμε τον κ. Μπαρτζώκα, η πιο πρόσφατα τον κ. Αταμάν. Γενικώς όταν υπάρχει υποστήριξη από πίσω και δεν παρεμβαίνει ο ένας στη δουλειά του άλλου όλα νομίζω μπορούν να οδεύσουν καλώς και να υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα».

- Υπήρξες παίκτης με μεγάλους προπονητές. Ποιος θεωρείς ότι σε επηρέασε περισσότερο στην προπονητική σου φιλοσοφία και γιατί;

«Ως προπονητής κανένας απ’ όσους τουλάχιστον είχα εγώ προπονητές. Οι προπονητές που είχα ως παίκτης μου αφήσανε πράγματα ως παίκτη, για να μπορώ να συνεχίζω την πορεία μου μέχρι τα 36 μου χρόνια και να βλέπω τα πράγματα καλύτερα κάθε χρόνο. Αλλά μετά δεν μπορώ να πω ότι πήρα πράγματα από τον Ιωαννίδη, ή από τον Ματσόν...».

«Ο Ιωαννίδης ήταν ένας και μοναδικός, αλλά σήμερα θα ήταν... φυλακή»!

- Το λέω αυτό κυρίως για τον Γιάννη Ιωαννίδη που καθόρισε την καριέρα σου...

«Ο Ιωαννίδης ήταν ένας και μοναδικός και οι συνθήκες που δούλεψε ήταν ιδιαίτερες. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποιος άλλος να το κάνει αυτό το πράγμα. Επίσης ήταν μια άλλη εποχή. Κάποια πράγματα θεωρούνταν δεδομένα, δηλαδή τώρα όλοι οι προπονητές το αναγνωρίζουν αυτό. Οι παίκτες έχουν αλλάξει εντελώς. Ο τρόπος συμπεριφοράς απέναντι στους παίκτες έχει αλλάξει εντελώς. Τους προσέχουν περισσότερο, δεν υπάρχουν διπλές προπονήσεις, πολλά τέτοια πράγματα για τότε ήταν δεδομένα, η όποια προπονητική επιβάρυνση, ενώ τώρα είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα. Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να σε κάνει να προσεγγίσεις τέτοιους προπονητές.

Το σίγουρο είναι ότι με όλους αυτούς τους μεγάλους το βασικότερο που μπορείς να κρατήσεις είναι η διαχείριση. Γιατί στην ουσία ένας προπονητής έχει ένα μεγάλο κομμάτι της προετοιμασίας της ομάδας που είναι το πιο σημαντικό από ένα παιχνίδι, αλλά μετά έχει να κάνει με τη διαχείριση. Πως θα διαχειριστείς τους παίκτες σου, το κλίμα και εκεί είναι η τύχη να έχεις αθλητές μαζί σου που να έχουν στόχους, να μην ψάχνουν δικαιολογίες και επειδή δεν θα το βρεις το τέλειο πρέπει και εσύ σιγά-σιγά να ξεχάσεις τα παλιά και να προσαρμοστείς σ’ αυτό γιατί αν δεν δεις την πραγματική εικόνα, τότε έχεις χαμένο το παιχνίδι».

- Άρα ένας προπονητής με την επιρροή που είχε ο Ιωαννίδης στην ομάδα τότε του Ολυμπιακού...

«Δεν θα μπορούσε να υπάρξει τώρα, θα τον βάζανε φυλακή (γέλια)! Στο λέω πολύ απλά. Μεταξύ σοβαρού και αστείου το λέω, αλλά έτσι είναι η κατάσταση».

«Έρχονταν κόσμος στο γήπεδο για να βλέπει τον Ιωαννίδη να φωνάζει και να βρίζει»

- Με τι είχε να κάνει αυτό, με την πίεση που ασκούσε;

«Έχει να κάνει με τη συμπεριφορά που δεν τη σηκώνουν πια οι παίκτες τέτοιες συμπεριφορές, ανεξάρτητα αν ήταν καλά τα αισθήματα του και αυτό που ήθελε πραγματικά ή αν αγαπούσε πραγματικά τους παίκτες του. Αυτό που φαίνεται τώρα είναι εντελώς διαφορετικό. Αυτό που φαινόταν τότε, πρώτα απ’ όλα έρχονταν κόσμος στο γήπεδο για να βλέπει τον Ιωαννίδη να φωνάζει και να βρίζει! Ήταν μια άλλη εποχή, γουστάρανε να βλέπουν αυτό τον τσαμπουκά ο οποίος ήξερε καντάρια μπάσκετ, αλλά είχε και αυτό τον τσαμπουκά. Για κάποιους ήταν θέαμα ότι μπορεί να έλεγε κάτι σε μένα ή στον Λιμνιάτη μέσα στο γήπεδο με άσχημο τρόπο. Ανεξάρτητα αν ξέραμε ότι ενδιαφερότανε για μας. Τώρα δεν γίνεται να το κάνεις αυτό. Δεν γίνεται, επίσης οι απαιτήσεις οι προπονητικές οι υποχρεώσεις έχουν λίγο αλλάξει και δεν σημαίνει ότι συμφωνώ. Έχουν αλλάξει, άρα πρέπει να προσαρμοστείς και εσύ για να μην σε βγάζουν τρελό!

Ο Ίβκοβιτς είχε έναν εκπληκτικό βοηθό, τον Μίλαν Μίνιτς, ο οποίος έκανε όλη τη δουλειά και ο Ίβκοβιτς παρενέβαινε σε κάποια σημεία. Αυτή η προσωπικότητα επειδή θα είχε δημιουργήσει το όνομα θα υπήρχε ο σεβασμός, όχι γιατί πραγματικά οι παίκτες αυτή τη στιγμή είναι έτοιμοι. Δεν μπορεί κανείς νομίζω να πάει κόντρα στον Ομπράντοβιτς ή να σκεφτεί κάτι άλλο. Έτσι συμβαίνει κιόλας, είναι ο κυρίαρχος στην ομάδα, αυτό όμως έχει να κάνει με το ότι είναι ο Ομπράντοβιτς. Οι πιο νέοι προπονητές το χτίζουν σιγά-σιγά αυτό με τον δικό τους τρόπο παίρνοντας πολύ λίγα πράγματα από τους παλιούς. Θεωρώ ότι κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες και δημιουργεί και τους δικούς της ήρωες. Άρα, μπορεί να μας αρέσει να βλέπουμε τα παλιά, αλλά ήταν μια άλλη εποχή. Αφού είμαστε σ’ αυτή την εποχή και είμαστε ενεργά μέλη πρέπει να προσαρμοζόμαστε σ’ αυτά. Όποιος το κάνει πιο γρήγορα και καλύτερα πιστεύω θα διακριθεί. Και έχει και την τύχη μαζί του. Το ίδιο ισχύει και με τους παίκτες».

«Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φύγω από τον Ολυμπιακό, γιατί μέσα εκεί γεννήθηκα από 10 χρονών παιδάκι»

- Αποχώρησες από τον Ολυμπιακό και δεν επέστρεψες ποτέ ξανά. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελες να είναι διαφορετικό από την άποψη πως σημάδεψες την αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Ιωαννίδη; Είναι κάτι που έμεινε ως εκρεμότητα στην καριέρα σου; Θα ήθελες να είναι το φινάλε σου στον Ολυμπιακό;

«Καμία εκκρεμότητα! Και σας το λέω πολύ ξεκάθαρα. Γιατί ο Ολυμπιακός μου έδωσε να καταλάβω πραγματικά τι σημαίνει επαγγελματισμός. Οι συνθήκες οι επαγγελματικές διαφέρουν πάρα πολύ από το συναίσθημα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφευγα από τον Ολυμπιακό, γιατί μέσα στον Ολυμπιακό γεννήθηκα από 10 χρονών παιδάκι! Αυτό όμως είναι λάθος. Ότι αισθήματα έχουμε αυτά είναι για μας. Όταν όμως είσαι επαγγελματίας πρέπει να περιμένεις και το αναπάντεχο. Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό, δεν ήταν δική μου απόφαση, ήταν απόφαση κάποιων άλλων! Εγώ απλά έπρεπε να συνεχίσω την καριέρα μου. Φανταστείτε ότι δεν ήταν κάτι απλό, με βάση τους νόμους της εποχής και το 5ετές συμβόλαιο που είχα και έληξε το ’97...

Παρεμπιπτόντως οι επιτυχίες ήταν και με τον Ίβκοβιτς, έτσι γιατί μετά δεν υπήρχαν για τον Ολυμπιακό για κάποια χρόνια. Ανάγκαζε τον παίκτη να φύγει στο εξωτερικό για να πάει σε κάποια άλλη ομάδα. Αντιλαμβάνεστε τι δυσκολία είχα εγώ και που βρέθηκα. Παρ’ ολ’ αυτά είχα κάνει μια πορεία και μπόρεσα να πάω στη Στεφανέλ Μιλάνο, έπαιξε τελικό στο Κύπελλο Κυπελλούχων και μετά επέστρεψα στην Ελλάδα. Έκανα την προσπάθεια μου όχι μόνο εγώ, αλλά και φίλοι γιατί θεωρούσαν άδικο και παράλογο ότι είχα φύγει για να επιστρέψω. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να επιστρέψω, εγώ συνέχισα την καριέρα μου και ο Ολυμπιακός επίσης».

- Πως είναι η στιγμή που φεύγεις...

«Εγώ ήξερα πως είναι η κατάσταση. Το είχα προαίσθημα ότι θα φύγω. Είμαι καλός σ’ αυτό. Είχα καταλλάβει ότι θα πάρουμε τρία κύπελλα δεν θα είχα καταλάβει αυτό; Ήξερα πραγματικά γιατί εγώ το ζούσα, ο κόσμος δεν το ζούσε. Κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι τι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν. Ο κόσμος βέβαια δεν τα ξέρει αυτά τα πράγματα και δεν χρειάζεται να τα μάθει κιόλας. Άρα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά και η ομάδα θέλει να αλλάξει ρότα. Στην ουσία ήμουν εν μέρη έτοιμος. Δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Ξαφνικό ήταν ο αποκλεισμός μου από την Εθνική ομάδα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004. Ήταν ξαφνικό και ήταν και της τελευταίας στιγμής. Αυτό με πείραξε πάρα πολύ. Στο θέμα του Ολυμπιακού ήμουν έτοιμος κάπως, μπορεί να με πείραξε, να στενοχωρήθηκα, αλλά σας λέω κάποια στιγμή κάτι συμβαίνει στη ζωή σου και σε βάζει στην πραγματικότητα. Εσύ πρέπει απλά να ακολουθείς την πραγματικότητα και να μην μείνεις στο συναίσθημα. Αυτό είναι. Το συναίσθημα το κρατάμε για να βλέπουμε τον Ολυμπιακό και να χαιρόμαστε ή να λυπούμαστε, αυτό...».

«Από τη στιγμή που ο Οικονόμου ήρθε στον Ολυμπιακό, όλα τα άλλα που ακολούθησαν μετά ήταν τίποτα...»

- Άρα θεωρείς και τα επόμενα χρόνια που είδαμε τις δυο μεγάλες μεταγραφές του Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό και του Σλούκα από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό το θεωρείς φυσιολογικό...

«Πρώτα απ’ όλα η μεγαλύτερη μεταγραφή σ’ αυτό το επίπεδο ήταν του Οικονόμου στον Ολυμπιακό! Άρα αυτά είναι πολύ φρέσκα. Τα παλιά έχουν ανοίξει ήδη το δρόμο. Από τη στιγμή που ο Οικονόμου ήρθε στον Ολυμπιακό, όλα αυτά είναι τίποτα! Δεν στέκομαι σ’ αυτά. Ο αθλητής πρέπει να κοιτάζει το συμφέρον του, έχει μια καριέρα πρέπει να νιώθει καλά να είναι σ’ ένα περιβάλλον που να τον θέλουν, να τον πιστεύουν. Θεωρώ μόνο κάποιοι στενόμυαλοι μπορούν να βάλουν κλειδαριές σ’ αυτό το πράγμα. Καλώς έγιναν όλα αυτά που έγιναν. Και ότι ο Σπανούλης πήγε στον Ολυμπιακό και έκανε αυτά που έκανε, το ίδιο και ο Σλούκας στον Παναθηναϊκό κάνει αυτά που κάνει. Γιατί; Γιατί για εμάς που είμαστε απ’ έξω βλέπουμε ωραία πράγματα».

- Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου το ’97 είπες «το πρώτο». Μια φράση που έμεινε στην ιστορία...

«Ήταν μια αλλαγή μπασκετικής νοοτροπίας μέσα στο γήπεδο με την έλευση του Ντούσαν Ίβκοβιτς έπρεπε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Ο κόουτς πήρε τότε μια γενναία απόφαση μετά από μια μικρή συζήτηση μεταξύ μας, αλλάξαμε ένα-δυο πραγματάκια τεχνικά που μας ταίριαζαν περισσότερο σαν ομάδα, γιατί στην ουσία ήμασταν στο 95% ίδια ομάδα με την προηγούμενη χρονιά και αυτό μας άλλαξε όλον τον ρου της ιστορίας. Το να γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι φτάνοντας στους τελικούς και το ευρωπαϊκό όπου δείξαμε ότι δεν φοβόμασταν κανέναν. Ήταν τεχνικό το θέμα. Είχε και την μαεστρία και το χαρακτήρα να το δεχθεί και να το αλλάξει ο Ίβκοβιτς την κατάλληλη στιγμή και εμείς να αποδώσουμε ανάλογα».

«Τι είπα στον κ. Κόκκαλη και το κερδισμένο στοίχημα με τον Κωστόπουλο»

- Αυτό σε έκανε να πεις το πρώτο;

«Όχι! Το πρώτο με έκανε να το πω ήταν η στιγμή που όλη αυτή η πίεση για μένα ήταν άδικη. Ήξερα αν η ομάδα μας αξίζει ήξερα και τις άλλες ομάδες. Έίτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο είτε ελληνικό επίπεδο. Θεωρούσα ότι η δικιά μας ομάδα εκείνη τη χρονιά ήταν μακράν η καλύτερη απ’ όλες. Γι’ αυτό πήραμε και τόσο άνετα ευρωπαϊκό στη Ρώμη. Αυτό μου βγήκε γιατί πίστευα πολύ στην ομάδα και επειδή έβλεπα ότι κάτι πάει να αλλάξει. Κι επειδή είχαμε και καλούς φιλάθλους κοντά μας που μας τσίγκλαγαν.

Δεν θα ξεχάσω που στο αεροπλάνο πηγαίνοντας σε παιχνίδι ήταν ο Κωστόπουλος απο πίσω είχε τη βραδινή εκπομπή, με κάλεσε και το αναφέραμε όταν σταμάτησα το μπάσκετ μου πήρε αυτός συνέντευξη. Ήθελε να μου πάρει συνέντευξη δεν έβαλε δημοσιογράφο. Αυτό ήταν το στοίχημα. Με άκουσε που είπα στον Κόκκαλη ότι μην ανησυχείς πρόεδρε όταν θα πάρουμε και τα τρία κύπελλα θα με καλέσετε και απλώς θα βάλω μια υπογραφή για την ανανέωση του συμβολαίου. Ο άλλος γέλαγε από πίσω και μου έλεγε τι μαλακίες είναι αυτές. Και του είπα όταν θα σταματήσω την καριέρα μου θα μου πάρεις εσύ συνέντευξη.

Ο Πέτρος ήταν πολύ δυνατός στα ΜΜΕ με τεράστια περιοδικά απίστευτης δυναμικής. Το είπα εκείνη τη στιγμή έτσι ότι θα ήταν μεγάλη μαγκιά να μου πάρει αυτός συνέντευξη και όχι κάποιος συνεργάτης του. Όντως έγινε έτσι. Έγινε γι’ αυτό το πράγμα, γιατί κάποιοι όντως δεν μας πιστεύανε ενώ ήταν τόσο κοντά στην ομάδα. Είχαν απογοητευτεί. Και γι’ αυτό θεωρήθηκε κάτι πολύ δυναμικό».

«Άργησα να ξεπεράσω τον αποκλεισμό από την Εθνική ομάδα το 2004»

- Κεφάλαιο Εθνική ομάδα και αποκλεισμός πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Ποιο ήταν το συναίσθημα;

«Υπάρχει πικρία και το ξάφνιασμα. Επειδή όμως έχω καλούς φίλους με προετοίμασαν πολύ άμεσα πριν γίνει το ουσιαστικό τηλεφώνημα προς εμένα. Αυτό ήταν μια κατάσταση που είχα αργήσει λίγο να την ξεπεράσω, αλλά την ξεπέρασα και αυτή. Μάλιστα, ήμουν μέσα στην τελετή έναρξης, ήταν κάτι μαγικό. Για μένα ήταν λίγο πιο ουσιαστικό το θέμα, γιατί και σε καλή ηλικία ήμουν, μπορεί να μην είχα κάνει το καλύτερο πρωτάθλημα, αλλά και τώρα παίζουν στην Εθνική ομάδα και παιδιά που δεν παίζουν καθόλου. Η Εθνική ομάδα για μας την εποχή εκείνη δεν υπήρχε, έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου. Ήταν δεδομένο όταν θα σου είχαν κάνει την κλήση να είσαι εκεί. Περάσαμε χρονιές που δεν είχαμε καθόλου ξεκούραση».

Τέλος, αναφέρεται στους δυσκολότερους αντιπάλους της καριέρας του, έχοντας την φήμη του αμυντικού εξολοθρευτή...